Nee, eigenlijk niet herkenbaar... maar ik zie graag het positieve in van alles Ik heb ook best veel meegemaakt in korte tijd; vader kanker en overleden, 2 zussen met borstkanker, wij konden geen kinderen krijgen dus ICSI, dochter gekregen; traumatische bevalling HELLP syndroom, zoon gekregen en verloren. En dit alles binnen 3 jaar. Ik ben naar een psych geweest, heb therapie gehad om dit te kunnen verwerken. Maar ook in die tijd kon ik genieten van de zon, mijn dochter, een mooie vogel, een picknick of een kopje thee.
Ik denk ook wel dat het je mindset is. Ik heb ook genoeg meegemaakt. Absoluut. Vergeleken met mij is mn man opgegroeid als god in Frankrijk. Maar ipv bij de pakken neer te zitten kijk ik heel erg naar de dingen die wel goed gingen en gaan. Anders was ik allang geflipt denk ik
Bedankt voor alle reacties! Ik ben normaal gesproken ook iemand die heel positief in het leven staat, maar de laatste tijd weet ik niet zo goed wie ik in de spiegel zie. En dat beangstigd me, vandaar mijn vraag naar tips en herkenning. Wel grappig dat sommigen zeggen dat we tegenwoordig zoveel klagen, zo dacht ik er ook altijd over Niet zeuren, maar de schouders eronder en gewoon doorgaan. Het leven is zeker te kort om alleen maar door de diepste dalen te gaan. Er zijn bergen om ze te beklimmen, nietwaar? Maar nu vind ik dat even heel moeilijk. En hopelijk mag ik dat moeilijk vinden (Ik heb trouwens ook 2 icsi kindjes - 4 jaar mmm.)
Herkenbaar... Helaas weet ik er nog altijd niet mee om te gaan (slechte jeugd, wees met 26 jarige leeftijd, mijn enige broer die momenteel tot in zn nek in de sh*t zit en dit is de zeer verkorte versie). Juist nu ik ouder aan het worden ben, begint verdriet plaats te nemen voor boosheid. Daarnaast sta ik veel stil bij waarom dit mij moest overkomen. Planning is om er gauw voor in therapie te gaan.