Liefde kies je niet. Toen mijn dochter werd geboren 4 maanden daarna heeft haar vader mij bedrogen. Mijn huidige partner leerde ik vlak na haar eerste verjaardag kennen. Mijn zwangerschap van onze zoon kwam als een complete verassing aangezien ik gewoon een spiraal had. Dus het is echt niet zo zwartwit. Sorry maar ik ben er ook niet bepaald trots op hoor twee kids van twee vaders en misschien straks ook weer alleen. Had het graag allemaal anders gezien.
Ik heb een klein stukje tekst zwart gemaakt.... Die zin was exact de reden die mij destijds over de streep trok om te willen scheiden. Dat is exact voor mij de druppel geweest. En de rest wat je ook nog verteld is een dikke vette bevestiging in mijn ogen. Met alle respect voor het feit dat je misschien je relatie nog wil redden, ik geef je weinig kans. Om 2 redenen. De eerste is: Jullie hebben al heel erg lang totaal geen gelijkwaardige relatie, ik vraag me af of het überhaupt ooit wel gelijkwaardig is geweest. De tweede reden: je zit normaal gesproken met 2 personen in een relatie. Om de boel te redden als het slecht/slechter gaat, heb je dan ook 2 personen nodig. Uit jouw verhaal van wat ik tot nu toe heb gelezen lees ik af dat jij de enige bent die er iets aan wil veranderen. Hij vind het allemaal wel best zo. Voorbeeld: Ik ken maarliefst 2 mannen die ook zo zijn, en hun vrouwen hielden het niet met hen uit en na de scheidingen zijn beide mannen getrouwd met een Thaise vrouw. En die huwelijken werken perfect. Waarom? Omdat Thaise vrouwen op een voor onze westerse samenleving bijna ziekelijke manier dienstbaar zijn naar hun echtgenoot. Bijna nog erger dan je ziet binnen de Jehova gemeenschap. Ik weet van een van hen dat hij zelfs geen poot uitsteekt om zelfs maar een glas water te halen. Hij roept door het huis dat hij dorst heeft en als dat nodig is, dan is ze eigenlijk al te laat met dat glaasje water. Klinkt bizar toch? Maar het is wel waar. Ik las ook van iemand hier een opmerking dat je het ook zelf doet. Jij staat het toe, laat het gebeuren. Daar ben ik het gedeeltelijk mee eens. Namelijk het gedeelte dat jullie allebei in een verkeerd maar vastgesleten patroon zitten. Eentje die voor jou niet werkt, maar voor hem wel, hij sluit immers zijn ogen voor de problemen die er spelen. Ik denk dat het ontzettend moeilijk danwel niet onmogelijk zal zijn om hem in te laten zien dat dit wat er nu aan de hand is niet goed is en dat het MOET veranderen. Als dat niet lukt kun je twee dingen doen. Of je blijft bij hem en accepteert de rol van huissloof. Of je accepteert het niet en gaat bij hem weg, en kiest voor jezelf. In het laatste geval kan ik je nu al vertellen dat dat niet de oplossing van je problemen zal zijn, het zal sommige dingen veel gecompliceerder maken. In jouw eigen rol als zorgzaam persoon zoek je wel bepaalde type mannen uit. De mannen die het nonverbaal uitschreeuwen om verzorgd te willen worden. En jij straalt uit dat je dat zou doen ook, en voor je het weet zit je weer met zo'n hork opgescheept. Daarnaast gaat hij als je bij hem weg gaat echt niet beter voor de kinderen zorgen, maar je zal ze wel zowiezo in de weekenden en vakanties met hem alleen moeten laten en dan kun je alleen maar hopen dat je hun kleding na 3 weken zomervakantie niet los moet weken van ze, en van pure ellende de schaar pakt in plaats van een kam om die koppies met haar te fatsoeneren. En heel eerlijk, een rechter gaat daar echt lak aan hebben. Je moet veel meer vertrouwen kunnen hebben om je kinderen bij je "ex" achter te laten dan bij je "partner" want je raakt elke controle kwijt. Mocht het nu zo zijn dat hij wel gaat inzien dat er veel moet veranderen wil dit goed komen, realiseer je dan het volgende: onderschat je eigen rol niet. Realiseer dat je zelf óók moet veranderen. Je staat op of zelfs óver de rand van een burnout. Ga in godsnaam in therapie, voor jezelf en ook samen. Jullie zijn nu amper nog partners, of zelfs helemaal niet. Jullie zijn ook niet samen ouders. Op deze manier kun je niet samen leven. EDIT: ik lees net je update. Hopen dat hij gaat inzien waarom heeft toch geen enkele zin?! Praat nou eens echt een keer met elkaar! Jullie zullen echt dringend moeten (leren) communiceren. Of jullie nu wel of niet samen verder gaan. Jullie hebben een kind samen..... Jullie zitten zeker de komende 20 jaar aan elkaar vast.
Hoe was het dan voor de geboorte van zoon? Deed hij toen wel Est in huis? Zorgde hij toen wel voor dochter? Of is het na de zwangerschap allemaal veranderd? In het eerste geval snap ik niet waarom er dan nirt eerder over is gesproken.
Ik zou nog even vertellen hoe ik tot het besluit ben gekomen om hem weg te sturen. Gisteren was ik de hele dag bezig met de voorbereidingen voor de verjaardag van vandaag. dochter werd 4. Ik was tussen alles door, met onze zoon bezig en meneer lag met zijn telefoon wat filmpjes? te kijken. in ieder geval ik kreeg slecht contact met hem, en het begon al te borrelen. Omdat we hier een traditie hebben om op verjaardagen te ontbijten met pannekoeken inclusief sterretjes en paraplutjes etc, was ik bezig met dat zakje te zoeken waar dat allemaal in zit. Ik vroeg vriendlief erna en hij wist het niet. Ik belde zijn zusje of zij nog wat had, en zowaar had zij wat liggen. aangezien vriendlief toch nog die richting op moest, stelden we voor dat hij het wel even kon ophalen. Ik vroeg hem dit te doen. wederom zei hij ; ze kan het toch brengen? ze moest straks werken. Ik zo nouja, jij gaat er ook langs dus ik zie het probleem niet. nou daar ging het heen.. Ik zei weet je wat? ik haal het zelf wel. maar vraag mij dan ook niks meer. en vanavond gaan wij praten. nee zegt hij, ga vanavond naar ... om even een balletje te trappen. Ik zei hem toen, oke kies maar. of je gezin of een voetbal. Hij keek me aan en zei nu moet je ophouden. je zeurt. Ik zo, ja ik zeur omdat jij anders geen cm verzet voor mij/ons. Maar doe lekker je ding, ga je heen? prima dan kan je spullen buiten aantreffen. Makkelijk zat. Ik heb de kids de jassen aangedaan en ben de spullen bij zijn zusje gaan ophalen. toen ik thuis was zat hij er nog, maar het zag er niet naar uit dat hij ook maar iets had gedaan. Ik vroeg hem, doe jij de kleine man even de fles? kan ik met dochter even een spelletje gaan doen. oh zegt hij? jij mag wle een spel doen en ik niet vanavond? Nou toen flipte ik hem inwendig. heb de kleine man een fles gegeven, de buuf een appje gestuurd en die is dochter komen ophalen. en ik ben tegenover hem gaan zitten. volgens hem viel het wel mee, want hij had het cadeau in elkaar gezet en vanochtend een fles gegeven .. poeh poeh was mijn antwoord. zo ging het wat over en weer en hij zei, je moet mij niets verplichten. dat slaat nergens op. Ik nouja als ik het vraag krijg ik een nee. verder dan dat kwam het gesprek eigenlijk niet.. want hij vond dat k me druk maakte om niks etc. Ik heb toen zijn sporttas ingepakt en gezegd dit is momenteel het laatste wat ik voor je doe. ga maar . heb de sleutels van zijn sleutelbos gehaald (offcieel mijn huis) en de tas buiten gezet. ik ben naar de buurvrouw gegaan, babyfoon meegenomen, (wonen portiekwoning) en toen ik terug kwam (15 min) was hij weg. hij heeft vandaag gebeld/geappt etc. met veel 'loze woorden' iets waar ik normaal direct weer voor was gevallen, want dit is niet de eerste keer dat we hier woorden over hebben. heb de verjaardag van mn dochter gevierd en zaterdag is het feest. hij weet dat hij tot donderdag voorlopig even niet hoeft langs te komen. Ik verwacht nu niks, want ik hoef niks te verwachten. de kindjes liggen lekker op bed, ik zit met tablet op de bank, en k hoef niet voor een ander te zorgen nu. ja voor mezelf! volgende week vrijdag ga ik met een vriendin even naar de bios en daarna wat drinken. m'n ouders halen de kinderen op. is het al vrijdag?
Ga eens naar de dokter en praat erover.... Laat je door verwijzen naar een psycholoog. Die heeft mij zo goed geholpen. Om weer sterker te worden en ook om je beter te voelen En tips te geven hoe je het goed kan uitleggen aan je man En wees wat harder voor hem (Moeilijk... ik weet er alles van) Ik ben er veel sterker door geworden (Heb wel 10 mnd medicatie ook erbij gehad)
Idd! Heel veel sterkte! En gefeliciteerd met je dochter. Knap dat je dit alles zo gedaan hebt. Zet m op!
Heb jij voordat jullie zoon geboren werd met je vriend gesproken over wat jullie verwachtingen waren van elkaar? Soms kan dit heel erg verschillend liggen en kan dat veel onrust geven. Ik kan me niet vinden in hoe t bij jullie gaat/ging maar er zijn nog genoeg traditionele gezinnen waarbij de vrouw thuis is en het huishouden en de kinderen verzorgt en de man werkt en weinig tot niets doet in huis. Op het moment dat beide partners dat prima vinden is er niets aan de hand. Alleen is t wel handig om te weten hoe jullie daar beiden in staan en dezelfde visie in hebben. Zo niet of je tot een compromis kunt komen. Als dat allemaal niet luktis devraag inderdaad of je bij elkaar past.
Heel goed dat je nu duidelijk bent geweest! Wat wil je nu verder? Wil je met hem praten en hem nog een kans geven of is het voor jou afgelopen?
Dit. En ik verbaas mij dat er mensen zijn die zo'n partner hebben. Zo ongelofelijk onaantrekkelijk, zo'n kerel. Ik lees net je laatste update. Je bent een topper! Hopelijk vind je de rust om ook je eigen keuze te maken en deze niet af te laten hangen van de keuze van je vriend.
Bij het eerste bericht had ik nog zoiets van "nou, is dat zo schokkend, 5maand en nog niet in bad gedaan?" jongste hier is 2 en de keren dat man haar in bad heeft gedaan kan je op 2 handen tellen denk ik. Ook bij de andere 2 deed hij weinig toen ze nog klein waren (of ze nu zo groot zijn... ) maar ik weet dat dat komt omdat hij het eng vind. En in geval van "nood" doet hij het wel. Maar verder lezend begrijp ik dat dit 1 van de druppels is. Hopelijk opent dit zijn ogen en veranderd hij
Jij kent je man zo goed dat je weet dat hij het eng vindt, maar als je dat niet had geweten was je er misschien ook van geschrokken. Ik zou zonder tegenbericht er namelijk wel vanuit gaan dat als je samen een kind krijgt je er samen voor gaat zorgen. Natuurlijk binnen de mogelijkheden die hebt met andere verplichtingen zoals werk.
Ik vind dat eigenlijk altijd zo'n bizar argument: de papa vindt zo'n kleine baby eng, of de papa heeft niks met kleine baby's... Ik heb ook niks met baby's en ik vond zo'n kleine lijfje ook maar eng om kleertjes aan te doen, maar als mama telt dat blijkbaar niet.. Waarom voor papa's dan wel?
Inderdaad. Ik kan me niet voorstellen dat hij ineens zo is, zo was hij al voor je zwanger raakte. Dit had je kunnen weten. Ik was er niet aan begonnen met zo'n type. Weet niet goed of ik hem vreselijk ouderwets vindt of gewoon een enorme slapjanus. Edit: ik weet het al, wat een zak hooi zeg. Als je alleenstaand bent in een relatie kun je beter uit elkaar gaan, dit soort gasten verandert niet. En jij moet het veel kritischer zijn in de toekomst, zodat je niet nog eens zo'n vogel treft.
Precies. Wij vonden dat allebei eng. Kan zijn dat man de meiden al vaker in bad heeft gedaan dan ik, hij doet gelukkig net zo veel als ik.
Inderdaad, net of de verzorging van een baby automatisch staat ingeprogrameerd bij de moeder. Beide ouders moeten toch wennen. Hier was het andersom. Vriend dook helemaal enthousiast de babyverzorging in. Ik keek aan de zijlijn toe, wat mede ook kwam door mijn fysieke toestand. Voor het eerst in badje en kleertjes aan doen, luier verschonen etc. Heeft hij allemaal gedaan. Vind t maar een ouderwetse opvatting dat papa's het eng vinden en dat als excuus kunnen gebruiken.