Wanneer zijn jullie voor de eerste gegaan?

We waren nog maar 3 maanden samen en toen kwam het onderwerp kinderen serieus aan bod.
Mijn vriend zei ik ben er klaar voor als jij er klaar voor bent. Vervolgens zei ik: ik ben er klaar voor en hebben we besloten dat ik zou stoppen met de pil.
Bij ons is het dus erg snel gegaan haha. Maar we hebben nooit getwijfeld, als het goed zit, zit het goed. Je kan altijd wel iets bedenken waarom het misschien niet zo goed zou uitkomen. Helaas heb je het ook niet zelf voor het zeggen wanneer het raak is. Wij zijn nu ruim 2 jaar verder en nog niet zwanger helaas. We zijn dus blij dat we al zo snel besloten hadden om er aan te beginnen.

Ik wil jullie iig succes wensen en ik hoop dat je snel zwanger raakt!

 

wij waren ook van het uitstellen.. er was steeds wel een reden om te wachten. tot ik mezelf bedacht: kijk eens om je heen naar anderen. hun situatie is vaak ook niet perfect en daar lukt het ook. wij hebben gelukkig ons leven zover als het kan helemaal op orde maar ook bij mensen waarbij dit niet is lukt het allemaal. dus waarom bij jou niet achteraf spijt omdat het best lang heeft geduurt voor ik zwanger was.

 

Wij zijn sinds vrij jonge leeftijd al samen (hij 19, ik 17) en wilde altijd al vroeg kindjes. Een eigen plekje, afgemaakte studies en vaste baan zijn dan natuurlijk wel handig, dat hebben we dus eerst afgewacht.

Op mijn 23e hebben we ons eigen huis gekocht en na een half jaar gesettled te zijn, zijn we er voor gegaan. In de tussentijd studies afgerond, beide gezegend met een goede baan (ik dan wel nog niet vast, maar goede vooruitzichten) en onlangs getrouwd
Nu dus 24 jaar en inmiddels ruim 26 weken zwanger.

Twijfels nooit gehad, we wilden dit allebei zó graag! Toen ik net zwanger was dacht ik wel even "oh oh, wil ik dit wel". Maar da's normaal lijkt me, is niet niks een kindje krijgen

Heel veel succes en hopelijk is het voor jullie ook gauw raak!

 

Ik denk dat het belangrijkste is: als je er beide klaar voor bent. Dat je beide denkt ja een kindje is welkom bij ons was ik er eerder klaar voor, dus ik heb een tijdje moeten wachten tot mijn vriend dat ook was.
Nu komt onze kleine bijna en kijken we er beide heel erg naar uit!

Ik vind idd een vastinkomen en een eigen huis ook wel een voorwaarde, maar dat is ook bij iedereen verschilled denk ik. Doe wat goed voelt

 

We waren 2 jaar samen en gingen een huis kopen. We besloten een huis "op de groei" te kopen omdat we niet binnen een paar jaar weer wilden verhuizen. Toen dat huis er eenmaal was kwam dat gesprek natuurlijk ook, eerst wilde ik wachten op n vast contract, maar als ik geen verlenging kreeg was t nog minder handig... Dus ik was overstag en we zijn gaan proberen. Ondertussen vast contract en blij dat we niet hebben gewacht.

 

Toen ik 24 Was (2009) onze zoon Is in 2014 geboren.

 

Ik was bijna 22 toen mijn zoon werd geboren, jong ja, maar we hadden en hebben alles op orde, huis, opleiding en werk. Dit jaar is onze dochter geboren, ik ben nu 24 en het voelt compleet.
Je moet je kinderen wel wat te bieden hebben, dat vind ik echt belangrijk. Eten in de kast, kleding aan hun lijf. En zelf een goed voorbeeld zijn.
Volgend jaar begin ik aan de uni.

 

Na 2 jaar ongeveer, beide eind 20. Het duurde vervolgens alleen 4 jaar. Daarna zit het ons enorm mee; 3 kindjes in 1,5 jaar tijd. Wat een geluk!

 

Na 8 jaar, toen we 27 waren ons eerste kindje geboren.

 

Wij waren net een paar maanden samen toen ik zwanger bleek. Super blij maar ook even paniek. Maar we hadden alles, huis , werk , auto, dus waarom niet?? De 2e wordt deze maand geboren 😉

 

Toen ik 18 was al
Heeeeel jong, naief en toen een erg domme zet om de pil al aan de kant te gooien.
We woonde immers nog niet eens samen, maar beide nog thuis (hadden al wel 2 jaar een relatie en beide een goede baan).

Uiteindelijk lukte het niet spontaan en zijn we de mmm in gegaan toen ik 22 werd (dus na 4 jaar).

Ondertussen op mijn 19e gaan samenwonen en op mijn 20e getrouwd.

Ik raakte via de mmm zwanger toen ik 22 was, maar dat ging fout (zie onderschrift).
Mijn eerste kind waar ik voor mocht zorgen kwam dus pas toen ik 26 (bijna) 27 was.... 9 jaar aan het proberen geweest dus.

Dus achteraf misschien ook wel goed dat we al zo jong waren begonnen.... anders had alles wellicht nog langer geduurd

 

Mijn vriend (33) en ik (30) wisten allebei al op vrije jonge leeftijd dat we kinderen wilden. Ik was 26 toen ik hem tegen kwam.
Zijn zeer snel gaan samen wonen in een 2-kamerappartement.
Al met al heeft het dus 4,5 jaar geduurd om ook daadwerkelijk deze stap te zetten. Een groter huis en allebei een (redelijk) vaste baan zodat we een kindje ook wat te bieden hebben vinden we allebei erg belangrijk. Daarnaast hebben we afgelopen jaren nog enorm genoten van het feit dat we nog geen kinderen hebben. Maar nu zijn we er echt klaar voor, we fantaseren veel samen, hebben het over kindernamen en hoe het kindje eruit zou zien etc en de babykamer staat leeg, klaar om ingericht te worden. We hebben nu ook wel de leeftijd dat als
je kinderen wilt dat je nu wel mag beginnen.. En we hopen toch meer kindjes te mogen krijgen. Ik denk dat het altijd wel spannend blijft zo'n beslissing en twijfel is normaal.. Althans twijfel of we het straks wel goed gaan doen enz. Maar ben er overtuigd dat we een kindje heel
veel te bieden hebben. Voor ons is een kindje meer dan welkom. En het leuke is dat de mensen om ons heen ook niet kunnen wachten tot het zover is. We hopen dan ook dat het snel raak mag zijn.

 

Toen ik 26 was. Hadden ons huisje op orde en beide een vaste baan. Ik wilde het al langer maar maar vriend toen nog niet. Uiteindelijk toen we verhuisd waren en ons plekje hadden wilde hij er graag voor gaan.

 

Mijn man en ik kennen elkaar via internet en handige is dat je dan gelijk door zijn profiel weet dat hij ook een kinderwens heeft. echter na mijn studie had ook zoiets van; heb niet al die jaren gestudeerd om nu gelijk moeder te worden. Dus begonnen aan carrière en ook best leuke baan enzo, man zelfde ook carrière maken. Kinderen leek me zo leuk... voor later. Dat gevoel herkennen vast veel mensen haha.

Toen begon het eind 20 ineens te knagen.. ik riep altijd na 30e is prima, eerst carrière maken en lekker genieten van elkaar. Maar het idee dat je tot zeg 34 wacht en dat het dan niet zou lukken... dat beangstigte mij enorm. Mijn kinderwens was daarvoor te groot en toen wist ik mijn kinderwens is te groot om te wachten alleen maar voor werken en geld verdienen!! Leuke dingen kunnen we ook doen met een kindje!

Dus "het gesprek", gehad. Man zag het nog helemaal niet zitten. Ik wilde na mijn strippen geen nieuwe pil halen, hij had toch nog tijd nodig om daarover te denken. Prima. Een week later vroeg hij waarom ik alle strippen zou moeten opmaken. Nu overviel hij mij haha. Dus week later was ik klaar met deze strip en jawel 5 weken later een positieve test in handen.

Compleet overdonderd natuurlijk, wij beiden, maar wat een geluk! Zo bijzonder dat het zo snel mocht gaan bij ons, ik ben er nog elke dag onwijs dankbaar voor.

Inmiddels kan ik me ook echt niet meer voorstellen dat ik had willen wachten tot halverwege de 30 alleen maar voor dingen als werk en carrière maken.

Zoals gezegd wordt er is altijd wel een reden te bedenken waarom je zou kunnen wachten, maar als je er eenmaal voor gaat valt dat echt in het niet bij de baby die gaat komen.

 

Wij zijn ervoor gegaan toen partner er klaar voor was. Ik heb altijd al een hele grote wens gehad.
We waren 16 en 17 toen we iets kregen. Ik was met 22 er al helemaal klaar voor. In juli 2012 pil aan de kant en juli 2013 is dochter geboren. We waren 25/26 toen dochter geboren werd. De tweede heeft iets langer op zich laten wachten maar is ook onderweg.

Je weet nooit hoe snel je je kindje in je armen zult houden maar als jullie ervoor klaar zijn waarom niet. Het is jullie kindje niet die van een ander.

 

Mijn vriend en ik zijn nu al 8 en half jaar samen.
Hij wilde toen we 18 waren al een kindje, maar we woonden 200km van elkaar vandaan en zagen elkaar alleen in het weekend. Zaten beiden nog op school en woonden thuis. Dus wilde ik het nog niet

We wonen nu sinds 2 jaar samen en na een maand samenwonen gestopt met de pil ( 6 jaar samen). Ik had een baan en vriend toen nog op school. Ondertussen heb ik een vaste baan gekregen, vriend is ze baan kwijt dus werkt via uitzendbureau, en we hebben een huis gekocht.

Ondertussen zijn we nog steeds bezig om zwanger te worden wat tot nu toe niet is gelukt

 

Ik wist al heel jong dat ik kinderen wilde.
Is ook een van de eerste gesprekken geweest met mn man.
Uiteindelijk besloten eerst een huis, trouwen, opleiding afmaken (besloot weer naar school te gaan) en een baan te hebben.
Gelukkig had ik mijn baan eerder dan dat mn opleiding af was en uiteindelijk de knoop doorgehakt.
Als het aan mij lag waren we 2 jaar geleden al begonnen.

 

Ik was er eigenlijk nooit mee bezig. Toen leerde ik mijn man kennen. Ik was 18 hij 24. Hij maakte al snel kenbaar dat hij kinderen wilde. Ik wilde ook wel maar toen echt nog niet. We woonden allebei nog bij onze ouders. Ik nog vol aan de studie en hij had nog geen vaste baan.

2 jaar later gingen we samen wonen. Ik nog steeds aan de studie. Dus voor mij nog geen kinderen. Verder ook niet echt over gehad.

Toen ik 21 was zat ik in het laatste half jaar van mijn studie hebben we besloten te stoppen met de pil we zouden het wel zien hoe het ging lopen.

1 menstruatie gehad en daarna een half jaar niks. Het veel testen versleten. Maar alles negatief. Doorverwezen naar de gynaecoloog en daar de diagnose pcos gekregen..
Hoewel ik er niet zo mee bezig was stortte mijn wereld in toen in hoorde dat het allemaal niet zo makelijk zou gaan. En daar begon mijn echte kinderwens pas.

Inmiddels 2 jaar verder en 10 weken zwamger met medicatie en goede begeleiding van de gynaecoloog.

Eerder ook al zwamger geweest maar dat werd een miskraam. Toen gecurateerd. 1 ronde medicatie geslikt en weer zwanger. En nu gaat alles wel goed.
En notabene nog uitgerekend op mijn verjaardag ook