Ik vind dat mensen hier best veel verwachten van tweejarigen, eigenlijk... Ik sta voor groep 5 en ik ben vrijwel dagelijks bezig met jongetjes van 8, 9 jaar uit te leggen dat lang niet iedereen het leuk vindt om spontaan gestompt of op de grond gegooid te worden, dat niet iedereen duwen of boven op iemand springen een spelletje vindt, etc. Ik sta de hele dag te praten: "Kijk naar zijn gezicht, kijkt hij blij? Vindt hij het ook leuk?". Verrassend veel kinderen hebben op die leeftijd oprecht nog niet door dat wat zij zélf heel leuk vinden niet ook altijd leuk is voor een ander. Of ze 'weten' het pas achteraf weer, als de ander moet huilen. Ik vind het dus niet zo gek als een tweejarige dat soort impulsen nog niet helemaal onder controle heeft...
Wow ...ik denk dat ik dat nog storender vind dan een 2-jarige die valt op een ander kind. Als je in groep 5 dat nog niet weet dan zet ik daar echt heeeele grote vraagtekens bij hoor ....
Nou ik ook...is dit regulier onderwijs? Mijn dochter zit in een combi 4/5 en als die elke dag thuis zou komen met wie er gestompt, geslagen of wat dan ook werd dan kreeg de juf van mij precies 1dag om dit op te lossen. Gelukkig wordt dit soort gedrag op onze school al vanaf groep 1 niet geaccepteerd.
Maar het is wel de werkelijkheid en juist in groep 5 speelt dit een rol. Je krijgt meer groepjesvorming en bij de jongens komt het zgn haantjesgedrag en daar hoort soms een beuk of een duw bij. Is niet leuk en niet te accepteren maar het gebeurt overal. Meisjes kunnen er overigens ook wat van maar die doen het meer stiekem met lelijke opmerkingen tov elkaar maken. Ondertussen blijven ze wel als engeltjes glimlachen naar de leerkracht maar juist die meiden zijn het ergs van allemaal. Dan liever eens een flinke duw en een schop en het is klaar en over en uit dan het achterbakse sluwe gedrag van sommige meisjes. Ik heb al heel wat ervaring dus ik weet waar ik over praat en we wonen niet in een achterstandswijk, juist het tegenovergestelde.
Maar dat is toch echt iets anders? Jouw voorbeelden gaan over kinderen die zich willen profileren en daarbij geen rekening houden met wie ze tijdens dat proces kwetsen. Ze weten echt wel dat duwen pijn kan doen, maar de andere is op dat moment net iets minder belangrijk.
Jongens zijn en blijven wildebrassen. Ik herken wel wat Anouk zegt, slaan en beuken is hun manier van communiceren... Bizar maar wel de waarheid. Een kind van 2 weet ook wel dat hij een baby pijn kan doen met gedrag en dat dat niet wenselijk is, soms gaat dat in zijn hoofd anders dan dat hij bedoelt. Vervelend maar jongens zijn echt anders dan meisjes. Ik denk dat de leidsters hem extra in de gaten moeten houden en hem moeten begeleiden in zijn gedrag. Consequent zijn en duidelijke grenzen stellen.
Alsof het nu alleen jongetjes zijn die een ander pijn doen. Ik heb er 2 van 8 en 4 en die doen dat echt niet! Zijn hartstikke zorgzaam juist! Als iemand pijn heeft zijn zij de eersten om te troosten. En dat heb ik ze niet geleerd door streng en consequent te zijn. Ik heb boekjes met ze gelezen over gevoelens en welke gezichtsuitdrukkingen daarbij passen. Ik heb ze uitgelegd dat elk mens dezelfde gevoelens heeft. Ze weten dat ze een ander behandelen zoals ze zelf behandeld willen worden. Normen en waarden breng je bij met liefde. En geduld! En zelf het goede voorbeeld geven. Dat is een proces maar met een jaar of 4 weten ze het absoluut. Ik geloof dat elk mens goed geboren wordt. Het is aan volwassenen om die goedheid niet te bederven. Liefde, liefde en als het even kan nog veel meer liefde. Gelukkige kinderen (en volwassenen) doen een ander geen pijn. En als ze te klein zijn om dat te begrijpen dan leer je het ze. Het komt echt maar hou vast aan je gevoel.
Ik denk dat de leidsters geschrokken zijn en de baby had er ook best iets aan over kunnen houden. Om zoiets in het schriftje in dikke rode letters te schrijven vind ik wat kinderachtig. Op de opvang waar ik zit worden dergelijke voorvallen besproken en komen niet zo in het schriftje (zoiets wordt ook door ouders aan het kind gegeven als het wat groter is...... Dat is dan niet echt leuk om te lezen). Wat je zoontje heeft gedaan kan natuurlijk echt niet en dat mag hem dan ook zeker duidelijk gemaakt worden. Dat erken je zelf ook wel. In combinatie met zijn leeftijd en het weinige praten, denk ik dat er bij hem ook wel een hoop frustratie zit. Ik zou het gesprek aangaan op de opvang om samen naar een oplossing te zoeken hoe hier mee om te gaan. Tenslotte vind ik dat ze je inderdaad wel even apart hadden kunnen nemen, dit is niet leuk om zo in de openbaarheid te bespreken. Tevens is het de toon die de muziek maakt he. Natuurlijk is het nooit leuk om zoiets over je kind te horen, maar beter om een constructief gesprek aan te gaan dan zo te horen nu is gedaan. Kan me voorstellen dat het wat verwijtend is overgekomen. Kindjes van twee kunnen prima weten hoe ze met een baby om horen te gaan, maar hebben daar vaak nog wel wat sturing in nodig in soms al hun enthousiasme of frustratie.
Even oplossingsgericht. Mijn zoontje heeft ook zon periode gehad van erg wild zijn en moeilijk gedrag hebben op de Peuters en thuis. Bij ons is toen een pedagoog ingeschakeld die mijn zoontje heeft geobserveerd op de Peuters en ook thuis. Aan de hand hiervan heeft ze ons en de peuterleidsters handvaten gegeven in de omgang met hem. Dit heeft goed geholpen en door een andere benadering is zijn gedrag ook verbeterd. Dat je zoontje met dingen ging gooien nadat hij op de baby was gaan vallen Kan ook uit frustratie naar de leiding zijn. Hij voelt zich misschien niet begrepen. Praat hij al goed voor zijn leeftijd? Mijn zoontje liep qua spraak wat achter hierdoor Kon hij zich verbaal minder goed uiten en Daardoor bouwden frustratie zich op en ging hij met dingen gooien. Misschien is een pedagoog vragen via het cb ook een idee voor jou?
Ik ken zelf alleen maar van dat soort jongetjes eigenlijk. Zou het deels aangeboren zijn? (dl krijgt ook een hoop liefde en is thuis enorm ruw - gelukkig alleen thuis)
Ik denk dat sommigen in dit topic zelf geen jongens hebben... en daarom ook niet echt mee kunnen praten. Verschil tussen jongens en meisjes gedrag. Ik zie dagelijks inderdaad bij ons op school drukke en stoeiende jongens...van groep 1 tot en met groep 8. De 7 jongens bij mijn zoon in de klas zijn allemaal erg fysiek. Dat betekent natuurlijk niet dat ze alles maar mogen doen. Ze moeten inderdaad leren wanneer ze wel of niet bepaald gedrag kunnen vertonen. Ik vermoed trouwens ook dat het kind van TS door de taal wel meer gefrustreerd kan zijn. Mijn zoon had een jongen met een hele erge taalachterstand ( door handicap) in de klas. Dat jongetje was echt heel erg woest en sloeg kinderen altijd. ( inmiddels is hij niet meer op die school) Ik vind trouwens dat de leiding van het KDV hier verder verantwoordelijk voor is. Zij hebben op dat moment ( betaalt) de supervisie over alle kinderen. Zij zijn diegene die op de kinderen moeten passen. Dus de terugkoppeling op die manier naar TS vind ik erg raar. Alsof TS er iets aan kan doen als ze op haar werk is dat haar kindje van 2 jaar op een baby gaat liggen. Dat is toch echt op dat moment het "probleem" van de opvang.
Ik heb dus wel een jongen...van bijna 4 en ja ik zie dat hij in dat soort dingen totaal anders is dan zn zus. Maar ook slaan e.d. wordt van hem niet geaccepteerd.
Mijn zoon is ook totaal niet zo, en veel van de jongens die ik op het kdv heb ook niet. Jongens zijn wel wat fysieker maar om dit nou af te schuiven op typisch jongensgedrag vind ik echt niet passend.
Nee ik vind slaan ook echt niet kunnen....maar dat fysieke...dat is toch echt wel een dingetje. Bij hun in de klas zitten die jongens altijd te plukken, duwen en stoeien. En alles met een grote lach. Het zijn allemaal best wel haantjes en vinden dit dus ook echt allemaal leuk. Onze zoon doet dit dus op school... Maar thuis met zijn zus nooit. Nooit fysiek. Dus ik zie het echt als een wisselwerking tussen die jongens op school. Misschien dat het kleine mannetje van TS wel even lekker wilde knuffelen/stoeien met de baby en dit gewoon veel te ruw deed. Ik kan me niet voorstellen dat het jochie willens en wetens die baby pijn wilde doen.
Thuis zijn ze idd wel fysiek. De jongste wil graag met de oudste spelen maar die zit dan bv net een spelletje te spelen. De kleine gaat steeds meer irriteren en op een negatieve manier aandacht vragen en dan loopt het uit de hand. En dat begrijp ik van allebei. Vaak zien mensen alleen het gedrag. Ik heb echt moeten leren om de aanleiding van dat gedrag te zoeken. Bovendien heb ik zelf 3 zusjes en wij hadden ook slaande ruzie vroeger! Ik heb mijn zus een keer een bloedneus geslagen en zij kwam met een hondenriem achter me aan haat en liefde, dat hoort er ook wel bij vind ik maar op school gebeurt dat echt niet. Daar zijn ze plots heel beleefd, behulpzaam en sociaal haha! Kwestie van opvoeding he En wat ik mij nu ook bedenk! Schattigheid maakt agressief. Hoe vaak mensen wel niet in wangetjes willen bijten. Ze doen het niet echt natuurlijk maar de drang om een beetje maf te worden van schattigheid is heel menselijk. Ik zal eens kijken of ik dat onderzoek kan vinden want het was interessant. Mijn oudste is wel vaker gebeten door een vriendje van hem toen hij kleuter was. Dat jongetje was zó dol op hem dat hij hem steeds liefdesbeten gaf. Echt niet fijn natuurlijk! Maar dat jongetje kon zich niet onder controle houden. Daarom zaten de juffen er daarna bovenop. Want als een kind dat soort dingen doet is het aan volwassenen om het te voorkomen. Edit: het heet cute agression. Dat we iets zo schattig vinden dat we het willen pletten. Ik kan me zomaar voorstellen dat get zoontje van ts wilde kniffelen met de baby en overrompeld werd door cute agression. Hij is nog te klein om te weten dat het niet kan (of dit nu fysiek, mentaal of cognitief is). En de leidsters zouden dit als pedagogisch medewerkers moeten weten.
Toen ik dit topic startte had ik nooit verwacht dat er zoveel reactie zou komen én blijven komen. Ik wil dan ook graag iedereen bedanken die hierop gereageerd heeft en me haar visie op het gebeurde heeft meegegeven. Zoals ik reeds geschreven had heb ik een gesprek met de verantwoordelijke van de crèche gehad een dag na de feiten. Ik heb gezegd dat ik erg onder de indruk was omdat ik nooit eerder enig signaal van hun mocht ontvangen over enige vorm van onaangepast gedrag van mijn zoontje waardoor die mededeling insloeg als een bom. Vooral omdat er zoveel versterkende termen werden gebruikt waardoor ik echt het gevoel kreeg dat er iets mis was met mijn zoontje én dat ik daar bovendien iets aan leek te moeten doen. Ik voegde eraan toe dat zij zéker mijn zoontje moeten straffen als hij zoiets doet én dat ze mij dat dan ook absoluut moeten melden, maar dat ik het jammer vond dat een andere mama kon meeluisteren. Hiervoor werden onmiddellijk excuses aangeboden. De feiten zelf werden ook heel erg afgezwakt. Nee, mijn zoontje vertoonde zeker geen probleemgedrag. Er waren echt wel véél stoutere kindjes in de opvang dan hij (overigens weer een erg ongelukkig gekozen uitspraak als je het mij vraagt). En mijn zoontje was nu eenmaal een actieve wildebras. Ik moet eerlijk bekennen dat dit me echt geen beter gevoel gegeven heeft, want: wat was het nu?? De ene dag meldt de ene medewerkster me dat ze "zoiets nog nooit meegemaakt hadden" en de dag erna wordt dit door de verantwoordelijke weer geminimaliseerd. Is dit een geval van subjectiviteit? Is het een geval van reageren in het heetst van de strijd? Of wil men me nu gewoon niet tegen het hoofd stoten? Ik heb er dagenlang over lopen piekeren. Maar nu heb ik besloten het los te laten. Het is te zeggen: zelf ga ik mijn zoontje weliswaar nog steeds (zoals ik altijd al deed) meegeven wat wel en wat niet kan, hem observeren en wanneer ik dan reden tot ongerustheid heb nog eens (wat dat heb ik al gedaan en er was niets aan de hand) het advies van een kinderarts inroepen. Van de crèche zelf verwacht ik niet veel advies of inbreng nog moet ik eerlijk bekennen. En even heb ik zelfs overwogen om een andere kinderdagverblijf te zoeken waar ze wel met een objectieve en waarheidsgetrouwe pedagogische blik kijken naar de kinderen, maar ik heb besloten mijn zoontje dat niet aan te doen. Over 5 maanden gaat hij naar school, ik ga hem niet nog veranderen én bovendien gaat hij zelf graag naar daar. Ik weet niet of ik nu alle vragen beantwoord heb van degenen die graag wilden weten hoe het nu was, maar ik heb alleszins mijn best gedaan. Mogelijk zijn er ook weer een aantal die mijn aanpak niet goed vinden, mijn zienswijze en reacties helemaal fout, maar het zij dan zo. Dit is hoe ik dit afsluit en waar ik me in kan vinden. Mijn respect voor alle (anderen) meningen en nogmaals dank voor de grote respons!
Voor dat half jaar zou ik zeker niet meer switchen nee. Ik denk dat het een combi van subjectiviteit en reageren in het heetst van de strijd is geweest. De betreffende leidster is ws ongelooflijk geschrokken en heeft zich gerealiseerd wat er had kunnen gebeuren. De gedachte dat zij dit tegen de ouders van de baby had moeten vertellen maakt ws dat ze zo heftig reageerde.
Mijn zoontje is helemaal geen wildebras, maar wel een kind met een hoog knuffelgehalte. Vorige week was hier een baby van 6 maanden en die lag hier op de grond te spelen. Tot mijn zoontje bedacht dat hij wel met de baby wilde kroelen en ging dus ook zo goed als bovenop de baby liggen. Uiteraard hem uitgelegd dat je zachtjes moet doen met een baby en daar niet zomaar bovenop kan gaan liggen om te kroelen. Maar ons zoontje heeft nog geen broertje/ zusje, dus dit zijn situatie die zich dan pas voor het eerst voor doen en waar dan op in gespeeld moet worden. Ik denk dus ook niet dat je van een kind van 2-2,5 jaar kan verwachten dat ze zelf de inschatting maken dat je niet op een baby kan liggen. Mijn zoontje bedoelde het dus eigenlijk heel goed en lief. In dit geval zaten ik en moeder van baby er bovenop, dus er gebeurde verder niets en ik kon hem duidelijk uitleggen waarom het niet de bedoeling was, maar wat betreft het KDV zou ik toch verwachten dat ze baby's op een veilige plek neerleggen, als ze er zelf niet naast zitten.
Aangezien je aangeeft dat hij nauwelijks praat is dat misschien ook wel een reden waarom hij zo boos is en druk. Proberen jullie ook met gebaren dingen aan te geven? Om heel heerlijk te zijn snap ik de reactie van de leidsters ( ook al hadden ze het gesprek ergens anders moeten voeren) Het is ook gevaarlijk voor de baby en als ik de ouder van de baby was zou ik bang zijn voor je kind dat hij het nog een keer doet. Ik zou in gesprek gaan met de leidsters en kijken hoe ze jullie kunnen helpen.
Zie nu dat je al gesprek hebt gehad maar dat je er weinig aan hebt. Moeilijk als ze de ene dag het een zeggen en een andere dag blijkt het wel mee te vallen. Ben wel benieuwd hoe lang een baby ergens op de grond ligt, ze moeten beter opletten.