Helemaal met jou eens. Ik ook na 14 jaar relatie verbroken. juist na zoveel tijd is het niet iets wat je zomaar doet. Kan mij er ook boos om maken als mensen zeggen dat ik er niet voor gevochten heb en zomaar heb opgegeven.
Volgens mij wordt dat niet zo benoemd. In het burgerlijk huwelijk wordt gezegd: puntje puntje, verklaart u aan te nemen tot uw wettige echtgenoot puntje puntje puntje, en belooft u getrouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt, wat is daarop uw antwoord?' In de huwelijkse wet staat vervolgens nergens vermeldt dat je verplicht bent bij elkaar te blijven tot de dood ons scheidt. In onze huwelijksgeloften werd door de ambtenaar gezegd '' tot jullie wegen zich scheiden''. Misschien dat het bij een kerkelijk huwelijk wel zo is, dat weet ik niet hoor
Ik kan me juist heel boos en verdrietig maken om standpunten als ' wat zielig voor de kindjes al die scheidingen!' Mijn ex en ik waren bijna 7 jaar bij elkaar. De laatste paar jaar was er 0 intimiteit meer. Ik wilde zo graag een kus, een knuffel, seks hebben. Hij wees me keer op keer, dag na dag af. Wilde geen relatietherapie. We vermeden elkaar omdat bij elkaar in de kamer zitten ondraaglijk was, hij ergerde zich aan mijn zwakte en was continu boos op me en ik voelde me zó vreselijk alleen en in de steek gelaten. We kozen vervolgens voor een aanpak waarbij me mekaar amper zagen, hij was de ochtenden van huis en ik de avonden. Zodat onze kindjes toch papa en mama bij elkaar bleven houden. En ik bleef hopen dat het ooit beter zou worden. Maar we zagen elkaar steeds minder om ruzies te voorkomen en groeiden steeds verder uit elkaar. Uiteindelijk was de sfeer om te snijden, dochters plasten weer in bed en werden midden in de nacht gillend wakker. En ik bleef doorgaan omdat ik voor de kinderen niet uit elkaar wilde. Ik werkte diensten tot halverwege de nacht, mijn ex heeft me in de laatste 2 maanden meerdere keren buitengesloten en alle deuren van binnenuit op de knip gedaan en is met telefoon uit gaan slapen. En dan de volgende ochtend gewoon pret hebben als ik dan voorzichtig kwam kijken of ik mijn huis weer in kon. Na dat soort jaren ben je óp! En ik heb mij ontzettend groot gehouden en een masker opgezet voor iedereen. Toen ik na al die tijd echt knapte en een andere woning kreeg van de woningbouw zag iedereen mij als de kwaaie. Gemeenschappelijke vrienden kozen zíjn kant want ik verpeste het sprookje. Terwijl maar een enkeling zag hoe kapot ik was. En nog steeds ondervind ik in mijn huidige relatie affectie problemen dankzij mijn ex. Maar mijn kinderen zijn nu weer gelukkig, ze lachen en zeggen zelf op de meest bijzondere momenten dat ze merken dat ik nu ook gelukkig ben. En dat ze blij zijn dat ze bij mij wonen, ookal is hun papa niet meer in beeld. (Hier koos hij voor, ik wilde co-ouderschap). oordeel dus nooit zomaar dat mensen makkelijk uit elkaar gaan, er gaat vaak jaren aan ellende aan vooraf!!
Ze zeggen wel eens dat je niet moet scheiden met kinderen onder de drie omdat het daarna beter wordt haha. Ik denk zeker dat er hele goede redenen zijn om te scheiden, ik zeg ook zeker nooit nooit maar ik denk wel dat sommige mensen te makkelijk scheiden. Uit onderzoek blijkt dat veel mensen die een scheiding overwogen vijf jaar later blij waren dit niet te hebben gedaan. Veel mensen blijken ook niet gelukkiger na een scheiding. Ik denk dat veel mensen gewoon niet meer weten wat een lange relatie echt inhoudt en toch snel opgeven onder het mom de koek is op, ik denk dat die relaties best te redden zijn. En als er geen sprake van geweld is is het voor kinderen altijd beter als de ouders samen blijven, blijkt uit meerdere onderzoeken. Geen reden om niet te scheiden maar laten we er geen doekjes om winden. Ik schrik ook van het topic hier over samengestelde gezinnen en wanneer je aan een tweede leg begint, een heel groot deel kiest al binnen een jaar voor een kind. Dat vind ik best heftig als er al andere kinderen zijn wiens belangen zwaar wegen. (dan krijg je altijd reacties als na 20 jaar kan je ook uit elkaar gaan en ik rook al 30 jaar en ben niet ziek). Binnen een jaar ben je nog verliefd en hebben die kinderen nauwelijks tijd gehad om te wennen.
Mijn (professionele) ervaring is dat er heel veel moet gebeuren voor jeugdzorg echt ingrijpt. Ik heb hele schrijnende gevallen gezien waar niets gebeurde en niets mogelijk was. Ik lees wel vaker dit soort verwijten naar instanties maar dan hoor je dus maar 1 kant.
Heel eerlijk gezegd is dit ook wel een beetje mijn idee, maar ik wil je niet kwetsen Maev en ik vind het ook niet eerlijk om over dit soort heftige en verdrietige zaken te oordelen vanachter een beeldscherm.
Helemaal mee eens! Misschien was het vroeger wat makkelijker, de vrouw was thuis en de man werkte. Geen gehaast onder schooltijd, alle tijd voor koffie met de buurvrouw..meer sociale controle. Ook weinig vrouwen op de werkvloer, zal allemaal wel meespelen.
Vooropgesteld: ik denk inderdaad ook dat je vaak niet achter de voordeur kunt kijken en kunt weten wat er precies allemaal speelt. En daarom dus ook niet kunt oordelen. Ook 'zielig voor de kinderen' gaat niet altijd op, soms (of misschien ook wel vaker dan soms) zullen kinderen juist beter af zijn als het ruziën tussen ouders stopt. Maar ik ben het wel met bovenstaande stukje eens en krijg dit gevoel tegenwoordig ook wel. Mensen vinden dat ze recht hebben op geluk en natuurlijk heb je dat, maar soms moet je daar ook gewoon voor werken. Laatst nog interviews gelezen met vrouwen die spijt hadden van hun scheiding. Waren verschillende gevallen, maar het kwam er wel op neer dat ze na de scheiding erachter waren gekomen dat het gras bij de buren echt niet altijd groener is en dat ze het eigenlijk toch helemaal zo slecht niet hadden. Maar toen was het te laat....
Voor de kerk kun je niet scheiden. Behalve als je van tevoren een soort van huwelijkse voorwaarden hebt opgesteld. Als je bijvoorbeeld voordat je trouwt laat opschrijven en door de pastoor laat ondertekenen dat je kunt scheiden in geval van mishandeling dan kun je wel scheiden mocht er sprake zijn van mishandeling in het huwelijk. Doe je dit van tevoren niet kun je niet scheiden. Dit is tenminste bij de katholieke kerk zo. Hoe het bij de protestantse kerk is weet ik niet. Al zouden mijn man en ik nu gaan scheiden, voor de kerk blijven we getrouwd tot één van ons overlijdt. We zouden dus in geval van scheiding ook niet opnieuw voor de kerk kunnen trouwen.
Dit klopt (tot op zekere hoogte), maar is dat voor jou dan een reden om getrouwd te blijven mocht je man vreemdgaan of jou of jullie kinderen mishandelen, sexueel misbruik etc etc? Of ga je dan voor de wet wél scheiden en heb je dan lak aan wat de kerk je voorschrijft?
Bij de protestanten trouw je niet voor de kerk, maar vraag je een zegen over het huwelijk in de kerk.
Ja helaas zijn dat er best veel en daar kan ik zo ontiegelijk kwaad om worden. Mensen die kinderen 'nemen' als een soort accessoires en dan vaak 3,4,5 terwijl ze zich dat financieel niet eens kunnen veroorloven. Vrouwen die hun bedpartner erin luizen want een kindje lijkt hen zooooo leuk, stelletjes die denken dat (nog) een kind hun relatie zal redden. En de list goes on.....🙄
Maar in de kerk krijg je het huwelijksformulier en daar antwoord je ook op de vraag dat je bij elkaar zult blijven tot de dood je scheid. ..... verklaart u hier voor God en zijn gemeente dat u genomen hebt en neemt tot uw vrouw en belooft u dat u haar nooit zult verlaten in goede noch kwade dagen in rijkdom noch armoede in gezondheid noch ziekte totdat de dood u zal scheiden; en belooft u dat u zich in liefde voor haar zult inzetten dat u heilig met haar zult leven trouw in alle dingen zoals het evangelie dat vraagt. of Ik, verklaar hier voor God en zijn gemeente dat ik jou, genomen heb en neem tot mijn vrouw en ik beloof dat ik je nooit zal verlaten in goede noch kwade dagen in rijkdom noch armoede in gezondheid noch ziekte totdat de dood ons zal scheiden; en ik beloof dat ik in liefde mij ten goede voor jou zal inzetten dat ik heilig met je zal leven trouw in alle dingen zoals het evangelie dat vraagt
Ik denk ook dat het met normen en waarden te maken heeft. Binnen mijn famile van 50 man is er niemand gescheiden of uit elkaar is en binnen mijn vrienden groep van 15 stellen ook niemand En ik kan oprecht zeggen dat iesereen echt wel zijn momenten heeft gehad en er op dit moment heus wel wat mensen voor hun relatie moeten vechten maar we onderling toch de normen en waarden hebben om eerlijk te zijn, veel te praten en om hulp durven te vragen. Misschien dorpse cultuur (geen geloof aan verbonden maar wel veel hechtheid)
Dat laatste. Wij hebben toen niet voor zo'n overeenkomst gekozen omdat we geen reden konden bedenken waardoor we eventueel zouden gaan scheiden. Jong, romantisch en naïef misschien. Mishandeling en vreemdgaan werden door de pastoor niet genoemd en wij dachten er niet eens aan. Maar als ik op het punt zou komen dat ik echt zou willen scheiden zou ik me van de kerk niets aantrekken. Toen we trouwden vond ik het mooi om voor "iets meer" te trouwen dan voor de wet, ook al was ik niet echt heel gelovig. Maar nu, ruim negen jaar later, is er zoveel veranderd in mijn leven, ook in negatieve zin, dat ik het beetje geloof dat ik had helemaal heb afgezworen. Ik zou nu ook niet meer voor de kerk trouwen (al blijf ik een kerkelijk huwelijk wel een mooie ceremonie vinden) en we hebben onze zoon ook niet laten dopen. We hebben er gewoon niets meer mee. Mijn stukje was ook meer ter info. Ik zou het overigens best een raar idee vinden om als je om een dergelijke heftige reden (mishandeling, misbruik van kinderen of langdurig vreemdgaan) zou scheiden, je voor de kerk nog steeds getrouwd bent. Ook als je geen kinderen hebt ben je dan nooit helemaal los van elkaar.
Je kan wel scheiden als je voor de katholieke kerk bent getrouwd, ook zonder dat je eerst huwelijkse voorwaarden hebt opgesteld. Makkelijk is het niet en de procedure kan wel tot een jaar duren maar als je een hele goede reden hebt zoals bv ontrouw, mishandeling of het niet consumeren van je huwelijk dan is de kans groot dat de kerk akkoord geeft. Er dient eerst schriftelijk aangegeven te worden waarom je wilt scheiden en vervolgens worden jij en ex partner uitgenodigd en gehoord door de kerkelijke rechtbank. Dit is wat ik van mijn pastoor heb meegekregen.
Ik weet niet of het al genoemd is (heb niet alle pagina's teruggelezen), maar ik heb het idee dat huwelijken ook vaak mislopen omdat mensen vooraf niet goed/kritisch genoeg naar hun relatie kijken? Zo ken ik nu een stel, op zich hartstikke aardige mensen, jaar of vijf bij elkaar. Gaan binnenkort trouwen want dat is een beetje de logische stap op dit punt in hun leven, en zij wil heel graag trouwen. Maar ik heb haar vorig jaar eens gesproken over hun relatie en toen vertelde ze al dat ze het eigenlijk helemaal niet zo spannend vindt met hem, ze konden niet echt veel samen doen, het was best wel saai als ze elkaar veel zagen. Maar ja ze waren nu eenmaal samen en ze hield wel van hem. Bij hun denk ik dus: WAAROM. Dit is echt een recept voor een huwelijkscrisis over 10 jaar. Trouwen, kinderen, die dingen trekken je samen er door heen voor een jaar of tien, je leven leeft je bijna. En na die tijd kom je 'opeens' tot de conclusie dat je elkaar eigenlijk gewoon niet boeiend vindt, zij wordt verliefd op iemand met wie het veel beter klikt, etc etc.... En het dan alleen maar doen omdat het een beetje zo hoort, omdat je nu eenmaal samen bent. Dit is echt séttelen voor iets. Als ik na 4 jaar het al saai vond met mijn man, dan waren wij dus niet getrouwd, hè.... ik vind het nog steeds supergezellig en leuk met mijn man, wat we ook doen samen, we hebben altijd lol en kunnen goed praten. Dát gaat niet weg, ongeacht problemen die altijd kunnen ontstaan. Als je die basis niet hebt, als je het niet even leuk hebt met je man als met je beste vriend(inn)en, dan moet je toch gewoon niet trouwen?!?? Ahem.
Ik heb de discussie verder niet gevolgd, maar vind zelf dat je niet kan oordelen over een ander zn relatie. Een vriendin van mij is pas gescheiden, veel mensen snappen het niet en hadden het niet zien aankomen, maar zij weten niet hoe zij behandeld is de afgelopen jaren. Ik wel en sta voor 100 procent achter haar! Dus oordeel niet en steun je vrienden, dat hebben ze harder nodig.