Misschien is het boek how 2 talk 2 kids wat voor je. Af en toe explodeer ik hier ook, om mij daarna weer schuldig te voelen.
Pfff gelukkig ben ik niet de enige. Twijfelde net om zelf een topic te openen. Laatste tijd haalt onze dochter de bloed onder mijn nagels vandaan. Daarnaast heb ik ook te maken met veel stress, heb het superdruk en last van tijdgebrek en kan dan ineens uitbarsten van de woede Net vroeg ze dus of ze thee mocht. Dus geef ik haar een kopje na een slokje kiept ze de beker (bijna met opzet leek het wel) om op de bank!!! De monster in mij was toen echt wakker hoor. Heb haar met een nogal te harde stem heel boos laten merken dat ik daar niet van gediend ben & heb haar toen heel boos en gefrustreerd in haar stoel gezet als straf. En meteen daarna spijt van mijn gedrag Dan haat ik mezelf zoooo
herken het zelf ook ImAmommy, maar naast mama zijn we ook maar gewoon mensen. Ben ook een keer gewoon bij haar weggelopen toen, was zooooo kwaad. Was toen in haar kamer, heb de deur dichtgetrokken en heb even toen 20 geteld op de overloop.... Vandaag ook weer, ik wil haar jas aan trekken op school om naar huis te gaan, zegt ze NEE, gooit haar jas op de grond, rent zo de school uit... dan moet je daar met je dreumes van 1.5 in je draagdoek erachter aan hobbelen... Echt hele lastige momenten om dan rustig en geduldig te blijven én dan zorgen dat ze weer gaan luisteren.
Wij zijn ook maar mensen hè. Ik denk dat elke ouder wel eens even een "bom-barst-momentje" heeft gehad. Ik heb in de zomer vakantie echt op mijn tenen gelopen. Op het werk was het stress, mijn man zat niet lekker in zijn vel, dus het hele huishouden kwam ook nog eens bij mij. Mijn zoon die vakantie had en echt zijn school-ritme miste en dus enorm prikkelbaar was. Ik liep echt op het puntje van mijn tenen. Ja, die weken waren erg pittig. Gelukkig zijn het momenten en dat kan iedereen eens over komen.
Ik heb ooit eens dochter onder mijn armen opgepakt en in de auto gezet met jas en schoenen en tas achter haar aan de auto in....en toen we op school aankwamen wist ze niet hoe snel ze haar schoenen en jas aan moest trekken, want stel je voor dat een ander zou zien dat ze op haar sokken liep.... Ze heeft het daarna ook nooit meer gedaan.
Fijn dat dit topic geopend is. Dit maakt me al wat rustiger begon mezelf een vreselijke moeder te vinden die geen andere kindje verdiende.... ik hoop dat het snel januari is en dat we kunnen verhuizen naar de nieuwe woonplaats waar mijn ouders af en toe op kunnen passen. Heb vanaf haar geboorte geen dag zonder haar doorgebracht aangezien ik hier niemand heb. Ook voel ik me niet veilig hier ivm bepaalde gekke schoonfamilieleden en kom de deur ook zo min mogelijk uit... Niet zo gek dat ik soms door draai, maar toch haat ik mijzelf als ik zo uitbarst tegen zo'n klein meisje
Stiekem toch geruststellend om te lezen dat veel mama's hun cool wel eens verliezen (al maakt dat het niet goed natuurlijk ) Vandaag in ieder geval de hele dag rustig blijven ademen, ook toen oudste dochter jongste dochter niet met rust liet, en toen ze oostindisch-doofje aan het spelen was Dit gewoon nog zo'n 4500 dagen volhouden, dag voor dag, dan komen we er wel
Inderdaad heel herkenbaar om uiteindelijk toch je geduld te verliezen en te gaan voor wat rigoureuzer maatregelen Ik merk het zelf vooral wanneer ik te moe ben of als ik ongesteld moet worden cq eerste dag ongesteldheid... dan heeft deze mama een super kort lontje helaas. Gelukkig ben ik daar tegenwoordig wel wat alerter op, en probeer dan confrontaties te voorkomen. Én het is een soort van actie/reactie bij mij/ons: dochter volgt aanwijzingen niet op, mama is geprikkeld, kind reageert geprikkeld terug... BOEMMMMM Terwijl het normaal gesproken is: kind volgt aanwijzing niet op, mama vraagt 25.000 keer het alsnog te doen naja, na 3 maal vragen wordt het uiteraard al wel stuk dwingender. Mijn partner heeft onze oudste wel eens uit de auto gezet... deur dicht en 10 meter weggereden.... die was poeslief daarna en tegenwoordig hoeven we alleen nog maar te zeggen "moet je er uit??"
Allemaal herkenbaar hoor! Ik moet de 1e ouder nog tegenkomen die nooit eens uitvalt, we blijven allemaal mensen hoor.
Pfff. Even deze ochtend van me af schrijven... Over ontploffingen gesproken We zaten iets later dan gewoonlijk aan het ontbijt omdat er voor de laatste keer in schoentjes gekeken moest worden en het allerlaatste Sint cadeautjewerd uitgepakt. Dus eten en schooltas klaarmaken moestveel in vlot tempo. Met oudste gingdat prima. Jongste echter weigerde te eten of drinken. Ik heb het maar zo gelaten, met in achterhoofd dat ik hem wel een broodje zou toe stoppen in de auto. Tien oudste klaar was en zich ging aankleden wilde hij perse eerst de nieuwe puzzel maken die in zijn schoen zat. Nou ok.. kan. Dan kon ik intussen opruimen en schooltas klaarmaken. Afspraak. Als puzzel klaar is gaan we aankleden en tanden poetsen. Puzzel was klaar. Dus aankleden. Verschonen en broek aan geen probleem. Trui aan was huilen en gillen. Ok eerst tandenpoetsen dan trui aan. Dus naar boven in hemd. Tandenpoetsen. Halverwege trap naar beneden ' ikke kan niet lopen' dragen dan? Ik pak m op en loop naar beneden. Huilen 'ikke zelf'. Dus ik zet m weer neer en vanafdat moment is niks meer goed. Bleef op de trap staan. Ik mocht niet dragen, maar hij ging ook niet zelf. Omdat ik hem op detrap niet alleen wilde laten en de tijdecht begon te dringen heb ik hem toch opgepakt. Huilen natuurlijk. Terug in de kamer weer geprobeerd trui aan te trekken. Na een enorm gevecht,vwaarbij het een wonder mag heten dat die trui niet is gescheurd was ie aan. Ik draai me om voor sokken en schoenen. Heeft ie 1 arm alweer uit trui gewrongen. Dus ik pissed. (Schreeuwen en slaan met deur - soort pissed) Trek m de trui weer uit. Zeg dat ik echt boos ben op hem. Dat ie op de bank moet gaan zitten voor de sokken en schoenen. Dat doet hij. Volgende drama. De verkeerde sokken. Ik laat hem nog eens kiezen uit 2 paar. "Nee ook niet" oudste komt nog heel lief helpen door te zeggen dat hij dezelfde sokken aangeeft. Dat geeft even een glimlachje, maar nee. Die wildehij toch niet. Vette pech ventje. Mama trekt ze aan. Dus sokken en schoenen aan gevochten. Ik sta op en pak de jassen. Trek hem zijn jasje aan, wat wonder boven wonder geen strijd is. Zie uit mij ooghoek dat 1 schoen alweer uit is. Dus pak hem op en zet hem zo in de auto. Schoen en trui los mee. Ik vond het zo zielig voor oudste. Die was echt super lief en meegaand, en nu kon ik niet met hem mee de klas in omdat we echt te laat waren. Normaal breng ik jongste eerst naar kdv, maar dat kon nu niet. En bij school parkeren en meenemen zou teveel tijd kosten, want we waren naar het op tijd voor hem. Ik heb naar hem wel extra benoemd dat ik hem superlief vond. En sorry gezegddat het niet lukte. Bij kdv de jongste zijn schoentje en trui aangetrokken. Daar stond hij nog even heel beteutert te kijken naar de kindjes. Na kort gesprekje met de leidsters (ik had even uitgelegd hoe de ochtendwas verlopen) en begrip van hun (je bent niet de enige) ging hij spelen. Knuffel gegeven en gezegd dat mama niet meer boos was.
O man wat begrijp ik je. Vandaag ook zo'n dag dat ik het allemaal ff niet meer kan relativeren ofzo. Zoonlief is ook nog eens erg sfeergevoelig dus dat stapelt alleen maar op. Hij wil nu bijv alles tegelijk uitpakken van pakjesmiddag en kan overal 3 min op focussen. Begrijpelijk. Maar.. daar komt de maar... hij heeft de laatste tijd een tic dat hij met zijn speelgoed gooit en dat gewoon lijkt te vinden. Al zijn nieuwe speelgoed heeft dus al een keer een flinke vaart richting grond gekregen. Zijn we gewoon rustig en gezellig een spelletje aan het doen en ineens BAM vliegt er weer wat om mijn oren. Echt ineens! Tja sorry goor maar ik bereik dan echt wel een dieptepunt na de zoveelste keer. Waar slaat dit op?! Ik probeer elke keer weer mijn beste beentje voor te zetten, maar het is een keer op. Hij wordt over 2 weken 3 jaar en kan dus best verwoorden wat er is, maar hij wordt ineens boos en is niet voor rede vatbaar. Hij weet zelf ook niet waarom. Dus vraag me ook af wat ik hiermee moet en hoe ik mezelf happy kan houden... Vandaag ben ik ook gewoon chaggie over pakjesmiddag gisteren. De afspraak was 10 kleine cadeautjes tot 10 euro voor je eigen kids. Dus dat doe ik. Maar mijn schoonzus flikt het nu al voor de 4e keer om cadeaus als little people kastelen, furreal beesten en my little pony pakketten te kopen. En elke keer weer zegt ze dat het dit keer echt te gek was. Natuurlijk vindt mijn zoontje dat speelgoed dan veel mooier dan zijn eigen elektro boekje, smeltkralen en houten puzzel! Ik baal er dan weer zo van! De kerstcadeau's zijn ook al in huis, dus vrees dat het dan weer precies zo gaat. Hij is twee dagen voor kerst jarig en krijgt dan ook cadeaus, dus ik vind het allemaal duur zat. Maar op deze manier krijg ik altijd het gevoel dat ik mijn kind niet snap of dat ik te weinig over heb voor hem. Mijn nichtjes zijn gewoon verwende nesten, dat blijkt, maar ik voel me haast gedwongen om mijn zoontje ook grote cadeaus te moeten geven omdat het contrast zo groot wordt. Kan ik echt behoorlijk mee zitten...
Pff ja idd. Dat ineens omslaan van liefen schattig naar monstertje wat alleen nog "nee" kan gillen Hij lijkt op zo'n moment ook echt niet bereikbaar. Laten uitrazen is dan het enige wat werkt. En dan troosten. En dan er proberen achter te komen wat hij wil Maar ja... Daar is het 5 minuten voor schooltijd van oudste natuurlijk geen tijd voor. Succes Ademin ademuit Het is een fase ....
offtopic: Dit zou voor mij een reden zijn om het dan gewoon niet meer met hun te vieren. Wij doen sintcadeaus van onszelf ook echt bij ons thuis. Cadeaus van opa en oma krijgen ze daar, niets meer of minder. Ontopic: Poeh ik herken dit wel hoor. Met name op slechte dagen (ik ben chronisch vermoeid) is mijn lontje erg kort. Ik moet dan echt heel vaak relativeren (oké het zijn nog kinderen van 3 en 4 jaar). Maar af en toe schiet ik ook uit mijn slof of laat ik ze een ruzie zelf uitvechten. Dan denk ik later ook, saartje dat had je anders moeten doen. Wat ik nu vaak wel doe is benoemen dat het niet goed gaat met me en of ze daar een klein beetje rekening mee willen houden. Dan gaat het zeker met de oudste vaak wel beter. Als ik de jongste gewoon een draak.
Dat is goed van je. Zou ik ook vaker eerlijk in moeten zijn ja. Heb het één keer gezegd dat ik vreselijk moe was omdat Benjamin 3 dramatische nachten achter elkaar had gemaakt, en of ze dus alsjeblieft zo goed mogelijk konden meewerken. Daar werden ze wel heel begripvol en hulpvaardig van Aan de ene kant wil ik dat niet hun verantwoordelijkheid maken. Maar misschien is het ook wel goed voor hun inlevingsvermogen.
Het kon mijn verhaal wel zijn met mijn oudste. Die heeft soms ook van die heerlijke driftbuien/woede aanvallen.. Vraag je hem wat (bv kleren, schoenen of jas aantrekken), doet hij het niet of hij geeft een grote mond terug nadat ik het 3 keer gevraagd heb. Dan zeg ik normaal tegen hem dat hij niet zo'n grote mond mag hebben, wordt hij nog brutaler of hij krijgt een woede aanval. Dan mag hij van mij wel even op de gang gaan 'afkoelen'. Dat werkt wel want hij is daarna een stuk liever.