*zucht* net weer ontploft tegen oudste dochter Het gebeurt niet vaak, maar iedere keer is er toch eentje te veel. Ik was gefrustreerd omdat ik iets kwijt was, dochterlief gefrustreerd omdat ze een ingewikkelde haarcreatie bij zichzelf wilde maken (terwijl een mooie nette paardenstaart nog niet eens lukt). Schreeuwend door het huis: "Ik ga nooit van mn leven mn eigen haren nog doen!!!!" De haar-situatie nog goed op kunnen lossen met praten en knuffelen, maar dat kost wel allemaal veel tijd natuurlijk. Dus toen kwam de te-laat-voor-school stress om de hoek kijken. Ze weigerde haar jas en schoenen aan te trekken, dus toen werd ik zo boos (de frustraties van eerder zaten nog hoog + tijdstress) "prima, ga je lekker zonder naar buiten" en heb haar opgepakt en buiten gezet (in de vrieskou op haar panty) Zo stom, want het werkt op de korte termijn natuurlijk prima -ze wist niet hoe snel ze haar jas en schoenen aan moest doen- maar op de lange termijn totaal fout natuurlijk. Dit is niet het goeie voorbeeld voor hoe ik haar wil leren met andere mensen en met haar eigen boosheid om te gaan. Ik weet dat praten, luisteren, knuffelen het ook oplost, maar dat lukt gewoon niet 5 minuten voordat ze op school moet zijn. En dan ga ik uit wanhoop toch voor de botte bijl. Hoe gaan jullie daarmee om? Wie heeft tips om zo'n situatie op een prettige manier, maar wel snel op te lossen?
Voorbereiden zou kunnen helpen. Geen ervaring met staartjes of mooie creaties maken maar hier helpt voorbereiden heel erg goed. over 10 minuutjes. Over 2 minuutjes, als dat is gaan we,.... En je tijdlimiet anders instellen. Als je nu om 8.10 volledig klaar wil zijn verzetten naar 8u. Dan heb je 10 minuten om het geklungel af te wachten En eventueel de ochtend heel anders instellen zodat ze helemaal aangekleed is en daarna pas ontbijten.
Helaas heel herkenbaar... of ik nu om 7 uur op sta of te laat mijn bed uitkom... we lopen altijd nog buiten terwijl de 2e schoolbel gaat... word er echt kriegelig van... staat ze daar in haar blote kont, ja ik wil geen kleren aan... jongste die op het aankleedkussen raar ligt te doen... allemaal extra gestress... ontbijten is ook niet het favoriete onderdeel... heb ik ze eindelijk zover dat we weg kunnen, wil de jongste absoluut niet in de buggy (enorm protest met wurmen en draaien en mopperen... en dan nog hopen dat de oudste ondertussen haar schoenen ook nog aanheeft ) eerder de deur uitgaan is tot nu toe niet gelukt (ook tussen de middag elke keer een probleem...)
Ja, zo doe ik het inderdaad ook al. Wijzer beneden (7.30) is ontbijten, wijzer op de 10 (7.50) is haren doen, wijzer op de 1 (8.05) is jassen en schoenen aan, wijzer op de 4 (8.20) is buiten staan. Dat weten ze zo en dat gaat meestal prima: daar zit dus al ruim speling in, want normaal gesproken duurt haren doen (als ik het doe bij haar) en jassen aantrekken geen kwartier Hebben we altijd wel wat tijd om eventuele crises op te vangen. Maar met een tweede aanvaring, zoals vanochtend, loopt het dan alsnog in de soep. En dan baal ik zo, dat ik me op dat moment zo door die frustratie laat leiden. Ik wou dat ik het geduld van mn moeder had. De keren dat die in 20 jaar haar geduld is verloren met mij zijn op 1 hand te tellen.
Waarschijnlijk als ik het helemaal ga "uitkleden" komt het neer op een gevoel van machteloosheid. Ze doet niet wat ik haar opdraag. Ze is niet redelijk en ze communiceert niet prettig met me (grote mond, schreeuwen). En de tijd die op dat moment doortikt. Dat voelt machteloos. En het is allemaal gedrag dat gewoon bij een kleuter hoort: als ik rustig ben snap ik ook wel dat ik niet altijd de redelijkheid van een volwassene (in dit specifieke geval: als je naar buiten gaat is het logisch dat je je jas en schoenen aan trekt) kan verwachten van een 5-jarige. En vanuit die machteloosheid pak ik dan de macht terug, met fysiek overwicht. En dat moment zou ik dus voor willen zijn.
Ik herken dat gevoel wel. Volgens mij heb je jezelf ook wel antwoord gegeven Als je op dat moment tijdens dat gefrustreerde gevoel even 10 sec wegloopt en denkt zoals je in deze reactie hier schrijft, dan kun je denk ik redelijk reageren. Die ene minuut extra heb je vast nog wel dan, adem even heel diep en vertel ( rustig ) wat je wilt en waarom. Ik merk zelf dat de energie echt verandert en ze veel beter meewerken. En soms gaat die jas niet aan en dan ineens buiten toch wel, ach ja. Heb je verder genoeg rust (in hoeverre je dan ook kan spreken van rust)? Vergeet jezelf niet he!
Ohh dit is zoooo herkenbaar! Ik schaam me af en toe rot. Dan raak ik gefrustreerd en schreeuw ik een keer tegen mn kinderen. Daar heb ik dan meteen weer spijt van. Vaak kan ik het wel voorblijven door even diep adem te halen en te beseffen dat ze ze het niet doen om mij dwars te zitten. Dan nog een keer diep adem halen en bedenken hoe ik graag heb dat het gaat en dat dan zo rustig mogelijk vertellen. Wat bij mij ook heeft geholpen is het besef dat iedereen wel eens een keer te laat komt op school. Meesatl hebben we smorgens echt wel genoeg speling om een driftbui of een last-minute "ik-moet-poepen" moment op te vangen. Maar je hebt gewoon van die ochtende waar het "ik-moet-poepen" moment gevolgd wordt door een driftbui en als klap op de vuurpijl loopt er dan nog iemand tegen een deur aan omdat die "nog snel even haar handschoenen" moest pakken. Dan maar een keer een minutje te laat op school, ik probeer ze echt te voorkomen, maar dat lukt gewoon niet altijd. Als dan de tijdsdruk van je schouders afglijd gaat opeens alles makkelijker en ben je soms (bijna) op tijd op school.
Het overkomt mij ook wel eens. En dan voel ik me schuldig, vooral als ik mijn stem teveel verheft heb naar mijn zin. Maar aan de andere kant denk ik, tja soms hebben ze het nodig. En werkt het ook heus op lange termijn want morgen denken ze whaaa ik wil niet weer op m'n panty in de vrieskou dus ik doe m'n schoenen wel aan Rustig blijven is voor mij het 'keyword'. De logische consequenties vertellen. Dus als je zo treuzelt, komen we te laat. Mijn dochter zou dat vreselijk vinden dus die schiet dan heus wel op. Bij janken, gillen en meer van dat diva-peutergedrag loop ik weg of zeg heel rustig dat als het de bedoeling is dat ik haar versta en begrijp, ze rustig moet praten. Meestal gaan volume en toon dan meteen naar normaal
Heel begrijpelijk hoor! Iedere moeder verliest haar geduld wel eens. Mocht je toch een keer te ver gaan dan zou ik vooral mn excuses aanbieden en eerlijk zegen dat jij je boosheid even niet onder controle had, maar dat je dit niet had moeten doen en dat je je best gaat doen om dit nooit meer te laten gebeuren. Wat betreft niet meewerken en hoe hier mee om te gaan- lastig. Wij straffen liever niet of zo min mogelijk, maar aan redelijk veel gedrag zitten gewoon consequenties verbonden die wij niet zelf hoeven te bedenken en die genoeg afschrikken gelukkig. Als dochter te langzaam doet over haar jas en schoenen- dan komt ze dus te laat op school en kan ik niet mee de klas in om een boekje te lezen (vindt ze vreselijk). Hier helpt het enorm als ik haar hieraan herinner. Ik zeg het dan zo vriendelijk mogelijk en zeg erbij dat de keus aan haar is. Als ze meer in het algemeen zeurt dat ze geen zin heeft om X en Y te doen zeg ik vaak zoiets als "tja, dat kan" "soms heb je gewoon even geen zin om iets te doen, maar dat neemt niet weg dat het toch gewoon moet gebeuren". ik leg uit dat ik het zelf ook vaak genoeg heb en heb gehad en iedereen dit heeft en dat dit bij het leven hoort en dat je best vaak gewoon even iets moet doen dat je stom of saai vindt. Stomme en saaie dingen horen erbij, zeggen we hier altijd . Meestal helpt zo'n praatje redelijk goed om haar mee te laten werken.
Hahaha, ja, herkenbaar. Van die ochtenden dat echt alles achter elkaar misgaat. Je hebt gelijk: dan moet je gewoon los durven laten. Goeie om nog e en extra in mn achterhoofd te houden.
Ik ben begonnen met de e-cursus Help, ik ontplof. Het geeft mooie inzichten en het heeft me echt geholpen om anders tegen bepaald gedrag van de kids aan te kijken en er anders mee om te gaan. Vooral in tijden dat ze beide niet zo lekker in hun vel zitten door sprongen of andere ontwikkelingen en dus behoorlijk driftig zijn, is het fijn dit achter de hand te hebben en op terug te kunnen vallen.
Herkenbaar! Ik ontploffing ook nog weleens. En dan staat de wekker echt al om kwart voor 7 Soms lukt het gewoon even niet. Wat helpt is tegen oudste zeggen dat hij nog even op de tablet mag als hij volledig is aangekleed, ontbeten en tanden gepoetst. Dan is hij razendsnel, en kan alles zelf. Jongste... Tja... Die wordt binnenkort 3. Bij hem helpt het dat hij echt graag naar de opvang gaat. Ontplofmomenten met hem heb ik vooral s avonds als ik hem gehaald heb. Dan is hij net te moe voor alles. Als ik toch een keer ben uitgevallen tegen de kinderen, dan maak ik naderhand in de auto mijn excuses. Leg eerlijk uit dat het mijn frustratie is. Gevolg is dat ze (oudste dan) er nu ook meer rekening mee houden
Die manier heeft mijn vader ook gehanteerd (buiten zetten zonder schoenen etc omdat ik me niet wilde aankleden), misschien niet zoals je het je bedacht had maar in mijn geval zeer effectief, heb het daarna nooit weer gedaan (veel te koud)
hihi - ik ben er ook niet direct tegenstander van hoor.. misschien was de actie nu wat te snel en te heftig- maar he, als ze écht niet willen, dan niet en ondergaan maar de consequenties. Omdat ze die van te voren nog niet kunnen overzien; zien ze dat dus op dat moment wel: Niet aankleden = koud. Conclusie: Snel aankleden maar! Maar niet alle kinderen trekken die conclusie dan sommige krijgen er een driftbui overheen waardoor je nog niet sneller bent.
@humptydumpty: in theorie sta ik er helemaal hetzelfde in. En alles wat je beschrijft doe ik ook altijd. Werkt inderdaad het beste. Alleen soms komen we samen opeens ongemerkt voorbij een punt... dan is het net een lawine. Niet meer te stoppen. Dan blijf ik vaak nog een tijdje rustig, en herinner ik haar er bv aan dat treuzelen betekent dat er geen tijd meer is om dat boekje te lezen. Maar dan is zij al op een punt van onredelijkheid "kan me niet schelen! Ik hoef geen boek!" (terwijl we allebei weten dat dat niet waar is) En dan kan ik haar niet meer bereiken. Niet met lief doen, niet rationeel, niet met een grapje (wat bij de jongste wel allemaal werkt) alles wat ik dan doe of zeg is olie op het vuur. @carino: ja, die rust speelt inderdaad ook mee. Nummer 3 is niet een heel makkelijke baby. Weinig en licht slapen, veel nachtvoedingen. Dan is mijn lontje inderdaad ook wat korter. @upkedupke: dank voor de tip. Ik heb even snel gekeken. Ik vind 67 euro wel veel geld. Maar jij vond het dat dus zeker waard?
Herkenbaar! Mijn kinderen zijn van 2010 en 2012. De drama's: allebei niet altijd uit bede willen komen, met mijn dochter zijn voornamelijk de kleding/haren en het brood eten en mijn zoontje wil zichzelf niet aankleden. Ze hebben allebei een eigen wekkertje (een simpel wekkertje van Ikea), 's avonds leg ik de kleding klaar, ze mogen kiezen uit 2 setjes, het aankleden van mijn zoontje: ik leg de kleding voor hem neer met de opmerking dat ik mij zelf ga aankleden en de bedden doe, en dat hij dan de kleding aan heeft als ik klaar ben, het brood maakte ik eerder altijd 's avonds klaar, maar omdat mijn dochter op eens een drama maakt maak ik het 's morgens klaar, maar dan mogen zij niet uit bed komen voordat de wekker gaat en ze mogen niet in de pyjama beneden komen voor ze naar school gaan. De wekker voor mij gaat 6:40 voor de kinderen om 7:00 om 8:00 gaat de wekker ik druk de snoozestand (6min) om tanden te poetsen en dan de schoenen en de jassen aan en naar school. De school begint om 8:30 en uiterlijk 8:15 naar school lopen. O ja de drama's met brood eten is de regel geen brood op eten gaat je koekje uit de trommel en het brood er in!
oh nee!... ieder zn ding, dus op zich een goeie tip, maar met muziek op de achtergrond ontplof ik nog 3x zo snel zowel dochter als ik zijn hooggevoelig, en ik merk bij ons allebei dat als er bijvoorbeeld een naadje van kleding ergens niet lekker zit, we nog minder van elkaar kunnen hebben. Muziek - ook rustige - is ook een extra prikkel, die lekker is als het goed gaat, maar mateloos irriteert als we gestresst raken.
En niet te streng zijn voor jezelf . Je hebt korte nachten en drie kinderen. Een keer ontploffen gebeurd. Zolang het niet dagelijks gebeurd of wekelijks... Dan ben je gewoon een liefdevolle moeder die het graag goed wil doen en daarin over haar grenzen gaat.