Pittig zeg! Of ben je bijgedraaid en vind je het prima? Meestal zijn er situaties waarbij je overleg pleegt en water bij de wijn doet beiden. Maar volgens mij is dit een situatie waarbij er maar één oplossing is vrees ik. Ik denk niet dat het goed is voor jullie gezin als deze vrouw bij jullie komt wonen, op basis van wat je hebt geschreven.
Maar je moet die medicijnen om half 8 nemen dan...? Kan je eens uitleggen hoe dat nu zit dat je zo vroeg naar bed gaat...? En verder vind ik je man een vreselijke aso en egoïst...
Maar...wat maakt het uit waarom ze zo vroeg gaat slapen...echt ik snap de commotie niet. Ook niet over het ontbijt. Wat maakt dat uit voor haar probleem?
Waarom moet ze dit uitleggen?? Dat doet er toch niet toe. Het lijkt bijna alsof ze verantwoording af moet leggen over hoelaat ze naar bed gaat
Jouw man die walst gewoon over je heen. Het is toch niet normaal dat jij niks te zeggen hebt? Een vrouw met borderline in huis nemen dat moet je echt niet willen. Durf je er wel wat van te zeggen? Krijg een beetje het idee dat je wat te zacht bent van aard.
Omdat zij in mijn ogen ook aandeel heeft on het probleem... behalve over t feit dat schoonmoeder er wil komen wonen... Maar wel over heel veel andere dingen die ze noemt... ze verwijt man wat hij savonds wel of niet doet terwijl ze er zelf ook geen moeite voor lijkt te doen... En ik vind niet dat alle schuld bij man gelegd kan worden. Wbt die schoonmoeder ben ik t helemaal mee eens hoor... te gek voor woorden...
Meid, je staat echt voor jaren ellende als je hierin toegeeft. Je man is zo te lezen slaafs aan zijn moeder, heeft 'ie waarschijnlijk niet eens door omdat 'ie ermee is opgegroeid. Ook al zou je nu zeggen dat het voor max 6 maanden zou kunnen, geloof me over 6 jaar zit ze er nog. Je moet echt even volledig lak hebben aan hoe zij zich voelen en kiezen voor jou en je kindje, en je gezin. Trek hier de streep en zeg dat ze er niet in komt. Hoe ze dat oplost is haar probleem, jullie kunnen haar wel helpen bij het zoeken naar een alternatief maar jullie deur blijft dicht. Het klinkt namelijk of je twijfelt, zolang je zelf de keuze niet maakt ga je er toch in mee en zit ze zo bij je in huis.
dan ging ik zelf wel weg met mijn kinderen. ik ga mezelf en mijn kinderen echt niet dagelijks blootstellen aan een verslaafde borderliner. voor je het weet ben je je kinderen ook nog kwijt ook omdat er wat gebeurt is en dat is alleen maar een kwestie van tijd zolang je sm zich niet laat behandelen
Het is zo moelijk. Mijn man zegt dat ze ziek is en dat we haar moeten helpen. Geen instantie wilt haar helpen. Hij zegt dat haar dokter niks doet (zij zegt dat tegen hem.) Hij zegt alcoholisme is een ziekte. Ik heb hem al maanden gezegd dat dat een verslaving is ipv een ziekte maar nu ze soms zelfmoord neigingen heeft maakt hij zich erg ongerust. Lijkt net of zij tegen iedereen negatief doet behalve haar zoon. Maar ik geloof er niks van dat hij zegt (dat zij het zegt) dat geen instantie of de dokter haar niet wilt helpen. BTW: ze zegt zelf dat ze ABSOLUUT NIET wilt dat ze bij ons wilt wonen. Maar puntje bij paaltje denk ik dat ze geen moeite doet. Ze heeft wel verschillende andere opties, zoals terug gaan bij haar ex-man, maar hij zegt wel dat ie anti-drank en negativiteit is. En zo ben ik ook. Nu is zo treurig dat ze elke dag m'n man belt en hij moet haar helpen en hij is de enige, met inpakken van verhuisdozen en brengen naar een verblijf-container. Weten jullie wat ik kan doen in die drie weken? Woningbouw bellen, instanties ofzo? Maar het lijkt wel dat ze liegt want wat ze eigenlijk wilt is een plekje voor haarzelf waar ze verder kan drinken. Mijn man ziet het als een verbetering voor haar dat ze bij ons komt wonen want dan kan ze niet drinken. Ik wil hem geloven dat ze daadwerkelijk clean is maar ik geloof het wanneer ik het zelf zie.
Pffff jeetje jou man laat zich wel erg meeslepen. Het zal een verbetering zijn voor haar, maar het gaat niet om haar!! Jullie hebben een gezin, je gaat toch geen verslaafde in huis halen terwijl je kinderen in huis hebt. Bovendien ben je ook nog eens zwanger. Dit gaat heel fout aflopen. Zij heeft toch zelf haar huis te koop gezet, waarom moeten jullie dan nu hiervoor opdraaien? Straks wordt het alleen maar erger, ze gaat met alles bemoeien in huis en met je man. Mijn vader is verslaafd aan de alcohol, hij woont nu al meer dan 10 jaar bij mijn oma in huis. Wanneer zij overlijd zal hem echt never nooit in huis nemen, dat zal 1 grote verschrikking worden. Ik zou haar dan maar naar haar ex-man laten gaan en in het uiterste geval zou ik de relatie beeindigen. No way dat ik met mijn kinderen erin zou betrekken, straks gaat ze allemaal rare dingen doen bij jullie, is toch niet gezond.
Alcoholisme en andere verslavingen zijn wel degelijke ziektes, is zelfs op een mri waar te nemen. Maar goed, dat doet er verder even niet toe. Feit is dat je schoonmoeder ernstige problemen heeft waar ze serieuze professionele hulp voor nodigt heeft. Jullie kunnen dat niet bieden en zijn bovendien geen opvanghuis voor verslaafden. Zeker met kleine kinderen onder één dak is dit gewoon vragen om problemen. ☹️ Je man moet vandaag nog de navelstreng met zijn mammie doorknippen en jij moet vandaag nog wat meer ruggengraat kweken. Klinkt hard, maar de realiteit is dat jullie twee kleine afhankelijke kinderen hebben die jullie zorg nodig hebben en een veilig onderdak zonder spanningen en allerlei ernstige problematiek. Het is JULLIE als ouders verplicht om hen dat te bieden. Je schoonmoeder is weliswaar ziek, maar volwassen en voor zichzelf verantwoordelijk. Dit moet je man ook inzien. Begrijpelijk dat hij zich zorgen maakt om zijn moeder (zou ik ook!) maar dit mag nooit en te nimmer ten koste gaan van het welzijn van zijn bloedeigen kinderen! De 'tough love' aanpak lijkt mij de enige juiste aanpak want zachte heelmeesters maken stinkende wonden en sommige borderliners en alchoholisten zijn meesters in manipuleren. Schoonmoeder in huis onder één dak met jullie kleintjes, hell no is geen optie. Ik zou gezamenlijk om de tafel gaan zitten met schoonmoeder, je man en haar ex-man en oplossingen zoeken. Stel als voorwaarde dat ze hulp gaat zoeken en als haar ex-man op zich bereid is haar in huis te nemen terwijl ze haar leven weer op de rit krijgt is dat de beste oplossing gezien de omstandigheden. Sterkte en denk aan je zwangerschap, stress is niet goed voor jou en dus ook niet voor je ongeboren baby.
Ik zou je schoonmoeder met borderline en een verslaving absoluut niet in huis nemen. Dit is echt niet goed voor je gezin, zij neemt alleen maar problemen met zich mee en zal problemen met zich mee blijven nemen. Je kinderen worden blootgesteld aan dingen die absoluut niet goed voor hun zijn en dat zal je man hoe moeilijk dit ook voor hem is, in moeten zien. Zijn kinderen horen voor alles te gaan, die staan voorop. Die vrouw heeft professionele hulp nodig, ze moet opgenomen worden in een kliniek voor verslaafden en mensen die daarbij een psychisch probleem hebben. Dit kunnen jullie echt niet oplossen. Wat je zou kunnen doen is bellen naar de ggd, ggz, je eigen dokter, de gemeente, psychiatrische instellingen, maatschappelijk werk enzovoort. Wat je schoonmoeder zegt, zou ik niet geloven, er zijn echt wel plekken die hulp kunnen bieden. Heel veel succes en zet je jezelf en je kinderen op de eerste plek!!
Zoals ik het zie hoopt jouw man zijn moeder te redden, wat misschien nog wel beetje logisch is. Maar totaal niet realistisch. Hij kan haar niet helpen en dat is denk ik heel moeilijk te accepteren voor hem. Ze heeft de hulpverlening nodig en die wil ze niet, dus je man is bang voor wat er gaat gebeuren. Echter hoe goed bedoeld van hem, zijn eigen gezin gaat er nu onder leiden. Hij zou zelf eens met de hulpverlening moeten praten en dan bedoel ik om een stuk voorlichting te krijgen. Ik werk in de verslavingszorg. Contact met familie kan zeker helpend zijn, maar niet op deze manier. Hij moet zijn grenzen trekken en niet te betrokken zijn. Ze stopt echt niet met drinken voor hem, hoe erg hij dat hoopt. En dat in combinatie met borderline. Hij moet de verantwoordelijkheid bij haar laten liggen, ook al is het zijn moeder.
Precies dit! Verslaving is inderdaad een vreselijk ziekte, maar uiteindelijk zal ze het zelf moeten doen als ze hiervan wil genezen. Zowel zij als je man zal dit moeten gaan realiseren en jullie plicht als ouders is nu om jullie kinderen hier tegen te beschermen.
Wat een lastige situatie! En bij jullie komen wonen lijkt mij geen oplossing, voor welke partij dan ook. Maar ik vind het voor je man minstens zo sneu als voor jou. Het is wel zijn moeder en hij staat mooi met zijn rug tegen de muur. Hij moet toch een soort van kiezen tussen zijn moeder 'helpen', 'tijdelijk', of jou. Wat zal dat een kl*te gevoel voor hem zijn! En voor ons als buitenstaander is het snel oordelen dat dat een makkelijke keuze is. Natuurlijk niet! Je zal er maar voor staan! Neemt niet weg dat dit niet dè oplossing is. Heel veel sterkte! Ik hoop dat je man en jij wel on speaking terms blijven!
Dat is de misvatting juist. Dat hij z'n moeder zou 'helpen' door haar bij hen in huis te nemen. Zeer naïef van haar man en niets is minder waar. Was het maar zo simpel. 😕
Precies! Dat is ook mijn punt hè, er staat ook 'helpen' ipv helpen. Maar dat gevoel heeft hij ws wel, dat hij het moet doen omdat het de enige manier is om te helpen.
Precies ... Dr. Phil heeft daar een mooie term voor "enabler" en ... "are you part of the problem or part of the solution" En verslaving is zeker een neurologische ziekte, het is alleen aan de persoon zelf (en alleen aan die persoon) om te beslissen om het probleem aan te pakken. Sterkte TS, ik zou het ook niet doen ...
Dat vind ik dan ook weer harteloos en ik zou het 100% begrijpen dat haar man dát nooit zou doen. Hier ben ik het mee eens. In die 3 weken die jullie nog hebben in elk geval alles op alles zetten om een plek voor haar te zoeken. Je kunt bellen met hulporganisaties. Ik doe maar wat suggesties, die je kunt bellen voor advies: 1) De gemeente 2) Verslavingszorg 3) Het Leger des Heils 4) Crisisopvang Als zij niet rechtstreeks kunnen helpen, dan weten ze je in elk geval door te sturen naar de juiste plekken. Ik denk ook dat je schoonmoeder geen hulp WIL/accepteert, i.p.v. dat men haar weigert te helpen. Ik zou er daarom op staan dat je man met haar meegaat naar afspraken, zodat hij met zijn eigen ogen kan zien, dat er wel degelijk hulp is. Ik raad aan om een plan van aanpak te maken met haar. Dat ze bepaalde dingen moet doen. Net zoals je van het UWV moet solliciteren. Gewoon actiepunten op een lijst zetten en deadlines afspreken. Nu eerst heel intensief volgen, of ze het ook echt doet (en daar waar mogelijk om bewijs vragen, want ze kan wel zeggen dat ze iets of iemand gebeld heeft en dat die niet wilden of konden helpen, terwijl ze nooit gebeld heeft of gewoon liegt over het resultaat), of beter nog, dat je man die dingen samen met haar doet. En dan in de loop van de tijd elke week een nieuwe actielijst maken en 1x per week ook alles langslopen of alles gedaan is, hoe ver het staat, wat de belemmeringen zijn, etc. En ook heel belangrijk: Duidelijk afspreken wat er gebeurt als ze NIET meewerkt. Je man moet dan ook inzien, dat je niet aan een dood paard kunt trekken en dat iemand op een gegeven moment niet geholpen kan worden. Dan moet hij echt zijn handen er vanaf trekken. Maar dat is heel moeilijk, want het is zijn moeder. Ik weet ook niet of ik het zou kunnen.