Ik wilde er altijd 4. Lijkt me prachtig! De eerste (meisje) is nu 3 jaar en slapen is een thema/ uitdaging. 2,5 jaar bijna niet geslapen en sinds kort gaat dit iets beter. Vraag me niet waarom, maar wij wilden een tweede, een oergevoel. Een jongen, nu 9 maanden. Ook temperamentvol. Slapen gaat iets beter dan zijn zus maar 5 keer troosten/ wiegen is zeer normaal. Overdag slapen gaat nog iets moeizamer, maargoed, zijn zus zijn we gewend dus dit gaat wel redelijk. .. Hij huilt trouwens ook zo ongeveer de hele dag omdat hij zo boos is dat hem niet alles lukt. Zodra ik hem oppak en hij kan aan mijn hand lopen dan is het goed. Eerlijk gezegd vind ik het moederschap een zware uitputtingsslag. Met de oudste die driftbuien aan de lopende band heeft, de jongste die nooit langer dan 10 min alleen kan zijn. Dragen, samen slapen, borstvoeding, ik vind het zo heftig allemaal. En toch heb ik dat beeld van 4 kinderen nog steeds. Maar ik zie niet hoe? Op de een of andere manier kriebelt het weer aardig. Niet nu direct, maar over een tijdje wellicht. Ik weet alleen echt niet of ik dit kan. Ik ga er vanuit dat een derde ook temperamentvol is (Ik hou er in elk geval rekening mee) dus dat is toch gewoon niet te doen? Ik hoor graag ervaring van andere moeders. Ik zou het zo jammer vinden dat onze kinderwens niet compleet is doordat we het zo heftig vinden. er ongeluk ook al in 'zwangerschap' geplaatst maar hier hoort hij eigenlijk;
Ik denk dat je echt heel goed na moet denken over je realiteit.... Je geeft aan dat het nu tegenvalt en zwaar is. Hoe reeel is het dan om meer kindjes erbij te hebben? De kans dat die ook temperamentvol worden is best groot! En dan heb je straks 4 kindjes met zwaar overbelaste ouders? Ik denk dat daar niemand gelukkig van gaat worden. Ik heb geen ervaring met een groot gezin met temperamentvolle kindjes, maar wel ervaring met dat het leven totaal anders kan lopen dan je jezelf ooit voor ogen had kunnen houden en in je hoofd had. Ik weet ook hoe pijn het kan doen om van dat plaatje in je hoofd afscheid te moeten nemen. Wat maakt dat je denkt dat jullie er beter van worden als jullie meer kindjes krijgen? Ik denk dat het vooral waardevol is dat je het plaatje in je hoofd los kan laten en in het hier en nu kan leven. Ik weet ook niet of jullie qua leeftijd zoveel druk hebben dat jullie daar nu al over moeten beslissen? Wie weet wordt het allemaal over een paar jaartjes makkelijker en ontstaat er op een hele natuurlijke manier wel meer ruimte voor nog een kindje? je moet echt zelf het gevoel hebben dat jullie nog een kindje of 2 kunnen dragen als ouders en als gezin. Ergens heb ik door je berichtje het idee dat je je best al realiseert dat het op dit moment niet zo haalbaar is....
Klopt. Het is nu absoluut niet haalbaar. Ik vraag me gewoon af waarom ik zo'n verlangen blijf houden? Want het is niet haalbaar. Maar afscheid nemen van die wens doet ook pijn. Wellicht dat het ooit rustiger word maar ik vraag het me echt af hoor. ... Ben benieuwd naar wat ervaringen van hier.
Misschien voorlopig even in de koelkast zetten tot je kindjes wat ouder zijn? Ik was een hel voor mijn moeder tot ik oud genoeg was om mezelf behoorlijk uit te drukken en zelfstandig dingen toen, als baby huilde ik 20 uur per dag als ik haar moet geloven etc etc. Daarna ben ik een van de makkelijkste kindjes geweest die een moeder kan hebben Op dit moment lijkt het mij niet verstandig, maar het leven loopt altijd anders dan je verwacht.
Hoe oud ben je? Je jongste is nog jong dus zou je de wens kunnen parkeren tot ze allebei op school zitten bv? Hier ook 2 pittige kinderen én een kinderwens. Maar de kinderen die er nu zijn moeten voorgaan op de kinderen die we hopen te krijgen. Daarom zit er 3.5 jaar tussen 1 en 2. De jongste is nu 4.5 en het scheelt zoveel nu ze beiden op school zitten! Dan raakt de ellende vd gebroken nachten ook een beetje op de achtergrond.
hier hetzelfde.. ik had er graag 4 gekregen maar naast dat het krijgen al geen vanzelfsprekendheid is, zijn het allebei huilbabies en nu heul temperamentvolle kindjes (grappig genoeg op een andere manier.. eentje gevoelig en aanhankelijk, eentje vurig en ondernemend) aan wie ik mn handen meer dan vol heb, ook overdag en snachts net als jij. ik vermoed dat een derde gewoon weer zo"n pittig kind is. dus blijft de wens een wens want er komen er niet meer ik heb besloten me gezegend te voelen met twee zo heb ik ook genoeg tijd voor hen.. en als ze wat groter zijn meer tijd voor mezelf.
Waarom nu beslissen? Laat het lekker op z'n beloop, uiteindelijk zal de beslissing duidelijker worden. Mijn oudste 2 zijn echt 2 vuurballen, extraverte niet denken maar doen-kinderen. Als introverte denker is dit voor mij een behoorlijke eh..uitdaging. Nou is dat niet de hoofdreden om er ruim 5 jaar tussen nr 2 en 3 te hebben (dat was nl relatieproblemen), maar als de hoofdreden er niet was had het minimaal 4 jaar geweest zodat ik ze allebei op school zou hebben. M'n derde is echt een dromertje zit ook weleens lekker bij je, speelt langer dan 2 min zelf en loopt niet in zeven sloten tegelijk zoals m'n oudste 2. Maar nu ze dus wat ouder zijn, is het nog pittig, maar veel beter te handelen. Kunnen een hoop zelf: aankleden, eten, douchen etc. Ook hebben ze niet meer van die peuterdriftbuien of wegloop-gedrag (nou ja, minder ) Dus nu loopt het als een zonnetje (uiteraard ook weleens een flinke onweersbui maar in vergelijk met toen m'n oudste dochter net geboren was) en ik vind het heerlijk. Zo heerlijk dat we volgend jaar nr 4 verwachten. Het kan dus nog alle kanten op, ten minste als je ook de tijd nog hebt even te wachten..
Hier ook een temperamentvolle oudste, de jongste is een stuk rustiger. Maar voor nu met de oudste is er geen ruimte voor nog een kindje, terwijl ik echt sterk de wens voor nog een derde heb. We laten het nu even zitten, wie weet in de toekomst als de jongste ook naar school gaat...
Ik lees met je mee mevrouw P., want ook ik heb twee zeeer temperamentvolle en ondernemende kinderen, vooral de oudste, en ook ik wil eigenlijk een groot gezin. Al zou ik al blij zijn met een derde. Ik moet wel zeggen dat het beter gaat nu de oudste vier is, maar nog steeds kan ik hem eigenlijk niet te lang alleen laten (een wc-bezoek moet ik zo uitkienen dat hij zijn favoriete tvprogramma net aan heeft staan). Dus ik ben erg benieuwd welke ervaringen men hier heeft!
Ik denk dat je je goed moet realiseren dat ook dit voorbij gaat. Gebroken nachten, zich niet goed kunnen uitdrukken etc zijn allemaal zaken van voorbijgaande aard. Ze noemen het niet voor niks 'tropenjaren' geef het even de tijd, wellicht als ze weer wat ouder zijn er vanzelf ruimte komt voor een derde kindje.
De tip is al gegeven...de wens even parkeren en jeen hebt vanzelf door wat het ideale moment gaat zijn om voor de eerste 3e en uiteindelijk 4e te gaan.
Over pittige kinderen gesproken.. Ik hoorde van een vriendin dat de show "lastige kinderen? Heb jij even geluk omdenkshow" heel erg leuk is. Grappig met n serieuze ondertoon zei ze
Deels erg herkenbaar. Wij hebben van de zomer besloten dat we toch wel heel graag nog een derde kindje willen. Nu hebben we gisteren over de oudste een mooie combi-diagnose gekregen: ADHD, leer- en gedragsproblemen en wellicht een chromosomale afwijking als klap op de vuurpijl. De jongste heeft ook ADHD en waarschijnlijk ook een autistisch deel (wat/hoe zijn ze nog mee bezig). Gisteren hebben we dus ons serieus afgevraagd of het wel een goed idee is om "er nog zo een te maken". Dan niet eens voor onszelf, maar we zien dat onze kinderen het moeilijk hebben. En de kans dat nr 3 dat ook gaat hebben is natuurlijk behoorlijk aanwezig. Dus dan is de vraag: is onze wens zo groot dat we dat op de koop toe nemen. Heel heftig, want die wens voor een derde is toch echt heel groot... Wij zijn er nog niet uit in elk geval, sterkte met jullie beslissing!
Thanks voor de tips. Wachten doen we sowieso nog. Ik ben nog jong. Bijna 30. Dus als het nog 4 jaar zou duren, who cares. Maar ik vraag mij af of het over 4 jaar wel te doen is met 2 druktemakers. Soms denk Ik echt dat ze hun hele leven zoveel aandacht blijven vragen.
ik was zelf vroeger een aandachtsvrager, en bij mij schakelde dat om op mijn 6e jaar, toen mijn jongste broertje (kind nr4) geboren werd. ik begon juist te zorgen voor de anderen en te helpen mijn broertje op te voeden. ik heb hem leren praten ik was altijd aan het bemiddelen tussen de andere 3.
Als ze wel zo zouden blijven, is het over een paar jaar vroeg genoeg om de wens op te geven.. Maar ik zou er niet zo zeker van zijn
Wij hebben 1 met autisme, 1 met een chromosoomafwijking en 1 hele drukke Onze twijfel is nu vanwege mijn overgewicht. Ik kan volgend jaar geopereerd worden, maar dan mag ik een flinke poos niet zwanger worden. Toch is de wens enorm. De overgang van 2 naar 3 vond ik wel de grootste.Hoor overal dan van 3 naar 4 minder is. Ben alleen een angsthaas met bevallingen... dat went nooit haha
Hoi, Het had net zo goed ons verhaal kunnen zijn alleen zijn wij een halfjaartje verder dan jij. Meisje van 4,5 jaar die pas bij 3,5 jaar ging doorslapen jongen van bijna 14 maand die nog elke nacht 2-6x wakker is en tot de 11 maandensprong zon beetje de hele dag aan mij hing. Nu kan hij los lopen en gaat het een stuk beter maar s nachts nog een fles om 23u, daarna nog 2 wakker en om 6.30u weer een fles. En dan wordt onze dochter ook nog regelmatig wakker. Wij zijn nu dus 4,5 jaar s nachts wakker en nu kan ik van 23.15 tot 6.30 slapen met minstens 2 onderbrekingen en dat is al een hele verbetering. Maar wij hebben dus besloten om niet meer voor een derde te gaan. De babytijd van de eerste was zwaar en de tweede was lood- en loodzwaar en het is nog steeds zwaar. Het genieten komt nu af en toe weer een beetje. En als een derde onze genen heeft wordt dat weer zo'n slechte slaper. Het heeft me moeite gekost om het idee van 3 of 4 kids los te laten, nooit meer zwanger te zijn, nooit meer zo'n kleintje in de wieg... Ik wilde het alles nog zo graag 1x en dan wel de roze babywolk, wel overal bewust van kunnen genieten maar we durven het niet meer aan. Alle babyspulletjes op marktplaats gezet om het los te laten en we maken voor de toekomst. Lekker op vliegvakantie en als de jongste naar school gaat ga ik mijn master halen. Toch kriebelt het nog wel, mijn gevoel zegt: nog een derde, over een jaar of 5 (dan ben ik wel 35) mijn verstand zegt: niet doen. Duss ik snap je. Hopelijk komt snel het genieten voor je en ga dan eerst een poos genieten tot de jongste een jaar of 3 is en denk dan nog eens na over een derde...als het dan nog steeds kriebelt is je gezin misschien echt nog niet compleet maar wie weet zijn de kriebels dan wel helemaal weg en is het goed zo. Je hoeft nu nog niet te beslissen toch?