Nou idd. Ik vond het een naar voorbeeld omdat het zo uit zijn verband wordt getrokken en je op die manier de 'tegenstander' belachelijk probeert te maken. En hoewel ik het dus nu niet meer meemaak dat ze honger hebben 's nachts, heb ik vaak genoeg een peuter aan de borst gehad 's nachts. Want honger of troost wordt hier altijd gehoord. Altijd. Punt. Is ook heel consequent, alleen dan de andere kant op. De kant die ik prettig vind voor mijn kinderen.
Eerst schreef je dat dat een slecht voorbeeld is en dat je dat natuurlijk niet zou doen ed en nu zeg je dat honger altijd gehoord wordt...? Ik begrijp het niet meer, geloof ik. (Of is honger anders als je peuter bent en de borst krijgt dan wanneer je ouder bent en een boterham wilt?)
Lees dan maar eens goed. Je kunt wel op alles wat ik zeg gaan pikken en tegen me gebruiken, maar hierboven staat duidelijk hoe ik ermee omga.
Ook hierbij weer: niet uitgaan van het ergste. Ik gebruik niets tegen je, ik begrijp je niet, dus vraag ik om verduidelijking.
Huh? Net was het nog common sense dat je 's nachts niet eet? Ik probeer geen 'tegenstander' belachelijk te maken, ik val over dat 'bij ons thuis is er plaats voor het individu'. Dat is er hier ook, maar mét die regel. Dat kan ook, en ik voel me dus aan de kant gezet door die opmerking van jou. Terwijl jij óók je grenzen hebt, dat ook erkent. We pakken het avondeten gewoon anders aan. Daar hoef je geen 'beperking van het individu' bij te halen.
Ik kan nu ook zeggen dat wanneer mijn kinderen wakker van de honger worden dat ik dan een boterham smeer. Makkelijk te zeggen, want ik weet toch dat ze hier niet wakker worden, maar er zijn dus echt peuters die weigeren om ook maar 1 hap van de avondmaaltijd te nemen (en nee dus ook geen toetje oid willen) en dan dus echt wakker worden s nachts van de honger. Ik geloof voor geen meter dat je daarin blijft meegaan. Want dan kun je op blijven staan s nachts en verplaatst de maaltijd gewoon naar de nacht.
Wie zegt dat ik niet meer doe dan het voor zijn neus zetten? Ik vertel waar eten voor dient, ik vertel ze waarom ze water krijgen ipv limonade (zie je die grote boom daar? Die drinkt alleen maar water! Van limonade wordt die niet groot ) Maar ik ga er geen machtsspel van maken. Ze weten waarom ik graag heb dat ze het proeven, maar ik ga er geen scene van maken, want dan ontstaat er een onnodig probleem.
Bij een baby of peuter geef ik de borst 's nachts, in die zin wordt honger altijd gehoord. Maar ik ga er NIET uit voor een boterham. Water staat naast hun bed, het ontbijt staat 's morgens klaar omdat ik die de avond van tevoren klaar maak (fruit, brood, water, niks geweldigs, gewoon voedsel). Er wordt hier niemand meer wakker 's nachts met honger. En als dat wel zo zou zijn, zou ik daar veel te chagrijnig van worden en ze zelf naar beneden sturen voor hun ontbijt. Ik ga er echt niet uit. Het eten is er al
Dat was niet wat ik bedoelde met meer doen. Ik bedoelde het mbt het specifieke eten wat er voor hun neus staat. Mijn dochter 'moet' dus proeven, anders doet ze dat niet. En moeten staat bewust tussen aanhalingstekens, want ik prop het niet in haar mond oid, maar ik stimuleer haar wel (en wil bv. ook wel eens maar een klein stukje vlees geven en als ze heeft geproefd krijgt ze nog wat). Maar een scene maak ik er ook niet van, heb wel wat beters te doen. Mijn kinderen zouden op de uitleg mbt de boom en water/limonade zeggen dat zij geen boom zijn en dat het nu eenmaal water regent ipv limonade en vervolgens willen uitproberen of de boom niet ook groeit op limonade.
Dat dus. Toen mijn oudste ziek was, had ze 's nachts zo'n honger. Natuurlijk maak ik dan iets te eten, en dan mag ze kiezen! Maar toen ze beter was... probeerde ze het gewoon weer Lekker 's nachts boterhammetjes eten, gezellig natuurlijk. Maar daar trek ik dan een grens hoor En ook met avondeten; ze hebben voldoende keuze, ik zet ze geen bord slijmerige witlof voor ofzo, er zijn opties. Maar wel beperkte opties. Ik ga geen brood smeren. En proeven ze niks, dan geen toetje. Dat kan gewoon zonder Bulstronk-achtige houding. En het is echt geen ontnemen van voeding.
Die past wel in het andere topic over de leugentjes (grapje hoor) Ik zou het probleem van niet eten toch geen onnodig probleem willen noemen. Eten en slapen zijn hier juist de dingen waarbij we de scenes níet vermijden. Omdat wij daarin bepalen wat goed is voor ze. En ter verduidelijking, daarbij kijken we ook echt wel naar hun behoeftes en geven ruimte voor hun wensen en ideeen als individu. Proeven moet, opeten niet persé. We bieden geen vergif aan of iets wat ze echt niet lusten dus een paar happen proeven is echt niet erg. Kinderen maken hier zelf een strijd van, wij niet hoor. Maar we blijven bij ons standpunt. Proeven moet, hoeveel ze eten mogen ze zelf bepalen.
Tja meer dan dat wíl ik niet doen. Want als je kind écht weigert te proeven en gaat huilen oid, hoe doe je dat dan?
Jij hoeft ook niet meer te doen. Iedereen moet doen wat voor hem/haar en voor zijn/haar kinderen goed voelt. Maar dat maakt een andere manier niet per definitie verkeerd oid, dat is waar het mij om gaat. Als ze echt weigert (wat best regelmatig gebeurt), dan geef ik aan dat zij de keuze maakt (dat weet ze inmiddels ook prima trouwens). Maar dan krijgt ze dus ook geen extra vlees (het is niet voor niets 'extra'). Wel ligt er dan voldoende ander eten op haar bord om genoeg te kunnen eten.
Nou ik vind het helemaal niet gemeen. Ons zoontje mag eten wat hij wil. Van wat er voor zijn neus staat. Ik bied aan hij kijkt wat hij eet. Knoeien er mee is waarschuwen nog een keer is bord weg. Dan krijgt hij hem vaak nog 1 keer terug en als het dan weer mis gaat is het klaar. Kwark of yoghurt of fruit kan hij krijgen. Niet? Dan eet hij niks. Hij is wel vaker zonder een hap te nemen naar bed gegaan maar hij sliep er niet minder om. Als hij ziek is is het anders en als hij dan snachts wakker zou worden prima dan smeer ik een boterham. Maar ik ga niet 3 dingen koken zodat iedereen eet wat hij of zij blieft dan eten we elke dag spaghetti. Buiten dat denk ik altijd aan een vriendin van mij die van haar moeder nooit wat hoefde te eten. haar moeder gaf haar altijd een alternatief en zij is nog altijd zon zeikerd met eten. Ik heb al een fobie dat mijn zoontje later zo zal zijn haha
Onze oudste maakt er soms wel een potje van aan tafel. Ze zit in een fase dat ze 'alleen spaghetti' wil en als het iets anders is kan ze daar zo boos om worden dat ze haar bord heftig wegschuift, zonder een hap te eten. Tja, daar zit echt geen verborgen frustratie onder, laat staan dat ik met alternatieven aankom. Ze eet (hoeft echt niet veel te zijn) en daarna krijgt ze een toetje. Dat is hier dan kwark of Griekse yoghurt ofzo. Als ze daar ook eisen aan probeert te stellen (ijs of chocoladevla, dingen die ze misschien 1 keer per maand krijgt) krijgt ze dat ook niet. Zonder eten naar bed is hier nog nooit gebeurd. Ze eet meestal toch wel.
Ik heb enit alle reacties gelezen hoor. TS, ik vind er niets gemeens aan zolang je maar wel van te voren gewaarschuwd hebt. Wij zijn het helemaal zat dat geteut met eten. Sinds deze week de timer op een half uur. Bord niet leeg (nagenoeg): geen punt maar ook geen toetje. En ik eet rustig wel mn toetje voor haar neus. Want zoveel scheppen we niet op en als er nog iets ligt zal ik ook niet streng over zijn maar geen groenten en wel toetje eten...? Het blijft zo, toedeledoki. Ze weet het prima. Ik denk alleen dat ze vis echt niet lust want daar is ze wel heel consequent in.
Het is geen fijn gevoel, maar ik denk wel dat het goed is. Je kind moet leren wat de consequenties zijn voor bepaalde dingen. Als je toegeeft, leren ze dat ze er mee weg kunnen komen. Wel moet je het duidelijk aangeven: Dit is je laatste kans om te eten. Ik haal het eten zo weg en dan krijg je niks mee. Misschien krijg je dan wel honger. Weet je zeker, dat je niks meer wil? Op die manier geef jij duidelijk je grenzen aan, wat je van hem verlangt en wat de consequenties zijn van zijn keuzes. En je legt de beslissing bij hem. Als je dit de volgende keer weer doet, weet hij dat je het meent en dat hij echt niks meer krijgt. Ik denk dat dat een belangrijke les is. Dit overstijgt dus eigenlijk het wel of niet eten. Overigens krijgt een kind niks van een keer niet eten. Onze jongste was gisteren zo moe na een dagje uit, dat hij in 18.00 uur in diepe slaap was. We hebben hem zo op bed gelegd. Hij klaagde 's ochtends niet over honger, maar hij at wel goed zijn boterham op.
OMG wat een discussie... Tuurlijk heb ik mijn zoon duidelijk gemaakt wat er gebeurt als hij niet eet (meerdere malen zelfs), en heeft hij echt wel genoeg kansen gekregen. Ik ga hem niks anders aanbieden, dat wat we eten is namelijk al veel op hem aangepast. Elke dag (al maanden) is het een strijd om hem wat te laten eten. Hij hoeft ook echt geen borden vol weg te werken, maar in ieder geval van alles iets eten/proeven. Maar het wordt de laatste tijd van kwaad tot erger, en hij gaat er helemaal een potje van maken (wil dan bv al geen rode saus meer op de spaghetti of gaat kokhalzen van iets terwijl hij het de dag ervoor gewoon gegeten heeft). Daarom heb ik zo gehandeld. Het had niet te maken met dat ik of hij gefrustreerd was dat we wegmoesten bij mijn moeder terwijl hij niet wilde, maar ik vind dat gewoon ook al sneu voor hem. Dat mijn zoon nog niet echt goed praat, wil niet zeggen dat hij zich tegenover mij niet kan uiten, en begrijpen doet hij echt alles. Ik ga niet onnodig streng zijn, maar wil wel consequent zijn. Als hij niet eet, lijkt het me dat hij dan ook niet echt veel honger heeft. Dan ga ik hem toch niet wel fruit geven? Of een toetje? Tenminste, dat was mijn beweegreden. Hij had de rest van de dag echt wel gegeten hoor, heb hem niet laten verhongeren! Het voelde alleen zo slecht omdat een aantal andere dingen meespelen (geboorte zusje dus minder aandacht <-- zusje huilt enorm veel/naar nieuwe school moeten/hem mee naar huis moeten sleuren omdat hij graag bij oma wil blijven maar dat ging niet enz enz). Op zich sta ik wel achter mijn keuze maar het voelde in combi met die andere dingen gewoon zo slecht...