Zusje wordt altijd schattig gevonden

Wat sneu voor je zoontje en wat een flauwe opmerking van die receptioniste, is zij daar niet wat te groot voor? waar bemoeit zij zich mee.

Geen tips, wel ken ik het helaas van de andere kant; ik werd altijd opgehemeld, op een voetstuk geplaatst ten opzichte van mijn broer en in iets mindere mate mijn zusje. Ik kan je vertellen dat dat een zeer ongemakkelijke "positie" is, want omdat ik altijd "bijzonder" werd gevonden(en dat ook vaak werd gezegd) viel het mij des te meer op als iemand dat niet zei.
Om het plat te zeggen: teveel veren in je reet krijgen kán averechts werken.
Lijkt me heel lastig om daar als ouder mee om te gaan.

Hoop op tips voor je.

 

Heel herkenbaar , ik heb een superschattige peuter en een slungelige humeurige 6-jarige. Iedereen heeft het altijd over hoe schattig en lief mijn jongste is. Zelf probeer ik dan altijd meteen met iets positiefs over mijn oudste te antwoorden, dat hij het zo goed doet op school bijvoorbeeld. Maar het is een vervelende situatie .

Ooit kwamen we op vakantie een gezin tegen met een schattig peutermeisje met prachtige schitterende ogen en een ouder zoontje. Als iemand iets zei over dat het meisje zulke mooie ogen had , riep de rest van het gezin dat je een kwartje in hun spaarpot moest doen. Een soort inside joke, omdat ze tig keer per dag werden aangesproken op de mooie ogen. Ik vond t wel een goede oplossing , dat je er een beetje een grapje van maakt. Dat je laat weten aan je oudste dat dat soort opmerkingen van voorbijgangers niet belangrijk zijn.

 

Ja heel herkenbaar! Onze oudste is autistisch en kijkt mensen meestal niet aan. De jongste daarentegen kijkt altijd naar mensen en hij heeft van die grote groene kijkers en een heel mooi, guitig smoeltje. Hij heeft altijd de lachers op zijn hand en ik denk dat een van de gevolgen daarvan is dat hij nu echt aandacht opzoekt en de clown uithangt. Waardoor mensen hem nog leuker vinden, maar zich op een gegeven moment ook gaan ergeren De oudste is ook altijd een heel mooi kind geweest (kijk als moeder ben ik bevooroordeeld he maar ik hoor vaak dat ze mooi zijn dus dan zal het wel), met prachtige blonde krulletjes en een fijn gezicht. Maar hij maakt dus amper contact en dus lopen mensen hem straal voorbij. Het maakt dat ik hem extra aandacht wil geven, om het een soort van te compenseren. Ook omdat hij dat contact zelf niet zoveel opzoekt als de jongste. Het valt me op dat wanneer ik op de bank zit en de oudste naast mij zit, de jongste altijd tussen ons in wil. Terwijl er aan de andere kant ook plek is. Ik wil niet dat hij zijn broer van mij afduwt, maar aangezien hij het zo gewend is om op de voorgrond te staan, word hij boos wanneer ik hem zeg aan de andere kant te gaan zitten. Het vele aandacht krijgen werkt irritant gedrag wel in de hand zeg maar. Het is als moeder pijnlijk om te zien dat je ene kind heel populair is en de andere er een beetje verloren bij loopt. Terwijl ze allebei even mooi, lief, leuk, schattig en slim zijn.

 

Ik vond het heel lastig als kind dat anderen altijd gelijk gesteld werden aan mij. ik was geen uitblinker, het enige wat ik echt heel goed kon was zingen, maar als mensen mij daar een compliment over maakten, of ik zocht erkenning dat ik het goed kon, dan zei mijn moeder altijd dat mijn zusje ook goed kon zingen. wat ik heel vervelend vond, want ik was echt beter en ik wilde heel graag iets hebben wat mij uniek maakte. mijn zusje was bijvoorbeeld heel goed in tekenen en ik niet. misschien is het een idee om iets te zoeken wat jouw zoontje goed kan en hem zijn eigen ding te laten doen, en erkenning voor laten krijgen.

 

Hier ook heel herkenbaar.
Ik heb een pre puber dochter van 9
En een dame van 6
Mijn jongste komt overal mee weg (mijn jongste heeft ook wel wat problemen gehad en nog steeds (lichamelijk) maar ze heeft een heel zacht aardig karakter. En mijn oudste is rebels.
Mijn jongste heeft iedereen op haar hand en alles wat ze doet vind met leuk en schattig.
En mijn oudste wit ook graag opvallen want ze ziet hoe gemakkelijk het haar zusje afgaat.
Thuis heb ik dat probleem niet. Maar ergens anders wel.

 

Bij onze oudste van zes is het schattiger er ook wel zo'n beetje vanaf, terwijl zijn peuterbroertje nu juist in die geweldig leuke fase zit die de meeste mensen zo aanspreekt. Wij krijgen ook altijd reactie op de jongste: lieve krullen, ENORME bruine ogen en een lief-ondeugende uitstraling. We hebben met hem echt overal waar we komen aanspraak.
Laatst was er in de supermarkt een oudere dame die mij zag met de jongens en eigenlijk meteen tegen de jongste zei: "En ik ga eens even met die leuke broer van jou praten, want volgens mij krijg jij genoeg aandacht." Ik kon die vrouw wel zoenen, echt waar. Zó goed gezien!

Wij kunnen niks veranderen aan het gedrag van die onbekenden op straat. We zorgen er wel voor dat we onze eigen aandacht goed verdelen. De jongste gaat nog niet naar school. Dus die heeft een paar dagen per week de ochtenden en soms de middag 'alleen-tijd'. Voor de oudste plannen we dit bewuster. Daar bloeit hij echt van op.

 

Hier ook erg herkenbaar.. Ik vind het vooral heel vervelend als ze tegen hém zeggen wat een lief, mooi en schattig zusje hij wel niet heeft. Natuurlijk is dat zo en hij is ook ongelooflijk trots op z'n zusje, maar hij is óók lief en mooi.

Wat mij heel erg opvalt, is dat er naar hem ook opmerkingen worden gemaakt als hij iets 'bijzonders' heeft. In zijn geval is dat heel vaak z'n haar; hij heeft een hoge hanenkam. Als het net geknipt is, zegt niemand er iets over, maar als het echt weer langer wordt en dus erg omhoog staat, krijgt hij er heel veel opmerkingen over. Zo ook als hij schoenen met lichtjes aan heeft, daar zeggen ook veel mensen iets over. Heeft jouw zoon zoiets wat je zou kunnen benadrukken? Iets wat echt bij zijn stijl hoort?

Wat betreft de situaties die je noemt; in situatie 1 had ik dat écht neergelegd bij dat vakantiepark. Je kunt het in mijn ogen gewoon niet maken om het ene kind wel mee te laten doen en andere kinderen buiten te sluiten en te weigeren. Je kiest er als animatieteam óf voor om iedereen mee te laten doen, óf om alle kinderen vóór het podium te laten dansen, in plaats van er op. Ik vind het ook altijd zulke domme elementen in een show, als er maar een paar kinderen worden uitgenodigd om ergens aan mee te doen, terwijl de rest moet blijven zitten. Toen wij in Landal waren, hadden ze ook zoiets; ze hadden een doos met héél veel instrumenten, maar toch lang niet genoeg voor alle kindjes. Er zijn er dus altijd een paar die met 'niks' overblijven, terwijl iedereen om ze heen wél een instrument heeft. Ik snap dat écht niet. Een animatieteam moet toch creatief genoeg zijn om daar iets anders op te verzinnen? In plaats van materiële instrumenten, kun je ook de ene groep een 'fluit' geven (handen voor je mond en fluitgeluid maken), de anderen een trommel (op je knieën slaan), enzovoorts. Dan is er van teleurstelling überhaupt geen sprake..

In situatie 2 zou ik m'n kind zelf alle complimenten geven, ik denk dat anderen dan vanzelf meedoen. Als je het op een bepaalde manier zegt, komt bij die anderen ook wel aan dat het niet leuk is dat hij genegeerd wordt.

In situatie 3 had ik me echt niet in kunnen houden en gevraagd of zij niet een beetje te klein was voor zulke kinderachtige opmerkingen. Sowieso belachelijk van een receptioniste bij de tandarts trouwens. Al komt er een kind van 15 met een knuffel binnen, wie is zij om daar iets van te zeggen? Zij hoort toch júíst te weten dat een tandarts altijd erg spannend gevonden wordt, ongeacht de leeftijd? Als een knuffel in zo'n situatie troost biedt of het wat minder spannend maakt, zou ze dat juist aan moeten moedigen.

 

Wat betreft complimenten geven aan het 'genegeerde' kind: dat doe ik op die momenten niet. Onze oudste (en de jongste trouwens ook!) krijgt complimenten op het moment dat ik ervoor kies en het dus ook echt welgemeend is. Voor mij zou een compliment als 'goedmakertje' niet helemaal 'echt' voelen. En ik denk dat onze oudste zoon dat ook zo zou ervaren. Ik probeer hem bijvoorbeeld wel bij het gesprek te betrekken. En ik zorg ervoor dat hij op andere momenten ook wel weer aan zijn trekken komt met aandacht en complimenten.

 

Tja in het echte leven bestaan er nu eenmaal ook verschillen. Dat is niet alleen bij kinderen zo. Bij volwassenen heb je ook altijd mensen die mooier, slimmer of leuker zijn dan jijzelf bent. Een kind zal daarmee om moeten leren gaan. Ik denk niet dat je een kind helpt door alles maar goed te praten of direct met een tegenargument te komen.

Sommige kinderen zijn nu eenmaal mooier dan andere. Of hebben bijzondere vaardigheden (goed kunnen voetballen, mooi tekenen of zingen etc). Er zullen altijd bepaalde mensen zijn die vanaf jonge leeftijd een bepaalde uitstraling, persoonlijkheid of charme hebben die een ander niet zal hebben (of ooit zal krijgen). Het is je taak als ouder om je kind niet te laten kijken naar wat een ander heeft of kan. Maar naar de bijzondere kwaliteiten die hij of zij wel heeft. Jouw zoon is misschien niet (meer) zo schattig maar kan vast andere dingen wel heel goed (hobby/sport/creatief/leuk karakter/veel vriendjes etc ??).

Daarbij speelt leeftijd natuurlijk ook een rol. Hoe kleiner het kind hoe schattiger het is. Kinderen verliezen (zeker voor de buitenwereld) die schattigheid naar mate ze ouder worden. En van een ouder kind verwachten we ook heel andere dingen dan van een jong kind (bijvoorbeeld dat ze zich ouder gedragen, minder snel bang zijn, langer stil kunnen zitten etc).

Je kunt je zoon uitleggen dat zijn zusje bepaalde dingen nog niet zo goed weet omdat ze nog jonger is. En dat hij bepaalde dingen juist al wel mag omdat hij groter is (later naar bed, bepaalde activiteiten doen waar zij nog te jong voor is etc).

Ik zou alleen gemeende complimenten maken. Sommige mensen hemelen hun kinderen bij alles volledig op. Wees gewoon eerlijk. Als een kind een paar krassen op papier zet. Zeg dan niet "wat een prachtige tekening". En als het gewoon echt niet kan dansen zeg dan ook niet dat het geweldig was.

 

Ja, dit herken ik. Zo probeer ik het ook op te lossen.

 

Zo ontzettend herkenbaar!!!!
Zoonlief is 8 jaar en dochterlief 1.5.
Waar eerst 6.5 jaar ( toen werd dochter geboren) alle aandacht uitging naar zoonlief is het nu alleen maar zijn zusje.

Echt overal en bij iedereen..
Van boodschappen doen tot familie uitjes hij is ineens groot en heeft spontaan minder aandacht nodig en zijn zusje word de hemel bijwijze van ingeprezen!
Hij is net 8 en ook gewoon nog een kind die net zo veel aandacht en affectie verdient als zijn kleine zus.
Kan mezelf daar heel boos over maken

 

Hier is dat ook ..
Tussen mijn oudste en 2e zoon.. Oudste 9 en 2e bijna 6
Mijn 2e zoon komt overal mee weg.. Maar als mijn oudste wat 'flikt ' dan heb ik boze ouders aan de deur ., terwijl ik er altijd achter komt dat mijn 2e zoon net zo hard mee deed en vriendjes van hun ..
Zijn naam word nooit genoemd van mijn 2e zoon ..
Mijn 2e zoon mag ook overal naar binnen en mijn oudste zoon niet ..
Ook vaak zeggen ze dat hij te oud is voor die kinderen ( kids zijn 6 jaar inclusief zijn broertje )
Hij is misschien 9 jaar op de kalender maar in zijn kopje vele malen jonger ..
Hij gedraagd zich ook jonger en daar kunnen veel ouders niet tegen .. En ze worden heeeeel boos als mijn oudste niet Naar hun luisterd ( naar de andere ouders ) en mijn 2e zoon luisterd natuurlijk wel ..

Je merkt gewoon dat er veel vooroordelen zijn over mijn oudste zoon in de buurt .. Hij krijgt zelfs de schuld als hij er niet is 😱

Ze hebben gewoon voorkeur voor mijn 2e zoon .. Tenger ventje lief karakter en wind iedereen om zijn vingers met zijn grote bruine ogen en blonde haren ..

Er gebeurt zoveel de laatste tijd in de buurt met alle kids hier ., ik ben altijd blij als mijn oudste er niet is ..
Ik moedig hem nu juist steeds aan om vriendjes buiten de buurt te maken en dat doet hij .. En dat gaat super goed .,
Krijg nooit boze Ouders aan de deur van de andere buurt ..
Spreekt meer af met team genootjes van voetbal af en school vriendje ( ze fietsen elke dag samen naar school ) ik vind hrt zo wel goed ..
Hij wordt niet geaccepteerd in de buurt en mijn andere 3 kinderen wel .. Vooral mijn 2e zoon terwijl hij nog erger is dan mijn oudste zoon..

Op vakantie overigs hebben we dit probleem niet .. Daar hebben ze beide gewoon vriendjes en vriendinnetjes ., het is vooral hier in de buurt ..

Oh ja en ouders kunnen niet meer normaal aande deur komen ..
Dat vind ik sowieso erg vervelend en geef ook asn als je zo schreeuwt wil ik er niks over horen ., het gaat normaal anders is hier bij het gesprek afgelopen ..

 

Helemaal mee eens!!!
Daarnaast kinderen moeten ook leren om gaan met teleurstellingen. Ja dat is hard en vervelend en moeilijk als ouder, maar ik heb liever dat mijn zoon nu leert daar mee om te gaan, dan als hij ouder is.

Wij weten heel goed wat onze zoon wel en niet kan, tekenen is echt niks voor hem. Hij kan het niet en doet er niet zijn best voor en dat zeggen we ook.
Maar hij is wel onwijs charmant en heeft echt super mooie, grote donker bruine amandelvormige ogen (wat hij echt al vanaf baby af aan hoort), hij is erg goed in rekenen en onthoudt bijv teksten van liedjes heel snel. Dus dat benadrukken we dan ook.
We krijgen heel vaak te horen dat we een mooi kind hebben, maar daar reageren we nu meestal niet zo erg meer op.
Ik wil niet dat hij denkt dat zijn uiterlijk er heel erg toe doet.
Hij mag er best trots op zijn dat hij snel bruin wordt bijv (halfbloedje), maar straks denkt hij nog dat hij door charmant te doen en zijn uiterlijk te 'gebruiken', hij dingen voor elkaar krijgt.

Wij hebben geen andere kinderen, dus daar heb ik geen ervaring mee, lijkt mij wel erg lastig als andere mensen alleen maar aandacht geven aan 1 kindje. Maar goed zoals ik al zei, daar zullen ze toch mee om moeten leren gaan.
Dat zal later ook zo zijn.
Ben trouwens na de reacties te lezen erg nieuwsgierig geworden naar de sterrenbeelden van de kinderen van iedereen (meeste mensen geloven er niet in maar ik vind het altijd wel interessant)

 

Heel herkenbaar!! Jeetje had jouw tekst zelf kunnen schrijven zeg. Moet zeggen dat ik er stiekem soms ook zo wel over denk hoor. Heel slecht van mij misschien. Maar denk dat toen mijn zoontje 4 was ik het ook allemaal net zo schattig vond als ik t nu bij mn dochter vind. Hier dus ook een 4jarige meid en 7jarige knul.

Vanmiddag toevallig oude filmpjes zitten kijken van toen ze 1 en 4 waren. Hij was ook toen echt cute Merk aan mezelf dat ik soms misschien wel teveel verwacht en vraag van mijn oudste. Maar dit doe ik puur omdat ik wil dat hij wat meer zelfvertrouwen krijgt. Hij is erg onzeker en soms ook best jaloers op zn zusje. Zij is heel zelfverzekerd, durft en doet alles. Ook een echte knuffelkont, hij opzich ook wel maar gaat zich raar gedragen, overdrijven. En dát is bij mij t gene wat ik niet kan hebben bij een 7jarige die denkt dat ie weer 4 of 5 is. Maar dat komt gewoon door zijn gebrek aan zelfvertrouwen en niet weet wat voor houding hij moet hebben in bepaalde situaties

 

Mja ik denk er toch iets genuanceerder over ... Ja in het latere leven zullen er ook altijd mensen zijn die knapper zijn of dingen beter kunnen.. Maar daar hoef je niet perse de hele tijd naast te lopen. Als een kind echt in de schaduw van een broer of zus dreigt te staan is dat toch wel echt sneu. Daarnaast zien winkelpersoneel en vage bekenden alleen maar dat ondeugende snoetje of de kuiltjes in de wangen van mijn jongste en ik vind dat ook te oppervlakkig, om daar zo vaak bij stil te moeten staan. Ik vind het nogal wat als je als zesjarige zelf maar moet bedenken dat je broertje heel schattig is maar dat jij ook heel goed bent in andere dingen. Daar mogen je ouders je best wel bij helpen.

 

Ik herken het wel, hier een zoon van ruim 6,5 en meisje van 2,5 hij is verlegen en bleu en zij staat op de voorgrond en krijgt graag wat aandacht. En dan met van die grote bruine kijkers en een flinke bos met krullen, vind iedereen haar mooi lief en leuk. Ik probeer zelf mijn zoon er flink bij te betrekken.

 

Mee eens!

Ook met dat krassen op papier. Dat had mijn oppaskindje laatst gedaan, zijn papa kwam binnen en hij laat trots zijn rekening zien ( idd een paar krassen, hij is 3,5 ) papa zegt; oooooh wat mooi! Wat heb je een mooie dino gemaakt. Oppaskindje boos; het was dus een olifant.....🙄

 

Ik ken een lief joch wat altijd heel erg schattig gevonden werd. Slim als hij op jonge leeftijd al was wist hij zijn schattigheidsfactor te gebruiken om letterlijk iedereen om zijn kleine schattige vingertje te winden, en kreeg op die manier altijd "zijn zin"
Het schattige jongetje bleef alleen daardoor lange tijd denken dat de wereld om hem draaide en hij de belangrijkste persoon op aarde was. Want hij werd immers door iedereen opgehemeld en ook zo behandeld. En dat terwijl dit bij alle andere kinderen in zijn buurt een fase was, en zij wel socialiseerden, gebeurde dat bij hem niet. Want dat had hij niet nodig, hij was immers schattig en iedereen bezweek toch wel onder zijn charmante schattigheid.
Maar het jongetje werd groter. En met dat hij groter groeide, werd hij minder schattig. Dat was een groot probleem, want ineens gingen de dingen niet meer zoals hij dat wilde, maar moest hij ineens dingen doen die anderen wilden dat hij deed. Óók als hij daar helemaal geen zin in had! Hij probeerde uit alle macht om toch schattig te zijn, maar dat ging niet meer.
Hij ontdekte iets nieuws. Hij ontdekte dat mensen en andere kinderen het leuk vonden als hij grappig was. Dus ging hij grappig doen, hing de clown uit. Alleen merkte het jongetje dat het niet bij iedereen werkte, dus ging hij nog harder zijn best doen om grappig te zijn.
Helaas voor hem had dat een averechts effect.
Mensen vonden hem vervelend, en niet grappig en al helemaal niet schattig meer.
Het jongetje wist niet meer wat hij moest doen, om ervoor te zorgen dat alles weer zo werd als vroeger. Want in de tussentijd waren zijn ouders gescheiden en was hij verhuisd, ver weg van zijn vriendjes en zijn oude school waar hij zo naar verlangde. Hij was verdrietig en ook boos. Er klopte niks meer van de wereld, zijn wereld.
Omdat schattig en grappig zijn niet meer werkte werd hij boos. Heel erg boos, agressief noemden de volwassenen hem. En niemand kon hem meer tegenhouden. Hij zou net zo lang en vaak tegen iedereen schoppen, slaan en bijten, totdat alles weer zou zijn zoals vroeger, toen hij nog vol in de belangstelling stond omdat iedereen hem schattig en grappig vond. Alleen lukte dat ook niet. Hij moest naar een andere school. Eentje met allemaal andere kinderen "zoals hij".
Met hele kleine stapjes leert het jongetje nu hoe het in de echte wereld werkt. Dat er ook nog andere mensen op die wereld zijn die allemaal net zo belangrijk zijn als hij. Het is nog steeds moeilijk voor hem. En niet eens omdat hij niet wil. Maar omdat hij oprecht niet snapt hoe het werkt, omdat hij het eerder nooit geleerd heeft.

En geloof me, hij kan nog steeds schattig zijn. Als hij zijn masker, welke hij gebruikt om te proberen om iedereen te "pleasen" omdat hij denkt dat het zo hoort, afzet.
Als hij zijn échte ik laat zien, dan is het een schatje.
En ik hoop voor hem dat hij leert om het verdriet, van dat zijn wereld compleet veranderde, een plekje te geven.