ik ben eigenlijk nooit samen geweest met de vader van mijn dochter. Ik raakte onverwacht zwanger en hij bleek al snel een vreemde snuiter te zijn, hij loog extreem veel en bleek zware psychiatrische diagnoses te hebben gehad. Tevens is hij geen goed voorbeeld, is crimineel en losbandig en afgezien van deze dingen kan hij gewoon niet voor ons kind zorgen. Wij wonen in andere provincies, maar ik heb het contact altijd aangemoedigd en gestimuleerd. Hij mag hier logeren en is altijd welkom, net zoals zijn familie. Helaas komt er niemand naar mijn dochter kijken.... ook haar vader niet. Hij is in juni voor het laatst geweest. Hij betaals niet voor haar, dit wil ik niet en ik verdien genoeg om rond te komen (hij niet). Ik heb hem gezegd wekelijks te bellen met dochter en maandelijks langs te komen. Dit doet hij niet, hij vraagt eigenlijk nooit naar haar. Ik wil het contact verbreken, want ik ben bang dat ze hier echt onder gaat lijden.. maar wat is juist om te doen? Ze kent hem wel als papa, vraagt ook weleens naar hem maar echt niet wekelijks ofzo. Hij flipt als ik zeg dat ik het contact ga verbreken, maar hij verandert er niet door in zijn gedrag naar ons kind toe. Wie heeft ervaring? Is het erger om geen vader te hebben dan een vader die nooit naar je omkijkt? Wat moet ik doen?
waarom zou je benoemen om het contact te verbreken? het is aan hem of hij belt of komt, zijn eigen verantwoording, na een paar keer benoemen zou ik het gewoon laten voor wat het is, of hij toont zelf dan eindelijk initiatief of het word verbroken maar dan ligt de verantwoording bij hem niet bij jou.
Ik zou het contact verbreken niet inzetten als dreigement dat hij juist meer contact moet houden. Het is zijn eigen verantwoordelijkheid. Blijkbaar vindt hij zijn dochter niet zo belangrijk. Heel verdrietig, maar als hij er zo naar handelt kan jij dat niet veranderen. Ik zou het net zo verdrietig vinden als ze helemaal geen contact meer heeft met haar vader, dus of je met het contact verbreken iemand een plezier doet vraag ik me af.
Het si ook geen dreigement naar hem toe. Er gaat een hele geschiedenis aan vooraf, helaas... Ik vraag me gewoon af of er ervaringsdeskundigen zijn. Want ik kom zelf uit een compleet en warm gezin. Ik heb geen idee wat het met een kind doet; De afwezigheid van een vader. Het er niet zijn van een vader. De constante teleurstelling van de vader die nooit bereikbaar is, maar ook nooit langskomt. Eens per half jaar langskomen is in mijn ogen super ongezond voor een opgroeiend kind? Ik vraag me af wat kwalijker is? Ik vind het namelijk echt heel sneu voor mn dochter.... de teleurstelling dat één ouder niet naar je omkijkt.
Maar waarom zou je geen consequentie kunnen verbinden aan zijn acties? En waarom zou je dit als moeder niet mogen benoemen? Zou jij het prettig vinden voor je kind? Zou jij het ook maar gewoon laten dan, zonder het te benoemen genoegen nemen met zijn afwezigheid?
Mijn oudste had ook zo'n vader. Elke keer weer de afspraken met mijn dochter afzeggen. Steeds weer een teleurgesteld en verdrietig kind. Ik ben zelf gestopt met contact zoeken en zo hebben we jaren geen contact gehad. Dit gaf mijn dochter veel rust omdat zij niet elke keer de teleurstelling had dat haar vader weer niet kwam opdagen. 7 jaar later wou hij opeens weer contact. Ik heb toen mijn dochter de situatie uitgelegt waarom ze hem zo lang niet gezien had. En heb haar laten kiezen wat zij wou. Ze heeft hem 1 x een kwartiertje gezien en dat vond ze leuk want zo kon ze zien wie hij was en hoe hij eruit ziet en of ze oo hem leek. Maar verder wil ze geen contact. Ze mist het ook niet. Ze vind haar stiefvader haar vaderomdat die er wel altijd voor haar is
Thanks Ijsje82, Hier heb ik wat aan. De vader wil wel, maar kan het gewoon niet. Maar de oorzaak doet niet onder voor de gevolgen. Ik heb een mooi leven, met erg veel mensen die echt van mijn dochter houden en er ook voor haar zijn. Het is in mijn ogen ook liefde voor je kind om op een gegeven moment de stekker eruit te trekken? Ook van vaders kant! Ik weet zeker dat ie (net als jouw ex) later wel weer komt kloppen. En dat mag, want zoals ik al zei; Ik wil niks liever dan een vader voor mijn dochter. Alleen is dat gewoon niet het geval . Ik heb alles eraan gedaan, echt álles.. Heeft jouw dochter het je nooit kwalijk genomen? Op welke leeftijd is het contact gestopt? Heb jij ook alles voor haar opgeschreven ? En heb je je ooit schuldig gevoeld om je beslissing om geen contact meer te zoeken? Ik worstel echt met veel emoties betreffende dit onderwerp , veel verdriet. Vooral voor mn dochter...
Mn dochter was 1,5 toen we uit elkaar gingen en vanaf toen ging het contact erg moeizaam. Toen ze 2 was heb ik alle contact gestopt. Ze heeft het me nooit kwalijk genomen. Ik heb haar wel eens gevraagt of ze het niet raar vond dat ze nooit weekends naar een vader ging zoals vriendinnetjes. Maar het maakte haar niks uit. Omdat ze nog zo jong was weet ze ook niet beter. Ik heb me er zelf wel schuldig om gevoeld en heb heel lang het gevoel gehad dat het mijn schuld was dat ze geen vader had en ben haar toen heel erg gaan verwennen. Ik heb wel ontdekt dat dat niet werkt. Verder ben ik altijd heel open en eerlijk naar haar toe geweest over alles en niet op een manier wat mn ex slechtpraat. Ook eerlijk in dat wanneer zij hem wel wil zien dat ik dat dan zal regelen. Zo zijn we eens bij haar halfbroer op bezoek geweest omdat ze die graag wou ontmoeten. Persoonlijk denk ik dat het jullie veel rust zal brengen als je het contact laat verwateren. Ook verdriet. Maar wanneer je meer rust krijgt na een poosje word het verdriet ook minder. Maar het is een lastige keuze. Je wilt zo graag een vader voor je kind. En dat je kind gelukkig is