Tijdens de eerste zwangerschap heb ik de verhalen hier met plezier gelezen en nu alweer Helaas heb ik niet zoveel bijzondere uitspraken tijdens de bevalling gedaan. Behalve dan eentje.. toen ze met z'n allen, op het moment dat het hoofdje al zichtbaar was tijdens het persen, stonden te kijken naar mijn doos met kreten als 'O kijk eens hoeveel haar!!!!' of 'wat een bos haar!!'. Waarop ik reageerde "dat kan niet!! ik heb mij goed geschoren" kreeg een droge opmerking terug dat ze toch echt het hoofdje van mijn baby bedoelden haha. Toen mijn kleine meis eruit was wilde ik het niet geloven ze zeiden 'je mag ophouden met persen' en ik koppig reageren met 'dat dit niet kon en ik nog bezig was' nadat ze al 3 keer hadden gezegd 'doe je ogen open!', zag ik eindelijk dat ze mijn pasgeboren dochtertje ophielden richting mij tussen mijn benen door Verder een hele hoop ingehouden, want kon ze wel wurgen toen ik op de achtergrond hoorde hoe goed ik het deed. Verging van de pijn en was écht niet happy haha. Mijn gênant momentje was het compleet in paniek uitbarsten in huilen toen bleek dat mijn weeën ophielden en ik aan de opwekker en ruggenprik zou moeten. Ik ben panisch voor naalden dus dit was mijn grootste angst
Ik weet het zelf echt niet meer maar ik schijn tijdens de persweeen tegen gyn en man gezegd te hebben 'Ok..duw dat kind maar weer terug, we proberen het volgende week nog wel een keer'.
Laat ik ook eens mijn verhaal doen van mijn laatste bevalling. Het is alweer 6 maanden geleden, maar ik kwam er niet aan toe (druk hier met 3 kids..!) Ik was halverwege de dag gestript door de vk want ik was precies 1 week overtijd. Vervolgens ben ik lekker naar huis gaan wandelen, het was heerlijk weer en ik dacht dat beweging de boel wel eens op gang zou kunnen helpen. Ik liep door de wijk, even een winkeltje in, praatje hier, koffietje daar, nog een boodschapje en dan lekker door het park rondjes lopen. Het viel me op dat er veel mensen naar mij glimlachten of zomaar uit het niets me vertelden dat het echt niet lang meer zou duren. Ik knikte en lachte vriendelijk terug, want dat hoopte ik ook . Ik voelde steeds wat krampen, wel goed te doen, maar nog niet echt regelmatig. Maar hé, pijn is goed, dan gebeurt er iets! Om 17 uur haalde ik de oudste twee van het kdv en ging koken. Om half 6 merkte ik dat ik echt wel goed last kreeg van gerommel en dat ik af en toe even iets moest wegpuffen. Ik belde snel mijn man (werkt op 10 min fietsen) want ik was er af en toe even niet meer helemaal bij en dat vond ik niet verantwoord met twee kleintjes in huis. Man kwam meteen, we gingen eten en vervolgens snel de kinderen naar bed brengen. Ik heb ze nog in bad gedaan, haartjes gewassen en naar bed gebracht. Af en toe moest ik even stoppen om een wee weg te puffen. Ook één keer midden in een slaapliedje en dochter keek me raar aan: wat doe je toch mama? Oh niks schat, ik heb een beetje buikpijn, gaat wel weer over... Om 19 uur lagen ze er lekker in. Wij snel naar beneden en het ZH en de VK bellen. We mochten komen. Manlief pakt de ZH-tas en ik moest nog even naar de wc, ik moest poepen dacht ik... Eenmaal op het toilet voel ik bij de volgende wee mijn vliezen breken, plons! En meteen daarna voel ik mijn baby naar beneden zakken en krijg ik binnen enkele seconden aandrang om te persen! Ik roep naar man dat hij NU nogmaals de VK moet bellen want ik kan niet meer van de wc af en met de auto naar het ZH gaat al helemaal niet meer lukken. Man belt en binnen 10 minuten rent de vk naar binnen. Ze werpt 1 blik op mij en zet haar spullen neer op de vloer in de keuken, paar matjes legt ze klaar. Samen met man helpt ze mij op de matjes te gaan zitten/liggen. Ze kijkt even van onderen en zegt: je hebt volledige ontsluiting! Bij de volgende wee mag je gaan meepersen. Man rent nog naar boven om een kindermatrasje te pakken dat we voor nood onder ons bed hebben liggen zodat ik iets comfortabeler kan liggen. Andere vk komt ook binnen. Ik had namelijk medische indicatie voor ZH-bevalling vanwege fluxus bij de vorige bevallingen, dus veel risico nu. Ondertussen arriveerde de ambu voor ons huis (niet dat ik dat heb meegekregen overigens). Ik kon amper bevatten wat er gebeurde, het ging zo snel! Man ging achter me zitten voor steun en ik perste/zuchtte in enkele weeën onze prachtige dochter op de wereld, thuis, op de keukenvloer...! Ik herinner me nog goed hoeveel bewondering en trotse verbazing ik in mijn mans stem hoorde en op zijn gezicht zag. Maar toen ze er was dacht ik ineens in paniek: "Oh nee ze is er al en ik ben niet in het ZH, nu komt het drama nog!" Eerdere bevallingen gingen namelijk ook vlot alleen wilde de placenta daarna niet komen. Maar tot mijn verbazing kwam deze nu enkele minuten later vanzelf. Wat een geluk! De ambu werd door de vk vriendelijk afbesteld, ik werd hartelijk gefeliciteerd door het ambu-personeel. Natuurlijk kon ik daar niet zo blijven liggen met mijn verse baby, dus werd ik overeind geholpen om naar boven te gaan, mijn bed in. Ik stond op en zei: "ik ben een beetje misselijk..." meteen griste vk nummer 2 een ongewassen wok van het aanrecht en slingert die onder mijn neus . Gelukkig hoefde ik niet te spugen. Enkele minuten later lag ik daar in mijn eigen heerlijke bed met mijn schattige dochter. Geen schrammetje of scheurtje en amper bloedverlies. Ik was euforisch. En toen kwam de volgende ochtend. Kinderen hadden niets meegekregen van alle commotie en man ging ze wakker maken om hun zusje te komen begroeten. Die blije gezichtjes... één van de mooiste momenten van mijn leven .
aah dat is echt zo een film bevalling! op de keukenvloer.. hoe verzin je het haha! heel fijn voor jou dat het allemaal zo goed gegaan is en dat er geen ZH nodig was😍
Wouw wat een prachtig verhaal! inderdaad net een film bevalling nog van harte gefeliciteerd met jouw derde kleine trots en wat een bijzondere prachtige ervaring. Zo'n bevalling is nog eens leuk om over te vertellen hihi
Inmiddels bevallen van nummer twee hier, ruim 3 weken geleden. Ook dit keer weer over tijd en ik baalde zo enorm. 2x gestript maar het deed allemaal niks. Dochter naar opvang op een donderdag en ik thuis zitten mokken. En ineens kreeg ik zin in stroopwafels. Ik won in het centrum en op loopafstand is op donderdag de weekmarkt. Het goot, dus half waggelend met een paraplu richting de markt. Sta ik die o zo begeerde stroopwafels af te rekenen, vliegt mijn paraplu uit mijn handen door een windvlaag. Ik probeer een soort van sprintje te trekken en terwijl ik draai voel ik het ineens heeeeel warm worden langs mijn benen..... Ik denk shiiiit snel naar huis. Halverwege denk ik weer shiiiit want stroopwafels vergeten. Toch weer terug, stroopwafels gepakt en naar huis gewaggeld zonder paraplu. Compleet doorweekt van de regen en vruchtwater me in de gang helemaal uitgekleed en in mijn nakie op de trap drie stroopwafels zitten eten 🙈🙈🙈. Daarna onder de douche gestapt en toen kreeg ik een wee. Die direct best pijnlijk was dus ook de man maar even gebeld. Omdat mijn eerste bevalling een krappe 2 uur duurde, belde mijn man een kwartier later de vk maar vast. Die droeg ons op haar te ontmoeten bij het ziekenhuis. In de auto heb ik tussen het puffen door nog een stroopwafel gegeten 🙈. In het zkh aangekomen had ik volledige ontsluiting en mocht ik direct persen. Dit keer mijn eigen record verbroken, bevallen in 1 uur en 50 minuten hahaha. Na het hechten heb ik trouwens NOG een stoopwafel gegeten 😂
Na drie keer strippen zonder resultaat zouden ze me inleiden vanwege grote baby en ruim vruchtwater. Met precies 41 weken zijn om acht uur m'n vliezen gebroken. Ze hebben zich om kunnen kleden en er zijn een aantal celstofmatjes van het bed gespoeld . Infuus aangesloten en ik kreeg wee-opwekkers. Met het breken van de vliezen is het hoofdje van mijn zoon iets teruggeduwd (hij lag al vast in mijn bekken) dus ik moest blijven liggen. Ik begon al met 3cm en de volgende cm gingen vrij vlot en waren goed te doen. Mijn man en ik hebben lekker tv gekeken, zitten kletsen en ik heb wat vriendinnen live op de hoogte gehouden via whatsapp. Om half twaalf dacht ik dat ik moest poepen en heb ik de verpleegkundige zowat verplicht de verloskundige te halen. Die kwam en ik had al een ruime 9cm. Het poepen was dus persdrang en ik moest het nog 'even' inhouden. Het hoofdje was nog niet weer terug vast komen zitten en ondertussen was mijn zoontje gedraaid naar aangezichtsligging (sterrenkijker). Van de ene zij naar de andere persweeën wegpuffen, wat uiteindelijk schreeuwen werd geloof ik. Na, wat later bleek een uur of twee, wilde ze me op handen en knieën draaien want mijn zoontje draaide niet terug en ik werd steeds vermoeider. Ze boden aan dit een uurtje te proberen en daarna pethidine te geven. Ik heb de verloskundige aangekeken en heel zielig gezegd 'ik wil die nuhuhuu'. Pompje besteld, nog een infuus geprikt en mens wat was dat pompje heerlijk. Ik kon op adem komen en na een uur hebben ze met een echo gekeken, geen schot in de zaak... Terug op mijn rug, pompje afgepakt (), twee man die m'n benen in bedwang hielden, mijn man die m'n hoofd ondersteunde, de gynaecoloog die klaar stond met de vacuümpomp en al toucherend het hoofdje probeerde op te vangen en iemand die me over m'n hoofd aaide (niet m'n man, die stond aan de andere kant) heb ik een uur geperst zonder resultaat. Ik mocht/moest nog een halfuur persen maar ik kon niet meer. Het schoudertje zat dwars en ik was zo doodop. Ineens ging het bed van de rem, de ok werd klaar gemaakt en mijn shirt werd vervangen door een okjasje. De gang over geracet, al persweeën opvangend. Eenmaal op de ok moest er bloed geprikt en die muts wilde die naald in m'n arm steken terwijl ik een perswee had. Mijn man heeft haar nog net niet geslagen geloof ik... Toen eenmaal die ruggenprik gezet was voelde ik alles warm worden en zakte de pijn weg. Mijn man kwam achter me zitten en via de lamp zag ik de sectio. Mijn prachtige zoon was er eindelijk 💙 Na een tijdje op de verkoeverkamer werd ik teruggebracht naar man en zoon en hebben we heerlijk met zijn drieën op een eigen kamer gelegen. Na twee nachten mochten we naar huis en kon het genieten goed beginnen.
Die stroopwafels hahahaha! Ik zie het voor me. Ik heb helaas geen verhaal want nog niet zwanger. Had alleen wel een genânt moment toen er vorige ronde een follikel werd weggeprikt (in het kader van ovulatie-inductie, we wilden niet weer een ronde afblazen).. Ik was behoorlijk in spanning, puur omdat ik niet wist wat er ging gebeuren. Ik wist al dat ik geen verdoving zou krijgen want ja, bij het aanprikken van één follikel (wat natuurlijk zo gebeurd is) is dat niet echt nodig (ze gaan via je vaginawand door je eierstok in je follikel met een holle naald, die zuigen ze dus leeg). Nou, ik mocht me van onder uitkleden en hoppa, stoel in. Maar toen, die stoel moest omhoog. Nou omhoog ging die. Voor mijn gevoel kon ik zowat het plafond aanraken. Jeetje mina, ik zat echt zowat bovenop de gynaecoloog. Echt meer 'in your face' kon gewoon niet . Zelfs ml moest lachen. Niet normaal, volgens mij kon hij zowat mijn huig bewonderen joh! Hoppa, alles werd schoongespoeld, apparatuur klaar. Toen de gyn de staaf inwendig wilde inbrengen riep ik echt kei hard: 'jeeeeeeeeeeeeeetje, neeeeee! Dat ding is dik! '. Daarna vervolgde ik: 'Ja, de naald. Ik bedoel natuurlijk die naald,' waarop de gyn weer antwoordde: 'Ja ja.. '. Ik schaamde me rot, want ik zei al telkens 1000x als een klein kind 'niet zomaar prikken hè.. wat bent u aan het doen? Nee echt niet zomaar prikken hè.. U moet me echt waarschuwen..' Dat soort dingen (wist ik veel, ik had dat nog nooit gehad en vond dat gewoon spannend). Uiteindelijk was het gelukkig snel voorbij en vroeg hij of we even wilde komen kijken. Dat vonden we wel bijzonder eigenlijk. Toen ze trouwens met alle apparatuur aankwamen zag ik ml echt verbaasd kijken. Achteraf zei hij dat hij zich afvroeg of dat allemaal ging passen joh. Ha ha. Wacht maar schat, er moet straks een kind doorheen!
Best heftig om te lezen hoe dit allemaal gaat, maar ik moest wel lachen. Lekker met je hele hebben en houden in iemand's gezicht hahahahaha. Die mannen zijn altijd een beetje apart... Tijdens mijn eerste zwangerschap dacht mijn man bij het woord 'strippen' ook aan hele gezellige dingen. Hij ging bijna out toen die vk even ging 'strippen'
Hahaha idd. Ja nou weetje.. Ik kende de man net één dag. Ik was die week eerder voor een follikelmeting geweest en er was niets te zien. Omdat mijn bloedwaarden verhoogd waren, moet ik op do terug komen en dat was dus bij de mannelijke gyn, ipv mijn eigen fertiliteitsarts. Dat vond ik al een drempel waar ik overheen moest, maargoed. Drempel over, inwendige echo. Prima. De beste man was erg voortvarend ipv mijn eigen fa. Er bleken opeens 3 follikels te zitten en toen konden we kiezen: gokken, reductie of afblazen. Mijn eigen fa had waarschijnlijk gezegd dat we de boel zouden moeten afblazen (dit was al eens eerder gebeurd en ze had nog nooit de optie geopperd om te kiezen voor follikelreductie). Wij hebben voor het tweede gekozen. We zouden de volgende dag weer een echo doen om te kijken hoe het ervoor stond en toen moest ik beslissen. Moest dan ook wel echt op dat moment behandeld worden. Argument van de gyn was dat het een goede optie zou zijn anders zouden we weer een kans verliezen (dit was pas onze 2e échte kans in een half jaar!). Prima, ei weg en alsnog Pregnyl voor het achtergebleven eitje. Mijn eigen fa zegt dan trouwens als ik Pregnyl mag zetten altijd zoiets als 'Ennneh, jullie mogen het vanavond en morgen gezellig maken '. Zegt deze beste meneer: 'Oh, en jullie moeten het vanavond en morgen doen. En zondag en maandag. ' Helaas is de ronde mislukt.. maar ik vond het eigenlijk best heftig omdat het allemaal zo rap ging opeens (na een zéééér trage start, want ik heb 7 follikelmetingen gehad en de ronde ervoor mocht ik bij de eerste meting gelijk de pregnyl erin jassen).. moet er nog best vaak aan denken ja. Bewaren
Ik heb me netjes gedragen 😁 tot ik persweeën met 5 cm ontsluiting kreeg, deze aan het weg puffen was & er een andere VK binnen kwam. Zou eigenlijk niet weten waarom er een andere was maar goed, ze is nog niet goed en wel binnen, ik kijk haar aan, herken haar & mijn eerste reactie; O nee, waag het niet om met je handen in de buurt te komen. (Puf puf zucht zucht).je blijft er vanaf! (Met wijzende / waarschuwende vinger) vriend.snapte er niks van. Maar deze vk heeft ook E. Gehaald 6 jaar geleden. Ze hebben toen handgreep von richten (ofzo) uitgevoerd. Holymoly die deed zo veel pijn. Zelf zei de vk dat die handgreep ook niet echt menselijk is. Vervolgens roep ik dat hij er nu echt uitkomt. Ja 10cm en ze zag zijn hoofdje al, draait om en pakt een schaar Ik; Nee, Nee. Je knipt me niet in! Echt niet hoor, laat hem anders maar zitten. Woorden nog niet koud, perswee dus ik pers mee & hij word geboren. (Nu echt gezien vanaf dat zijn hoofdje stond tot hij eruit was. Bijzonder zeg) komt op mijn buik, zegt ze die schaar is voor de navelstreng. Oeps. Ook heb ik geroepen. Oh F. (Vriend) Ik kan dit echt niet Echt niet, dit doe ik nooit meer en dat best vaak. Op de duur zei mijn vriend, nou niet meer mauwen, mond dicht en dat jong eruit persen. Mijn reactie, oke. En dat allemaal in 30 min tijd waarvan 8 min persen. 😁😁