Lastig altijd. Maar je bent nog maar zo pril zwanger, ik denk dat je je man even tijd moet geven om te wennen. Ik ben bij de eerste 2 onverwachts zwanger geraakt (ik was nog heel jong), en heb ook echt moeten wennen aan het idee. Kon in het begin niet blij zijn. Hoevaak iemand ook zei dat het wel goed zou komen. Pas toen ik een echo had sloeg het helemaal om. Besefte ik dat er echt een mini mensje in me groeide en was ik om. Bij de 2e bleek ik al 17,5 week zwanger te zijn dus was een dubbele schok. Voor een man is het helemaal nog zo onwerkelijk. En ja een kind is wel een ingrijpende verandering. Het is niet zomaar iets, maar iets waar je, eigenlijk, samen bewust voor moet kiezen. Natuurlijk komt het vast goed als het er eenmaal is. Geef het de tijd.
Ik ben het met je eens dat ook de man een verantwoordelijkheid. Het is natuurlijk een ander verhaal als de man denkt dat de vrouw de pil bijvoorbeeld slikt terwijl dit achteraf niet zo blijkt te zijn. Maar dat is in jouw geval niet aan de orde. Het blijft een lastige situatie! Ik hoop voor je dat hij uiteindelijk bijdraait.
Nee toen was ik ineens overtijd. Vandaar die test toen. Ik dacht dus niet dat ik zwanger was maar was overtijd. En we doen het niet zonder anticonceptie. Dat is dus 1x gebeurd
4w1d nu en je wist het al sinds afgelopen weekend. Komt voor mij niet heel erg ongepland over ook Misschien ongepland voor je man, dat zal dan wel. Ik hoop iig dat hij er snel aan kan wennen voor je. En gefeliciteerd!
Mannen in mijn omgeving (ken toevallig 2 die even moesten wennen) trokken inderdaad in de zwangerschap weer redelijk bij. Wel weet je zoals al eerder gezegd dat als je onveilige sex hebt, dat je zwanger kan worden, je man ook, dus dit was een genomen risico in mijn ogen. Als je je cyclus en lichaam goed kent is die kans ook vrij groot (mits je natuurlijk dat geluk hebt).
Mijn eerste ongeplandde zwangerschap wist ik de 10e dag... Mijn spiraaltje was toendertijd verzakt, ik had het ding een paar weken eerder nog katen controleren. Helaas door een huisarts in opleiding die niet wist waar hij het over had. Anyways, wanneer je er achter komt zegt niet zoveel over de ongeplandheid. Ik kon het kind toen geen toekomst geven, te jong, geen ondersteuning vanuit de studie, geen huis, geen inkomen, geen recht op uitkeringen (want student)... Ook voor jou/jullie, als je om heel legitieme redenen hebt besloten geen derde kind te nemen, dan is er helemaal niets mis met abortus. Zeker zo vroeg in de zwangerschap niet. Een bewuste keuze hiervoor is lijkt mij ook iets anders dan een gewenst kind verliezen. Daar heb je geen controle over. Als je man zo gebroken thuis zit, zijn zaak failliet gaat omdat hij voor jou/de kids moet zorgen, het huis eigenlijk te klein is en verhuizen er niet in zit de aankomende jaren, je gezondheid je in de steek laat en bovendien hoge risicos hebt voor je ongeboren kind, dan zou ik er heeeeeelll goed over nadenken voor je kosten wat het kost doorzet. Want het zou zo kunnen zijn dat je met een veel te vroeg geboren kind (begrijp ik uit je verhaal) in het ziekenhuis zit en manlief het voor gezien houdt. Zou je voor een mogelijk verstandelijk en/of geestelijk beperkt kind kunnen zorgen samen met de zorg voor die andere twee? Kun je dit aan als je man besluit dat hij dit niet trekt? Wat gebeurt er als jullie echt zijn inkomen verliezen? Kun je naar je andere twee kinds deze keuze verantwoorden (ongeacht of je ze het daadwerkelijk vertelt)? (Voordat mensen over dit stukje vallen, ik begrijp dat vroeggeboorte altijd een risico is en lang niet alle vroeggeboren kinderen gehandicapt raken. Bij extreme vroeggeboorte is dit wel degelijk iets om rekening mee te houden en deze dame geeft zelf aan dat ze hier een hoog risico op loopt. Vandaar dat het me verstandig lijkt dit scenario ook te verkennen en er in deze situatie niet vanuit te gaan dat "het wel losloopt".) Probeer er zowel rationeel als gevoelsmatig goed over na te denken. Probeer ook na te gaan of je met het niet rooskleurige einde kunt leven. Er zijn mensen die je hierbij kunnen helpen, ik heb zelf met een dame van Siriz gepraat en dat heeft mij erg geholpen om zaken helder te krijgen. Ik had dan ook de luxe positie dat mocht mn vriend echt weggelopen zijn, ik zeker weten goed voor dit kleintje kon zorgen. Dit was bij mijn eerste zwangerschap een compleet andere situatie. En hoewel ik heel emotioneel de overtijdbehandeling toen aangegaan ben, want mn moeder-instinct was al wel degelijk direct ingeslagen, heb ik er nooit spijt van gehad omdat het voor iedereen de juiste beslissing was. Mijn gevoel in dat moment wilde graag dat er een weg was, maar ik heb toen de ratio laten winnen. En ik heb daar geen seconde spijt van gehad. Ondanks mijn gevoel in dat moment dus. Wat ik probeer te zeggen, er zijn situaties dat gevoel niet je beste vriend is. Realiseer je dat.
Bij een onregelmatige cyclus weet je dat dus niet. Als je niet actief bezig bent met zwanger worden en je weet bijv. niet wanneer je eisprong precies is kan je dat niet weten. Ik heb geen idee hoe lang mijn cyclus is. Ik ben meestal om de twee maanden ongesteld, maar dat kan ook om de vier of zelfs zes maanden zijn. Dus mijn zwangerschappen waren 3 keer een verrassing. Wel heel gewenst hoor, door beiden. TS, ik hoop dat je man snel bijtrekt. Eenmaal hij aan het idee gewend is, gaat het vast een stuk beter.
Met mij gaat het redelijk. Hier en daar wat kwaaltjes. Emotioneel gezien is het een beetje een chaos op het moment voor zowel mij als mij man. Ik wil van alles gaan regelen en doen maar wil hem ook de tijd geven.
Hoi MamsieM, sterkte. Ik kreeg een beetje het gevoel je topic gekaapt te hebben omdat sommige reacties over mijn verhaal gingen niet dat van jou, dat was niet de bedoeling, anders had ik zelf wel een topic gestart, maar het waren wel reacties waar ik weer op wilde reageren. Er is nu nog een reactie waar ik ook op wil reageren, nl die van AmberM en dan trek ik me terug. AmberM,Het is waar dat je inderdaad soms met je verstand moet beslissen, dat vind ik lastig nu. Wil wel wat dingen die je noemt obv wat ik zei nuanceren/toelichten, anders lijkt het of ik echt een enorm risico zou nemen. Wb kans op vroeggeboorte: heb dit een keer meegemaakt en zwangerschap daarna vanaf 20 weken plat moeten liggen vanwege verhoogd risico weer hierop (korter wordende baarmoederhals). Ben met 36 weken weer gaan lopen en uiteindelijk nog na de 40 weken ingeleid en het was onduidelijk of ik zonder plat liggen wel eerder zou zijn bevallen. Het is me ook niet afgeraden nog een kind te krijgen, de gynaecoloog zei: waarom niet? Het is nu toch ook goed gegaan'.terwijl bij mij de schrik er juist goed inzat. Over financien en werk man: ik heb een vaste baan en ben al jaren de hoofdkostwinnaar bij ons thuis vanwege onzeker en weinig tot geen inkomen van man tgv crisis en dat ging met 2 kids, al was het niet heel riant. Ben net minder gaan werken omdat het nu wat beter gaat met zijn werk. Maar ik zou in geval v nood weer meer kunnen gaan werken. Man voor kids zorgen als ik in zkh lig: de kinderen gaan allebei naar school en naar bso, dus hij kan wel werken als ik plat zou moeten, hij werkt ook vanuit huis, maar wel minder dan nu(lees: geen 60u per week). ik weet wel dat hij dat lastig zou vinden maar ik denk zelf niet dat hij meteen failliet zou gaan als hij een paar maanden minder kan werken, wel dat het niet fijn zal zijn en dat hij daar zwaar aan zal tillen. Mijn gezondheid en man die gebroken zou zijn heb ik volgens mij niks over gezegd, was iig niet bij mij aan de orde. Ik vind het lastig om een abortus te plegen vanwege dingen die misschien zullen gaan gebeuren. Maar mijn man zijn mening is ook belangrijk, ik heb hem wel nodig juist mocht het toch lastig worden. Ik wil geen gebroken gezin hierdoor. Ik denk niet dat hij weg zal gaan maar in beide scenarios bestaat het risico elkaar later iets te verwijten. Ik moet het met hem er vooral goed over gaan hebben. TS, wens jou en jullie alle goeds toe, neem de tijd. Kraamzorg regelen kan heus wel over een maand en een paar weken later bij de vk kan ook geen kwaad lijkt me. Bij een ander denk ik dan weer: het komt uiteindelijk wel goed...
Je kan toch alvast een afspraak maken met de vk? Die staat toch pas over een week of 4. En kraamzorg hoef je pas aan te denken vanaf een week of 12. (Bedenk me nu, oh ja, moet ik nog even regelen) 4 tot 8 weken laten bezinken is toch best een tijdje?
Hoi TS, Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. wij zijn ongepland zwanger geraakt van de derde. Nog heel pril. week of 5... we waren compleet met zn vieren. Me man wil echt geen derde, en ik wil ook niet helemaal weer opnieuw beginnen. Als de kinderen nu al tegen elkaar gillen of ruzie maken word ik al gek, laat staan met een baby erbij. Ik zie me man met de dag depressiever raken, en ongelukkig. Wil echt niet dat door dit me relatie onder vuur komt. Daardoor hou ik veels te veel van hem en onze kinderen. Kinderen zeiden gelijk allebei, wil geen baby erbij! En de oudste zag ik steeds verdrietiger worden.. Heb woensdag een afspraak staan in de kliniek. Tuurlijk is het moeilijk , het is niet zomaar even van , zo dat gaan we even doen. Maar ik heb er goed over nagedacht, er zijn meer tegens als voor. Het zal altijd in je leven blijven. Maar ik ben egoistisch wanneer ik het zou doorzetten tegen over me man en me kinderen. En dat is mee 1000 x meer waard als dit nu door te zetten. doe wat je denkt goed te doen, en denk verder.. hoop dat je wat hebt aan me verhaal.
Aardig wat vrouwen die ik hier lees over ongeplande zwangerschap, door vrouw welkom, door man niet welkom. En vaak betreft het een derde kind, man ziet het gezin als compleet, vrouw voelt het toch nog kriebelen. Even de verzakte spiraal of de enkeling die ondanks juist pilgebruik (wat echt zeer zeeeeeer uitzonderlijk is) zwanger zijn geraakt, vraag ik mij toch vaak af hoe opgepland het is. Waar geen anticonceptie is gebruikt noem ik het een geplande zwangerschap. Immers, wel gemeenschap hebben maar geen anticonceptie gebruiken betekent een reële kans op een zwangerschap. En in mijn ogen is de man net zo verantwoordelijk voor anticonceptie als de vrouw, maar valt mij toch vaak op dat dit vaak juist de mensen overkomt waarbij de man niet meer wil, maar de vrouw het liefst nog wel. En dit is niet als aanval bedoeld (de vrouwen moeten hier met hun mannen tenslotte zelf mee zien te dealen), maar is wel een constatering van mijn kant.
Ben ik het mee eens. Hierboven staat bijvoorbeeld ook een verhaal van een dame die ongepland zwanger is en het laat weghalen. Want het gezin is compleet. Maar als je zo sterk het gevoel hebt compleet te zijn, waarom leg je er dan geen knoop in? Want het merendeel welke ongepland zwanger raakt, blijkt dwars door alleen de pil te zijn gekomen..... En het is algemeen bekend dat de pil echt niet voor 100% tegen ongewenste zwangerschap beschermd. Die het dan dubbel safe of laat je steriliseren, hetzij bij je man, hetzij bij jou of bij allebei. Want ik ben niet tegen abortus, maar het moet niet als anticonceptie gezien gaan worden.
Jouw verhaal is helaas niet vergelijkbaar met dat van TS. Het grote verschil is dat TS WEL een derde wilde, maar haar man absoluut niet. TS wil geen abortus. Jij wel.
Sorry wat ik hier nu lees ( wil geen discussie uitlokken ) dat de kinderen even bepalen ik wil geen baby meer in huis hoe zullen ze daar later op terug kijken als ze zelf moeder of vader zullen worden En wat de rest zegt als je echt geen kids wilt laat er dan pertinent wat aan doen Ik denk altijd waar er 2 leven kunnen dat er 3 ook wel leven bestaat niet uit alleen maar materiële dingen wat men tegenwoordig belangrijk vind Liefde is echt prioriteit nummer 1
Echt hier door alles heen en ook nog de stempel onverklaarbaar verminderd vruchtbaar, voor de tweede jaren in het ziekenhuis gelopen. En nee was zeker niet gepland.. ik dacht serieus dat ik ziek was. Bij m'n dochter jaren lang zonder anticonceptie en niet zwanger raken en nu hebben we geen flauw idee wanneer het überhaupt gebeurd zou moeten zijn😂. Overigens was m'n man z'n eerste reactie ook, van schrik abortus. Toen het nieuws na een aantal weken gedaald was, belde ik ook pas een verloskundige. Na het zien van het hartje waren we om. Hebben niet veel ruimte, klein huis. Kamertje kunnen creëren met verbouwen. Maar kan me de schrik goed voorstellen.