Papa afwijzen

Afwachten, het wordt vanzelf beter. Hier hebben de jongste 2 dit allebei gehad. Dochtertje is inmiddels een echt papa's kindje en bij zoontje wordt het beter. Als hij moe of verdrietig is kiest hij nog vaak mij, maar anders maakt het niet meer uit. Scheelt ook wel dat mijn man er niet zo gevoelig voor is.

 

Hier is het ook zo, maar dan met de jongste die aan mama hangt. De oudste juist aan papa.

Ik heb heel lang "nee" moeten horen van de oudste. Als mijn man weg was dan ging het wel, maar zodra mijn man thuis was zag hij mij niet meer staan en moest mijn man alles doen.
Wij zijn er in meegegaan en daardoor deed ik veel met de jongste en mijn man met de oudste. En toch ook juist soms andersom.
Zelfs nu heeft de oudste, bijna 6, nog steeds een voorkeur voor papa. En de jongste voor mama

Ik denk dat je niets kunt afdwingen en het beter kunt accepteren. Je vriend doet niets fout en zal alles op zijn kop kunnen zetten en nog zal het waarschijnlijk niet veranderen.
Ik denk dus dat jij zal moeten stoppen je vriend tips te geven en je vriend het zelf laten oplossen zoals hij denkt dat het moet. Doordat jij je er mee bemoeit zeg je eigenlijk "jij doet het niet goed".

Mijn enige tip is dus afwachten en accepteren.

 

Ik herken het ook wel.
De oudste wil ook weinig van haar papa weten. Gelukkig al meer dan eerst, maar nog steeds heeft ze liever haar mama.
Mijn man legt haar meestal op bed, dit doen we bewust zodat ze met hem ook een goede band krijgt, en dat gaat nog steeds niet altijd goed.
Ze doet bij hem regelmatig extra dwars zodat hij weer gefrustreerd raakt... Hij kan ook gewoon minder hebben van haar boze buien en dat heeft ze heel goed door.
Toch merk ik, nu ze wat ouder wordt, dat ze toch steeds meer naar hem toetrekt doordat ze meer 1 op 1 met elkaar ondernemen. (snoepjes kopen, even naar de winkel, samen fietsen)

 

Ja hoor, hier ook zo. Als ik niet thuis ben is het geen enkel probleem, maar als ze weten dat ik er wel ben dan mag ik opdraven....
Heel fijn midden in de nacht.
Bij de oudste (4,5) gaan we daar niet altijd meer in mee, soms heeft ze gewoon pech, dan slaapt mama en moet ze het met papa doen.
De jongste van 2 blijft mij roepen dus dan is het de kortste klap dat ik er even heen ga dan slaapt hij binnen 5 minuten weer....

Het zijn fases en verder kiezen ze voor troost toch vaak degene die ze het meest verzorgt, vaak de mama...

 

Mijn kinderen hebben dit allemaal gehad, wat dat betreft is het een fase.

Wat in mijn beleving wel helpt, is als papa ook bewust zorgende taken doet als mama ook in huis is. Hier is het al jaren de gewoonte dat ze de ene dag door papa en de andere dag door mama in bed gelegd worden. Dat was af en toe echt niet leuk voor mijn man, omdat kinderen niet wilden, maar we hebben stug doorgezet. Je mag een kus en knuffel van mama, maar papa legt je in bed (helpt met pyjama, douchen, tandenpoetsen etc). En morgen ben je weer bij mama.

Ik weet niet of het toeval is, maar onze jongste is relatief vaak verzorgd door papa (vergeleken met de oudste en middelste op dezelfde leeftijd) en zij heeft ook het minst last van deze fase...

Sterkte voor je vriend!

 

Nou.....het is een fase.....Maar ben het niet met m'n voorgangers eens!
Mijn meiden hebben dit beide ook gehad, maar wij gingen daar wel tegen in. De voorkeur lag bij mij, maar ik sprak ook uit tegen mn meiden dat ik verdrietig werd als ze niet naar papa luisterden of lief deden. Ik stimuleerde juist het contact met papa. En vond het niet goed als ze hem steeds afwezen! Dit hielp ook echt wel. En natuurlijk, op sommige momenten lieten we het gebeuren. Maar we kozen er ook bewust voor dat papa ze naar bed bracht terwijl ze eigenlijk dit niet wilden. Ik kwam dan alleen nog een kus brengen.

 

Alle kindjes hebben fases met voorkeur. Maar daar moet je njet altijd in meegaan. Als papa ze naar bed brengt, kunnen ze hoog en laag springen om mama, maar papa brengt ze dan ook naar bed. Ouders bepalen, niet de kinderen!

 

Dl heeft dagelijks wisselende voorkeuren. Liefst stelt ze ook een heel parcours op dat wij dan af moeten lopen, op haar aanwijzingen.

Ik zie dit maar als een kans voor een stukje sociale opvoeding, en heb met haar afgesproken dat ze aardig moet blijven, geen opdrachten rondstrooien, en dat het ook niet eerlijk is als een van ons haar met alles moet helpen, dus dat we dit dagelijks afwisselen. Dit werkt goed (op het moment).

 

Helemaal met je eens. Zo hebben wij het ook gedaan.
Anders bevestig je hen in hun manier van denken en voorkeuren als je er in mee gaat. En dat heb ik nooit gewild.

 

Ik zie niet direct wat daar verkeerd aan is, zolang het maar geen probleem vormt als een van beide ouders er een keer niet is.

Hier hebben we echt een taakverdeling vanaf het eten totdat ze op bed liggen als we beide thuis zijn (meestal het geval). Papa is bij ze in bad, ik leg ondertussen de pyjama's etc klaar en kleed ze aan zodra papa ze afgedroogd heeft. Daarna ga ik tandenpoetsen met de jongste, papa met de oudste en meestal breng ik ze naar bed omdat ze dat gewoon het liefste hebben. Papa en zus/broer krijgen altijd een kus en knuffel voor ze op bed gaan. Ben ik er niet dan is er geen enkel probleem, brengt papa ze gewoon naar bed. Is hij er niet, dan poets ik de tanden van beide en indien nodig doe ik het badgedeelte ook.
Overigens als mijn oiders of schoonouders ze op bed moeten doen is er ook geen enkel probleem.
Dus daarom zie ik niet in waarom je op de momenten dat het kan, meegaat in hun voorkeuren.

 

Hier ook! Dochter wordt volgende week 2. Hij brengt haar als hij thuis is wel altijd naar bed en snachts troosten is ook prima, maar overdag is het een ramp alleen stoeien vind ze leuk, verder niet... Hij is tot voor kort anderhalf maand thuis geweest en het lijkt wel erger te zijn dan ervoor. Maar ben blij dat zij niet de enige is. Komt dan vast goed!

 

Het zal op zich geen probleem zijn, totdat het kind er een probleem van maakt. Krijsend weigert naar bed te gaan, want vandaag MOET mama tandenpoetsen. En dan halverwege hysterisch worden omdat eigenlijk toch liever PAPA moest tandenpoetsen. Etc.

 

Dit!
Ik leg uit dat het niet leuk voelt voor papa
Net als dat zoon het niet leuk zou vinden als hij geen kus van mij krijgt
Ik probeer ook niet altijdoveral in te grijpen laat papa het maar doen -dat isvooral nog erg moeilijk voor mijzelf.. loslaten

 

Dat bedoel ik niet. Zo doen wij het ook op dit moment. Het gaat mij erom hoe ze de voorkeuren aangeven. En dat ze accepteren als het anders gaat dan wat zij willen.

Als je kind hysterisch reageert als papa hem/haar naar bed brengt en hem structureel afwijst (zoals ts) dan vind ik dat je als ouder grenzen mag stellen aan dat gedrag. Dan hoef je niet mee te gaan in de voorkeur het gedrag / manier van denken te bevestigen.

 

Eens! Mijn jongste is nu 5,5 jaar en als het aan hem ligt gaat mama mee naar zwemmen, voetbal, naar bed brengen, tanden poetsen.... noem maar op! Dit gaat al ruim 3 jaar zo, maar wij gaan daar echt niet in mee. We wisselen al deze zaken gewoon af. Ik probeerde ook juist contact tussen papa en zoon te stimuleren. De laatste maanden merken we gelukkig wel dat het een stuk minder aan het worden is...