Het is nu kort dag, maar een leuk boekje hierover is 'Langmuts en het feest'. Voor als een kindje zoiets zelf spannend vind, maar het is ook gewoon een leuk verhaaltje waar ze zich wellicht zelf een beetje in kunnen herkennen. https://www.hebban.nl/recensies/lmcmr-over-langmuts-en-het-feest
Toen mijn zoontje zijn 1e kinderfeestje had zei hij in eens de dag van te voren "Huh? Ga jij niet met mij mee dan!?". Ik was een beetje verbaasd, aangezien zijn zusje al 1,5 jaar naar school ging en meerere kinderfestjes gehad had... Hij vond het echt reuze spannend, ik had hem precies verteld hoe het zou lopen, dus hij wist goed wat hij kon verwachten. Op de dag zelf vroeg hij in de ochtend nog een keer of ik echt niet met hem mee kon gaan en hij zei wel 100x dat hij het zo spannend vond. Toen ik op het schoolplein stond om hem op te wachten, trok hij het kadootje uit mijn handen en hij rende er mee naar zijn vriendjes Er kon geen eens een 'doei' vanaf. En daar zit je dan thuis je de hele tijd af te vragen hoe het gaat.... heb die moeder na 2 uur maar een whatsapp gestuurd of het wel goed ging en toen kreeg ik een filmpje terug waarom mijn zoon het hoogste woord had Slecht voor je hart dat soort dagen
Bij mijn dochters 1e feestje ben ik even blijven zitten. Na 10 minuten bij mama dralen had ze dat wel gezien en ging lekker spelen met de andere kinderen. En niet te druk om maken! Kinderen voelen zulke dingen aan. 😊
Update: ze heeft me verrast . Het 'afscheid' ging goed en ze heeft genoten van haar eerste kinderfeestje! Trots op mijn knappe meid!
Mijn dochter is hetzelfde en had ook snel een feestje. Ze wilde graag gaan maar durfde me daar niet los te laten, letterlijk en figuurlijk. Ik had het vooraf aangegeven aan de moeder en de situatie een beetje met rollenspel geoefend. Toch was het te spannend en wilde ze of weg of met mij samen. Ik heb de moeder een handje geholpen, zo kon mijn dochter toch naar het feestje en kwam ze ook wel wat los van mij. Nu kijkt ze terug op een leuk feestje en dat sterkt haar voor een volgende keer. Het is wel eens moeilijk om te voelen wat goed is. Soms hebben ze een zetje nodig maar soms voelt een zetje als een flinke duw waardoor ze zich nog meer terugtrekken. Vooral op je gevoel vertrouwen, ze zijn nog maar 4 jaar. Niet elk kind voelt zich meteen veilig, dat hoeft ook niet. Heb je haar gevraagd wat je kunt doen om haar te helpen? Hier helpt vooraf oefenen met poppen en knuffels wel. Zo spelen we de situatie na en kan ze alvast haar rol oefenen. Het geeft ook inzicht in wat er gaat gebeuren. Je kunt ook de moeder alvast vragen wat de planning is. Voorspelbaarheid is veiliger. En als ze niet wil, is het ook prima. Als ze zich sterk genoeg voelt, gaat ze. Ze heeft nog heel veel jaren te gaan.
Gelukkig maar dat je het letterlijk ook niet iets lijkt . Maar het feit alleen al dat je er als moeder over nadenkt lijkt me genoeg om het ´loslaten ze is al vier´ principe naast je neer te leggen. Mijn dochter is ook vier, en die laat ik met een gerust hart achter. Die kan dat prima aan. Mijn jongens daarentegen zijn van een iets ander kaliber. De oudste is een ´way-out´ nodig, dwz als hij zich afzonderd moeten ze hemecht even laten, anders is het niet meer zo leuk. En nummer twee is een goede voorbereiding met telefoonnummer en ophaalmogelijkheden nodig. Die kan gewoon ziek worden van spanning/stress. Toch wel fijn voor andere ouders dat ze dat weten dan lijkt me.