Wat haat ik deze avond toch. En zie al helemaal op tegen morgen. 10 jaar geleden begon alle drama. Ons pap met longkanker en botkanker verging ineens van de pijn en zakte langzaam weg. Huisartsenpost gebeld en die kwamen. Een erg lieve dokter die ons erg fijn heeft geholpen. Ons pap kreeg morgine en dormicum om de pijn te verzachten en het slijm op te lossen. Dit werkte goed en mijn vader viel in slaap. We hebben toch maar mijn broer en zus gebeld en alle aanhang kwam naar huis. Toen we allemaal thuis waren hebben we samen bij elkaar gezeten. Allemaal in de huiskamer rond het bed van ons pap. Hij kon al een hele tijd niet meer lopen vandaar dat hij beneden in zijn bed lag. Het werd later en later en er ging 1 ploeg naar bed zodat we elkaar in de miden van de nacht konden aflossen. Rond 03.00u werd ons pap wakker en hij zei tegen mijn vriend die eigenlijk nachtdienst had. Wa doe jij hier moet jij niet werken. Dit is ook het laatste wat hij heeft gezegd, Ineens begon hij om zich heen te schoppen en te slaan. Ondanks dat mijn zussen en ik in de sorg werken en kunnen spuiten durven we dit niet, ons pap was vel over been. 112 gebeld die zeiden botweg wij komen niet voor pijnbestrijding. Ik weet niet wat ik toen allemaal heb geroepen maar na 5 minuten stonden ze op de stoep. Ze hebben de injectie toe gedient en ons pap zakte langzaam weg, Uiteindelijk is hij rond 03.45u overleden. Ik was nog maar 21 wat moest ik. Ons mam nog maar 51 dit kon gewoon niet. Dit mocht niet. Maar helaas was het werkelijkheid. Ondertussen zijn we nu alweer 10 jaar verder. Hij heeft alleen zijn eerste kleindochter gekend. Ondertussen heeft er 9 kleinkinderen meer. Hij heeft mij nooit zien samenwonen, nooit mijn kinderen gezien. Ondanks dat het al 10 jaar later is mis ik hem nog steeds iedere dag. Moest het echt even van me afschrijven.
Weet je.. die moeilijkheid kun je ook als iets moois zien. Je viert je vaders leven, op de dag dat hij het kwijtraakte. Klinkt misschien zweverig, maar alles wat je voelt is pure liefde en je vader voelt dat. Beetje zweverig, sorry, maar ik geloof echt dat het zo werkt. Veel sterkte x
Ik denk ook wel dat ons pap ons ziet. Elke zomer komt er een witte vlinder in mijn tuin. Die vliegt wat rond gaat weg en komt de volgende dag weer terug. Ik zeg altijd dat is ons pap.
Helaas ga ik nu door zo'n periode. Mijn vader heeft ook kanker (melanoom) en zal binnenkort met palliatieve sedatie starten. Ik ben in november bevallen van een zoon. Gelukkig heeft hij deze nog een paar weken mogen meemaken. Mijn vader is 52. Veel te vroeg! Sterkte!
Ik was net 22 toen mijn vader aan longkanker overleed. Na een heel lang slopend ziekte proces. De altijd stevige man had alleen nog maar een perkament huidje over. Ik voelde dat we snel moesten zijn maar mijn moeder was te laat waardoor wij niet bij zijn laatste adem zijn geweest. Hij heeft ook nooit mijn vriend en kinderen gezien. Dat zijn ook de zwaarste momenten. Sterkte morgen!