Dag lieve dames, Het zit zo... ik heb een vriend die vorig jaar nogal veel alcohol gebruiktte, hij verwaarloosde mij daardoor en maaktte ruzie. We zijn uit elkaar gegaan omdat ik het niet meer aan kon. Ik khad gekookt en hij wou het niet opeten en nog zo van die dingen. Hier in België zeggen ze: "waar de brouwer is, moet de bakker niet zijn". Na een paar maanden uit elkaar te zijn en hij mij had beloofd dat hij gestopt was met drinken en dat hij absoluut niks meer dronk, want dat hij van zichzelf wist dat het te ver aan het gaan was zijn we terug bij elkaar gekomen. Nu is het zo dat hij eergisteren binnen kwam en ik rook zo de alcohol, overal waar hij ging. Hij sprak ook met een dubbele tong en vertelde 3 keer hetzelfde. Echter blijft hij bij zijn verhaal dat hij absoluut niet gedronken had en word zelfs een beetje boos omdat ik zei dat ik het rook. Hij zei:" ik weet nog wat ik doe" maar ik weet toch wat ik ruik? Of ben ik gek aan het worden?
Los van het feit of hij wel of niet had gedronken (wat erg aannemelijk klinkt), de vraag is of jij een relatie wil met iemand die je niet kan vertrouwen? Gebaseerd op persoonlijke ervaringen, bij ons was het de 2e keer alleen maar erger, omdat mijn ex de instelling kreeg 'dat ik hem toch wel terug zou nemen'. Pas nadat hij (door de rechtbank) de omgang met de kinderen is kwijt geraakt voor 2 jaar is hij professionele hulp gaan zoeken. Ik zou je willen adviseren om eens contact op te nemen met al anon, een stichting voor partners/familieleden van (alcohol)verslaafden. Zij kunnen je waarschijnlijk beter helpen.
Dit dus. Het klinkt alsof hij een probleem heeft en er ook niet eerlijk over is. Hier wil je je kind niet aan blootstellen. Kies voor jezelf, accepteer zijn smoezen niet.
Kom je dan zelf van een verslaving af, vraag ik me af? Ik zou contact opnemen met een instantie die ervaring heeft met alcoholisme, om advies in te winnen. Lastig hoor!
Tja, natuurlijk zeggen ze dat ze gestopt zijn. En misschien was dat ook even zo. Maar van een verslaving kom je niet zo maar af. Ik werk in de verslavingszorg en dit is typisch gedrag. Zelfs tegen de hulpverlening wordt gelogen, ondanks dat wij juist voor hen er zijn. Als ik niet tot ze doordring dan laat ze maar denken dat ze mij in de maling kunnen nemen.Ze komen er uiteindelijk wel weer op terug. Maar een relatie aangaan met iemand die verslaafd is zou ik niet aanraden...
Ik heb zelf in een relatie gezeten met een partner die dronk en geloof mij bijna niemand kan zonder professionele hulp van een verslaving af(want dat is het) Je weet donders goed dat hij gedronken heeft ,maar je hoopt stiekem dat het niet waar is. Verslaafden kunnen heel goed manipuleren en jou wijs maken dat het aan jou ligt, of dat je het verkeert hebt geroken enz. Hij is niet eerlijk tegen jou maar dus ook niet tegen zichzelf. Ik zou eisen dat hij echt hulp gaat zoeken en anders einde verhaal lijkt me. Dit gaat anders nog eeuwig zo door. Heb jij kinderen en is hij de vader zo ja je kunt hun hier niet aan bloot stellen . Ze raken uiteindelijk meer beschadigd dan je denkt. Je ben het ook hun verplicht.
Als je hem niet vertrouwt (terecht of niet) dan zou ik geen relatie met hem onderhouden. Niet voor jezelf en al helemaal niet voor je kind. Hij is dan niet alleen een slecht voorbeeld, maar jij ook.
Als ik dan zeg dat ik tegen mijn psychologe ga zeggen dat ik dingen ruik die er niet zijn, dan antwoord hij dat ik dat maar moet doen. Ik begrijp het echt niet. Ofwel denk ik het gewoon dat hij drinkt, maar mijn neus kan mij toch niet bedriegen? Of wel?
Je weet zelf heel goed wat je geroken en gehoord ( spreken met een dubbele tong) hebt. Twijfel niet aan jezelf, verslaafden zijn er goed in dingen zo te draaien dat ze zelf niet schuldig zijn en je zelf nog gaat denken dat je gek aan het worden bent. Hij IS niet te vertrouwen, trap biet in zijn praatjes.
Ik heb hem al gezegd dat ik hem wil helpen en hem wil steunen als hij hulp zoekt, maar hij blijft beweren dat hij niet drinkt. Hij belt me net. Hij klinkt weer zoals hij gedronken heeft en probeert ruzie te zoeken.
Duidelijk toch?! Snap best dat het lastig is maar kom op. Je hebt een kind en bent verplicht dat deze in een veilige situatie kan opgroeien.
Een verslaafde die niet meer gebruikt zal ten alle tijde begrip tonen voor wantrouwen. Daar op een fatsoenlijke manier mee omgaan is iets wat ze ook leren tijdens de therapie die ze krijgen als ze afkicken van hun verslaving. Ik ken overigens geen enkele verslaafde die zonder therapie is afgekickt van de verslaving. Verslaafden die dat beweren vertrouw ik bij voorbaat al niet.
Dan vraag ik mij af hoeveel hij werkelijk van mij houdt, hij zorgt er in mijn opzicht voor dat ikzelf denk dat het aan mij ligt en dat ik gek ben. Gelukkig wonen we niet eens samen, hij woont in bij zijn moeder om persoonlijke redenen. Maar zijn werkgerei ligt wel bij mij. Ik krijg ook telkens op mijn neus dat we niet samenwonen: dan antwoord ik daarop: " nee maar voor uw gerei ben ik dan wel goed, als stockage ofzo? Heb ik goed gereageerd zo?
Nu de rest van de reacties gelezen te hebben op deze 2de pagina (had ik nog niet gedaan) gezien wat je verteld in je reacties: kom op meis! Je bent echt niet gek hoor. Hij is overduidelijk tegen je aan het liegen en is alleen maar boos omdat jij hem overduidelijk betrapt! Hij probeert uit alle macht om zijn leugens te verbergen en zoekt nu dus ruzie zodat er een punt in die ruzie komt, dat hij jou de schuld in je schoenen kan schuiven. En als hij weer zo verslaafd is als ik denk, pas dan maar op dat hij je straks niet de schuld geeft voor het feit dat hij (weer of nog steeds) drinkt. Je hebt hem een jaar niet gezien, en ik vraag me werkelijk af welk desastreus spoor van ellende hij in die periode bij anderen in hun leven heeft getrokken en nu misschien denkt het bij jou weer te kunnen proberen. En zodra jij hem de deur wijst dan probeert hij een ander wel voor de gek te houden, maar veranderen zal hij nooit doen, voorál niet als hij zoals nu constant het probleem buiten zichzelf legt en geen verantwoordelijkheid accepteert. Meid, hij heeft zijn tweede kans gehad en verprutst. Wijs hem de deur uit je leven en ga voor het geluk samen met je kindje.
Ik raad je aan om zonder te overleggen een test te kopen. En de volgende keer dat je sterk het gevoel hebt dat het niet klopt onder zijn neus te schuiven. Vertrouwen dat beschaamd is moet opnieuw gewonnen worden. Laat hem maar bewijzen dat jij degene bent die spoken ziet. Zeg hem dat het voor je eigen herstel is. Ik heb zelf iemand van de alcohol af geholpen. Maar hij was een open boek. En hij wilde meer uit het leven dan hij toen had. Maar heel weinig mensen laten zich echt helpen.
Het klinkt hard wat ik nu gaat zeggen, dit is niet bedoeld om je te kwetsen maar om je ogen te openen. partners van verslaafden zijn zo bezig met de "problemen"van de verslaafde en worden hier helemaal door opgeslokt. Het gaat alleen nog maar om "hem" en dit kan zo erg worden dat de partner van de verslaafde , verslaafd wordt aan de probleem drinker. Ik denk dat dit hier aan de hand is en dat is ook wel logisch, want ja alles draait ook om hem,maar dit is niet de bedoeling. Ik denk dat jij ook hulp nodig hebt om weer te leren om voor jezelf te zorgen, wat jij nodig hebt. Als je dit doet zl je zien dat je dan sterk genoeg bent en het niet meer zo belangrijk is wat hij doet of zegt, daar sa jij dan boven.
Je kwetst mij niet. Sterker nog: je hebt helemaal gelijk. Ik merk wel aan mezelf dat het mij niet meer intresseert of hij langskomt of niet of wat hij zegt of doet.