tja, dat was hier niet aan de orde, ik wilde altijd kraamverzorgster worden, scheel 12 jaar met jongste zusje en een rits neefjes/nichtjes waar ik graag oppaste en ze dan liefst ook in bad deed enzo. Bij ons voelde het dus normaal dat ik de verzorging deed en man zich meer met het huishouden bemoeide, iets wat mij niks interesseert. Er was bij ons dus wel een taakverdeling maar niet 50/50 huishouden/kinderen. En niet te vergeten dat hij vaak hele lange dagen maakt en het qua tijd gewoon niet kan/kon doen
Goed gedaan TS. Als de man dingen lastig vindt, dan is dat zo. Accepteren hoe iemand is, maar dan moet hij er wel voor zorgen dat andere dingen gedaan worden. Als hij dat ook niet doen, dan kan je het beter zelf doen.
Thanks dames! Hier gaat het best goed, ik merk dat ik rustiger ben, want ik hoef geen rekening te houden met iemand die ook gwen rekening met mij houdt. Hij probeert met man en macht contact te krijgen. Ik reageer alleen op vragen hoe het met de kiddies gaat, en verder ben ik heel 'zakelijk'. Hij weet niet wat hij met me aan moet en ik laat hem even bungelen. Donderdag hebben we een gesprek. En heb hem gevraagd op te schrijven wat hij wil/verwacht van een relatie + gezin en ik schrijf het ook op. Maar momenteel mis ik hem niet heel erg. Deed het al alleen, dus er is niet veel veranderd. Behalve ruimte in bed en op de bank haha.
Mijn partner vond het ook eng, maar dat is natuurlijk geen excuus om niks meer te doen. (Hij heeft 3 weken vrijgenomen, direct toen kraamzorg er nog was, om niks te hoeven missen)
Goed bezig meid!! Bij mij duurde het 6 weken voor ik ex wat begon te missen en dan alleen maar zoals ik hem ooit heb leren kennen.
Mijn formulering was ook niet helemaal top. Tuurlijk, papa mag het eng vinden. Maar dat als excuus gebruiken om daarom maar niet de verzorging te doen, wordt bij de vader meestal wel gepikt, maar bij de vrouw niet. Er wordt met twee maten gemeten.
Ik hoop werkelijk voor je dat hij bijdraait en zoals Sue87 omschrijft, weer wordt zoals je hem in het begin leuk vond. En ik vind het ontzettend knap van je dat je nu zo voor jezelf opkomt en duidelijk bent in wat jij nodig hebt in jullie relatie en voor jullie gezin. Ik duim dat het goed gaat komen
heel herkenbaar. alleen mijn man heeft een eigen bedrijf en dat is op dit moment zo gigantisch druk dat ik al maanden alleen opdraai voor de zorg van de kinderen. en als ik dan wil klagen dat ik moe ben of het zwaar heb krijg ik te horen dat ik niet hoef te werken en alleen maar voor de kinderen hoef te zorgen dus niet zo moet zeuren. Tegenwoordig gaat hij ook nog op zaterdag voetballen "want hij heeft ook zijn ontspanning nodig". op zulke momenten denk ik wel eens kan beter single mama zijn dan word ik niet teleurgesteld als ik geen hulp krijg want dan reken ik ook niet op hulp maar ja... ondanks dat hou ik ook heel veel van hem en kan/wil ik niet zonder hem. Als hij eens in ging zien dat het leven van een huis moeder echt ook wel zwaar is en niet alleen bestaat uit soap series kijken dan ben ik gelukkig!
Ik was denk ik ontploft als die van mij voor de laatste keer na 5 maanden of eerder al nee zou zeggen had mijn schoenen aangetrokken de deur uitgegaan en naar mijn ouders gereden en daar even een tijdje te blijven. Tot er fatsoenlijk wordt uitgepraat.