Dat is het hier dus ook dat dilemma de hele tijd. Meestal kijk ik naar zoon om te kijken hoe zijn pet staat. Staat zijn gezicht rustig kunnen we wat meer maar merk ik aan zijn gezicht en bewegingen dat hij onrustig is dan durf ik niet weg. Ook heeft zoon 3 knopjes zeg ik altijd. Gebeurt er iets dan word knopje 1 geactiveerd. Hij word onrustiger en krijgt een bepaalde blik. Gebeurt er dan nog iets dan knopje 2 dat houd in hij zit tegen een driftbui aan. Ik probeer dan weer terug te gaan naar knopje 1 maar soms lukt dat niet en tja dan hebben we knopje 3 en gaat hij over zijn toeren. Niet leuk, niet gezellig maar soms onvermijdbaar. Hij is daarna ook helemaal gesloopt van alle energie die er uit is gekomen maar meestal is hij dan ook goed leeg met alles wat hem geprikkeld heeft dus aan de ene kant een voordeel maar aan de andere kant heel erg vermoeiend!
Ja, zo waar! Ook mijn ervaring bij een gevoelig kind. Zelf ook gevoelig karakter. En heb ervaren dat zij mijn spiegel is. Zelf ontspannen zijn is zo belangrijk. En vertrouwen hoort erbij.
Ik herken veel van mijn oudste in de verhalen. Ze is continue gefrustreerd. Als de eerste keer niet direct lukt wordt ze vreselijk boos. En zo verder.. Via een opvoeddeskundige zijn we bij Passend Onderwijs terecht gekomen. Zij heeft aangegeven dat dochter inderdaad een ontwikkelingsvoorsprong heeft een hooggevoelig is. Ze is nu bijna 3.5 maar verveelt zich rot op de psz. Helaas loopt de communicatie tussen passend onderwijs en psz niet optimaal waardoor er nog geen vooruitgang in zit. In februari wordt ze opnieuw geobserveerd en wellicht dat ze dan eerder start op de basisschool als blijkt dat ze daar beter op haar plek is. Merken dat ze nu totaal nergens moeite voor hoeft te doen waardoor ze gaat "juffen", zij vertelt wat wel en niet mag of verwacht wordt van de kinderen. Zodra zij kan spelen met oudere kinderen van +- 5 jaar merken we dat ze veel meer voldoening vindt.
Nadeel daarvan is dat meeste mensen die knopjes niet kunnen lezen. En hoe ouder hij wirdt... hie meer hij met andere mensen in aanraking komt. Dus je zult toch een beetje moeten gaan oefenen dat hij zijn eigen grenzen ziet aankomen en dan zelf daar wat mee kan. Zo klein natuurlijk nog moeilijk... maar hij kan daar wel in groeien nu hij nog niet continu tussen de mensen zitten die het niet snappen.
Even over het vetgedrukte, in sommige gevallen kan 1 van jullie met de jongste ergens naartoe gaan. Sinterklaasintocht, binnenspeeltuin, dat soort dingen. Desnoods met een ander gezin zodat de jongste niet het enige kind is.
Hmm dat is dan voor de oudste weer helemaal niet tof. Want ondanks dat hij er niet tegen kan.. vind hij het natuurlijk wel gewoon leuk. Overigens gaat de sinterklaasintocht hier prima. We gaan speciaal niet bij ons in de buurt maar een dorp verderop. Daar wonen veel minder mensen... dus minder indrukken. En na 2 uur gaan we NIET naar de voorstelling in het dorpshuis maar gewoon naar huis. Ook niet bij oma op de koffie die daar vlakbij woont dus. 'S avonds schoen zetten... en zondag lekker niks doen. Kwestie van practisch plannen. Geloof niet dat mijn kind het een optie vind om helemaal niet naar de intocht te gaan. Dus doen we het op een manier die wel kan. Even puzzelen... maar dan heb je ook wat.
Je kan met het andere kind natuurlijk ook gewoon wat leuks gaan doen, wat wel bij hem past. Mijn jongste is gevoelig maar niet zo gevoelig dat een intocht niet kan. Maar dingen die niet kunnen, daar gaat ze zelf liever ook niet naartoe, dan vindt ze het niet erg dat haar zus wel gaat.
Nou ja score van mijn zoon was ook 127. Op een onderdeel had hij zelf 149 gescoord. Aangegeven werd dat het een heel hoge score was maar er werd geen etiket op geplant van meer begaafd of wat dan ook. Mijn zoon praat niet goed, zegt alleen een paar losse woorden. Verder begrijpt hij alles en vindt hij ook altijd wel een manier om zich uit te drukken zonder woorden. Behalve die spraakachterstand, merk ik niks aan hem. Je moet denk ik oppassen dat het geen self-fulfilling-prophecy wordt, ofwel dat je te veel Gaat zoeken naar "bijzonder gedrag"
Mja gemiddeld 130 is officieel hoogbegaafd. Maar per saldo maakt het exacte cijfer dan niet zo uit.. Nadeel van een spraakachterstand is dat mensen al gauw denken dat hij gewoon in zn geheel achterloopt. Lijkt me een lastige valkuil. Niet voor de mensen die er verstand van hebben. Maarja... dagelijks leven heb je vooral mensen die niet verder kijken dan hun neus lang is
Niet dat ik je niet serieus neem (doe ik wel, mede door je laatste zin), maar ik moest wel een beetje lachen om dit stukje, want je maakt wel een goed punt.
Was meer bedoeld voor andere die hier ook hun verhaal willen delen, in het verleden vaker topics hierover gezien die dan in een tweestrijd kwamen en ik wilde juist hulp en steun geven aan diegene die het nodig hebben dat ze hier hun ervaringen, hun leuke dingen maar ook de moeizame dingen kunnen neerzetten 😉
Hier is zoon heel mondig juist weet alles duidelijk te benoemen maar met gevoel van zichzelf kan hij juist weer helemaal niets! (Of nouja niets, dat gaat moeizaam) Ik heb nu ondersteuning en dat is niet voor zijn "meerbegaafd" zijn maar meer voor de opvoedkundige problemen waar ik tegen aan loop. Juist omdat hij zo goed praat gaf ik hem teveel keuzes. Dat is echt mijn valkuil ik graag alles in vraagvorm in plaats van dat ik het vast stel van zo gaat het gebeuren. Het is alleen dat ik geen kindje erboven heb dus vaak mijzelf afvraag van is dit normaal? Doe ik het allemaal wel goed? Doe ik wat het beste is voor mijn 2 kinderen? En vinden andere wel dat ik het goed doe? Met andere woorden, mijn zoon moet niet Leren, maar ik.
Dat kan uiteraard een oplossing zijn. Alleen de oudste wil dan natuurlijk heel graag mee naar bijvoorbeeld de binnenspeeltuin. Dan zou ik voor hem moeten verbergen dat ik met de jongste weg ga. Dat voelt niet prettig. Wat we nu vooral doen is niet teveel plannen in een weekend. En dat gaat goed. Sowieso vind ik dat zoon sinds hij naar de basisschool gaat steeds 'sterker' wordt: hij kan beter omgaan met vreemde/nieuwe situaties. En zijn twee doorgewinterde juffen zijn ook heel nuchter, ze snappen zijn buien maar stellen wel grenzen. @wachtend: vragen stellen, was ik ook heel goed in Nu geef ik vaak een keuze tussen het een of het ander. En inderdaad, bij een eerste is het zo moeilijk te bepalen wanneer gedrag buiten het 'normale' valt. Tegelijkertijd wil ik mijn kind niet in een hokje stoppen, hij is prima zoals hij is.
Je hoeft ook niet perse je kind IN het hokje te proppen... Je kunt ook kijken welk hokje op welk moment bij je kind past... en daar voor jezelf handvatten uithalen. Daarvoor hoeft je kind niet perse meteen met alle macht in 1 hokje
Ik sluit me bij Saskia78 aan. Uit de hokjes blijven, want hoezo is jouw kind 'niet normaal'? Het zijn karaktereigenschappen, waar je als ouder je kind mee leert omgaan. Gevoelig en zeer intelligent. Net zoals daadkrachtig, betrokken, serieus, vriendelijk, sociaal, zelfstandig etc. Het maakt een persoonlijkheid. Hooggevoelig en meerbegaafs is niet wie je kind is. Vandaar dat ik me zo aansluit bij de post over vertrouwen. Het geven van namen of hokjes is voor mij ook een vorm controle. Zodat je als ouder kan vatten wie je kind is. Maar een kind is zoveel meer dan dat. En juist daarin mee bewegen, is genieten.