Vandaag na de eerste IUI weer ongesteld geworden. De kans was al klein, maar hey, je houdt altijd hoop, toch? Maar ik vind het gewoon echt niet leuk meer. Ruim twee jaar proberen, hoop hebben, teleurstellingen, tranen, dat down-gevoel als je weer ongesteld bent, om jezelf daarna weer op te rapen en "vrolijk" weer door te gaan. 2016 is echt in allerlei opzichten een rot-jaar geweest en ik had zo gehoopt om 2017 met een BIG smile te kunnen starten. Het is niet zo dat we niks hebben om blij mee te zijn hoor, maar nou net dit ene ding wat je niet kunt kopen en waar je niet voor kunt sparen.... Ik ga me verstoppen onder het dekentje onder de bank en kom er maandag wel weer onderuit..
Ik wil je gewoon even een dikke knuffel geven meis! Wat een strijd he...wat was het mooi geweest als je het jaar anders had kunnen afsluiten. Hopelijk gaat 2017 een beter jaar worden voor jou.
Herkenbaar gevoel, al is dat bij mij inmiddels gelukkig jaren geleden. Wij waren ook al een paar jaar bezig toen we in de MMM aanbelanden. Na 11 mislukte IUI'S gingen we verder met IVF. Ook mislukt en toen bekroop mij toch even de gedachte dat ik me beter kon voorbereiden op een kinderloos leven. Toen gingen we starten met ICSI en dat bleek in ons geval de oplossing. Eigenlijk sta je nog aan het begin van de behandelingen. Natuurlijk hoop je dat de eerste IUI-behandeling gelijk raak is en dat dit de oplossing voor jullie was en komt de klap hard aan als het dan ook weer mislukt is.....Hoop heel erg dat 2017 jullie beter gezind is en dat de tweede IUI een schot in de roos mag zijn. Ik herken het eenzame gevoel rond Kerst en Oud en Nieuw. Weer een jaar zonder zwangerschap. Weer een jaar zonder baby. Heel veel sterkte en een dikke knuffel!
Jullie zijn lief, echt!! Ja, ik weet dat we aan het begin staan, maar wat ik ook zo lastig vind is dat je eigenlijk bijna ongemerkt zo'n pittig traject in gaat. We hebben deze keuze weloverwogen gemaakt, maar eigenlijk weet je niks. Niet wat het gaat doen in je relatie (goddank heb ik een schat van een vent en gaat het echt heel goed tussen ons), wat het gaat doen in je hoofd, met je lijf, enz. Dank jullie wel voor jullie fijne woorden, ik vind het zo fijn dat hier meiden zijn die gewoon weten wat ik bedoel en die niet zullen zeggen "stel je niet aan", maar die begrip tonen en snappen hoe het voelt.
Ik wil je even heel veel sterkte wensen Wat herken ik je gevoel Kruip jij maar lekker onder je dekentje want dat mag! Veel sterkte
Dank jullie wel.. Pimpelmeesje waar kan ik die groep vinden? Nina, gelukkig mag dat ook even. Morgen gaat het vast wel weer beter hoor, en ik wil ook niet overkomen als een of andere zeurkous haha. Want dat ben ik eigenlijk niet
Ik wilde je ook ff sterkte wensen. En aan de andere kant vind ik je echt ontzettend sterk juist. 2016 is ook absoluut niet mijn jaar maar hopelijk is 2017 wel ons jaar, en daar gaan we voor. Knuffel van mij
Oh en PS, ook veel knuffels voor jullie, sterke meiden. Knuffels voor de volgende ronde, de wachtweken en de onzekerheid. Voor de teleurstelling, de hoop en de liefde. Vooral de liefde. Potverdorie ik word er gewoon sentimenteel van
Als je in het forum naar het subforum "zwanger worden clubs" gaat en dan het topic "al meer dan 2 jaar bezig" Gelukkig is 2016 bijna voorbij, hopelijk 2017 een beter jaar!
Ja. Het is super kut. In ons geval beide families die met ons mee leven (en waarvan ik hoop bij iedereen). Wat ook een keerzijde heeft, want zij hopen het ook zo, en telkens weer die vragen: hoe is het nu? weten jullie al iets? Het de families vertellen was ook een weloverwogen beslissing voor ons, want je wilt ook steun..maar heel anders is het wel, dan wanneer je na de eerste 12 weken kunt zeggen: wij zijn zwanger! Wat een gedoe en wat lijkt er ook een gevoel van medelijden of dat ze niet weten wat ze er mee aan moeten..tja ik ook niet meer. Ik werk als gastouder met kinderen. Waarom lijkt het ons dan niet gegund. Lijkt het. Wie weet komt het nog. Nu lijkt het echt niet zo. Gisteren de tweede IUI gehad. Hormonenspuit pregnyl gezet van de week, en die geeft je ook nog zwangerschapsgevoelens. Zowel in onze omgeving als in mijn werk veel zwangeren, en natuurlijk gun ik het ze allemaal van harte. Maar wanneer mogen wij nou ook eens na jaren en elke maand weer die teleurstelling. Het is gewoon kut deze hele weg. Dikke knuffel.
Jessh, ik ontdekte donderdagavond dat mijn eerste IUI mislukt was. Ik weet precies hoe je je voelt. Ook ik had meer hoop en dat maakt te teleurstelling alleen maar erger. En ook een beetje boos op onze lichamen: dan worden zijn beste zaadjes praktisch bij het eitje gezet en dan kunnen ze het nóg niet! Ik had ook graag 2016 (net als 2015, maar ok) positief willen afsluiten. Ik begrijp je helemaal. Hopelijk wordt 2017 ons jaar!