Niet meteen van het ergste uitgaan, Fuddey kennende is het een serieuze vraag adhv een voorbeeld en in mijn ogen niet eens zo'n vreemde. Ze probeert waarschijnlijk te ontdekken of jij ook grenzen hebt, net als de meesten in dit topic, of dat je je kinderen altijd hun eigen keuzes laat maken. Vanuit dat oogpunt is het toch een hele logische vraag? (En ja, geloof me, er zijn echt mensen die dat wel doen en er ook vanuit gaan dat dat goed is. Die maak jij nu dan weer belachelijk met jouw post. )
Je reacties zijn zuur omdat je volop aannames doet. Want alsof ik net zei: ze zijn al iets, dus zijn ze in het eindstadium van hun ontwikkeling. Ik bedoel: serieus? Natuurlijk denk ik dat niet! En ik ben blij dat je je nu realiseert dat we er niet zo heel erg anders over denken. Ik ben heel bewust bezig met opvoeden. Niet vanuit frustratie, maar vanuit hechting, vertrouwen en verbondenheid. En als het om eten gaat, dan voelt dat voor mij helemaal niet als een stapje harder lopen om mijn kinderen hun 'zin' te geven. Ik vind het belangrijk dat ze iets eten als ze dat willen. Ik zou eten nooit gebruiken als straf. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik echt zelden straf. En dat wanneer ik toch straf, dit zelden effect heeft. Dus dan kom ik al heel snel weer terug bij de basis die ik in mijn gezin wil: begrip voor elkaar, wederzijds respect en liefde. Wanneer je op die manier naar een kind kijkt en hem ernaar behandeld, ga je op een gegeven moment zien dat de wil tot gewenst gedrag (mee eten met de pot, luisteren, opruimen etc) van binnenuit komt. De intrinsieke motivatie aanboren. Want zonder intrinsieke motivatie kom je nergens.
Kunnen we de discussie niet op een volwassen manier voortzetten? Zonder verwijten ed? Ik geloof wel dat een kind dingen moet proeven om het te leren eten. Als het aan de jongste ligt, eet ze enkel droge pasta en komkommer. Ik geloof dat niet dat ze daardoor andere dingen leert eten. Dus moet ze van mij proeven, zodat ze met andere smaken en structuren in aanraking komt en hopelijk meer dingen leert eten, die voedingsstoffen bevatten die ze nodig heeft om zich goed te kunnen ontwikkelen (anders zou het me echt een zorg zijn, bv. taart hoeft ze van mij niet te proeven, dat heeft ze niet nodig). En om die reden krijgt ze dus bv. een nieuw soort groente met droge pasta. Dan kan ze haar buik vullen met de pasta en de groente moet ze dan proeven (en het kan prima dat wij dan iets van aardappelen eten ipv de pasta, maar van aardappelen gruwt ze, dus ik ga geen nieuwe groente en aardappelen doen).
Sorry, maar jij beschuldigt een ander er min of meer van geen rekening te houden met het individu. Jij hebt toch ook je grenzen? Ja dus, nou, ik ook! Mijn grens is geen toetje als je niet proeft.
Hier reageerde ik vooral op, op het 'daar is ruimte voor bij ons thuis'. Als een ander het avondeten anders aanpakt, betekent dat niet dat er geen ruimte is voor het individu. Net zoals om 3 uur geen boterham gaan smeren niks te maken heeft met wel/geen ruimte voor het individu. Ik lees nu vooral dat jij vindt dat jouw mate van vrijheid bij het avondeten het enige correcte is, en als anderen er stricter in zijn noem jij het meteen 'beperking van het individu'. Dat vind ik dus enorm overdreven.
Het probleem van nieuwe smaken en structuren leren kennen hebben wij niet. Onze kinderen eten sinds ze 6 maanden oud zijn via de rapley methode. Dus ze kenden zo'n beetje alles al. En daarom wist ik vrij snel wat ze wel of niet lekker vonden. Als ze iets na 10 keer aanbieden nog uitkokken, dan hoeven ze dat van mij niet meer te eten. En gelukkig is dat voor de jongste zeer weinig, die lust alles. Maar de oudste vind erg veel vies. Allebei hetzelfde opgevoed, allebei anders
Dan gebruik je dat toch als maatregel of straf? Terwijl iemand om 3 uur 's nachts wakker maken omdat je honger hebt, gewoon common sense is: dat doe je niet. Tenzij je te klein bent en de fles of borst nodig hebt. Maar mijn 4 en 8 jarige wil ik rond die tijd idd niet aan mijn bed zien voor een vraag over eten oid. Dat is idd een grens, maar toch van een andere orde dan een kind zijn toetje ontnemen omdat hij niet doet wat jij wil (namelijk zijn avondeten opeten).
En toch eet je zoon niet alles, dan ken je het probleem toch wel...? Oké, met specifieke oorzaak misschien, maar het probleem is er dus wel. Tenzij je het niet ziet als probleem, dat kan natuurlijk ook. Ik geloof dat smaakontwikkeling doorgaat na de babytijd, zelfs bij volwassenen verandert het smaakpatroon iedere zoveel jaar. Ik geloof dus dat je dingen eens in de zoveel tijd gewoon opnieuw 'moet' proeven, omdat je dingen kunt leren eten, misschien niet als baby, maar dan wellicht wel als peuter, kleuter, schoolkind of zelfs als volwassene. Dat ontneem je een kind (of jezelf) dus door iets nooit meer aan te bieden. Mijn jongste eet ook Rapley sinds ze 6 maanden oud is, de oudste heeft potjes gegeten tot 1,5 en je raadt nooit wie er beter at en eet? Juist, de oudste. Zoals je zelf al zegt: ieder kind is anders. Net als dat iedere volwassene anders is. En dat maakt dan ook meteen dat er geen een aanpak De Enige Juiste is.
Hoezo is dat anders? Hier is dat ook common sense hoor. Geen avondeten? Dan heb je geen honger, dus ook niet in een toetje. Ik ontnéém geen toetje, ik geef het ze gewoon niet. Net zoals geen boterham om 3u geen 'ontnemen van voeding' is.
Waarom is dat common sense? Omdat een kind die behoefte niet zou hebben of omdat 'wij' als volwassenen dat onzin vinden? Dat is dan toch ook een persoonlijke grens, zoals Fuddey zegt. Misschien denkt jouw kind er namelijk wel heel anders over (en is opstaan om 3 uur dus ook puur iets wat jij niet wil )?
Mijn oudste at Rapley en luste álles tot ze 2 was, toen hield het op en luste ze steeds minder en minder. Mijn jongste lust gelukkig wel wat meer.
Wij eten ook niet altijd allemaal hetzelfde. We zijn verschillend en hebben verschillende smaken. Ook ga ik er vanuit dat niet elk gezinslid elke keer trek heeft in hetzelfde. Ik kies het eten uit. Het lijkt me logisch dat niet iedereen trek heeft in wat ik maak. Er zijn avonden waarop er meerdere gerechten op tafel staan of iemand er nog wat anders bij neemt. Ik beschouw mezelf niet als baas van de avondmaaltijd (eten wat de pot schaft). Ook mijn kinderen hebben hier een mening over en net als bij vlinder84 mag die er zijn. Eten is hier nooit een onderwerp van dwang of straf. Ze maken goede keuzes (ik heb simpelweg ook gewoon bijna nooit ongezonde keuzes dus wat ze kiezen is gezond). Ze mogen zelf kiezen en ze variëren elke dag. Loslaten is hier echt het sleutelwoord.
Hier slapen ze meestal de hele nacht. Mocht er eentje een keer 's nachts honger hebben, smeer ik wel een boterham. Honger is honger. Waarom zou ik ze daar niet serieus in nemen?
Ik bedenk me net nog iets waar mijn kinderen zelf in mogen kiezen mbt het avondeten: of ze vlees willen of niet. Ik ben vegetariër, mijn man niet. De kinderen zijn gewend vlees te eten, maar als ze dat niet willen, dan mag dat. De oudste heeft een tijd geen vlees gegeten (wel vleesvervangers), inmiddels eet ze het weer af en toe. Dat vind ik allemaal prima, dat hoort in mijn ogen bij het avondeten en fruit of een boterham niet.
Ik neem ze wel serieus, maar ik neem mijn behoeften evengoed serieus: slaap is ook slaap. Als zij 's avonds weigeren te eten, dan zie ik niet goed in waar ik mijn slaap daarvoor opzij moet zetten? Ze zijn bijna 5 en ruim 7, ik geloof dat ze wel kunnen begrijpen dat als ze 's avonds niets eten ze 's nachts honger kunnen krijgen ed. (En als ze heel goed gegeten hebben overdag en 's nachts echt niet meer kunnen wachten tot 's ochtends (wat nog nooit is voorgekomen), dan mogen ze zelf wel wat te eten gaan halen. )
Ik zie het niet als probleem idd. En hij krijgt ook zeker regelmatig iets aangeboden dat hij niet lekker vindt. Sterker nog, ik bied het elke keer opnieuw aan Maar als hij niet wil, dan ga ik daar niet moeilijk over doen. Dat is het gewoon niet waard.
Ik ben ook niet de baas over het avondeten...niemand denk ik. Wij maken als gezin de planning voor de maaltijden voor de komende week. Nu heb ik makkelijk praten, want mijn kinderen hebben nog nooit...(jaja die kinderen bestaan ook) een avondmaaltijd geweigerd. (Behalve bij buikgriep ofzo) Maar ik vind dat er in een gezin niet alleen plaats voor individuen is. Er is ook een kwestie van rekening houden met anderen. Rekening houden met papa of mama die gekookt heeft en rekening houden met het feit dat er niet elke dag jouw lievelingseten gekookt wordt. Hier staan elke dag gekookte en rauwe groenten op tafel..ook iets van rijst/pasta/aardappel en vlees vis of ei. Dat zijn de keuzes en alternatieven. Ik ben heel erg van het bekijken vanuit een kind en diens behoeften, maar een kind dat kwark kiest ipv de warme maaltijd ej dan zeggen dat het een individu is met andere ideeën dat gaat mij toch ook echt te ver.
Maar de situatie (ipv probleem) herken je dus wel. Alleen wil ik dus wel dat ze proeft (hapje of desnoods een likje), maar als ze het weigert, tja, dan ga ik haar niet dwangvoeden oid, het is haar lijf, dus zij bepaalt uiteindelijk. Ik vind het het wel waard om er iets meer moeite voor te doen dan het alleen maar voor haar neus te zetten, omdat zonder aanmoediging ze eigenlijk nooit iets nieuws probeert.