Ik vind ook dat mensen die echt niet meer kunnen op een humane manier zouden moeten kunnen gaan. Maar wat jij hier zegt, daar vrees ik ook voor. En dat is voor mij de voornaamste reden om toch meer naar nee dan naar ja te neigen. Ik denk niet dat het aantal zelfdodingen zonder hulp van een arts drastisch naar beneden zou gaan.
Ja ! Ik vind dat als er echt geen uitweg meer is er altijd gekozen kan worden voor euthanasie ipv dat er andere mensen (machinisten bijv.) bij betrokken worden en er daar een trauma aan overhouden. Het zou niet moeten uitmaken of iemand ongeneselijk ziek is door een ziekte of depressie.
Ook al snap ik dat er een situatie kan zijn van uitzichtloos lijden ( ook qua depressies ) en wil ik dat zeker niet onderschatten, ik ben tegen elke vorm van actieve levensbeëindiging. Ik denk dat we als maatschappij veel meer ons best moeten doen om naar elkaar om te zien, elkaar te helpen en te steunen, dan om naar een pil of injectie te grijpen. Ik vind het oprecht heel erg dat dat inmiddels de normaalste zaak van de wereld lijkt geworden.
Ja maar dat zeg ik dus, ik ken mensen die na jarenlange depressiviteit uitbehandeld zijn, die al 20/25 jaar rond liepen, diep en doodongelukkig. 2 van hen hebben een zelfmoordpoging gedaan, 1 is op tijd gevonden, de andere heeft de poging halverwege zelf min of meer gestopt en 112 gebeld. Die mensen leven nu nog, en zeggen "Ik heb zo een spijt van die poging, ik ben blij dat ik nog leef". Deze 2 mensen zouden in het geval van euthanasie daar direct voor gekozen hebben, waren uitbehandeld, niks hielp, geen medicijn en geen therapeut. Ze zouden alle 2 dood zijn geweest nu, terwijl ze nu nog leven en de kwaliteit van leven goed en hoog is. Bij beidde heeft de poging alleen al zoveel impact gehad, dat er iets is gebeurd waardoor het van ongeneselijk ineens toch beter te behappen werd. Moet je voorstellen, die persoon die gestopt is? Als een ander zorgt dat je sterft d.m.v. euthanasie dan kan je niet stoppen, dan kan het niet mislukken.. dan ben je gewoon dood. Ook al zou je er later spijt van hebben. En met kanker vind ik de vergelijking toch echt niet opgaan.. dat is echt wat anders. Er is nu eenmaal een verschil tussen een dodelijke ziekte en een niet dodelijke ziekte. En de wens om dood te gaan vind ik wel degelijk anders dan een dodelijke ziekte te hebben. Buiten dat, vind ik nog steeds dat iedereen een waardige dood zou moeten kunnen hebben, ook al je er zelf voor kiest. Ik kan daarom gewoon niet volmondig ja of nee zeggen. Ik vind de vraag ingewikkeld, maar in mijn omgeving ben ik blij dat de mogelijkheid tot euthanasie bij zelfdoding nog niet zo makkelijk kan. Anders had ik een stuk minder familie gehad, die nu wel gelukkig is en niet meer zo heftig lijden als op het top van hun jarenlange en uitbehandelde depressie. Ik heb overigens ook familie met kanker, allemaal zonder euthanasie, en ze zijn allemaal dood.
Geloof mij, als je dit traject ingaat, ben je zo een jaar verder voor je 'mag'. Van dichtbij meegemaakt. Dit wordt echt niet zomaar gedaan maar er wordt heel goed gekeken of er geen uitweg is, hulp op een andere manier. Ik kan óók niet volmondig ja of nee zeggen. Ik vind de vraag óók ingewikkeld, maar in mijn omgeving ben ik blij dat de mogelijkheid tot euthanasie er wel was. Hier gingen meerdere zelfmoordpogingen aan vooraf en heel de omgeving leed er onder. Dit traject, en de uiteindelijke euthanasie, gaf vooral veel rust. Voor de patiënt én de familie.
Ja! Ik ben van mening dat je baas bent over eigen leven en er hierdoor juist minder zelfmoorden zijn waarbij men enorme trauma's voor de nabestaanden kunnen besparen.
Dit bestaat al sinds een paar jaar! Google maar eens op de levenseindekliniek, en nee dit gebeurd niet al als je jezelf depri voelt door je menstruatie oid Er gaat een heel voor traject en dus ook een lange tijd aan voor af. Het voordeel vind ik wel dat andere mensen er geen 'last' van hebben, zoals bijvoorbeeld de treinmachinist of iemand anders die het lichaam van de overledene persoon aantreft.
Ja. Ik vind dat iedereen het recht heeft om te beslissen over zijn eigen dood. Zware depressie die niet overgaat bijvoorbeeld, elke dag balen dat je weer wakker wordt en er geen zin meer in hebben mogen van mijn best euthanasie doen. Wie ben ik om te zeggen dat zo iemand moet blijven leven als ik geen een zinvolle rede weet. Als je hier toe besluit is dat niet over een dag ijs gegaan zoals normaal bij zelfdoding. Hij euthanasie gaan er vele gesprekken aan vooraf. Psychisch leed kan net zo oneerlijk zijn als dagelijks lichamelijk pijn. Erg persoonlijk ook. Ik ben zowiezo voorstander van euthanasie
moeilijk, maar liever zo dan voor de trein of andere afschuwelijke manieren... want niet alleen jezelf maak je stuk maar ook iedereen die het moet aanzien en je in stukken onder een treinstel vandaan moet krabbelen... lijkt me dat dit dan voor iedereen een stuk beter is. ook voor de nabestaanden, dat ze een mens hebben om afscheid van te nemen en geen kapot gemaakt lichaam.... als jullie snappen wat ik bedoel... maar goed, waar leg je de grens. hoe bepaal je dat het klaar is? hoe laat je mensen niet té lang doorlijden? moeilijk moeilijk...
Het bestaat al...en wordt ook gedaan. Idd wordt vaak aan ons (werk in ggz met ernstige depressies) een second opinion bijvoorbeeld gevraagd om te kijken of mensen echt het hele (!) depressie protocol hebben doorlopen. Ik werk elke dag met deze groep mensen en ben dus ook voor. Wat lijden mensen soms...
Mijn tante heeft 30 zelfmoordpogingen gedaan, opgenomen geweest en is nu wel blij dat ze leeft. Het heeft mijn familie veel verdriet gedaan.
Onbehandelbaar zo ziek zijn en zodanig lijden, dat maakt dat ik vind dat mensen echt de keuze zouden moeten hebben of ze willen sterven of niet. Euthanasie is menswaardig, suicide is zo afschuwelijk. Ik gun ieder mens een waardig leven en een waardig sterven, ook al zijn de redenen niet voor iedereen begrijpelijk.
Ja. Heb van dichtbij meegemaakt hoe de dochter van een collega meerdere zelfmoordpogingen heeft gedaan. Ze werd uiteindelijk opgesloten. Toch is het haar uiteindelijk gelukt. Ze leed zo ongelofelijk veel en hoeveel werd duidelijk op haar begrafenis. Ze werd begraven op een zorgvuldig door haar zelf uitgezochte plek waar op een bepaalde tijd de zon stond. Als je geestelijk zo lijdt en als je dan voor de rest van je leven opgesloten moet worden om je tegen jezelf te beschermen dan heb je in mijn ogen het recht op een eigen keuze. Eentje dat dan waardig kan zijn en niet zo gruwelijk als waar mensen noodgedwongen voor moeten kiezen...
Tja dat weet ik natuurlijk ook niet.....maar dat neemt niet weg dat ik vind dat als iemand al jarenlang zoveel lijdt, en de situatie absoluut uitzichtloos is (nav vele vele onderzoeken en gesprekken etc) iemand ervoor kan kiezen om uit het levente stappen. Ik heb de documentaire gezien van de levenseindekliniek en ook wel interviews gezien met zwaar depressieve mensen en mensen die suïcide geprobeerd hebben....Die mensen willen helemaal niet dood! Die willen een einde aan hun situatie die ondraaglijk is. Ze willen niet meer verder lijden en dan is dit het enige wat rust kan geven.
Antwoord op vraag TS: Ja, ik vind dat iedereen recht heeft op zelfdoding in situaties waar je niet uit kunt komen, of bij voltooid leven. Daarbij wil ik niet zeggen dat je geen moeite hoeft te doen om je situatie te verbeteren, integendeel zelfs. Je hebt die plicht.
Ik zeg ja. Waarom niet? Aantal jaar geleden was daar een pakkende documentaire over op tv. Heeft op mij heel veel indruk gemaakt 2Doc: Moeders springen niet van flats kijk je op npo.nl