Berichtje voor jongensmama's

ZO herkenbaar! Toen we de taart aansneden (met alle familie erbij) en er zat blauw in, kon ik wel huilen. Ik heb ook heel blij (als een boer met kiespijn) gezegd, NOG een jongen! Even later boven m'n moeder gesproken en eerlijk gezegd dat ik enorm baalde. Ik wil zó graag een meisje, en nog.... ik hou heel veel van m'n jongens, maar ik voel me niet compleet. Ik heb een hele hechte band met m'n moeder en baal dat ik dat nooit met een dochter zal hebben. Ze is ook 2x bij m'n bevalling geweest, zal ik nooit mee maken, want ik heb geen dochters. Wil niet zeggen dat ik nooit een goede band met m'n zonen zal krijgen 😉 Ik wil ook graag roze kopen en jurken enz... dus ik snap je heel goed! Misschien gaan we ooit voor een 3e, maar pas als ik er klaar voor ben, om ook te accepteren als het een jongen is. (Toen m'n eerste zoon was geboren, had ik het gevoel dat er nog een jongen zou komen, en dat is gebeurd. Laatst zag ik het voor me dat ik aan tafel zat met m'n 3 volwassen zonen, dus ik denk dat de 3e ook een jongen zal worden &#128517

 

Wat ik trouwens wel echt heel leuk vind aan 2 jongens, is bij prenatal dezelfde setjes kopen! Voor de oudste nog 104 en de jongste 62 😍😍 dat is zo ontzettend schattig als ze hetzelfde aan hebben!

 

Ik vind het heel erg herkenbaar wat je allemaal zegt.
Ik ben dolblij met mn zoontje. En nu ik weer zwanger ben hoop ik dat dit een meisje is. En ik weet nu al dat ik teleurgesteld zou zijn als het een jongen zou zijn. Ook al zou ik ook dolblij met hem zijn! 2 broertjes die leuk met elkaar kunnen spelen!
Maar ik voel mezelf heel erg als een meisjesmama. Ik wil de moeder/dochter band hebben. Ook al ben je daar nooit cker van.
Ik heb trouwens alleen niet het idee dat we na deze 2 stoppen. Dus er zijn nog hopelijk meer kansen. we zullen het zien.

 

Heeeel herkenbaar! Wij hoorden het tijdens de 20 weken echo. De stemming was opperbest (gezonde baby) tot ik het piemeltje zag. Toen daalde de temperatuur tot onder het vriespunt. ik heb de felicitaties in ontvangst genomen en gewacht tot ik thuis was tot ik ging brullen. Een derde wil ik niet. Of nou, niet zonder garantie op een meisje. En dat kan natuurlijk niet he.

 

Precies. En daarom beginnen wij ook niet aan een 3e tot ik vrede kan hebben met een3e jongen. Ik kan soms echt vol jaloezie en verlangen kijken naar moeders met meisjes. Heel vervelend vind ik dat

 

Zwanger van de 4de jongen.. tuurlijk had ik ook gehoopt op een meisje.. mja zit er helaas niet in.. k denk maar zo de meiden komen vanzelf wel.. en belangrije steeds is dat ze gezond zijn..

 

Ik merk nu en dan ook het verdriet. Maar ik kan het ook niet voor mij zien: een meisje. Na twee jongens zegt mijn gevoel heel sterk dat de 3e ook een jongen zou zijn. De jongens kleren die ik in de kast leg omdat ze voor beiden te klein zijn geworden leveren nog tranen op. En daarbij kan ik mij eigenlijk ook niet voorstellen dat er geen kindje van ons meer in zou zitten. Maar ik denk dat het voor ons bij drie wel op houd. En daar wil ik niet voor gaan zonder voor mijn gevoel zeker te zijn dat het gevoelsmatig dan niet meer uitmaakt als die droom niet uit zal komen. Ik voel mij schuldig om de droom. Ook al ik niet minder van mijn zoons hou erdoor. Want voor mij staat het los van de zoons die ik al heb. Ik vind ze beiden geweldig. En als ik dan lees dat je tevreden moet zijn met wat je hebt steekt dat en vind ik het lastig om los te laten. Want ik ben al zo blij met ze...

 

Dat is zo dubbel aan dit gevoel. Je kunt er niets aan doen, mag het niet voelen, want je moet blij zijn dat je in elk geval kinderen hebt en dat ze gezond zijn en blablabla. Ik kan dar zo boos om worden! Want weet je wat het is? Een ander heeft het recht niet om jou (of anderen) een schuldgevoel aan te praten omdat zij het erger hebben. Ja, het lijkt mij verschrikkelijk als je geen kinderen kunt krijgen. Echt ik krijg het er koud van. Betekent dit echter dat wij dan niet mogen verlangen naar nog een kind of een ander geslacht? Dat wij een dochter (of een zoon) willen, zegt he-le-maal niets over hoeveel wij van onze andere kinderen houden. Ik ben hier op dit forum weleens beschuldigd van een slechte moeder zijn omdat ik er eerlijk voor uitkom dat ik een dochter wil. Madam vond het zielig voor mijn zoons. In eerste instantie was ik zo gekwetst! Nu denk ik: de enige die ik liefde verschuldigd ben (en geen uitleg, want dat is niet nodig) zijn mijn zoons. En ik vraag ze regelmatig: wie is de gelukkigste mama van deze wereld? En dan antwoorden ze allebei heel tevreden: jij, want jij hebt ons. Dus schuldgevoel dat ik een dochter wil? Nope. Mijn kinderen hebben het goed en ik weet zeker dat jullie kinderen het net zo goed hebben!

Dus laat dat nutteloze schuldgevoel aub los. Dat jij verlangt naar een dochter, zegt helemaal niets over je liefde voor je kinderen. Echt echt echt echt niet. Overigens kom ik er gewoon voor uit dat ik een voorkeur heb. Als je dit topic een paar jaar geleden geopend had, was je ongetwijfeld aangevallen door een aantal boze mensen. Nu is dat (afkloppen) niet meer zo. Misschien omdat deze mensen zich realiseren dat wij ook onze plek opeisen? Wij mogen ook onze wensen en gevoelens hebben. En daar hoef je je niet voor te schamen. Weg met dat taboe

 

O wat knap! Ik had een hok vol met mensen, kon gewoon niet blij reageren. Lukte me niet ben ook gewoon heel eerlijk geweest dat ik echt hoopte op een meisje. Heb echt veel gehuild die dag en later nog af en tie.
Nu is het echt gezakt al blijft de wens voor een dochter groot.
O en mocht ik toch gezegend zijn met een derde kindje wil ik het gewoon niet weten tot aan de bevalling. Want weet 200% zeker dat als je je kindje ziet het niet meer uitmaakt.
Heb geen dag gedacht bij mijn zoontje was je maar een meisje dus get is nu vooral het idee.
Moet ook toegeven dat ik het ook heel fijn vind om in dit topic te lezen. Hoeveel vrouwen dut gevoel delen.

 

Dat weet ik inderdaad nog. Maar toch blijft het een gevecht om het gevoel te accepteren. Ik weet niet waarom. Vooral omdat het voor mij zo zeker is dat het niks af doet aan die liefde. Net als dat het los staat van anderen die wel een dochter hebben. Dat misgun ik hun ook niet. Iedereen heeft het recht op het accepteren van hun verdriet. Verdriet niet mogen hebben levert knopen op (breed bedoeld).

 

Dat zeg je mooi! Verdriet niet mogen hebben levert knopen op. Het is ook een proces. Wat mij erg geholpen heeft is mijn gevoelens toe te laten. De mooie en de lelijke. Ben je bekend met mindulness? Dat helpt goed tegen schuldgevoelens maar het gaat niet in 1x helaas. Ik ben bv niet meer zo verdrietig wanneer iemand anders wel een dochter krijgt. Zij heeft mijn kind niet dus dat kan ik echt los zien van mijn eigen wens. En ik maak sowieso de leukste kinderen

Maar eerlijk is eerlijk: sinds 9.5 jaar zit ik in dit proces dus het is logisch dat ik daarin ben veranderd. In jet begin had ik echt zoveel moeite met alles wat ik hier lees.

 

Het lijkt mij zoveel lastiger om in jouw schoenen te staan. Bij jou gaat ook om wat jij verloren bent. Ik kan mij alleen een voorstelling maken maar meer ook niet. Ik ben onder andere bezig met mindfullness omdat het accepteren dat mijn gevoelens er mogen zijn, op allerlij vlakken, mij nog niet goed af gaat. Dat besef is er steeds meer. Maar het is inderdaad een heel proces om dat ook gevoelsmatig te accepteren en niet alleen in gedachten.

 

Zo herkenbaar!
Ik hoopte bij de eerste op een knul omdat ik zelf altijd een grote broer had willen hebben. Ik kreeg twee kleine broertjes.

De eerste werd een knul en bij de tweede hoopte ik op een meisje want het zou bij 2 kindjes blijven. Het werd een meid en wat was ik vreselijk blij. Ik werd toch nog een keer zwanger maar merkte dat ik een knul tich wel leuker zou vinden. Ik zei wel tegen iedereen dit wordt vast een meid om me te "straffen" dat ik bij de tweede een voorkeur had en ik het mannelijk geslacht had moeten waarderen. Het werd een meid een hele pittige!!

Ik moet zeggen ik geniet van mijn meiden echt waar maar wat heb ik toch een heerlijke zoon! Ik vind knullen toch echt veel prettiger in de omgang. Ben nu de meiden ouder worden alles kwijt, schoenen, make-up, shirtjes....

Als ik naar vrienden van ons kijk met 3 knullen in dezelfde leeftijd als mijn kids ben ik wel eens jaloers, zon heerlijk gezicht!
Het enige minpunt wat ik me kan bedenken is dat als knullen een relatie krijgen ze vaak meer naar schoonouders gaan trekken ivm het meisje.
Mijn schoonmoeder heeft 2 knullen en probeer haar daarom extra bij alles te betrekken.

Ik denk dat je groeit in het gezin dat je krijgt, maar snap je gevoel wel.

 

Ik ken helaas een paar gevallen waarbij de moeders het niet hebben geaccepteerd dat ze "het verkeerde" geslacht hebben gekregen. Ook jaren later merk je Door hun gedrag of uitspraken nog steeds dat ze er niet overheen zijn. Diep triest. ....

Zelfde overigens ook voor een moeder die bij haar dochter alleen maar meisje meisje ziet. Kind mag niet op voetbal (je bent geen jongen), moet verplicht bepaalde kleding aan terwijl ze dat niet wil. En er wordt van alles opgedrongen en geprojecteerd (ze gedraagt zich zus of zo omdat het een meisje is). Arme kind.

Karakter, opvoeding en persoonlijkheid zeggen zoveel meer!

 

Hier een moeder van 3 jongens!
Vier keer zwanger geweest, alle keren het geslacht een jongen...
Ik moest deze laatste keer zowel afscheid nemen van het zwanger zijn als het gevoel nooit een dochter te zullen krijgen, aangezien dit echt de laatste was. Bovendien, zou ik nog wel meer kinderen willen, zou de kans vast heel groot zijn dat het weer hetzelfde geslacht is.
Maar vind het toch ook wel erg leuk om de enige vrouw te zijn met vier mannen thuis. En uiteindelijk zijn het toch karaktertjes die bepalen hoe ze worden...

 

Hier precies hetzelfde, 2 jongens kort op elkaar. Zijn elkaars dikke vrienden!
Bij derde zwangerschap precies dezelfde opmerkingen gekregen... Ik wou heel graag een meisje maar nog liever een derde kindje .

Een jongensmoeder zijn heeft ook echt zijn voordelen vind ik! Je wordt op handen gedragen, mama is echt heilig in de ogen van jongens. Verder vind ik ze heel knuffelig en gemoedelijk en hebben ze leuke humor.
Qua kleding moet je even je weg vinden maar shop nu echt met gemak de coolste outfits voor ze. Oudste heeft pas een nieuwe slaapkamer gekregen, superstoer en hip met zwart/wit/grijs....

Dus... Je teleurstelling is volkomen begrijpbaar, neem ook de tijd om je droom die niet uit komt te verwerken maar daarna kan je echt genieten want het is echt heel erg leuk!

 

Zo kende ik een meisje waarvan de ouders een jongen wilden. De oudere zus werd altijd voorgetrokken en behandeld als meisjes meisje. Zij zelf werd behandeld als jongen en gekleed als een jongen. Tot boxershorts aan toe. Maar ik denk dat dat niet per se voorkwam uit het hebben van een voorkeur. Maar die moeder was zelf niet in orde en heeft haar 'weg gedaan'. Ik heb nooit meegekregen dat de ouders uberhoupt interesse in haar hebben getoond.

Ik neem aan dat zulke taferelen niet gelden voor de dames die net als ik graag een dochter hadden gehad. Er zit nog zo'n range tussen het erg jammer vinden/verdriet ervan hebben en het niet kunnen verkroppen ten kosten van de kinderen die er wel zijn.

 

Puff dat is gewoon rond uit ziek.. voorkeur oké, verdrietig erom zijn ook, dan wel om het gemis van een meisje niet omdat het kind niet goed genoeg is omdat het een ander geslacht heeft dan jij wenst.
Dat kan ik me echt niet voorstellen.
Vind dat je dan ook echt hulp moet gaan zoeken.

 

Wij hebben een zoontje van 2,5 en hebben donderdag te horen gekregen dat onze twee eiige tweeling ook twee jongens zijn! We wilden eigenlijk echt maar 2 kinderen dus een meisje gaat er hoe dan ook niet meer komen.
Ik had gedacht dat ik heel teleurgesteld zou zijn als het twee jongens waren, maar dit was letterlijk maar enkele minuten en toen sloeg ik helemaal om. Heeeerlijk 3 jongens in huis.
Zelf heb ik geen geweldige band met mijn moeder en ik ben geen meisje-meisje en dnek dat ik het daarom zo makkelijk los kan laten.
JOngens zijn gewoon ook echt heel leuk