zijn jullie ook wel eens bang dat je kind een erge ziekte heeft?

Had ik dus ook, dus toch na een jaar gepiep met d'r gezondheid toch bloedgeprikt op alles en gelukkig alles goed dus herken het wel.

 

zou wel laten prikken, evt op pfeiffer.
ik ben niet paniekerig qua ziektes, zelfs niet toen de jongste van 10 dagen jong werd opgenomen met verdacht op hersenvliesontsteking...
maar ik ben wel altijd erg voorzichtig.

 

Tijdens de zwangerschap had onze jongste een softmarker voor down en een groeiachterstand. Down heeft ze duidelijk niet en de groeiachterstand heeft ze helemaal ingehaald, dus rationeel is er niets aan de hand. Maar toch laat het gevoel ons niet los, stel dat er iets is? Twee weken geleden ben ik naar de huisarts geweest. Daar mijn verhaal gedaan. Dat heeft hij heel serieus genomen en ons doorverwezen naar de kinderarts. Dat terwijl we eigenlijk allemaal weten dat er niets aan de hand is. Maar zowel mijn man als ik hebben toch die check nodig.

Als jij je zorgen maakt zou ik dat duidelijk bespreekbaar maken met de huisarts. Een keer extra lab aanvragen is weinig moeite en kosten, maar misschien voor jou wel heel prettig. Maar misschien kan de huisarts door duidelijke informatie te geven jouw zorgen ook al wegnemen. Maar rond blijven lopen met dat knagende gevoel is gewoon heel rot.

 

Mijn zoon is 2 jaar lang elke 2/3 weken ziek geweest. We konden de klok erop gelijk zetten bijna. Flink benauwd iedere keer en koorts van 40 graden. Na een paar dagen krabbelde hij dan weer op om vervolgens 2/3 weken later weer hetzelfde riedeltje af te steken. Daarbij heeft hij in zijn nek zichtbare knobbels die nooit weg gingen. Daarover maakten we ons nog meer zorgen zelfs na onderzoek. Tel daarbij op extreem ondergewicht en plaatje was compleet. Uiteindelijk gelijk verwijzing naar de kinderarts gehad en ookdaar niks gebonden. Ineens gaat het veel beter met hem. Knobbels zitten er nog maar wet nu dat het niet erg is en bij hem hoort. Maar we hebben ons flink ongerust gemaakt omdat het zo abnormaal veel was

 

Hier de laatste tijd ook veel aan gedacht.
Zoon Is 7 weken ziek geweest. 3/4 dagen 40gr koorts en dan weer 2/3 dagen koortsvrij en dan weer 3/4 dagen 40gr koorts. Hij zag ook helemaal grijs en heeft 7 weken een loopoor gehad. Hij heeft in 6 weken 3x een antibioticakuur gehad waar hij ook de nodige bijwerkingen van kreeg natuurlijk. Hij bleek de pneunokokkenbacterie te hebben, dus ik ook weer bang voor hersenvliesontsteking...
Sinds hij vanaf vorige week woensdag probiotica erbij krijgt knapt hij op en Is hij nu dus al 1,5 week koortsvrij en het loopoor ook ineens over. Het Is ook gelijk weer een heel ander mannetje, zo blij dat hij er weer is! Heb me behoorlijk zorgen gemaakt...

 

Herkenbaar hoor. Toen ik zwanger was en we de 20 weken echo kregen bleef de gynaecoloog erg lang naar het hartje kijken, mijn man vroeg of er iets mis was, de gyn zei dat hij iets niet kon vinden (iets met ventrikels geloof ik), na een paar minuten aandachtig gekeken te hebben bleek gelukkig toch alles in orde.
Toen ze een paar weken oud was had een arts een hartruisje gehoord bij haar, voor de zekerheid is ze doorgestuurd naar Diagnostisch Centrum in Amsterdam voor nader onderzoek, daar bleek het gelukkig een onschuldig ruisje te zijn.

Nu ruim 4 jaar later zit ze op de basisschool en gaat alles goed.
Maar toch ben ik soms nog bang dat ze iets over het hoofd gezien hebben. Als ze zich inspant (bij ballorig of gymles etc) zweet ze altijd zo en heeft ze knalrode wangetjes. Het zou natuurlijk kunnen dat dat normaal is, als ik me inspan zweet ik ook vrij snel en word ik ook rood.. dus ja. Maar bij kinderen zie ik dat eigenlijk nooit.
Ook had ze laatst een driftbui gehad, waarna ze zei dat ze pijn had op haar borst, dat trok na 10 minuten weer weg. Ze was pas ziek geweest, hoesten etc, dus hoogstwaarschijnlijk kwam het daardoor.
Maar het blijft in mijn hoofd zitten: Wat als ze toch iets aan haar hart heeft?
Mijn man wuift het weg, ze hebben immers onderzoeken gedaan.

 

Heel herkenbaar en als je dit aangeeft bij de HA zal hij daar wel wat mee doen. Mijn zoontje had ineens een soort epileptische aanvallen, hij was toen net 14mnd oud.

We zijn uit voorzorg doorverwezen naar de Kinderarts en er is uitgekomen dat hij geen epilepsie heeft, alle onderzoeken gedaan ook gelijk op een genitische aandoening waar ik drager van ben. En gelukkig heeft hij die ziekte niet.

Als je meisje zo aan het kwakkelen is, gewoon ongerustheid uiten, en evt zelf vragen om doorverwijzing naar de kinderarts.

Heel veel beterschap

 

Vorig jaar met oud en nieuw lagen we met haar in het ziekenhuis op verdenking van Leukemie... gelukkig snel duidelijkheid dat dit 'maar' ITP was. Een autoimuunziekte die haar bloedplaatjes aanviel en ze daarom maar 4 (miljard) bloedplaatjes had ipv 250/400 miljard.
Worden als leukemie, bloedtransfusies en zelfs blauwe plekken wakkeren mijn angst elke keer weer aan.
Gelukkig is ze binnen het half jaar 'hersteld' en is terugval minimaal, toch laten we geregeld haar bloed controleren voor ons gemoed. De kinderarts heeft ons hiervoor wel gewaarschuwd dat we dit niet te vaak doen.

Hiervoor had ik de angst niet zo erg, wel een beetje, maar meer realistisch. Nu is het echte angst en kan ik echt misselijk worden als ik hieraan denk.

 

Als mijn kinderen ziek zijn (meestal niet meer dan een griepje) dan haal ik me wel vanalles in mn hoofd maar ik raak niet in paniek ofzo. Niks aan een kind met koorts of erge hoestbuien, bah. De doemscenario's komen dan wel eens voorbij maar mijn nuchtere ik weet meestal de emotionele wel de baas te blijven. De belangrijkste symptomen van acuut levensbedreigende zaken heb ik in mn hoofd en ben daar ook wel alert op.

 

Ik ben een doemdenker, dus ja, dat heb ik ook.
Nu vind ik dat ze erg bleek is en lijkt of ze magerder wordt. Bleek is ze zeker, maar nog behoorlijk energie. Wel veel chagrijnig vind ik, moppert snel, slecht geheugen, maar haar gewicht neemt gelukkig niet af, dus waarschijnlijk schiet ze de lengte in. Toch kan ik me daar druk om maken.

 

Wat zou dit voor ergs moeten zijn dan?
Klinkt mij gewoon als een kind met KNO-klachten. Heel vervelend, maar nou ook niet direct iets om je heel erg druk over te maken.
Dat struikelen heeft ws te maken met oorklachten, (evenwichtsorgaan zit in de oren), en als je veel ziek bent en kwakkelt, ben je ook snel moe.
Ik zou wel een verwijzing naar de KNO-arts willen, als ik je verhaal hoor, maar je hoeft je echt geen grote zorgen te maken.

 

Ja dat hier zeker, en bleek ook echt zo te zijn drie dagen na de geboorte. Hadden vanaf de bevalling al een vreemd gevoel en dit bleek te kloppen.
Maar dit is natuurlijk een uitzondering, om je gerust te stellen.

Bij mijn oudste heb ik dat ook nog wel, maar die is echt gezond en niet ziek. Maar als je aan je gevoel twijfelt ga langs bij je huisarts. Misschien kan die je doorsturen voor onderzoek of je gerust stellen

 

Huisartsen zien eigenlijk alleen acute oorontstekingen. Voor de rest zien ze een hoop over het hoofd. Ik zou -ook al is het niets om je echt druk om te maken- echter wel degelijk een verwijzing naar een KNO-arts regelen. Dit zijn wel klachten waar iets aan gedaan kan worden, is voor je zoon wel zo fijn...

 

Hier idem. Maar inderdaad ook hier een uitzondering.
Je kent je eigen kind het beste en het hoeft ook niet per direct ernstig te zijn, maak desnoods een dubbele afspraak met je ha? En bespreek je zorgen. Vraag een kno verwijzing misschien?
Maak jezelf niet te gek