Het is wel even goed met die vriendin, kan me jouw uitbarsting goed voorstellen. Laat het inderdaad even bekoelen, vind excuses van jou kant echt niet nodig, eerder van haar kant voor haar slechte inlevingsvermogen.
Ja nadat ik het bericht las (en dacht: "je vriendin heeft even dr verdiende loon gekregen", dus voel je niet al te schuldig daarover) was mijn eerste reactie "mag dat?" het lijkt mij dat je als ouder recht hebt om te weten waar je kind is.
Ja inderdaad. Ik lees hier overal hoe knap het is hoe ts met de situatie om gaat met betrekking tot haar kind. Maar waarom is dat knap? Ik wil je niet afvallen ts, maar je hoeft hier echt niet mee akkoord te gaan. Ik zou het "knap" van je vinden als je er achter aan gaat en zorgt dat je krijgt waar je recht op hebt (contact met je kind in de weken dat hij bij zijn vader is en ook zeker info over de verblijfplaats).
Ik vind het zeker knap dat ze er zo mee omgaan. Natuurlijk heeft ze recht op informatie. De enige manier om die af te dwingen is via de rechtbank. Ik snap best dat TS daar niet voor kiest. Dat kost ontzettend veel energie, tijd en geld en de vraag is of dit opleverd wat ze graag wil. Ze doet er nu alles aan om het rustig te houden voor haar zoontje. Dat vind ik echt klasse. Dat is echt nog veel moeilijker dan een advocaat opdracht te geven voor een rechtzaak.
Ik vind het heel goed dat je dit hebt gezegd en zou me er niet schuldig om voelen. Ik dacht namelijk meteen: fijne vriendin zeg die gwn in een heftige periode in je leven zegt "laat het los" en je verder niet echt steunt... Bye bye was het dan denk ik voor mij geweest.
TS, prima toch dat je dit er nu hebt uitgegooid. Nu kijken hoe het op te lossen, als je dat ook echt wil.
als je getrouwd bent geweest of geregistreerd partnerschap komt er een ouderschapsplan waarin dit soort dingen worden vastgelegd. Vader heeft vanaf begin af aan aangegeven wel contact te willen houden met ons kind en ook dus wel vakanties etc. maar niks op papier omdat hij een bepaalde vrijheid wilde houden. Met als gevolg vaak afzeggen, te laat ophalen etc. Of gewoon niet terugbrengen en dan zeggen: ik breng hem morgen wel. Eh...zeggen...smsen bedoel ik. Want persoonlijk contact kon niet meer. Ik heb alles gedaan om normaal dit te regelen maar dat wilde hij niet. En als moeder moet je dan heel diep buigen, want als je dan zou zeggen joh zoek het lekker uit, het is of normaal of je krijgt je kind niet meer te zien, dan ben je een slechte moeder. dat heb ik dus ook nooit gedaanmaar wel als gevolg dat ik zwaar overspannen alles alleen heb gedaan en hij de leuke momenten even zijn kind ophaalde of met de feestdagen.
Ik denk dat je vriendin voorheen wel heel makkelijk over jouw situatie heeft gedacht! Ik begrijp je reactie naar haar toe dan ook volledig. Dat je je daar nu rot over voelt is eigenlijk onterecht, maar wel de realiteit. Waarom stuur je haar geen kaartje waarin je uitlegt dat je je rot voelt dat je je zo ongenuanceerd hebt uitgelaten, maar dat dat voortkomt uit het gevoel van onbegrip wat je van haar hebt ervaren? Als je het opschrijft kan je controleren of je jezelf correct genoeg hebt verwoord, zonder haar opnieuw voor het hoofd te stoten. Je kan dan ook uiting geven aan je eigen gevoelens, want die spelen hierin een grote rol.
Wat een ontzettend grote inzet voor jou zoon. Echt respect dat je dit hebt gedaan om het voor je kind zo goed mogelijk te regelen.
Alle energie en tijd zou het me waard zijn om te weten waar mijn kind is in de vakanties. Ik moet er niet aan denken dat er iets gebeurd daar en ik niet eens weet in welk land mijn kind verblijft. En ja een advocaat/rechtszaak kost geld, en ik kan niet in ts haar portemonnee kijken maar mocht ze niet veel te besteden hebben dan komt ze misschien in aanmerking voor een tegemoetkoming van de gemeente. En natuurlijk is het goed dat ts voor haar zoon geen heisa heeft gemaakt. Maar dat hoeft het nu toch ook niet per se te worden? Daarbij is het ook in het voordeel van haar zoon aangezien ik me kan voorstellen dat hij zijn moeder ook mist in de 3 weken dat hij bij zijn vader is. Een rechter zou kunnen vaststellen dat zoon zijn moeder tenminste 1 keer per week mag bellen. Dat zou toch voor ts en haar zoon geweldig zijn? Ts moet uiteraard zelf weten wat ze doet. Als ze zich hierin berust heeft dan is dat helemaal prima. Maar zo niet dan is het toch juist fijn dat ze leest dat ze misschien wel meer rechten heeft dan ze denkt?
Ik vind je reactie niet meer dan normaal. Als je als vriendin al niet kunt inleven in de ander, ga dan helemaal niet klagen om iets vergelijkbaars maar véél minder erg. Ik zou in jouw geval niet eens bellen, laat het maar van haar afkomen. Maar meid, wat vreselijk dat dit met je ex zo geregeld is. Ik zou het echt absoluut niet kunnen. Misschien toch eens achter een ouderschapsplan aan? Gewoon niet weten waar je kind is lijkt me niet eens mogen.
Ik heb echt alles gedaan om normaal te overleggen. Formeel gezien heeft vader neit eens het recht om zijn kind te zien want hij heeft niet het gezag. Maar dan kom je in het stukje "dat kan je niet maken". Kijk, vader wilde twee weekenden per maand zijn kind en bepaalde dagen met kerst, vakantie etc. Dat wilde hij niet op papier zodat hij altijd de vrijheid zou hebben om de afspraak niet na te komen. Bv: zonder overleg ineens twee maanden vrijwilligerswerk gaan doen en dat niet eens vertellen. Kreeg per sms alleen te horen: dan en dan haal ik hem niet op. Zonder overleg, zonder vragen of dat misschien problemen voor mij op zou leveren etc. tja wat moet je dan? Ik heb al duizend keer gedacht: ik pak mn kind op en vlucht, want op deze manier heb ik er niks aan. Maar ja...vader moet het kind kunnen zien dus vader heeft altijd geluk gehad en ik werd gekleineerd tot het bot.
HIj wil geen ouderschapsplan! Ik heb voor 4000!!! euro bij een advocaat gezeten met een net voorstel. Maar hij wil niks op papier want dan zit hij eraan vast. Dus hij wil dan en dan en dan en dan het recht hebben ons kind te zien of op te halen (daar moet ik me uiteraard aan houden, zelfs die keer dat mijn oom was overleden en ik dolgraag met mijn zoon daarheen was gegaan) maar omgekeerd kon hij doen wat hij wilde.
Wat betreft jouw ex, als er niets op papier staat zou ik dus echt mijn kind niet meer mee geven maar jouw eisen gaan stellen. Jij bepaald wanneer je kind mee gaat en dat je kind alleen mee mag als je weet waar ze uithangen. Je geeft aan dat hij geen gezag heeft dus dan moet hij al blij zijn dat jij zo coulant bent naar hem toe door toch zijn kind mee te geven. Ik zou op mijn achterste poten gaan staan en gewoon zeggen dat je communicatie eist tussen jou en zijn nieuwe gezin. Dat zijn nieuwe vrouw/vriendin geen contact met jou wilt dat kan en dat moet je accepteren maar ik vind wel dat jullie als ouders van het kind gewoon normaal contact met elkaar moeten hebben. Hij kan het wel allemaal niet willen maar hij heeft niets te zeggen, zo lang er niets op papier staat dan moet hij gewoon doen wat jij zegt. En als hij het daar niet mee eens is dan heeft hij gewoon pech. En ja een kind hoort zijn vader te zien daar ben ik het mee eens maar dan zou ik hem onder toezicht mee geven. Wat betreft je vriendin, ik snap je reactie volkomen en zou totaal mijn excuses niet aanbieden.
In de praktijk wil dat nog niet zeggen dat de vader dat dan na gaat leven. Ik heb zoveel voorbeelden hiervan gezien. Echt extreme dingen met volledige toewijzingen door rechters en al, maar als de ander niet wil, dan wil die niet en zal hij zoon ook niet laten bellen.
Nou ik kan me je reactie ontzettend goed voorstellen. Wat lijkt me dat vreselijk om je kind weken achter elkaar te moeten missen en geeneens te weten waar je kind is en hoe het hem/haar vergaat. Je vriendin is een enorme theatrale aanstelster en ik had echt precies zo gereageerd zoals jij nu heb gedaan. Ik zou het nu gewoon laten rusten en maar afwachten wat er komt.
Nee idd die mogelijkheid bestaat. Maar de mogelijkheid bestaat ook dat het wel effect heeft en daar is ts toch echt wel bij gebaat als ik het zo lees. Ik snap heel goed dat ts haar zoon niet zijn vader wil ontzeggen, maar ze laat wel erg over zich heen lopen door haar ex. En hoe moet het voor haar zoon zijn als hij zich verheugd op een weekend met zijn vader en papa laat vervolgens per sms weten dat hij hem niet komt ophalen? Moet ze dat dan allemaal maar pikken om de lieve vrede te bewaren? Voor mij zou het heel simpel zijn: of hij houdt zich aan het ouderschapsplan en hij geeft info over waar zoon verblijft (tenminste in de vakanties) en anders krijgt hij hem niet mee. Ik zou persoonlijk best ver gaan om het contact tussen mijn kinderen en hun vader te behouden maar ik zou niet zo over mij heen laten lopen en ik zou het al helemaal niet toe staan dat mijn kind keer op keer teleurgesteld wordt omdat papa hem niet op de afgesproken momenten komt ophalen.