Ik heb mijn dochter een uur geleden in bed gedaan, omdat ze heel moe was. Op dit moment huilt ze nog steeds en is ze doodmoe. Ik blijf steeds even bij haar en dan valt ze bijna in slaap, maar zodra ik de kamer uitloop schreeuwt ze de boel bij elkaar. Dit gaat al 2 maanden zo. Ik ben op. Dit doet ze in de ochtend, middag, avond en nacht. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben een beetje tegen het laten huilen, ik heb het ook al geprobeerd maar niets helpt. Wat kan ik doen? Niks? Ik wil graag een tweede kind, maar op deze manier gaat het mij nooit lukken. Ik zit er gewoon even helemaal doorheen.
Misschien een gekke vraag en ligt het aan je formulering, maar waarom blijf je bij haar tot ze bijna slaapt en niet tot ze helemaal slaapt?
Mag ik vragen hoe lang je haar hebt laten huilen? Een paar minuten of langer? En ging je dan ook elke keer weer terug, of niet?
Hier ook zo'n dochter (nu 17 maanden) waarbij we in de avond bij blijven (we proberen altijd eerst om weg te gaan maar als ze blijft huilen gaan we erbij liggen/zitten) totdat ze goed slaapt. En goed slapen betekent bij ons... als we zien dat ze slaapt, blijven we er nog 10 minuten bij zodat ze in diepe slaap is en ons niet hoort weg gaan.
Gewoon bij haar blijven zitten tot ze slaapt? En dan afbouwen , met de deur op een kier om de hoek gaan opruimen etc. Tot een muziekje in de woonkamer genoeg is voor haar.
Is er een manier dat ze wel in slaap valt? Bijvoorbeeld wiegen of drinken? Dan zou je dat gewoon kunnen doen. Het zijn vaak fases en dan voelt het alsof je de heeeeele opvoeding verpest, maar dat valt in de praktijk wel mee Als je geen tactiek hebt die werkt met in slaap krijgen dan zou ik zorgen dat alles klopt (maagje vol, schone luier, fijne temperatuur) en het 2 keer 5 minuten zelf laten proberen. Tussentijds kalmeren en is het niet gelukt gewoon weer uit bed en wat leuks gaan doen. Als je er een strijd van maakt lukt het sowieso niet en zijn jullie allebei gefrustreerd. Grote kans dat dit over een tijdje opeens weer over is. Sterkte in elk geval!
Bij dit soort taferelen haal ik onze zoon gewoon uit bed en haal hem uit het "ik moet slapen ritme". Na de eerstvolgende vermoeidheid signaal probeer ik het opnieuw en meestal gaat hij dan wel slapen, soms met 2 minuten huilen/jengelen. En dit doe ik ook als hij in de nacht wakker wordt en na zijn flesjes niet meer in slaap valt. Erbij blijven is bij ons echt geen optie met nog 3 andere kinderen.
Ik laat haar ongeveer 3 minuten huilen en dan blijf ik 5 minuten bij haar. Dit doe ik keer op keer. Ik kan haar niet lang laten huilen. Daar ben ik heel zwak in. Ze slaapt alleen op de arm, daarom loop ik weg in de hoop dat ze in haar bedje in slaap valt. Maar dat heeft dus geen zin..
Hier begint zoon al te schreeuwen als ik hem boven het bed hou. Moet hem echt lang genoeg in m'n armen houden tot hij diep slaapt en dan in bed leggen. Hij valt gelukkig wel redelijk aan de borst in slaap, 'aar voor hij diep genoeg slaapt duurt wel even. En dat 4 keer per nacht. Hoop op tips, zonder te laten huilen.
Dit doen wij precies zo! Onze dochter van 19 maanden heeft sinds een paar weken, heel toevallig nadat ze nogal ziek is geweest..., ook moeite met naar bed gaan. Ze huilt zodra ze het matras raakt. We halen haar eruit, gaan even 5 minuten met haar beneden zitten en leggen haar dan terug. Daarna valt ze vaak gewoon in slaap.
Ik denk dat je op deze manier dubbele signalen afgeeft. Het Is denk ik beter om een echte keus te maken: je blijft bij haar tot ze goed diep slaapt, of je gaat slaaptraining toepassen. Beide zijn goed maar je moet wel kiezen. Je bent trouwens niet zwak hoor, laten huilen is vreselijk!
Je kunt proberen te wachten tot ze echt diep in slaap is en haar dan in bed leggen. Dan moet je echt even 5/10 minuten wachten, anders wordt ze waarschijnlijk weer wakker. Je kunt ook kijken of het helpt om naast haar bed te gaan zitten. Zo is ze niet alleen, maar ligt al wel in bed. Dan wordt ze ook minder snel wakker als je weggaat. Hier helpt het niet als ik er bij blijf, dus ik ga echt weg en laat haar dus even huilen. Vaak is het met 5 minuten over, soms wat langer. Maar dat moet je wel kunnen, het is zeker niet gemakkelijk. Ik zou één aanpak kiezen en die een poosje proberen. Anders wordt het te ingewikkeld.
De jongste ging hier een tijd alleen maar slapen als ze bij ons in bed lag, met 1 van ons er naast, als wij naar bed gingen konden we dr vaak wel in eigen bed leggen. Vast tegen de boekjes in, maar zij had die veiligheid blijkbaar nodig. Daarna een tijd in eigen bed met erbij zitten, toen laten huilen. Sinds een maand of 2 slaapt ze (vaak) zonder eerst te huilen. Maar komt nog regelmatig snachts tussenin en wil me dan ook echt voelen, denk aan hand vasthouden ofzo. Waar de oudste meid echt alleen wilde zijn met slapen, zo had (heeft) de jongste juist de behoefte aan samenzijn. En waarom zou ik dan dat stukje veiligheid wegnemen als zij daardoor beter slaapt en ik dus ook meer rust krijg...
Oke ik ben dus blijkbaar niet de enige met dit probleem! Bedankt voor de tips. Ik zal inderdaad een keuze moeten maken. Ik denk dat ik dan bij haar blijf tot ze slaapt. Hoe lang blijft zo een fase??
Joh meid, je bent niet zwak. Je bent juist heel sterk als je rekening probeert te houden met de behoeftes van je kindje! Een en al herkenning in je verhaal. Wij hebben ook heel wat tijd doorgebracht in mijn zoons kamertje om hem in slaap te krijgen. Met alle liefde hoor. En het gevoel van een in slaap vallend kereltje op mijn borst zie ik nu als een fijne herinnering. Hoewel het als je er middenin zit behoorlijk heftig kan voelen. We hebben een hele tijd met hem de laatste fles melk in de avond in het schemerdonker gegeven. Zodat hij beter de dag kon loslaten, een beetje wennen aan het donker. Dan lag hij dus in mijn armen. Met een kneuterdoekje erbij, later werd dat voor hem een soort van steun en kon hij soms door even te frummelen soms rustig worden/verder slapen zonder mij. Daarna wachtte ik zeker 10 minuten na het in slaap vallen totdat ik hem in zijn bedje legde. ik testte dat wel eens door zijn voetje of handje een beetje op te tillen en te kijken of die slapjes weer terug viel. Dat was een teken van diepe slaap. Ik legde hem altijd op zn zij. Veel meer een geborgen gevoel. En steeds contact houden met zn lijfje, dekentje erover en je handen nog even op de deken laten liggen. Allemaal heel voorzichtig, ik weet het, maar het hielp hier vaak het beste. Wees niet bang om gewoon te doen wat werkt voor jullie. Je zult merken dat je kindje vanzelf toe is aan meer afstand en dan kun je daar je methode op aanpassen. Dat was bij ons bijvoorbeeld tandenpoetsen na de fles. En heel iets korter in slaap knuffelen. Of iets minder voorzichtig in bedje leggen zodat 1 oog even weer open ging. Het moment dat hij aangaf dat hij wel zelf in slaap wou vallen, zal ik nooit vergeten. Na ons ritueeltje wilde ik met hem in het donker op zn poefje gaan zitten zoals altijd, maar ineens wees hij naar zn bed. Ik legde hem erin, kusje en hij ging zonder huilen slapen. Ach en soms ging het wel eens een paar dagen weer minder, dan ging ik weer in de knuffelstand. En dat ging ook weer over. Echt er komt een moment dat je vreemd op je neus zit te kijken omdat je dochter zegt: "Ga nu maar weg mama, welterusten." Dat gebeurd hier inmiddels regelmatig Verwennen, gewennen; ik geloof er niet in. Je kindje is nog zo jong, heeft je nog zo nodig. Het enige wat ze kan doen is aangeven dat ze bij je wil zijn. Daarop reageren is in mijn ogen alleen maar het bieden van veiligheid, vertrouwen en het bouwen van een mooie band tussen jou en je dochter. Dat is een prachtige basis voor het leven! Veel succes! Ook met het vinden van je eigen weg hierin..
Bedankt voor je lieve woorden samarinde. Dit geeft mij echt hoop. Gisteravond ben ik ook bij haar beleven totdat ze sliep en was ik binnen 15 minuten weer beneden omdat ze zo snel sliep. Ze wil gewoon dat ik bij haar ben. Die behoefte heeft ze. Ik blijf het de komende tijd zo doen en dan zie ik wel hoe het verder gaat. Als ik wegloop en haar laat huilen duurt het soms een uur totdat ze slaapt. Dat is voor haar ook niet fijn..
Als erbij blijven werkt, dan gewoon lekker bij haar blijven. Als dat straks een poosje goed gaat kan je het vanzelf weer eens proberen af te bouwen. Rond deze leeftijd speelt ook de verlatingsangst wel weer een rol, dus kan best zijn dat ze echt je nabijheid even nodig heeft.