Ik ben een ras perfectionist. Ik stel hoge eisen aan mijzelf. Voldoende is niet goed genoeg. Dat maakt het wel eens lastig om ergens mee bezig te zijn waar ik misschien niet goed in zou kunnen zijn, waardoor ik aan sommige dingen niet begin of met lood in de schoenen. Ik struin veel pagina's af. Op zoek naar tips om te kunnen verbeteren in het zijn van een moeder. En ik merk dat het mij echt in de weg begint te zitten. Het moet altijd maar beter. Wat ik goed doe komt steeds minder bij mijzelf aan en wat ik beter had kunnen doen blijft malen. Daardoor ben ik heel gefocust op zaken die te maken hebben met kinderen en kom ik niet toe aan mijn eigen hobby's. Ik merk dat ik steeds onvriendelijker word tegen mijzelf. Het niet competent zijn is een angst. En het niet competent gevonden worden als moeder een nog grotere angst (dat maakt het ook lastig om dit bericht te plaatsen). En het begint blokkades te vormen. Ik begin tegen steeds meer dingen op te zien. Terwijl als ik het rationeel bekijk verzorg ik mijn kinderen goed. Ik speel en knuffel veel met ze. Ik hou mij bezig met leeftijdsgebonden ontwikkeling/fases. De financiën en huisvesting zijn prima in orde. En toch blijf ik alles opzoeken aan mijzelf waar ik kritiek op kan geven. Of waar anderen kritiek op kunnen hebben... Ik ben zo vermoeiend voor mijzelf en ik weet het even niet minder te maken. Hebben jullie misschien ideeën om dit een beetje halt toe te roepen?
Werk aan je humor en relativeringsvermogen. Dat zijn belangrijke dingen om je kind mee te kunnen geven.
Geen tips, maar perfectionisme en faalangst lijkt me een lastige combinatie. Ik hoop op tips voor je, succes!
Ik ben ook behoorlijk perfectionistisch. En een control freak. En een pleaser. Dit heeft me in het verleden ook behoorlijk in de weg gezeten, maar gek genoeg hebben juist mijn kindjes me geleerd om hier beter mee om te gaan. Belangrijkste punt is om te leren loslaten! En relativeren inderdaad. Als je er zelf niet uitkomt, zou ik misschien eens een paar gesprekjes aangaan met bijv. een praktijkondersteuner bij de huisarts (maatschappelijk werker/psycholoog). Door met zo iemand te 'sparren' kun je tot veel inzichten komen. En wellicht tips en handvatten meekrijgen om het jezelf wat gemakkelijker te maken. En wat meer te genieten van het leven, in plaats van het jezelf zo moeilijk te maken. Ben wat liever voor jezelf! Je bent goed zoals je bent .
Herkenbaar! Bij mij hielp cognitieve gedragstherapie bij een psycholoog. Ik heb nu tools om er mee om te gaan. Themas en momenten blijven terugkomen, maar het is makkelijk om hier nu mee om te gaan. Succes!
Ik las eend een column in een van de vele nama-blaadjes. En dat was echt een eye-opener voor mij. De strekking van het verhaal was een mama die alles goed wilde doen voor de kinderen. Maar op een ochtend was het brood op. Dus was ze op weg naar school maareven gestopt bij een pomp en daar wat verpakte sandwiches en krentenbollen gehaald. De hele dag enorm schuldgevoel. Welke moeder haalt nu de lunch van de kinderen bij de pomp?! Tot ze die middag de kinderen uit school haalde. Bleek dat ze met hun alternatieve lunch helemaal blij waren. Dat mocht zeelke dag wel dien. Zoooo lekker. Dus.... En aanvullend een eigen ervaring. Op het einde een werkdag van mij en mijn man haalde ik oudste van de Bso. Ik zei. Kom, we gaan broertje halen en dan eten. Hij vraagt wat eten we? Ik zeg (beetje beschaamd in bijzijn van andere moeder plus juf) pizza (diepvries). Staan gelijk 5 kinderen om me heen (inclusief dochter van die andere moeder) of ze mee mochten. Zoon had de blits gemaakt en was blij. Weg schuldgevoel. Moraal van het verhaal: je kunt het niet altijd perfect doen. Je hebt veel ballen hoog te houden. Laatver maar eens 1 vallen. Dat vinden je kinderen waarschijnlijk alleen maar fijn. En zolang je niet elke week aan de frieten pizza zit, vanwege drukte. En zolang je kinderen een warm en veilig thuis hebben gaat het prima.
Ik ben ook redelijk perfectionistisch ingesteld en vroeger kon ik de lat vrij hoog leggen. Door schade en schande (overspannen) en goede psychologische begeleiding daarbij (cognitieve gedragstherapie) heb ik veel geleerd en inmiddels ook ervaren dat veel dingen toch gewoon op zijn pootjes terecht komen als de lat lager ligt. Ben best goed geworden in het loslaten en heb voldoende vertrouwen in mijn moederschap, omdat ik ook aardig wat (objectieve) bevestiging heb gekregen dat ik het prima doe. Ik ben een 'goed genoeg'-mama en dat is prima ! Als je merkt dat het je zo in de weg zit, zou je misschien een coach of psycholoog kunnen zoeken (iom huisarts?) om meer inzicht te krijgen waar het vandaan komt (waarom die angst niet competent bevonden te worden?) en technieken te leren om er beter mee om te gaan?
Ik heb een cognitieve psycholoog. En ik kan heel goed op een rij zetten waar het vandaan komt. Maar op de 1 of andere manier heb ik er nu weer meer last van. Misschien dat ik de schouderklopjes een beetje mis. Op school en zo krijg je cyfers die je bevestigen. Met een hele jonge baby heb je het cb. Maar nu eigenlijk niemand die even zegt dat ik het goed doe.
Accepteer, dat je toch gaat falen. Er gaan nog zoveel momenten op je pad komen, dat je de verkeerde beslissing neemt! Dat hoort een beetje bij het ouderschap. Meestal zijn dat kleine dingen, hoor, dus niet m.b.t. veiligheid o.i.d. Maar als je toch al cognitieve therapie hebt, dan leer je toch ook om jezelf te vragen: Dan gaat het een keer mis... nou en? Wat is het ergste wat kan gebeuren? En is dat echt een realistische mogelijkheid? Als je de bevestiging zoekt: Kijk dan naar je kind. Is je kind gelukkig? Groeit het goed? Is het veilig? Zie je dat het zich ontwikkeld? Leert het grenzen? Zo ja: Een betere pluim kun je toch niet krijgen?
Ik heb chronisch het gevoel vreselijk te fen als moeder. Zag op het dieptepunt gewoon op tegen Moederdag want dat gold niet voor mij. Mij helpt het om er met mijn vriendinnen over te te praten en te horen wat ik wel goed die.( Naast intensieve therapie vanwege depressie) Het is echt fijn als iemand om wie je geeft zegt jou leuk te vinden en het goed te doen als moeder. Gisteren is het gelukt ondanks een berg stress on toch samen met de meiden een surprise voor school af te maken . We werkten echt samen en waren allemaal erg trots op het resultaat. Besefte zelf dat het een ht gelukt was om de knop even om te zetten en de rest vanhet huis als een ontplofte bon te laten liggen . Het plezier was het belangrijkst!