Nou nou, dus als iemand tegengas geeft kan je alleen sarcastisch reageren. Ik geloof niet dat je zomaar zonder dat je maar iets mankeert Wajong krijgt. Wordt altijd een beetje naar als mensen zo hard oordelen. Ik heb een wia-uitkering en ben bang dat zoiets over mij gezegd wordt. Aan de buitenkant zie je nl niet zoveel...
Maar wie zegt dat het kind niet goed op zal groeien bij zulke mensen? Heeft het kind dan geen kans op een goede toekomst bij ouders die een wajong hebben? Beetje kortzichtig vind ik het van je.
Volgens mij was het Wajong-stukje slechts onderdeel van het voorbeeld wat de ts gaf Ze noemt ook andere situaties waarin Wajong niet aan de orde is.
Wij hebben ook wel eens ons hart vastgehouden bij zulke situaties... en nee het is zeker niet ideaal en de kids krijgen niet de beste kansen, maar eigenlijk zijn ze allemaal wel goed terechtgekomen. Toch een kwestie van loslaten, het zou jouw keuze niet zijn maar het is ook niet jouw keuze
Als ze beiden een uitkering(wajong) krijgen en er speelt geen psygische of lichamelijke ongemakken mee dan zullen ze de komende jaren wel herkeurd gaan worden. Dat wordt iedereen met een wajong. Vele hebben die namelijk niet terecht gekregen (jaren 90 waren de regels veel soepeler en was bv speciaal onderwijs al een reden om een wajong te krijgen zodra je 18 werdt) Ik ben afgekeurd, al jaren en heb de afgelopen 2 jaar stress gehad om de herkeuringen, je hoort zo vaak dat iemand die niet kan werken toch moet werken van het uwv. Inmiddels heb ik mijn herkeuring achter de rug. Werken is uitgesloten, maar mijn omgeving ziet alleen maar dat ik een uitkering krijg(handje ophou), en sommige zullen vast denken dat dat niet terecht is. Als ik in zo'n situatie als geschetst in het startbericht zou zitten was een kind krijgen niet verstandig. Zelfs egoistisch te noemen. Dus ik snap wel dat je daar een dubbel gevoel aan overhoudt. Dit soort verhalen (startbericht) houden dat gevoel van oneerlijkheid ook in stand natuurlijk. want je hoort het toch wel vaak hoor dat mensen een uitkering krijgen terwijl ze wel degelijk zouden kunnen werken of zwart bij werken om hun uitkering te spekken. :x
Ik heb zelf een WIA-uitkering en zal dus niet oordelen over mensen die niet kunnen werken. Ik vind alleen niet willen werken wel een heel ander verhaal.
Ik heb het niet alleen over de uitkering. Ik vind het zelf geen stabiele basis, beiden nog thuiswonend en geen zicht op een huis samen waar ze als gezin kunnen wonen. Maar ondertussen dan wel alvast stoppen met de anticonceptie vind ik zelf onverantwoord. En wekt bij mij frustratie en onbegrip op, misschien omdat het ons veel pijn en ellende heeft gekost.
Maar waarom hebben ze dan die Wajong gekregen. Je zegt dat je er dicht bij staat. Geef dan alle informatie zodat er een onderbouwd oordeel geveld kan worden
Er is een reden dat ik niet alle informatie geef, in verband met herkenning. Ik wil je best via PB meer uitleg geven over de situatie hoor mocht je dat willen. Het gaat mij er meer om dat ik dit nare gevoel niet elke keer wil als zo iemand in mijn omgeving zwanger raakt. En daarom ben ik wel benieuwd naar hoe meer mensen hier over denken/mee omgaan. Dus bij dezen stop ik ook met mijzelf/mijn visie te verdedigen want dat was sowieso niet mijn insteek bij het openen van dit topic
Dat laatste punt, dáár gaat het om. Ik weet nog goed hoe ik mij voelde als het anderen zomaar lukte en ons niet. Dat was oneerlijk! Maar dat gevoel heb ik nu helemaal niet meer. Op het moment dat je met je eigen verdriet leert om te gaan, maak je je veel minder druk om anderen. Écht élk huisje heeft zijn kruisje.
Als je niet kan werken dan is het toch ook lastig om de wil om te werken uit te dragen of je continu te moeten verontschuldigen voor dat je dat niet kan? Je telkens bloot blijven geven en telkens laten zien waar jij moeite mee hebt. Daarbij is de jongste groep al herkeurd. Studeren voor degenen tussen tussen 2010 en 2015 is financieel vaak niet mogelijk omdat de wajong naar 25 procent gaat, de stufie grotendeels een lening is en er vaak niet genoeg rekening met handicaps gehouden kan worden op school.
Ik heb in mijn omgeving ook iemand die niet werkt en twee geplande kindjes heeft die ze nu alleen groot brengt. Ze heeft geen eigen huis, bijstand en geen alimentatie, dus vrij uitzichtloos zou je denken... Maar de liefde die ze voor haar kinderen heeft en hoe ze van elke dag het beste maakt is denk ik belangrijker. Haar kinderen zien er altijd goed uit, zijn vrolijk en wanneer ze een keer een maandje goed zit doet ze wat leuks met haar kinderen en zoniet dan doet ze 'simpele' dingen zoals dingen knutselen of bakken. Het enige grote verschil tussen haar en ons is dat zij geen nieuwe baby uitzet heeft kunnen kopen en geluk heeft gehad dat haar omgeving wat tweedehands spulletjes heeft kunnen kopen. Los van dat is ze, zoals ik al zei, een geweldige moeder die veel liefde geeft en gelukkige kindjes heeft.
Ik denk dat het probleem zoals Vlinder al opmerkt waarschijnlijk bij mijzelf ligt en ons verleden. Het doet verdriet als anderen zomaar alles 'toegeworpen' krijgen en aparte beslissingen nemen terwijl anderen er keihard voor moeten vechten. Het voelt als een stukje onrecht "waarom lukt het bij hun in zo'n situatie wel direct?", terwijl het leven natuurlijk niet zo werkt. En de razende hormonen in mijn lijf zullen er nu ook wel iets mee te maken hebben Iedereen moet voor zichzelf beslissen hoe hij/zij het leven indeelt en of daar wel of geen kinderen bij horen. Ik ga zelf denk ik maar aan de slag met het leren omgaan met dit soort situaties en het proberen te relativeren, onder het mom van live and let live. Bedankt voor al jullie reacties en visies hierop. Dit topic mag nu gesloten worden wat mij betreft.
Ik heb nooit in zo'n traject als jou gezeten en ook ik irriteer mij mateloos aan bepaalde van zo'n situaties. Ik kan het loslaten door vooral te focussen op mijn eigen fijne gezin en trots te zijn dat ik gelukkig niet zo ben als zij.
ik snap deels je frustratie wel maar ook deels weer niet..tuurlijk een stabiele basis, samen en dergelijke is zo belangrijk..en daar zou ik mee ook aan irriteren als ik zo iemand in mijn omgeving zou hebben...zwanger worden gepland als je geen eigen woning en zicht daarop hebt..maaaaaar...het financiele plaatje stoort mij best wel niet iedereen heeft het breed nee..dus als je het financieel niet breed heb geen spaargeld hebt enzo moet je dan je kinderwens maar over de boeg gooien?vind ik niet nee...ook mijn financiele situatie is niet opperbest nee..maar mijn 3 kindjes krijgen alles wat hartje begeert...en alle liefde van de wereld.ook de vierde welke dus gepland en wel onderweg is zal dat krijgen.,..tja en dan maar tweedehands kleertjes en kamertje..wat is daar erg aan.