Hallo Allemaal. Ik ben een alleenstaande moeder en ik ben nu 23 jaar. Ik heb een twee eiige tweeling van nu 2.5jaar oud. Sinds een week weet ik dat ik inverwachting ben. De vader wilt er niks van weten en dus wederom weer alleen. Ergens doet het me pijn maar ergens ook niet. ik ben nu opzoek naar moeders die in dezelfde situaties zitten, hoe gaan jullie ermee om? Ik ben heel benieuwd! Liefs
Ik heb dit niet zelf mee gemaakt, maar het lijkt me heel pittig straks 3 kindjes. ik hoop dat je hulp kan inschakelen van familie, vrienden enz. Wees niet bang om hulp te vragen. Ik heb heel veel respect voor je !!! en ik wens je heel veel kracht toe.
Ik heb ook een jonge tweeling en een derde er dicht op dus die ervaring deel ik wel, de andere niet. Veel sterkte, het lijkt me alleen een (te) grote taak en verantwoordelijkheid.
Hoi, ik zit in dezelfde situatie. Ik ben mama van 3 kindjes van bij men ex man. Vorig jaar iemand nieuw leren kennen en toen hij wist dat ik zwanger was heeft hij me gewoon laten vallen als een baksteen. Ik ben nu 9 weken en 2 dagen zwanger. Dus ik kan me wel in uw situatie plaatsen.
Wat een heftige situatie.. en dat op jouw leeftijd.. Ik ben dik 10 jaar ouder en vind het alleenstaand ouderschap soms al super pittig! Ik heb geen ervaring met 3 kids in je eentje, wens je heel veel succes met alles..
Ik heb wel 3 kinderen in mijn eentje. Maar dit is een "bewuste" keus en ik ben 10 jaar ouder dan jij. Al denk ik dat leeftijd niet altijd een rol hoeft te spelen. Min jongste is nu 3 weken, eentje van 2jaar en 5 maanden en een van 8.5 jaar oud. Deze eerste weken zijn pittig, eerlijk is eerlijk. Ik kan wel veel hulp krijgen, maar doe het liefst alles alleen. En dat lukt me ook. Goed plannen, rust pakken waar kan, en mocht je planning in de soep lopen: go with the flow. Ik sta er zelf heel nuchter in en heb het geluk dat ik een goed vangnet waar ik gebruik van zou kunnen maken (het idee alleen al geeft rust) Het is "zwaar" , maar het cliché is in mijn geval waar: de kinderen maken alles goed. Mijn tip is: durf om hulp te vragen als je het even niet meer weet. Hulp vragen is niet erg.
Hoe weet jij of de taak TE groot is voor de schrijfster? Dat lijkt me toch erg persoonlijk.. sorry maar ik vind dat je hier over de schreef gaat. Je kent haar en haar situatie niet. Voor hetzelfde geld doet ze het beter en sterker dan welk stel bij elkaar..
Het is maar net hoe je het leest. Ik lees dat Klaasje82 het voor zichzelf alleen een (te) grote taak zou vinden.
Ik kwam er ook alleen voor te staan toen ik 24 was, moeder van een tweeling van 5 jaar en van een zoontje van net 1. (Het eerste jaar van mijn zoontje heb ik 95% van de taken op me genomen, mijn ex bekommerde zich niet om hem) We wonen nu heel gelukkig met zn viertjes ik denk zeker dat je het kan, maar cijfer jezelf niet weg en maak je keuzes niet alleen voor je kinderen maar kies ook eens voor jezelf! Ga af en toe een dagje met vrienden weg als je oppas hebt of zoek een leuke baan of studie. Je bent de enige ouder dus zorg goed voor jezelf zodat je goed voor anderen kunt zorgen
Ik zit ook in een soortgelijke situatie. Ik ben zelf 35 en heb een kindje van 3. Ik ben nu zwanger van een tweede kindje. Mijn partner en ik wilde geen kinderen en hebben altijd voorbehoedsmiddelen gebruikt. Nu ben ik toch zwanger en hij wil dat ik de zwangerschap afbreek. Ik heb echt geen idee wat ik moet doen. En of ik het wel alleen zal redden met 2.
Ik ben bewust alleenstaand, heb 2 (pleeg)dochters van 7 en 9 jaar en ben nu 24 weken zwanger. Ik ben me ervan bewust dat het zwaar zal worden, maar kijk er ook heel erg naar uit om er een kleine bij te hebben. Veel succes!