Dit! Ik dacht ook: was is nu 1 jaar op een heel mensenleven. Mijn tweede werd een tweede en derde tegelijk en totdat ze 2 werden vond ik het heel zwaar. 1 van mijn meiden was een slechte slaper, uren mee rondgelopen. Maar toch heb ik nooit gedacht had ik maar niet voor een tweede gekozen. Omdat ik er wist het wordt beter. Dat is bij een eerste ook maar "gokken". Je hebt dan geen ervaring en hoopt dat het beter wordt. Zeker weten doe je het dan niet. Wat ook een fijn gevoel is in mijn geval; ben nu echt compleet. Geen twijfel meer over meer kindjes. Het is goed zo. Als ik het alleen bij mijn oudste dochter had gelaten, was er altijd twijfel gebleven.
Ik had afgelopen zomer het gevoel dat ik voor een tweede wilde gaan, terwijl ons plan verstandiger is. Ik zal ons plan even toelichten Wij hadden de gedachten om rond de 3e verjaardag van onze dochter voor een tweede te gaan. Waarschijnlijk zou onze dochter dan al op school zitten zodra de tweede er is, waar ik dan weer de volle aandacht aan kan geven. Onze dochter was ook altijd een vrij makkelijk kind, ook wij houden dus rekening dat een tweede wellicht zwaarder zal worden... Maar nu zijn die gevoelens helemaal weg, ik vind het heerlijk hoe het nu is, dat wij wat meer vrijheid hebben omdat dochter wat zelfstandiger wordt met bepaalde dingen. Nou heeft ze ook zeker af en toe last van peuterpubertijf dus ik voor mij voorlopig geen plan voor een tweede. Sterker nog ik vind het voorlopig wel prima zo! Er zal ooit vast wel een tweede komen maar het plan gaat nog even in de ijstkast
Onze zoon is geboren toen mijn dochter 3 jaar en 4 maa den was. (We hebben er 18 maanden over gedaan om zwanger te worden) Hij moet echt overal mee naar naar toe. Toen hij nog 2 slaapjes had kon ik mijn dochter naar school brengenen dan snel naar huis om te slapen. Dit was 's middags het zelfde. Slaapjes zijn niet heel makkelijk te plannen. Voor de rust van de 2e had een iets jongere zus wel handig geweest. Het is een fase en het gaat steeds wat makkelijker. Ik ben heel blij met allebei mijn kinderen. Ik heb een periode gehad dat ik het jammer vond dat mijn zoon niet 1van een tweeling was. Dit omdat het niet meer mogelijk is om nog een keer zwanger te worden ivm leeftijd, medicatie, lastig zwanger worden en meerdere keizersneden. Ik had nog wel een kind erbij willen hebben. Ik ben nu blij met wat ik heb en dat ik het geluk heb gehad om 2 prachtige kinderen te mogen krijgen.
je zegt het wel mooi. Ja dat kunnen wij ook! een jaar is eigenlijk niks he? Veel leeftijd of weinig leeftijd ertussen heeft beide voor en nadelen he? Als ze al naar school gaat heb je meer tijd voor de jongste maar als je een slechte slaper hebt (zoals onze dochter) zijn ophalen en brengen van school niet echt geweldig. als er wat minder leeftijd tussen zit zitten ze samen op het kdv (vind ik zelf erg leuk ) nadeel is dat het best pittig is met 2 kleintjes (dl zou tegen die tijd al 3 zijn mochten we er nu voor gaan )
Hier gaat dochter inderdaad naar school. Sowieso blijven de meeste kinderen in België gewoon op school voor de lunch, dus brengen en halen is maar 1 keer. Papa brengt tot hiertoe altijd. Ik haal, maar ik heb voor elke dag gezorgd voor backup. Haal ik het niet omdat ik net aan het voeden ben of omdat het een moeilijke dag was qua slapen, dan kan dochter altijd mee naar huis met iemand anders aan de schoolpoort. Maakt het een pak rustiger in mijn hoofd
Gevoelsmatig wilde ik in mijn kraamweek al een 2e. Puur omdat ik een plaatje in mijn hoofd heb van een gezin met 3 kinderen en ik zelf ook zo ben opgegroeid. Verstandelijk hebben we dat wel even uitgesteld, want ondanks dat iedereen riep dat we zo'n vrolijk en makkelijk kind hadden ervoeren wij dat toch anders. Overdag is hij inderdaad super vrolijk, maar 's nachts ook Toch hebben we ons gevoel voorrang gegeven en zijn we toen ons zoontje 9 maanden was ervoor gegaan. Het heeft (ik mag het niet zeggen, maar ik doe het toch: gelukkig ) 8 maanden geduurd, want zodra ik wist dat ik zwanger was had ik wel dubbele gevoelens. Super blij, want het is gelukt, maar ook stress, want hoe ga je het aanpakken met 2 kinderen die 's nachts aandacht nodig hebben? Praktische problemen zijn er om opgelost te worden denk ik dan maar Ik ben me nu tussen de zwangerschapshormonen door aan het voorbereiden op het idee dat we straks met z'n vieren zijn en ik denk dat ik er wel klaar voor ben als de bevalling zich aandient...
Ik heb 9 jaar nodig gehad voordat ik aan een tweede kindje toe was. Wij hadden een mega heftig jaar bij de eerste (en ik een pnd). Ik had mezelf beloofd om noooooit aan een tweede te beginnen. En echt, pas sinds de oudste 9 was kreeg ik weer kriebels. En toen de jongste eenmaal geboren was, kon ik alleen maar denken: waar ben ik aan begonnen??? Vreselijk vond ik het. Nu is de jongste 2 jaar. En ik ben mezelf elke dag dankbaat dat ik tóch een tweede heb "genomen". Zo gezellig, leuk en compleet voelt het nu. Geef jezelf de tijd. Het gevoel komt vanzelf (of niet, das ook prima natuurlijk). En zoals velen zeggen; zodra je die babytijd doorbent is het echt genieten.
Wij wilden nooit een 2e. Laat begonnen aan kinderen, dolblij met een gezond kindje. Nu is ze 3, en vraagt om een zusje Toen ben ik even gaan twijfelen. Maar ik ben zelf ook als enig kind opgegroeid, het heeft voordelen. Ik hoef niet zo nodig een 2e en voor dl is er ook geen garantie dat een broertje/zusje altijd leuk zal zijn. Dus we houden het hierbij...
Hier is het gewoon loodzwaar geweest dat eerste jaar met het 2e kind en het halve jaar erna wat minder. Nu wordt wordt het heerlijk... Dus het is de keus.... wil je er even doorheen of doe je het niet. ga ervan uit dat het pittig wordt. Maar elke maand wordt het weer wat beter. En voor hetzelfde geld valt het dan juist wel mee.
Mijn oudste, mijn dochter, werd binnen 2 minuten na haar geboorte al een temperamentvolle baby genoemd door de betrokken verpleegkundigen, unaniem. Ik had werkelijk geen flauw idee waar ze het over hadden, maar daar kwam ik gauw genoeg achter! Het was behoorlijk pittig en op dat moment wilde ik geen tweede, (om andere redenen) en die kwam er ook pas later. Mijn zoon werd met 3 handicaps geboren en ook dat was een ontzettend pittige tijd. Zeker het eerste jaar. Maar mijn hemel! Wat was het qua karaktertje een gemakkelijk kind!! Zo'n groot verschil tussen mijn beide kinderen! Tussen hen zit een leeftijdsverschil van 11 jaar, mijn zoon is nu bijna 2 jaar en ik ben nu zwanger van de derde. Voor mij dus voor het eerst dat ik straks 2 kleine kinderen heb met een leeftijdsverschil van 2 jaar. Mijn oudste is 13 jaar als haar zusje wordt geboren. Daarnaast heb ik ook nog 3 stiefkinderen, die er alleen om het weekend zijn en in de vakanties. Het gaat zeker pittig worden, maar ik heb het gevoel dat we dat aankunnen en aandurven samen. Als jij het gevoel hebt dat je nog even moet wachten, dan is dat er niet voor niets. Neem je tijd. Er is niemand die zegt dat als de wens er is, dat die ála minute vervuld moet worden. Ervan overtuigd zijn dat het voor jou het juiste moment is, is heel erg belangrijk voor je beslissing. En even buiten dat. Als ik je overwegingen en twijfels zo lees, dan maak ik daaruit alleen maar op dat je op een hele bewuste en verantwoordelijke manier met je moederschap bezig bent en zie ik dat je een topmoeder bent! Welke keuze je ook maakt voor en met jullie gezin; het zal altijd goed zijn en goed komen! Je doet het zo te zien heel goed als mama en een volgend kindje heeft maat mazzel met jou als mama
Herkenbaar.... dacht vroeger altijd doe maar 2 achter elkaar, zijn we idd eerder door de luiers heen..... nou daar ben ik goed van teruggekomen Ik vond de babytijd heel zwaar, mede ook omdat ik geen goede start heb gehad na mijn zwangerschap (pijnlijke keizersnede, schommelende bloeddruk, hormonen die van slag waren). Daarnaast moest ik heel erg wennen aan het feit dat ik geen controle meer had over hetgeen ik deed, het was nieuw en zo'n klein meisje was zo afhankelijk van me. En oke dat weet je natuurlijk van te voren, maar toen ik het meemaakte vond ik het echt zwaar. Daarnaast een partner die de verzorging ook pittig vond, dus heel veelkwam onbewust toch op mij terecht. Maar inmiddels is mijn dochter 2 jaar en 4 maanden en geniet ik al een hele lange tijd echt van het moederschap. Oke deze tijd is ook pittig, want mijn dochter heeft ook een pittig karakter, maar ik vind dat veel makkelijker te handelen dan de babytijd. Dus bij ons begint de wens voor een 2de toch steeds meer te komen, inmiddels ben ik met de pil gestopt. En natuurlijk vind ik het nog heel eng dat we deze beslissing hebben genomen, maar de wens voor een 2de is groter dan de 'angst' voor de babytijd en de geboorte. Ik hoop dat als het allemaal lukt dat ik een betere start heb dan mijn vorige bevalling en het feit we het al een keer hebben meegemaakt helpt hopelijk ook mee, ik weet nu veel meer wat ik kan verwachten. En mocht het allemaal lukken dan is mijn dochter tegen die tijd natuurlijk weer iets ouder, dus hopelijk iets rustiger Maar spannend blijft het, dat wel....
Als je niet durft, dan zou ik wachten. Tot je overvallen wordt door een gevoel dat het je allemaal niet meer kan schelen, al komen er 1000 beren op de weg, ik wil nog een kind en dan wel nu! (tenminste... zo ging dat bij mij )
Hoe jij het beschrijft, met het gevoel van geen controle e beheersing meer over je eiegen tijd en leven te hebben, had ik ok na de eerste. Het voordeel daarvan was dat ik de tweede en derde veel makkelijker vond. Domweg omdat ik gewend was aan het idee dat mijn tijd en mijn leven niet meer alleen van mij is, en dat er altijd iemand anders is die prioriteit heft en aandacht nodig heeft, of ik me in staat voel die te geven of niet. Ik hoor bij de kleine groep mensen die de overgang van 0 naar 1 kind loeizwaar vind, en de rest wel mee vind vallen. Veel meer mensen geven aan dat ze de overgang van 1 naar 2 heel erg zwaar vinden. Maar misschien hoor jij ook wel bij die eerste groep
Garanties heb je nooit, wie weet krijg je een huilbaby, maar het kan net zo goed een rustig kind zijn. Bovendien, ik heb nooit gedacht dat ik het zielig vond dat er voor de eerste wat minder tijd is als er een kleintje bij is dan ze gewend zijn. Voor nummer twee (en de rest) is het gewoon vanaf de geboorte al zo dat de aandacht verdeeld wordt, that's life . Druk was ik toch al, dan gewoon een tijdje nog iets drukker. Bovendien zit je toch al in het ritme, weet je hoe babies werken. Vond het geen grote overgang.
van 0 naar 1 is ons heel zwaar gevallen. Mijn man kreeg een flinke depressie (door geboorte dochter) dus ik denk (en hoop) dat het bij een eventuele tweede niet meer zo zou gaan. Ik zou dus zelf denken dat het niet erger kan in dit opzicht
Haha ik hoop inderdaad ook heel erg dat ik dan onder die eerste groep zal vallen, hoop het ooit te kunnen vertellen
Voor ons is dit inderdaad de reden dat wij deze zomer besloten hebben het bij een kindje te laten. Onze zoon was geen huilbaby, geen verborgen reflux, vrijwel nooit ziek. Natuurlijk wel de gebruikelijke nachtvoedingen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap 9mnd op een vrijwel gouden wolk gezeten (op wat braken in het 2e trim na) en de bevalling was zwaar en langdurig (37u, vacuümverlossing) maar niet traumatisch ofzo. Toch vonden wij het zwaar. Ik was erg onzeker in het begin, we waren desondanks tamelijk gesloopt door slaaptekort. Vooral ik, omdat ik mijn hele leven al slaapprobl heb en ik maandenlang nachtenlang wakker lag te luisteren of ik mijn zoon hoorde. En nog steeds regelmatig, terwijl hij 's nachts haast nooit huilt. Mijn vriends kinderwens was vervuld, ontdekte hij al vrij snel. De mijne niet. Ik besloot het een tijdje te laten rusten. Inmiddels is onze zoon 2 en half, een drukke en erg wilde peuter waar we onze handen aan vol hebben, maar met 200% plezier. We werken allebei nog fulltime (moet ivm financiën) maar genieten enorm nu. Het voelt aan de ene kant heel egoïstisch, maar wij zien het echt niet zitten om nog een keer van vooraf aan te beginnen. We hebben nu een heel fijne balans met zijn drietjes. En het "been there-done that" speelt ook mee, evenals mijn leeftijd (word 35). En het feit dat we ivm financiën beide fulltime moeten werken en we 2 kindjes gewoon onvoldoende aandacht zouden kunnen geven. Het is goed zo.
ik heb 2 kindjes met precies 2 jaar er tussen ik wou niet te lang wachten met een tweede zodat ze ook veel aan elkaar kunnen hebben. ze spelen samen, maken ruzie, knuffelen met elkaar en hebben echt de dikste lol oudste is nooit jaloers geweest en heb hem er altijd enorm bij betrokken mijn oudste is een makkelijk kind sliep vrij snel door, vind alles wel prima makkie dacht ik daar kan ik nog wel 1 van hebben maar mijn jongste is enorm temperamentvol en weet precies wat ze wel en niet wil al vanaf dag 1
Hier dus hetzelfde Anna, nouja.. mijn dochter is heel temperamentvol en ik vermoed daarom ook zo onrustig als baby ik betrap me de laatste dagen erop dat ik vaak denk : "toch wel leuk, een tweede" "wat zal hetleuk zijn als ze samen kunnen spelen" ondanks de praktische dingen die niet altijd even handig zijn,daar hebben we destijds met dl ook een oplossing voor gevonden, ke zou denken dat dat nu net zo moet gaan.
Tja ik had er nooit zo over nagedacht of ik het wel aankon, t was meer een kwestie is het ons gegund. Nouja vrij snel. Maar als ik eerlijk ben ...heb ik t wellicht onderschat. Ik zie nu hoe makkelijk de oudste is. Ik dacht dat ze laat was met doorslapen (begon ze beetje bij beetje na 9 mnd mee), maar bij mn zoon zie ik het voorlopig uberhaupt nog niet gebeuren. Verder is hij overdag een heel blij ei, maar plakt meer dan mn dochter deed. Het is ook gewoon anders omdat je voor een 2e minder tijd hebt. Je hebt er tenslotte nog een. Ik begrijp nu mensen die het bij 1 kindje laat wel beter (vond het eerst altijd wat "zielig"). Ik moet zeggen dat het wel heel leuk is om de interactie tussen die 2 te zien. Dat je bijv aan tafel zit en de een zit zich uit te sloven omdat de ander erom lacht .... Ik ben ook geen echte baby-mama. En hier gaat ook de vlag uit als hij 1 jaar is (wat eigenlijk al verplaatst is naar 2 jaar...)