Wat stelt trouwen tegenwoordig nog voor

Dit klopt inderdaad, het is een heel gedoe, maar wel mogelijk.

Overigens is het niet zo dat je alleen voor de katholieke kerk moet scheiden, wanneer je VOOR de kath. kerk wilt trouwen. Met mijn eerste man ben ik alleen voor de wet getrouwd en was ik ook niet katholiek. Ook niet katholiek tijdens dit huwelijk/scheiding.

Toen ik trouwde met mijn huidige man (die wel katholiek is), was ik dit inmiddels zelf ook. Maar wij mochten niet voor de katholieke kerk trouwen, omdat mijn eerste burgerlijk huwelijk net zo goed gezien wordt als huwelijk. Wel hebben wij een zegen gehad in de kerk en voor de buitenwereld zal het er echt wel uit hebben gezien als zijnde "voor de kerk getrouwd". Het verschil zit erin dat wij geen belofte hebben gedaan en het niet ingeschreven staat.

Ik kon mijn eerste huwelijk wel laten ontbinden voor de katholieke kerk, ivm dat mijn eerste man mij gedwongen heeft om te trouwen, dus omdat ik niet vrijwillig trouwde. Maar dit gaf enorm veel gedoe: wij zouden beiden voor de kerkelijke rechtbank moeten verschijnen, evenals onze beide ouders. Daarbij heb ik enorm nare herrinneringen aan dit huwelijk, ik had niet de behoefte alles weer op te rakelen.
tel daarbij de tijd op die het kost (een jaar ongeveer) en het geld wat het kost (toen 800 euro) en het feit dat het voor mijn gevoel zou lijken of onze oudste zoon een "buitenechtelijk kind" zou zijn. Dit was het mij allemaal niet waard.

Vandaar dat wij om een zegen hebben gevraagd en God weet zelf wel hoe het zit, ik hoef mij niet voor de mensen te verantwoorden

Het stomme van het verhaal is wel, dat mijn man, die van huis uit katholiek is, mocht hij ooit van mij scheiden en hertrouwen met iemand die nooit eerder getrouwd is geweest, wel voor de kerk mag trouwen. Dit omdat voor een katholiek ALLEEN het kerkelijk huwelijk geldt. Hij is voor de kerk dus ongehuwd

 

Maar dan nog An79.....Geloof jij nu écht dat je dan alle ins en outs weet van deze huwelijken? dat je echt voor 100% weet wat er achter die deur gebeurd?
En hoe open mensen ook zijn, zelfs als ze je werkelijk alles hebben verteld (wat ik betwijfel) dan nóg weet je niet hoe iemand zich daar bij voelt.

Dat je bij sommige opgenoemde redenen moeite hebt, dat kan ik me best indenken, maar dan nog is het niet aan een ander om daar een oordeel over te vellen, puur omdat het gevoel erbij niet de jouwe is. Het is hun relatie, niet die van jou en het lijkt mij verstandig om dit op een afstand te bekijken, het je een stuk minder aan probeert te trekken. en ja, natuurlijk is het rot voor de kinderen.

 

Knap weet ik niet. Sterk wel. Enneuh... even voor de duidelijkheid: Mijn man en ik zijn nooit vreemdgegaan. En ik weet niet of ik sterk genoeg ben om het hem te vergeven. Ik denk wel, dat mijn vertrouwen in hem onherstelbaar beschadigd zou zijn. Ik ben er van overtuigd, dat dit wel steeds beter zou worden, maar dat er altijd een sprankje wantrouwen zou blijven bestaan, ook na 30 jaar bij wijze van spreken.

Klopt helemaal! Maar verder veel grote veranderingen. Werkeloosheid, ziekte, financiële problemen, verslaving uiteraard, maar ook als men op pensioensleeftijd komt en ineens 24/7 op elkaars lip zit.

Voor de kerk mag je van je partner scheiden als deze vreemdgaat. Staat in de bijbel. Weet niet waarom de Katholieke kerk zich daar niet aan zou houden.

Precies!

 

In plaats van oordelen van buitenaf zou je ook kunnen kijken of je ergens mee kan helpen. Als ons huwelijk nu zou stranden en er zou alleen maar commentaar zijn, ik neem aan dat je niet mooi weer speelt naar je vrienden en dan hier zo doet, zou ik me door mijn vrienden ook nog eens in de steek gelaten voelen.

En ja, ik zou ook mijn twijfels hebben bij een huwelijk waarbij bijvoorbeeld het kind van een ander is. Dan nog zijn het niet mijn zaken. Wat ik thuis doe moet ik weten. Wat mijn vrienden (of wie dan ook) thuis doen, moeten hun weten.

 

Maar van tevoren heel makkelijk over het huwelijk denken is heel wat anders dan niet/ nooit gevochten hebben voor je huwelijk.

En uit al jou voorbeelden haal ik situaties waarin ik zou denken, sjee die mensen hebben heel hard gevochten. Domme keuzes gemaakt, maar in geen enkel van je voorbeelden lees ik een ding waarbij ik denk, nou die hebben er niks voor gedaan.

Vooropgesteld dat ik ook denk bij je voorbeelden, oei en dat is niet zo slim. Maar dat is heel wat anders dan niet vechten voor je huwelijk. Dus ze vechten wel voor elkaar.. alleen anders dan jij zou willen.

Jij kan en mag geen oordeel vellen of er wel of niet hard genoeg gevochten is, zonder dat je alle ins en alle outs weet. Het verhaal door en door kent, van 2 kanten. En dan nog... oordelen over een situatie waar jezelf niet inzit, moet je nooit doen. en als je er zelf wel in zit, kan je alleen denken "dit zou ik anders aanpakken"

En ik denk dat jou pijnpunt er meer in zit, dat je het jammer vind dat de vriendengroep uit elkaar vind en dat je oordeel daaruit komt. Niet zozeer dat ze niet hard genoeg vechten voor elkaar.. (want dat weet je niet) maar dat ze niet hard genoeg vechten voor jou/ je vriendengroep.

 

Tja.. Ik vind het een belediging om maar te roepen dat er zo makkelijk gescheiden wordt.

 

Nou nou niet zo beledigd zijn. Je schrijft het zelf niet zo overdreven reageren hé! Het was een ding wat ik dacht (dat heb ik ook geschreven IK DENK), dan kan je ook gewoon reageren dat dat echt niet zo is hé.

Dat is het nadelen van oordelen over andermans situaties. (en die fout maakte ik nu ook, door mijn gedachte uit te spreken over jou situatie.) Ik oordeel over jou, en blijkbaar heb ik het mis.
Jij oordeelt over andere.. en dan mag het wel?! Ben benieuwd wat de reactie van je vrienden was als je verteld dat je vind dat ze niet hard genoeg gevochten hebben.

Hier nog even het stukje waar je het zelf hebt geschreven:

 

Klopt, maar dat is iets tussen jullie en God. De kerk heeft daar zelf niks mee te maken. Overtrouwen in de kerk is niet echt de juiste woordkeuze. Je bent getrouwd voor de wet en je vraagt een zegen over jullie huwelijk in de kerk.
Ga je scheiden, dan is dat wettelijk en heeft de kerk in principe niks mee te maken.

 

Ook in onze vriendenkring zijn er al veel stellen uit elkaar.
In sommige gevallen heel begrijpelijk ( vreemdgaan, alcoholverslaving waar wij niks van af wisten).
Toch ben ik er ook van overtuigt dat de handdoek soms wel erg snel in de ring wordt gegooid.
Ik denk dat het ook te maken heeft met de verwachtingen van een huwelijk.
Het MOET spannend blijven, het MOET gezellig zijn, je MOET je wel lekker voelen bij de ander en als IK het niet meer spannend en gezellig vind en ik voel me niet meer fijn, dan gaan we toch uit elkaar?

Natuurlijk snap ik dat ook goede vriendinnen niet altijd het achterste van hun tong laten zien als het gaat om hun relatie.
Toch zijn wij altijd wel vrij open over onze partners en problemen.
Dan kom je er ook achter dat het achter elke voordeur wel iets is.
Ik vind dat als je iets belooft (tot de dood je scheidt, in rijkdom en armoede!), je daar ook voor moet gaan tot de dood je scheidt ( en dan heb ik het niet over geweld, vreemdgaan, verslaving ed).

Ik snap ts dus heel goed.

 

Dat zou voor mij ook een reden zijn ja. Ik heb absoluut een partner nodig die sterker is dan ik en duidelijk is in zijn grenzen om me veilig te kunnen voelen. Ik zou helemaal gek worden van een partner die te meegaand en te lief is, en simpel gezegd gewoon een pushover is. Ik zou zijn grenzen dan alleen maar verder gaan opzoeken met gevolg dat ik hem daarmee pijn zou doen, puur om eens wat tegengas te horen, waardoor ik ook mezelf zou gaan haten.
Wanneer een man nadat ik zou zijn vreemd gegaan (hypothetisch gezien dan) nog steeds een en al begrip is en zijn bek niet open durft te trekken, ja sorry hoor, maar dan houd het voor mij ook op.
Ik keur daarmee het vreemdgaan niet goed, maar ik kan wel begrijpen dat het een noodkreet is om eens wat tegengas te krijgen.

Ik denk overigens ook dat daar het punt ligt, al zou je alle ins en outs weten, dan nog weet je niet hoe iemand zich daar bij voelt. Jij hebt misschien wel behoefte aan een meegaande partner, een ander absoluut niet. In 18 jaar kan die behoefte gewoon veranderen en groeien. Jij bent niet die persoon, jij voelt niet wat zij voelen, en ik vind dus ook dat je het recht niet hebt om daar over te oordelen.

 

Mensen maken keuzes in het leven die niet altijd te begrijpen zijn maar dat is niet aan ons. De enige minachtig die ik heb is als 1 van de 2 niet eerlijk en oprecht is. Verliefd worden kan, de keuze om er mee door te gaan is pijnlijk maar niet misdadig, als je maar eerlijk bent en niet liegen en draaikonten.

 

Ik ken ook zo'n stel, vrouw heeft mij ook wel eens gezegd dat nodig te hebben, en een paar maanden later trouwde ze met iemand die absoluut geen ruggengraat heeft. Voor nu is dat leuk, want ze hoeft inderdaad maar in haar vingers te knippen en haar man springt, maar uiteindelijk zal dit hun wel op gaan breken.
Op de langere termijn zullen die dingen die ze nu krijgt gewoon geen voldoening meer geven, maar zolang ze nog de lol heeft op haar troon en rondcommandeert maakt zij daar ook misbruik van. Maar waarom zou je zeggen dat je die grenzen nodig hebt als je in plaats daarvan gewoon lekker naar ibiza kan wanneer je wil? Over een tijdje zal dat haar ook gaan vervelen en zal zij ook gaan inzien dat materialisme niet alles is, en dan zal dat ook haar reden zijn. Of haar man dan wel meer tegengas biedt of dit een scheiding zal worden zal de tijd uitwijzen.

Persoonlijk vind ik het niet netjes van haar, ik zou zelf daar gewoon eerlijk in zijn dat hij niet het type man is voor mij, en gewoon niet mee trouwen om te beginnen. Maar eerlijk is eerlijk, hij werkt er zelf wel aan mee en dat is zijn les..