Ik ben zwanger van de 3e, de jongste is al 7, oudste 9. Mijn 2e zwangerschap was heel stressvol, privé omstandigheden lagen overhoop maar desalniettemin had ik een redelijk goede zwangerschap. Ik ben vast een hoop vergeten maar ik weet nog dat ik bijna 40 weken zwanger met man en kind naar een speciale feestdag van het aviodrome ging, vliegtuigen in etc. In speeltuin spelen met kind etc. 's avonds nog bezoek gehad omdat man jarig was en ik had zoiets van nou, deze baby zal net als broer wel tot 42 weken blijven zitten. Ik was het ook nog niet helemaal zat of zo. 2 dagen later ben ik bevallen Maar nu dan... eerste maanden misselijk, misselijk, moe, misselijk, nog moeier... Toen ging het een week of 3 beter waarin ik bergen energie had en eigenhandig de hele babykamer gedaan heb vanaf een week of 23 gaat het weer bergafwaarts en nu met 33 weken voelt het als een dieptepunt. Ik heb een erg hoge buik, waardoor ik me 37 weken zwanger voel, de baby trapt mijn ribben beurs. De spieren rond mijn ribben en buik voelen alsof ze scheuren. Gisteren gewandeld en ik verging van de pijn in mijn ribben, bandenpijn en een knakkend bekken. s Avonds kreeg ik een enorme huilbui want ik ben zo bang dat dit alleen maar zo door gaat of erger wordt... Dan voorzie ik een paar hele zware weken. Dan nog het gevoel erbij dat ik me 'aanstel'. Als die zwangeren die tot week 38 nog van alles doen en kunnen en ik kan eigenlijk alleen maar zitten/liggen want zodra ik ook maar 'iets' doe krijg ik een harde buik en pijn in de spieren om mijn ribben. Ik wil niet alleen maar klagen maar ik hoop eigenlijk te horen dat ik niet de enige ben... Want ik voel me nu een beetje een muts Voor de duidelijkheid: ik was hartstikke fit/gezond toen ik zwanger werd (eet mega gezond en sportte 3x per week + alles ops e fiets + wandelen met hond) en heb een gezond gewicht.
Je bent echt geen muts hoor, maar 1 tip, luister naar je lichaam, pak toch meer je rust en forceer niets.. Ik heb destijds niet geluisterd naar mijn lichaam. Ik had al vanaf 18w pijnlijke harde buiken maar dacht 'hoort erbij' en omdat ik er 5.5 jaar over heb gedaan wilde ik ook niet zeiken.. Had ik het maar aangegeven. Mijn zoontje is geboren met 32.6 weken, ondanks hij het super goed doet is dit toch niet wat je wilt.. Luister echt naar je lichaam en neem gas terug! Desnoods overleggen met gyn/vk wat te doen. Veel sterkte!
Dankjewel voor je reactie... ik doe erg mijn best. Neem veel rust maar als ik dan alsnog veel last heb dan denk ik wel eens jeetje, hoeveel meer rust kan ik in godsnaam nog nemen??? Maar je hebt gelijk, mijn lijf is duidelijk, ik moet daar naar luisteren...
Herkenbaar... Al was mijn eerste zwangerschap ook al wel zwaar... Heb al tijden veel harde buiken en toenemende bekkenklachten. M'n huishouden gaat niet meer, doe alleen nog koken, makkelijke maaltijden want na een kwartier staan moet ik echt zitten en zittend strijken. Als ik 's ochtends met zoon ga douchen is m'n energie alweer op, moet ik eerst een tijdje liggen. Zaterdag Intratuin maar met rolstoel gedaan, te veel lopen anders... En ga nauwelijks de deur nog uit zonder m'n man, want woon 3 hoog zonder lift en als zoon niet de trap op wil lopen heb ik een probleem... Voel me ook een aansteller, hoe werken al die vrouwen toch tot zoveel weken door en met verlof nog ramen lappen en vloer schrobben op de knieën enzo?! Probeer het maar per dag te bekijken. Helpt niet echt dat ik weet van de vorige keer dat het hoogstwaarschijnlijk nog heel wat zwaarder wordt de komende weken en na de bevalling, voor het weer beter wordt. En dan heb je van die mensen die tegen je zeggen dat je moet genieten van je zwangerschap... Aaaaaaaaaaahhhh
Je bent zeker niet de enige, ik ben met 33 weken zelfs met verlof gegaan want ik kon niet meer. Beste keuze geweest, heb lekker 2 weken rustig aan gedaan (veel geslapen en m'n lichaam rust gegund) en nu kan ik nog volop genieten van m'n verlof! Sterkte!
@lilly je bent niet de enige. Fysiek gezien begon ik ook goed, notabene kwart marathon van rotterdam gelopen toen ik (achteraf gezien) net zwanger was. Ik ben eerder al wat halve dagen gaan werken en twee weken voor mn verlof (had ik al opgenomen 6 weken voor verwachte bevalling) zat ik brullend in de auto naast mn man omdat ik niet wist waar ik de energie nog vandaan moest halen om met t ov en 400m lopen naar mn werk moest komen, laat staan te werken en dan evt weer terug te komen. Intussen twee dagen opgenomen geweest met wat ze dachten prematuur weeën, toen volledige bedrust toen gekregen met verlof voor toilet en douche (voelde als gevangenis). Maar per saldo kom ik t huis al weken niet meer uit alleen, ga soms ff luchtje scheppen met mn moeder of man en lange stukken gaan hier ook met de rolstoel. Zelfs kleine stukken is geen garantie dat gaat, als die kleine wakker is schopt of slaat ze me geregeld zo hard dat ik de vorige keer in de Kruidvat een half team om me heen had toen ik lijkwit mezelf krampachtig overeind probeerde te houden toen dochterlief me van binnen uit even verbouwde. Medisch gezien is dr helemaal niks mis, kleine doet t ook perfect. Harde buiken al vanaf week 18, voor mij "normaal" geworden en meer rust kan ik me niet bedenken. Lig de hele godganse dag ongeveer, huishouden draait mn man. Voel me ook een watje alhoewel 2-3 uur slaap nou ook niet bepaald zonder rekening komt. Inmiddels angstig voor de bevalling geworden niet zo zeer vanwege de pijn o.i.d. al zal dat zeker geen pretje worden maar puur waar ik de energie vandaan moet trekken om dat "ook nog ff te doen". Donderdag weer bij de vk, ga t er maar weer eens over hebben hoe we dat gaan aanvliegen want elke dag langer is beter voor die kleine maar weer een streepje minder op mijn batterij die toch al weken op reservemodus staat. Dit is voor ons de eerste, maar als dit "normaal" is vermoed ik zo dat wij t ook bij 1 houden, zou niet weten waar je de energie vandaan moet halen om dit nog een keer te doen terwijl je al een ukkie in de rondte hebt rennen.
Je kan maar twee dingen doen.. Uitzingen en naar je lichaam luisteren. Met 33 weken wil je nog niet bevallen, dus je hebt geen andere optie dan nog lang te wachten. Geef je lichaam de rust die het nodig heeft. Er zijn veel zwangere dames die nog veel doen, maar er zijn ook genoeg dames (incl. ondergetekende) die nog geen 3 min onder de douche kan staan zonder veel pijn en/of andere klachten. Ik weet hoe moeilijk het is.. Knuffel!
Stom he, we willen dan toch op één of andere manier bewijzen dat we met een groeiend mensje in onze buik, en alle andere zaken die uhm erbij komen kijken, alle ballen in de lucht houden.... Gewoon 'lekker toegeven' aan dat wat je nodig hebt, is lastig. hier nog één . Maar inderdaad, hier al gezegd is, wél doen hoor. Uiteindelijk moet jóuw lijf zometeen de klus klaren! Sterkte!
Ik heb deze zwangerschap (ook de 3de) veel meer pijntjes. Vooral al veel pijn in men buik vanaf 10w. Heb dit met de gyn besproken en dat blijkt dus dood normaal te zijn?! Elke zwangerschap gaat meer pijn doen zei ze. Ik hoor dit regelmatig van vrouwen die zwanger zijn van nr3 of verder dat ze veel meer last hebben van de zwangerschap. Nu heb ik de vorige 2x dat de weeën al begonnen op 32w en zo hebben aangehouden tot 38w en 39+4w dat ik zelfs soms op de bank lag een traantje weg te pinken. Ik hou men hart al vast wat het deze zwangerschap gaat geven! Dus klagen mag je zeker wel! Veel sterkte!
Ach ik heb het met je te doen Ik kan je in ieder geval zeggen dat een 2e niet zo hoeft te zijn. Mijn 1e was ook redelijk zwaar, maar mij 2e dus niet en omdat ik nu zo gezond ben had ik kennelijk verwacht dat deze derde ook zo zou gaan, maar helaas. Het doet me in ieder geval wel goed om te horen dat ik niet de enige ben ik vooral ligt en zit en dan nog klachten heeft... Voor het slapen zou ik wel iets proberen dat werkt voor je want dat is echt funest. Heb je al hulp van een fysio, of manueel therapeut, of chiropractor of wat dan ook??
ja hoor, herken 't wel. eerst 16 weken misselijk. daarna vrij snel last van mn bekken. met 26 weken stoppen met werken omdat het echt niet meer ging zo. loop voor mn gevoel nu al weken op mn tenen. ben helemaal versleten. heb na de vorige zwangerschap een depressie gehad en het ging geweldig goed maar het hakt er nu helaas weer aardig in! blij toe als ze dr is!!
Herkenbaar hoor. Ik zat met 30 wkn zwangerschap al thuis. Ik kon gewoon niet meer werken. Alleen maar misselijk, moe en zoveel pijn hebben... Helaas werd het bij mij alleen maar erger toen ik thuis zat. De kleine groeide en bij mij 'groeide' de pijn en vermoeidheid ook. De kleine zat heel hoog. Toen ik 32 wkn was, had ik een buik van 37 wkn. Als ik zei dat ik nog acht weken te gaan had, vroegen mensen meteen of het er geen twee waren. Ik kom amper 200 meter lopen, niet meer fietse (kon niet goed opstappen), sliep amper (vanaf 20 wkn al), autorijden werd een uitdaging. Ik sliep een keer per week in het z'huis met slaapmedicatie en morfine Echt vreselijk... Mijn lichaam (en hoofd) was echt op. Om deze reden ben ii met 38 wkn ingeleid. Anders zou ik geen energie meer hebben voor de bevalling. Ik was zo blij! Jij hebt ook nog twee kinderen rondlopen. Heb echt met je te doen en wil je een knuffel geven!
Goddank ben kennelijk niet de enige! @grasspriet, daar ben je dan inderdaad ook klaar mee. Morfine en slaapmiddel was dan specifiek vanwege je pijnklachten? @lilly, die kleine is een nachtbraker met een snellaadinstallatie. Doe je vrij weinig tegen, althans hetgeen wat zou kunnen helpen (die kleine KO helpen) is niet verstandig ivm hersenontwikkelingen etc. Tegen de tijd dat bij mij de harde buik en de overige pijn/irritatieplekken na haar nachtelijke indoor kickboxfestival eindelijk zakt, is zij alweer bijgeladen. Aan de positieve kant, het gaat uitstekend met dr kracht voor 10 en flink uithoudingsvermogen. Inmiddels 38 weken, we ploeteren door donderdag overleg met vk.
Voor mij is dit ook een zwangerschap vol met klachten. Privé hebben we het nu behoorlijk zwaar, daarbij komt een vreselijke hoge rugpijn, SI gewricht, blaasontsteking, hoge buik en vermoeidheid die ik niet ken van mijn eerdere zwangerschap. Ik hoop dat ik de 36 weken haal qua werk omdat ik zo graag daarna langer vrij wil. Maar weet meer zeker of ik dat ga redden.
Ach dames, ik heb het echt met jullie te doen en het geeft me wel wat troost... Ik ben maandag bij een fysio geweest die tapes had geplaatst op mijn pijnlijke ribben, dit leek te helpen, althans overdag had ik veel minder last, helaas waren de nachten nog steeds rommelig. Tot gisteren, toen bleef de pijn ook overdag. ik had een drukke morgen en kon pas om 14 uur gaan liggen, toen verging ik van de pijn maar....het ging over!! De rest van de avond had ik wel last van mijn bekken, met name na het zitten/liggen maar die schrijnende pijn in mijn ribben was weg dus ik was blij. Met name ook omdat mijn vriend gisteren is vertrokken en pas vrijdagavond weer thuis is. Dus ik doe het even alleen met de kinderen en de hond. Als klap op de vuurpijl ging de nacht ook nog goed, was wel vroeg wakker maar de uren die ik heb geslapen heb ik heerlijk geslapen. Dus appte ik mijn vriend vanmorgen helemaal Lyrisch dat de pijn weg was!!! En toen....ging ik ontbijt maken, kids naar school brengen etc....en ik voelde he langzaam weer opbouwen totdat ik net in tranen uitbarsten van de pijnlijke kramp.. Zit nu op de bank met een hittepit tegen mijn ribben. Vanmiddag weer naar de fysio en hoop zo dat ze me kan helpen.... Toen de pijn weg was kreeg ik meteen zin in dingen, even op de fiets naar het centrum want er is markt... en ik heb nog stof liggen voor knuffels voor de baby maar met deze pijn kan ik niet rechtop in een stoel zitten Ik wil gewoon weer wat doehoen!!