Hoi allemaal, Tja ik vind het lastig uitleggen daarom misschien wat vage topictitel maar benieuwd of iemand dit gevoel herkent en vraag me af waar vandaan komt. Moet erbij zeggen denk lage eigenwaarde (denk niet nodig) en onzeker typje. Durf niet snel iemand uit te nodigen bang ze toch niet leuk vinden of ergens anders leuker (kunnen) hebben. Gevoel dat andere mij niet belangrijk vinden/zullen missen. Ik heb 4 vriendinnen. 2 spreek ik regelmatig de andere 2 iets minder. Verder leuke man, kids kennissen, ik sport, werk maar toch ergens voel ik me eenzaam.....echt rotgevoel Ik ben nu met de kinderen naar een binnen speeltuin en zit daar alleen. Vele zitten samen met moeder, vriendin, buurvrouw etc. Ik denk dat ook wel te missen een persoon zoals ik met kinderen. Mijn vriendinnen hebben nog geen kids eentje al oudere. Moest even van me afschrijven. Na tien jaar trouw lid hier dan maar Liefs vruchtje
Ja, heel herkenbaar. Mijn verhuizing naar België betekende vooral in het begin wat isolement. Ik heb wel wat vrienden gemaakt maar iedereen is zo druk (en de afstand is ook niet gemakkelijk te overbruggen voor een middagje) dat het niet echt iets doet aan mijn 'eenzaam' gevoel. Vrienden spreek ik regelmatig via WhatsApp, maar ik mis dat ook, gewoon een vriendin met wie je eens kan afspreken samen met de kinderen. Zo'n middagje kan al zo'n verschil maken. Ik heb wel leuke collega's maar niet dat ik er buiten werkuren nog mee optrek. Onze leefwerelden liggen ook erg uit elkaar.
Ik denk dat je eenzaam voelen niet per se iets te maken heeft met het aantal mensen in je leven. Het heeft meer te maken met of er mensen zijn met wie je je echt verbonden voelt. Dat houdt in dat je elkaar kent (niet alleen oppervlakkig), dat je je niet anders voor hoeft te doen dan je bent of je voelt en dat je wederzijds met elkaar meeleeft. Als je wel veel mensen om je heen hebt, maar je je niet verbonden met hen voelt, kan het helpen je af te vragen hoe dat komt en of je het kan veranderen. Een vraag die daarbij direct in mij opkomt (omdat je aangeeft dat je een laag zelfbeeld hebt): laat jij je wel aan anderen kennen? Als je een laag zelfbeeld hebt, kan het zijn dat je (bewust of onbewust) een soort positief beeld van jezelf aan anderen laat zien, omdat je bang bent dat ze je niet leuk zullen vinden als ze zien hoe je écht bent. Het gevolg is dat je anderen geen kans geeft om jou te leren kennen zoals je bent. Daardoor zul je je ook niet verbonden met hen voelen.
Mooi omschreven. Ik ga er eens nadenken over wat je zegt. Bij de meeste kan ik overigens wel echt mezelf zijn. Vind het jammer genoeg ook altijd belangrijk hoe anderen over mij / of kids etc denken. Terwijl sommige dat echt niet boeit hoe anderen over hen denken. Mijn man is gelukkig ook anders daarin dan ik ben.
Ja, ik herken dit gevoel heel erg. Ik heb een paar vriendinnen maar niemand met wie ik mij 100% verbonden voel, met wie ik alles zou kunnen delen. Mijn beste vriendin heeft geen kinderen terwijl zij wel een kinderwens heeft, ik moet altijd opletten wat ik zeg om niet verkeerd begrepen te worden, ik kan zeker niet alles tegen haar kwijt, het maakt het echt moeilijk. Mijn moeder is altijd erg streng tegen mij geweest , ik zie haar ook als een moeder en niet als een vriendin, en we wonen nu duizenden km van elkaar, daardoor is het contact vrij beperkt. Met mijn schoenmoeder en schoonzus heb ik ook een vrij koude relatie, we zien elkaar alleen bij verplichte gelegenheden, verder geen contact. Dus ja, ik voel mij ook heel alleen helaas.
Je eenzaam voelen houd niet per se in dat je geen mensen om je heen hebt. Eenzaam zijn en eenzaam voelen zijn 2 verschillende dingen. Je kunt eenzaam zijn (alleen is een beter woord) en je niet eenzaam voelen, maar ook een vol leven hebben en toch eenzaam voelen. In dit geval denk ik dat je je eenzaam voelt omdat je iemand mist in dezelfde fase als jij. Kindjes dezelfde leeftijd enz. Dat herken ik wel. Ik heb een heleboel vriendinnen, maar een deel woont ver weg en een deel heeft nog geen kinderen, of een stuk ouder. Met veel dingen zit ik dus alleen en dan voelt het, hetzelfde. De verbondenheid mist. Knuffel meis
Hier ook hoor.. Sowieso na de verhuizing weinig sociale contacten over gehouden, behalve dan via de telefoon maar verder zie ik ze nauwelijks meer wegens de afstand. Mijn man werkt veel en ik ben zelf wat meer aan huis gebonden omdat ik drie kleintjes heb.. Iedereen lijkt ook zo druk en bezig.. De laatste weken probeer ik steeds af te spreken met 'nieuwe' vriendinnen en/of kennissen die wel dichtbij wonen en letterlijk iedere keer wordt er vlak van te voren afgezegd, na 5 pogingen dus nog steeds geen afspraak gehad die door ging. De laatste keer kon ik wel huilen, ben ik dan zo belangrijk?! Bijna 1,5 maand geleden bevallen van de derde en op wat familie na gewoon geen kraambezoek gehad. Iedereen maakt beloftes: 'ik kom gauw langs, kan het deze week al?' Ja, tuurlijk, gezellig!! Maar puntje bij paaltje is er een paar weken later nog steeds niemand geweest. Zelfs een paar schoonzussen die (nog) niet zijn geweest terwijl ze bij hun eigen zussen altijd gelijk op de stoep staan, inclusief ik zelf. We hebben altijd een goeie band gehad maar ik vraag me dan echt af hoe oprecht dat dan is. Vandaag ook weer.. ik had een vriendin proberen te bellen vanochtend, geen gehoor. Kreeg ik een berichtje 'ik bel je vanmiddag!'. Je raad het al.. ik ben niet meer gebeld vandaag.. Je merkt het al, ik loop ook met wat frustraties rond maar ik kan me dan ook zo eenzaam en onbelangrijk voelen. Wat anderen al zeiden komt dat waarschijnlijk omdat ik geen echte diepe band heb met de vriendinnen/kennissen die ik heb maar ik heb het idee dat ik er zo mn best voor doe maar dat het van anderen niet zo hoeft omdat ze het al erg druk hebben met van alles en nog wat.
Ohja, en mochten bijvoorbeeld die schoonzussen alsnog op 'kraam'bezoek komen voelt het voor mij al helemaal ongemakkelijk en voelt het meer als een moetje. Ze wonen in dezelfde stad, en als ze het echt gezellig vonden om bij mij te komen waren ze natuurlijk allang al geweest. Dan hadden ze gedacht 'goh, gezellig, we gaan bij schoonzus op bezoek om naar ons nieuwe nichtje te komen kijken'. Ik weet toevallig dat ze vorige week nog bij een andere schoonzus bijeen kwamen voor een theetje.. is het dan werkelijk zo vervelend om hier op bezoek te komen, notabene voor een kraambezoekje? Sorry hoor, het (het eenzame gevoel vooral) zat me toevallig vandaag echt tot boven nu ik dit topic tegen kwam, ik moet het even van me af schrijven.
Ja, dit. En ik herken het, helaas. Met name in de winterperiode komen die gevoelens naar boven. Ik voel nu bewuster bij wie ik me echt op mijn gemak voel. En leg meer contact met die vriendinnen. Ik heb ook geleerd dat ik, door onzekerheid, veel bevestiging zoek van anderen. En dat ik, als ik me eenzaam voelde perce wilde afspreken. Nu laat ik het gevoel toe, meer mindfull zeg maar. Daarnaast is het een heel mooi verlangen om een vriendschap te hebben met iemand met kinderen in dezelfde leeftijd. Ik snap dat je dat mist.
Ik voel mij ook regelmatig eenzaam. Wel of geen vrienden maakt bij mij vaak niet uit. Ik heb hele andere interesses dan de mensen om mij heen. De vrienden die ik heb zitten in dezelfde fase. En met koetjes en kalfjes kunnen we het wel even gezellig hebben. Maar ik hou te veel van diepere gesprekken. De mensen waarmee ik een echte klik had is op 1 hand te tellen.