Geduld verloren met peuter

O ja zeker, en dat komt weer goed.
En naar het gedrag te horen zoals je het beschrijft was ik al veel eerder uit mijn plaat gegaan. Maar hier heeft ze nooit 1cm ruimte gekregen in een winkel. En een pot expres stuk gooien?! Wauw dan had ze een serieus probleem gehad.

 

Wat vervelend! Weeks niet te streng voor jezelf, de perfecte moeder bestaat niet. Morgen weer een nieuwe dag! Je dochter zal dit vast vergeten.

 

Ohhh jaaaaa, ik verlies ook wel eens mijn geduld! En ik voel me daar dan ook weer iedere keer schuldig over... En ook iedere keer komt het weer goed! .

Mijn advies; probeer je niet te schuldig te voelen. In mijn ogen is het bijna onmogelijk dat kinderen opgroeien zonder dat papa of mama ooit uit hun slof schieten en wanneer dit niet structureel gebeurt, zijn kinderen veerkrachtig genoeg om dit weer achter ze te laten en er geen schade van over te houden. Hoort er soms gewoon bij, niet fijn maar niemand is perfect (en dat hoeft ook niet!).

 

Kun je haar trouwens niet in de buggy zetten of in het winkelwagentje?

 

Ik weet natuurlijk niet wat je precies bedoelt met buiten je boekje gaan, maar aangezien het in het openbaar was gok ik dat je haar vooral verbaal hebt 'aangepakt'.
Wanneer kinderen bewust grenzen opzoeken en er zelfs ver overheen gaan hebben ze echt duidelijkheid nodig. Juist het ontbreken van die duidelijkheid doordat ze niet aangepakt worden kan een gevoel van onveiligheid geven. Ik doe iets stouts maar mama wordt niet echt boos, ik krijg geen straf, help ik snap het niet meer! Soms is het opzoeken van grenzen het zoeken naar bevestiging. Dat regels altijd en overal gelden, is mama consequent.
Dus een keer buiten je boekje gaan als in een keer echt laten merken dat je boos bent, geeft alleen een stukje zekerheid, dát mocht dus echt niet...

Ik ga voor mijn gevoel ook wel eens buiten mijnnboekje en dan vooral in de zin dat mijn volume uitschiet.... Maar soms maken ze het ook gewoon even veel te bont... Achteraf denk ik dan wel jeetje had ik niet net ietsje meer geduld op kunnen brengen, maar blijkbaar op dat moment niet.

 

Ach lieve mama, ik snap dat je je heel rot voelt, maar eerlijk? Als mijn zoontje zich zo gaat gedragen midden in een winkel, heeft hij een serieus probleem. Ze zullen het toch af moeten leren, in de opvoeding kan je niet altijd handelen met zachte hand, soms zal je ze echt even goed aan moeten pakken. Wees niet te hard voor jezelf, want dit komt absoluut weer goed! Iedereen verliest weleens zijn of haar geduld

 

Niet te streng voor jezelf zijn! Goed idee om het daarna aan haar uit te leggen.

 

Mijn dochter is net 3, ouder als jou dochter als ik je handtekening zie, en ik kan echt geen half uur praten tegen haar over iets, ik kan haar niet gaan uitleggen hoe of wat, kort als in " ik wil niet dat jij door de winkel gaat rennen want dan ben ik je straks kwijt en moet ik je zoeken of als je weg loopt en je doet dingen die niet mogen spreken andere mensen je er op aan" zijn korte zinnen die begrijpelijk zijn maar na een half uur lopen preken is ze het doel van mijn gesprek echt kwijt, ook kan ik haar dingen die in haar gedrag zitten niet laten beloven het nooit weer te doen,zij is graag heel vrij en liep snel weg, ik kan haar tig laten beloven dit niet te doen maar het is een belofte die ze niet kon houden, hier is dat een kwestie van herhalen geweest en voor haar herkenning, zij weet nu ... Als ik weg loop moet ik in de wandelwagen of het winkel karretje als ik bij mama in het zicht blijf mag ik zelf lopen, en dat is echt even doorpakken geweest.


Wat met boodschappen doen hier helpt is en ik bij de oudste al deed.. Uit de folders samen knippen wat we nodig hadden, of via internet uitprinten en dan knippen, dit samen op een vel papier plakken en dan met hun eigen boodschappenlijstje naar de winkel en dit zelf laten pakken, hier hielp dat want ze moeten eigenlijk overal afblijven in de winkel dus hoe stoer dat ze met een boodschappen lijstje wel aan de dingen mogen zitten die op het lijstje staan ?

Zo heb je heerlijk geknutseld samen en hopelijk gezellig boodschappen gedaan

Ook zeg ik dat, dat ik het fijn vond dat ze heeft/hebben geholpen

Als dat niet werkt zou ik toch voet bij stuk houden, niet gedragen is in het karretje zitten en je niets aan trekken van reacties of blikken van andere mensen.

 

Oh ik zie trouwens dat ik het half uur luisteren waarschijnlijk verkeerd begrepen heb, misschien bedoel je een half uur heeft ze zich netjes gedragen en na een half uur niet meer ? Ik dacht dat je een half uur hebt lopen uitleggen waarom jij zo hebt gereageerd excuus

 

Niet te streng zijn voor jezelf. Je bent maar een mens, je kunt geen oneindig geduld hebben. Het zal vast goed komen. Ik vraag me alleen wel af aan de hand van je post of je dochter niet heel veel ruimte krijgt? Ik bedoel, als ze hier een paar tekenen van baldadigheid vertoond, dan gaat ze dus mooi in de buggy of winkelwagen.

 

Oh ik ben ook echt wel eens uit mijn stekker gegaan hoor. En mijn kinderen houden echt nog wel van me😉
Natuurlijk is het niet goed, maar soms heb je echt je grens bereikt.
Als ik lees dat je kind in de supermarkt zich vaak zo gedraagt moet je het boodschappen denk ik toch anders gaan aanpakken. Haar in de buggy of het winkelwagentje zetten als ze niet wil luisteren.
Luisterd ze wel? Dan mag ze wel zelf lopen. Als je dar consequent in bent gaan ze dat echt wel begrijpen.

 

Ik ben al ontelbaar veel keren uit m'n plaat gegaan tegen ze, en ze houden nog steeds van me.

Maar wat je dochter in de winkel doet is niet normaal, bewust een pot pindakaas kapot gooien? Hier had ze echt een mega probleem gehad. Misschien opzoek naar een oplossing? Niet luisteren is hier in de kinderwagen. Ze krijgt een waarschuwing en luisterd ze niet gaan ze er in. Dan kunnen ze krijsen wat ze willen, maar pas als ik klaar ben mogen ze er weer uit.

 

Ik probeer zelf zo vaak mogelijk de boodschappen zonder kinderen te doen, maar soms ontkom je er niet aan, de vergeet boodschappen doe ik wel met dochter.
Ze mag met een karretje of mandje maar heeft zich te gedragen doet ze dit niet pak ik dr op zet haar karretje weg en zet ik haar in de grote kar. Ik heb ook een heel dwars exemplaar die naast dat ze alles zelf wil doen ook denkt dat ze alles kan.

Maar merk wel dat juist de duidelijkheid heel helder is voor haar, het zijn simpele regels haar rust geven.

En soms moet je wel eens ingrijpen.

 

Ik snap je reactie. Als het elke keer drama is.
Mijn dochter mag naast me lopen als ze zich gedraagt. Rennen in een winkel of in huis doen we sowieso niet.
Ze mag kijken en soms ergens aanzitten maar dam vraagt ze dat eerst.
En doet ze dramatisch ( want dat gebeurd ook geregeld) dan gaat ze in het winkelwagentje. Klaar. Buiten mag ze rennen gillen springen enz.
In een winkel gedraag je je. Ook als je 2 bent.
En dan gilt ze maar in het winkelwagentje dat maakt me dan helemaal niet uit

 

niet schuldig voelen. Ik heb mijn zeer baldadige peuter ook regelmatig in de super toe moeten spreken. Wat anderen daarvan vinden interesseert me totaal niet.

Zo heb ik Eva eens een half uur lang krijsend in een winkelwagentje gehad. We waren begonnen met een kinderwagentje en die krijgt ze alleen op de voorwaarden "luisteren" en "bij mama blijven". Dat weet ze ook, want ze zegt het ook gewoon als we de super in lopen.
Echter in dit speciale geval begon ze al bij het begin te racen met dat ding, niet luisteren en al helemaal niet bij mij blijven. En dan is het dus klaar en ga ik een groot karretje halen.
Ondanks haar snikkend "mamaaaaa, ik willlll luissstehereeennnn", heb ik haar daarin gezet en heb mijn denkbeeldige oordoppen ingedaan. Tegenwoordig is ze voorbeeldig met een karretje

Maar het commentaar wat echt hilarisch "ach meisje, wat ben je verdrietig? Mag je geen snoepje van mama" tot "zeg, kan het wat rustiger" .

Ik loop stoïcijns door hoor, maar ik snap je gevoel. En van 1 actie (ik weet niet wat je hebt gedaan), gaat ze zich niet opeens onveiliger voelen bij jou.

 

Ik sluit me aan bij de meeste reacties, je zal toch moeten opvoeden, boos worden hoort daar af en toe bij. Ook heel boos worden, en ook je geduld verliezen. Leuk is dat zeker niet, maar maak het jezelf niet te moeilijk. Je dochter houdt echt niet minder van je nu.
Waar ik wel heel erg nieuwsgierig ben is wat al een aantal dames hebben benoemd. 'Als mijn kind dat deed, dan had ze een groot probleem!' Wat houdt dat precies in dan? Wat zou je dan doen?

 

Wat zijn mensen grof he! Ik snap niet hoe het kan dat een wildvreemde denkt dat hij de situatie even beter kan inschatten dan de eigen moeder... hier ook regelmatig meegemaakt. Kinderen gewoon aanzetten tot zeuren want het is zo sneu dat je iets niet mag van mama, flauw he.. grrrr.

 

Ik zou me niet te schuldig voelen. Ik voed hier op met als grote uitgangspunt: Ik ben ook maar een mens. En dat merken m'n kinderen dus ook. Dus het komt voor dat als ze maar door blijven gaan, ze het eind van mijn geduld tegenkomen. Daar maak ik geen dagelijkse gewoonte van ofzo, en ik waarschuw ook, als ik merk dat ik hun gedrag even totaal niet trek.
Maar als ze dus echt door blijven gaan op die momenten, dan kan het dus gebeuren dat ik echt even uit m'n slof schiet. Dat maken we uiteraard altijd weer goed, maar mijn kinderen krijgen er echt niets van als ze af en toe merken dat als je andermans grenzen maar blijft testen, dat dus consequenties heeft. Lijkt me heel gezond, dat ze dat leren. Ik heb niet zoveel met maar eindeloos geduldig moeten blijven... zo gaat het in de echte wereld ook niet. Bij ons thuis dus ook niet.

Wat ik me bij het lezen van je post wel afvraag: ik krijg de indruk dat je echt dagelijks het gevoel hebt dat je kindje echt niet goed luistert. Heb je voldoende duidelijk wat je op deze leeftijd mag verwachten en heb je ook voldoende in huis om daarmee om te gaan? Mogelijk dat een cursus of een boek je kan helpen om het gevoel te hebben dat je meer regie hebt over deze situaties?

 

Erg he? Ik probeer juist altijd even iemand een hart onder de riem te steken dan. Even iets van: "Erg he, als ze dit doen?" of "Sterkte, die van mij doen dit ook..."
Je voelt je al erg genoeg als je zo de winkel door moet...