Dag dames, Ik zit ergens mee waar ik het nog met niemand over heb gehad. Ik plaats het hier omdat ik niet echt wist waar het hoorde. Ik ben afgelopen zondag bevallen van een mooie baby, maar voel me helemaal niet gelukkig. De roze wolk is nergens te bekennen. Ik geef mijn leven op dit moment een drie van de tien. Nu ik dit aan het typen ben schieten de tranen me in de ogen (maar ik huil niet). Het is onze eerste kindje. Ik weet dat het even wennen is enzo, maar ik had wel verwacht dat ik een beetje gelukkig zou zijn. Een klein beetje zou voldoende zijn. Ik krijg veel schoonfamilie over de vloer, het is de eerste kleinkind aan beide kanten. Iedereen wilt hem zien en vastpakken, waar is best veel moeite mee heb. Ik wil hem blijven beschermen, dus de liefde voor de baby is er zeker. Maar ik ben gewoon ongelukkig. Is dit normaal? Wordt het beter of gaat het hierna bergafwaarts? Ik wil soms stiekem terug naar mn leven voor de baby.. ik vind het echt heel erg dat ik dit typ nu.
Wat vervelend dat je je zo voelt! Het is zeker belangrijk dat je dit uitspreekt. Geef dit morgen aan bij de kraamzorg. En praat met je partner. Het zou postnatale depressie kunnen zijn. Sterkte! Hopelijk voel je je snel beter.
Ik denk dat je nu gewoon aan jezelf moet denken wil jij je kind niet aan iedereen geven dit ook niet doen. En anders even helemaal geen bezoek. Gewoon jij en je man en de kraamhulp. Bespreek met hun hoe jij je voelt het is een hele verandering.denk aan je zelf.
He meid! Wat super vervelend! Praat er alsjeblieft over met je man en de kraamzorg!! En als jij je baby niet uit handen wilt geven, doe het niet! Je man en kraamzorg kunnen je nu misschien wat helpen dat je je beter voelt, echt doen hoor! Knuffel!
Geef in ieder geval bij je man en kraamzorg aan dat je meer ruimte voor jezelf nodig hebt en nu alle bezoek niet kan hebben. Je moet echt voor jezelf opkomen wat dat betreft!
Wat moet het super lastig zijn om je zo te voelen. Je verwacht inderdaad een hoop geluk en blijheid. Wat al gezegd is, bespreek met je partner. Misschien heeft hij wel een beetje hetzelfde? Na een bevalling wordt je denk ik behoorlijk geleefd maar je bent nog altijd eigen baas in je huis en over je kind. Heb je behoefte aan rust dan komt de familie maar een ander xtje. Hier kan je kraamhulp denk ik ook echt mee helpen. En wil je niet dat de kleine van arm naar arm gaat, mag je dit echt wel aangeven. Sterkte en hopelijk komt de mooie roze wolk heel snel!
Lieve OliveTree, Wat herkenbaar wat ik nu lees. En ik kan zeggen....het wordt echt beter! Ik had precies hetzelfde. Ik voelde me ineens zo kwetsbaar en maakte me constant zorgen. Deed ik het wel goed, zou ik wel een leuke moeder zijn. Ik dacht...een roze wolk??? Waar is die dan...ligt dit aan mij?? Maar geloof me, dit ligt niet aan jou!! Toen ik er over ging praten met andere meiden, kwamen er ineens heel veel niet zulke roze kleurige verhalen. Denk niet gelijk aan een depressie. Je wilt hem beschermen! Bij een depressie maakt het je volgens mij allemaal niet uit. Ik weet niet hoe je bevalling is geweest....of hoe je je nu fysiek voelt. Ik was achteraf oververmoeid, moest mijn bevalling echt even verwerken en liet elke keer over me heen lopen door (schoon)familie. Op een gegeven moment heeft mijn kraamhulp ingegrepen. Ze heeft me bevolen om op bed te blijven liggen en ervoor gezorgd dat er 2 dagen geen bezoek kwam. Jeetje....wat heeft dat geholpen!! Het ging binnen een dag beter. De volgende dag op advies van de kraamhulp heerlijk gaan wandelen met ons kleintje (nu wat lastiger met dit koude weer). Even genieten met 'n drietjes heeft me zo goed gedaan. En ik ben altijd een beetje onzeker geweest, maar ik denk dat dat normaal is. Zeker bij een eerste kindje. Dus mijn advies is... Neem je rust. Doe waar jij je goed bij voelt en trek je niets aan wat andere zeggen. En schaam je niet omdat je je zo voelt! Het is ineens zo'n verandering. Niks kan je hierop voorbereiden. Relativeer....want je kindje heeft het enorm goed getroffen bij zo'n mama. Je gaat het fantastisch doen!
Wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt! Je hoeft je absoluut niet te schamen. Ontzettend knap dat je het hier deelt en al erkent dat je er last van hebt! Voor mij een erg herkenbare situatie. Ik heb dit gevoel na de geboorte van de eerste ook gehad. Ik heb dit toen niet aan durven geven bij mijn kraamverzorgster en man omdat ik gelukkig 'hoorde' te zijn. Ik heb de eerste maanden ongelooflijk over me heen laten lopen door mijn schoonfamilie omdat ik hen ook tijd met onze zoon gunde. Achteraf had ik veel eerder voor mezelf op moeten komen. Mijn advies is dus praat erover en geef je grenzen aan! Uit jouw bericht lees ik veel liefde voor je kindje! Het wordt echt beter!
Ohja... Mijn broertje en zijn vriendin hebben toen hun mannetje werd geboren ook de eerste weken niemand aan hun kindje laten zitten (behalve de oma's). Veel mensen vonden dit gek. Terwijl ik alleen maar dacht....had ik dit ook maar gedaan. Gewoon mijn gevoel gevolgd. Zij waren zo goed in grenzen aangegeven. En vergeten te schrijven hieronder. Bij mij waren de gevoelens na ongeveer 2 weken zo goed als weg. Ik voelde me met de dag een stukje beter en zelfverzekerder. En echt....het wordt alleen maar leuker en leuker....Ik zou willen dat ik je kon laten voelen hoe leuk. Dan zou je je al een heel stuk beter voelen. Ik hoop dat je je snel beter voelt en mocht het alleen maar erger worden, kan je hier gewoon met je kraamhulp over hebben, of je huisarts. Succes meis!
Heel herkenbaar allemaal! Wat iedereen al zegt, bespreek het met de kraamhulp en je partner! En wat ook al wordt gezegd, hou je kindje lekker bij je en geef hem niet aan iedereen. Volg je gevoel hierin! Van arm tot arm is voor die kleintjes ook heel vermoeiend en als het goed is kan iedereen hem nog vaak genoeg knuffelen. En die tranen en alles... ik heb ook heel wat afgehuild. Depressief was ik niet. Ik was gewoon doodmoe, en je hormoonhuishouding ligt ook helemaal overhoop! Onderschat dat niet. De kraamblues noemden ze het. Ik vond het meer overleven. Na drie maanden kon ik pas 'genieten'. Bij mijn zus was het precies zo. Die heeft eerste weken alle kraambezoek geweerd en laat niemand met haar kindje rondsjouwen. Probeer voor jezelf op te komen! Iemand anders doet het niet, en jij bent de moeder! Heel veel sterkte en dikke knuffel. Wellicht helpt het, maar ik zei telkens tegen mezelf: het kan alleen maar beter gaan, en voor je net weet geniet je ook. (Die roze wolk bestaat namelijk echt niet!! Dus schaam je niet, maar praat erover).
Wat naar dat je er niet van kan genieten. Ik zou lekker ff geen visite laten komen. Gewoon rust! Ik heb mijn visite nooit aangeboden om onze dochter vast te houden. Ze lag in haar wiegje of in de wipper en daar liet ik haar ook liggen als ze sliep. Ik vond het niet nodig dat iedereen haar vast hield en ik vind het zelf ook nooit leuk om tijdens kraambezoek bij een ander hun baby vast te houden. Mocht je je nou zo ongelukkig blijven voelen de aankomende dagen dan zou ik even langs de huisarts gaan om het met hem/haar te bespreken. Want ik denk dat vermoeidheid erbij hoort na een bevalling, maar je ongelukkig voelen is niet het gevoel dat je wilt hebben.
Helaas (en gelukkig) ben je echt niet de enige die zich zo voelt. Het is zo'n gigantische verandering in je leven! Niet alleen krijg je lichamelijk een flinke dreun van een zwangerschap en bevalling, je brein en je hormonen draaien overuren. Geef aan dat je rust nodig hebt. Probeer te cocoonen met je kindje in bed of op de bank. Laat je man voor je zorgen. Vraag evt om extra kraamzirg en licht je vk in. Het hoeft geen depressie te zijn maar zij zijn er júist voor deze gevoelens. Wees lief voor jezelf!
Neem je rust en zorg dat er niet zo veel bezoek komt. Je leven staat gewoon even over de kop en na een lange zwangerschap en bevalling ben je gewoon moe, moe, moe! En dan daarbij de onzekerheid hoe te zorgen voor je kindje! Ik zou ook niet gelijk denken aan depressie hoor. Je moet het gewoon bespreekbaar maken en zorgen dat je meer tijd en rust voor jezelf creëert!
Precies dit had ik ook! Roze wolk waar dan? Ik verlangende terug naar m'n leventje zonder een baby, zonder zorgen, gehuil, krampjes, reflux, weg willen wanneer ik wou en geen pijn aan me lijf! Ik heb hier heel lang mee gelopen en kreeg uiteindelijk een postnatale depressie.. Maar toch wou ik dr altijd beschermen! Ik had gedachten van ik wil je niet meer en wat als.. Maar de gedachten zelf maakte me tegelijk zoooo verdrietig en bang! Ik zou dr nooit iets aan doen! Dus dat je je kindje niet wilt beschermen als je een PND heb is niet waar.. Ik heb hulp gezocht samen met de kraamhulp en via via heb ik thuis begeleiding gekregen en ben ik naar de huisarts gegaan die dus een PND vaststelde.. Via mijn thuishulp is het stukken beter gegaan. Mijn dochtertje is vanaf dat zs 6 weken was elke week een nachtje uit logeren gegaan bij m'n schoonmoeder zodat ik kon bijkomen. M'n vriend en ik zijn een weekendje weg gegaan samen en mijn ouders hebben bij ons thuis opgepast. Heb met andere mensen gepraat erover en ben heel eerlijk geweest over dat ik het allemaal maar vies vind tegenvallen en dat het me heel zwaar valt! En dan hoor je veel verhalen van andere dat die ook geen roze wolk hadden hoor! Het idee dat je niet de enige bent en dat je erover kan praten scheelt een hoop! En je moet eens opletten hoeveel hulp je kan krijgen als je eerlijk zegt dat je het zwaar vind! Misschien kan iemand voor je koken, keertje de baby verzorgen dat jij rustig kan douchen, je huis een keer poetsen voor je.. Noem het maar op! Je moet echt alle hulp aanpakken en veel praten!
Huilen en praten!! En heeeeeel veel je baby vasthouden en bij je houden. Maak mooie foto's Zoveel mogelijk rusten en geen verplichtingen En ga vooral wel huilen dat werkt echt
Herkenbaar hoor. Hormonen spelen ook een rol. Wij hebben de eerste 2 weken nauwelijks bezoek gehad op eigen verzoek. Wij hadden een heftige bevalling met vacuüm. Ik wilde niet dat de kleine man van arm op arm ging. Dichtsbijstaande fam was welkom om even langs te komen maar verder niemand. Na 2 weken deed ik 1 bezoek per dag en gaf ook aan van en tot hoe laat. 1 dag in de week kwam er geen bezoek die was alleen van mijn vriend en ik. Maak het idd bespreekbaar anders wordt het alleen maar heftiger. Het wordt echt beter !
Tijdens de intake bij de kraamzorg 'waarschuwden' ze voor dat gevoel en dat dat bespreek moet worden gemaakt als ik dat gevoel zou krijgen. Ze zei...dat het in de meeste gevallen om een tijdelijk gevoel gaat (in de andere gevallen wordt het een pnd) en dat zij dan extra kunnen ondersteunen vanuit hun taak en zonodig kunnen ingrijpen. Praat er dus over en schaam je niet dat je dat gevoel hebt. Er is zoveel in je lichaam gebeurt, ook qua hormonen en opeens heb je een mensje waarvoor je moet zorgen... Het is niet gek dat je hele leven even op z'n kop staat. Heel veel sterkte!
Fijn dat je dit even toelicht Rebelleflower. Wat heftig dat je dit hebt gehad, maar super dat je dit hebt uitgesproken, dat je hulp hebt toegelaten en er zo goed bent uitgekomen! Bij mij wat het echt vermoeidheid, hormonen en geen grenzen aangeven. En omdat ik wel heel erg dat bescherm gevoel had dacht ik dat dit een van de verschillen zou kunnen zijn. Maar dat is dus niet zo.
Wat een herkenbaar verhaal. Ik had dit ook na de bevalling van mijn eerste kindje. Ik voelde me totaa geen blije vrouw. Mijn lijf deed zeer. Mijn hechting deed zeer en ik had onwijs last van aambeien dus zitten was lastig en naar het toilet gaan ook. ( wat een verhaal he haha) Ik wilde het liefst me de hele dag onder de dekens verbergen samen met mijn kindje. En soms verlangde ik ook er naar om weer terug naar Mijn oude ik te gaan enz. Alles ging ook langs mee heen. Het voelde alsof ik ergens tussen zweefde. Ik hoorde mensen praten maar weet niet wat ze zeiden. Ik leefde in een soort roes. Mijn eigen bubbel. Ik vertelde mijn partner en mijn ouders hoe ik me voelde. En sleepte me er door heen. Ritme erin gegooid door ook gewoon drie keer op een dag te eten. Want ik had totaal geen eetlust enz. Ik kon grotendeels van de dag eigenlijk alleen maar huilen. Voelde me Slecht en tegelijkertijd schuldig naar iedereen toe en ook naar mijn kindje. Ik zou toch de gelukkigste op de wereld moeten zijn? Ik voelde dit niet. Ik heb een paar gesprekken met mijn huisarts gehad en heel veel met met ouders en man gepraat. Al snel Voelde ik me beter en kon genieten van alles. Dus geloof me dat dit helemaal niet erg is. En meer vrouwen overkomt. Maar mijn advies is wel. Kies voor jezelf en je gezin zet het bezoek eben op pauze. Ik heb toen alleen maar aan mezelf gewerkt met mijn man en ouderen. Bezoek kwam Weer toen het beter ging. Maak het bespreekbaar en praat veel, huil veel maar eer goed en ga lekker op mooie dagen naar buiten. Het komt echt allemaal goed!! Heel veel sterkte en als je nog wat wilt weten. Stuur me gerust een bericht! En Google eens op Babyblues. Daarin herken je misschien ook jezelf.
Wat een lieve berichten zeg!! Doet me echt goed! Ik heb helaas geen kraamzorg meer thuis, heb haar drie dagen voor drie uurtjes gehad waarvan vandaag de laatste dag was. Ik verbleef namelijk 5dagen in een kraamhotel. Nadat ik mijn bericht had geplaatst hier heb ik mijn man om een hydrofiel doek gevraagd en gevraagd ofie bij me kon zitten. Nou toen barstte ik los en bleef maar huilen. Heb hem verteld dat ik helemaal niet gelukkig ben sinds de geboorte van ons zoontje enz. Hij heeft me heel lief getroost en gezegd dat ik aan mijn nieuwe leven/ritme moet wennen. Nadat ik even stil was wilde ik naar buiten om een rondje te lopen en guess what? Stonden zn ouders zomaar voor de deur! Ik meteen mn jas uitgedaan en een pokerface opgezet met rode ogen Ik heb een hele goede zwangerschap en bevalling gehad, dus daar zal het niet aan liggen. Ik heb bij mijn moeder kenbaar gemaakt dat ik niet wil dat hij uit zn slaap gewekt wordt door vast te pakken, en nu is ze boos op me. Werkt ook niet echt mee. Ik heb veel gehuild maar moet zeggen dat ik me nogsteeds ellendig voel heb hem net de borst gegeven en voelde me heel schuldig tegenover hem. Ik heb élke dag bezoek maar we durven allebei niet te zeggen dat we het even niet willen. We hebben 1 keer zijn ouders geweigerd toen ze wilden komen en zn pa was meteen boos. Resultaat: ze komen nu zonder eerst te bellen Het is weer een heel verhaal geworden, maar ik kan dit nu eigenlijk alleen hier kwijt. Ik eet ook heel weinig, geef bv, heb elke dag bezoek, een heel onrustig baby gehad de afgelopen dagen.. misschien ligt het daar allemaal aan ik weet het niet..