het eerste wat in mij opkwam bij dat stoep en oversteek verhaal was, het zal wel meevallen, en dat is puur omdat al je reacties zó uit haat geschreven zijn, je voelt je door elke reactie die iemand geeft,aangevallen als door een leeuw.. daaruit blijkt wel een beetje dat het grootste probleem waarschijnlijk bij jezelf zit. zolang jij geen rust kan vinden, blijft er een onwenselijke situatie.
Lieve lieve meid, ik ken natuurlijk een groter deel van je verhaal en ik snap je boosheid heel goed, maar ik denk dat je hier vrijwel alleen maar nare reacties op gaat krijgen.. Bedoel het echt niet rot maar dat weet je hopelijk wel.. Dikke knuffel en je mag me altijd schrijven om flink te schelden enzo he!
Ik reageer alleen op het voorval; - jullie kind steekt een drukke straat over..... Dus niet zijn vader dit, zijn vader dat, jeugdzorg dit, jeugdzorg dat.... Je zoon stak over, hem spreek je hierop aan. Hij deed het! (mijn dochter van 5 (een stuk jonger ik weet het....) kan nadat ik 2 seconden geleden heb gezegd- let op, je stapt uit aan de straatkant- de auto uitstappen en zomaar de straat oversteken omdat ze als eerst bij de bakker wil zijn. Zij luistert niet, haar schuld! Niet de bakker omdat hij lekkere brood heeft)
Ik werk in de jeugdzorg en ik zie de goede en de slechte kanten, van ouders en hulpverlening. En door beide partijen worden fouten gemaakt, soms grote fouten. Het kind is daar altijd de dupe van. Ik ken jouw verhaal niet maar ik kan me voorstellen dat je in een vreselijke situatie zit omdat je alleen maar het beste wilt voor je kind. Ik vind het jammer dat je met je verhaal een soort hetze lijkt te willen oproepen tegen de jeugdhulpverlening. Ik snap je boosheid en woede maar ik denk niet dat dit de juiste weg is om te bewandelen om een beter situatie voor je kind te creëeren.
Tja hier ben ik het niet mee eens. De ex van mijn zus is tig jaar door zijn eigen vader misbruikt (alhoewel dat ineens ontkent wordt) en hij heeft zelf bij diverse mensen aangegeven datzelfde bij zijn eigen dochter te willen gaan doen. En zowel de rechter als jeugdzorg staan er toch op dat er omgang plaats vindt. Eerst via een omgangshuis en met later de bedoeling dat het meisje naar vader's huis gaat. Zodra meneer bij een instelling is geweest wordt mijn zus benaderd alsof zij een monster is, in plaats van andersom. En ja, ook zij heeft bewust voor een baby gekozen bij hem. Niet wetende hoe hij werkelijk is. TS ik vind het verschrikkelijk wat jij en zoontje allemaal moeten doorstaan. Veel sterkte.
Ik vind niet dat je van begeleiders en vader zou kunnen moeten verwachten dat ze zich kunnen indenken dat een 8(!)-jarige zo'n weg overrent. Daar houd je toch geen rekening mee. Tenminste dat zou ik niet doen, zelfs als moeder niet. Het lijkt mij ook niet de begeleider hand in hand met hem staat of zo dichtbij dat ze hem per direct in zijn kraag had kunnen vatten? Dus hoe hadden ze dat moeten voorkomen dan? Neemt niet weg dat ik begrijp dat je enorm geschrokken bent, want dat lijkt mij compleet begrijpelijk! Edit: ik begrijp nu dat er helemaal geen begeleider bij de overdracht was, dat lijkt mij wel een punt om aan te kaarten.
Ik lees (met veel moeite, overigens) 2 verschillende dingen: 1) Je kind stak te weg over, terwijl hij dit niet mocht 2) Er is sprake van begeleide omgang, maar de omgangsbegeleidster was er niet Het eerste punt is niet iets wat je de vader of jeugdzorg aan kunt rekenen. Het tweede punt is niet iets wat je de vader aan kunt rekenen, maar jeugdzorg wel. Tenminste, dat hangt van de afspraken af. Als er van begin tot eind begeleide omgang moet zijn, dan dient er bij de overdracht óók een omgangsbegeleider aanwezig te zijn. TS: Als dat niet strookt met de afspraken, zou ik hier een brief over schrijven naar jeugdzorg.
Hoi Maev, Ik snap je situatie. Maar waar de meesten eigenlijk gelijk al op reageren is bijvoorbeeld al je openingspost waarin het lijkt alsof je wilt zeggen 'Zo, degenen die denken dat Jeugdzorg zo fantastisch is, probeer hier eens wat op te zeggen, ik doe je wat!' En ik voel je frustraties, want ook hier heb ik een ex en een kind van 7,5. Drie jaar geleden heb ik OTS afgedwongen, dat kon allemaal echter wel pas nadat een professional melding deed. Dat ik daarvoor ook al bij Jeugdzorg had gestaan en ook een BOR had aangevraagd telde niet. Bij ons was ook huiselijk geweld, ook waar ons kind bij was. Ik ben gevlucht naar een crisisopvang. En daarna begon de ellende pas echt. Ik heb zo vaak te maken gehad met de politie, want hij wou ons kind niet afdragen of hij beschuldigde me van mishandeling of ik moest verplicht een uur lang naar allemaal gescheld en dreigementen luisteren voordat ik ons kind meekreeg. En elke keer zei de politie 'los het op, want anders gaan we weg', terwijl ik gigantisch bang voor hem was, want hij had me verteld dat ik uit moest kijken, want dit jaar kon mijn laatste wel zijn. En elke keer wanneer die ellende begon, was de gezinsvoogd er niet, want vrijdag of maandag. We hebben nu drie jaar OTS gehad. In die drie jaar is Jeugdzorg nog nooit bij hem thuis geweest. Want wat er daar gebeurde, tsja, dat kwam maar uit één mond en dat was de mijne en ik hoorde het weer van mijn dochter. In die drie jaar hebben ze in totaal zo'n drie gesprekken gevoerd met hem, want hij weigerde gewoon. Er kwam zelfs een tweede gezinsvoogd bij, want hij wou de eerste weg hebben, want die was volledig op mijn hand zei hij. In die drie jaar werd uitgesproken dat ik terug moest verhuizen op 25 km van zijn woonplaats (zo'n 115 km verderop) binnen 6 maanden (westen van het land). De vrouw van de Kinderbescherming die bij die zitting was, was gigantisch incompetent. Ze had de rapporten van te voren niet gelezen en ging alleen af op wat er tijdens de zitting werd gezegd en zei 'nu ja, misschien is het inderdaad beter voor kind dat ze terug verhuisd naar vader'. Ook de gezinsvoogd was niet bij die zitting. Wat mijn advocaat zei: ach, zo erg is het niet, het is maar vijftien jaar van je leven. Ik heb een nieuwe advocaat genomen en heb van de gezinsvoogd geëist dat ze bij het hoger beroep zou zijn. Direct na de eerste zitting heeft die mevrouw van de Kinderbescherming zich ziek gemeld. Ik wou namelijk contact met haar om te vragen waarom ze gezegd had wat ze gezegd had. Ze is ook nooit meer beter geworden, want een gesprek heb ik nooit gehad. Die tweede zitting won ik. Ik mocht hier blijven wonen. Hij had ditmaal geëist dat ik op max 15 km van hem ging wonen. Hij heeft altijd co-ouderschap geëist, dat heeft hij nooit gekregen. Nu is het inmiddels wel rustiger, maar mijn ex is nog steeds bezig met mijn dochter. Hij heeft haar verteld dat ze een andere papa en mama krijgt, dat ze straks mag kiezen als ze twaalf is (een grote mate van stress voor haar), dat pappa mamma's rijbewijs heeft betaald en dat mamma dat nog steeds moet terugbetalen en onlangs verbood hij me om met mijn dochter niet meer langs te gaan bij zijn zus. Want ze gebruikte drugs zei hij... Het argument daarna was dat hij dat gewoon niet wilde hebben, maar de exacte reden wenste hij me niet te vertellen, want dat ging me geen bal aan zei hij(zijn zus heeft een tijdje de overdracht begeleid. Toen ze zag hoe hij deed tegen mij, heeft ze daar met hem over gepraat en sindsdien hebben ze ruzie.) Mijn ex zou desnoods de Jeugdzorg inschakelen en naar de rechter gaan, wanneer ik wel naar zijn zus zou toegaan met onze dochter. Ik heb zijn zus en hun ouders rechtstreeks gevraagd of ze drugs gebruikte en zijn vader heeft daarna met hem gepraat. Dat had ik niet mogen doen, zei mijn ex, want het was ZIJN familie. Omdat ik wat betreft de kwestie met zijn zus mijn eigen plan heb getrokken, probeert hij het nu via onze dochter. Als zij nog bij zijn zus komt, mag ze nooit meer bij hem komen, totdat ze kan luisteren, heeft hij onze dochter gezegd. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, moet je nog steeds strijden. Voor je kind, maar op een andere manier. Blijf alert, maar blijf ook zakelijk. Laat je emoties thuis. Zeg niet: hij is een zak, een incompetente vader, maar vertel waarom hij een incompetente vader is. Vang je kind op, zo goed en zo kwaad als het kan. Vertel ook je kind niet wat zijn vader allemaal doet. Ook al vind hij hem al een lul. Ga in op de gevoelens van je kind ('Ik voel dat jij nu heel verdrietig/boos bent'), maar blijf neutraal in het gebeurde (ook al ben je woest). Word stoïcijns, laat je niet meer omverblazen door zijn acties. En geloof me, het kost belachelijk veel tijd om dat te bewerkstelligen, maar probeer het. Het is ook goed voor je eigen gemoedstoestand. Ik heb jaren de overdracht gedaan met iemand erbij, omdat ik niet alleen durfde (niet dat het hielp). Ik had altijd hartkloppingen wanneer ik binnenkort naar hem toe moest of hij hier kwam. Ik boog elke keer weer voor hem (ben bijvoorbeeld niet naar een zwemdiploma geweest, omdat dat niet mocht van hem). En ik werd zo ontzettend defensief, net zoals jij nu bent. Elke actie die ik deed, ging ik verdedigen. Want ik was een slechte moeder volgens hem en ik moest en zou dus bewijzen dat het niet zo was, maar ja, misschien was ik dat ook wel gewoon. Zodra ik naar hem moest, bevroor mijn brein, er kwam niets zinnigs meer uit. Lang verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt. En geloof, op een andere manier strijden, wil niet zeggen dat je je kind laat stikken, dat je voor iedereen gaat liggen. Je doet het alleen wel slimmer. Trouwens, ik heb misschien niet altijd wat aan Jeugdzorg gehad en ze hebben we wel teleurgesteld, maar ze hebben me ook geholpen. Ze hebben me tig keer verteld dat ik geen slechte moeder was, dat ik iets goed deed. Ze hebben naar me geluisterd. Ze snapten mijn frustraties. Ik mocht boos op ze zijn. En dat was misschien wel waardevoller dan mijn ex om de oren slaan met straf. Want ik ben mede daardoor sterker dan hem geworden. Nu ben ik degene die ietwat boven hem uittorent en durf ik voor mijn mening te staan. En ik misbruik dat niet. Mijn dochter gaat nog steeds drie weekenden per vier weekenden naar hem toe. Ik ben daarin ook flexibel. En ik zal mijn ex-man nooit zwartmaken richting mijn dochter. Ik ben er voor haar en ik hoop dat we of ooit op een redelijk normale manier op haar huwelijk kunnen zijn en dat zij een sterke vrouw wordt die ook voor zichzelf durft op te komen, ook tegen haar vader, zodat het voor haar goed voelt. O enne, je mag die man heus wel compleet verrot schelden en hopen dat ie een vreselijke dood sterft, maar doe dat bij vriendinnen of iemand anders die kunt vertrouwen.
Pfff... ik ben begonnen met verder te lezen, maar ik word er gewoon moe van. Ik snap heel goed waarom er tegen TS gezegd wordt, dat ze tegenwerkt. Het straalt uit alle berichten. Alleen maar beren op de weg en verwijten. Zoals iemand anders ook al zei: Stop met vechten. Op deze manier werk je je ex alleen maar in de hand. En je kind is degene die de dupe is. NIET alleen van je ex en jeugdzorg. Ook van je eigen houding en gedrag. Zowel direct als indirect.
Ik sluit me hierbij aan. Bij de eerste post dacht ik dat het om een 3jarige gaat, zo werd het verhaal gebracht. Maar een 8jarige heeft in de meeste gevallen geen handje nodig om over te steken, of een volwassene die er pal naast staat. Ik kan me niet voorstellen wat er zo fundamenteel fout is aan een 8jarig kind die als eerste naar buiten gaat en dat de volwassene iets later komt. Dat hij vervolgens blijkbaar meerdere keren de weg op rent, en 'gered moet worden om niet onder een auto te komen' is dan kwestie van geen besef over straat oversteken. Dat hoort bij een kleuter, maar toch niet meer met 8jaar? Ik denk dat dit als voorbeeld gebruikt is om 'onveiligheid' aan te tonen, en heeft wellicht dieper liggende trauma's aan ten grondslag.. Echter vind ik dit voorbeeld aandragen meer getuigen van de wijze hoe ts naar het geheel kijkt...
Volgens mij is dat TS haar kind zomaar de straat overstak de bekende druppel. TS, vervelend en lastig dat je in deze situatie zit. Kan best wezen dat vader altijd recht heeft om zijn kind te zien, maar volgens mij is het soms beter om het contact volledig te verbreken en schadelijker als het contact door blijft gaan. Iemand die jaren geen contact opneemt met zijn kind en vervolgens weer omgang eist, kan van mij de boom in. Ik lees het verhaal van een gefrustreerde en verdrietige moeder. Sterkte TS!
Volgens mij wordt TS nergens gebasht, er wordt alleen aangeven dat mensen het er niet mee eens zijn en TS anders overkomt in haar berichten dan ze wellicht bedoeld. Dat is natuurlijk de keerzijde van iets plaatsen op een forum daar kunnen ook mensen zijn die het niet met je eens zijn en de situatie anders zien dan jij zelf. Voor nu vind ik dat iedereen gewoon netjes op TS reageert. Om even terug te komen d'r omgang stopzetten, dit gaat niet zo makkelijk als je een ots hebt en een gezinsvoogd als TS dit doet dan werkt zij tegen met alle gevolgen van dien.
Je hebt gelijk, vaasje. Heb mijn opmerking verwijderd, maar vind wel dat er wat aanvallend gereageerd wordt. Dat TS maar rustig moet doen. Ik lees veel ingehouden woede. Kan je dan nergens bezwaar maken tegen OTS of een officiële klacht indienen?
Voor zover ik weet kan dat wel mja dat ben jij tegen hun en je trekt uiteindelijk aan het kortste einde. Heel vervelend maar wel waarheid. In Ts haar geval ligt het ook nog wat gecompliceerder dan alleen dit dus of ze daar goed aan doet ik betwijfel het.
Ik vind dit wel erg simpel.. of het kind nou 3, 8 of 12 jaar is op het moment dat dit gebeurde was de begeleider of zelfs de vader verantwoordelijk. Zij hadden dit voorval moeten voorkomen! Niet de moeder. Ook dat ik hier een reactie lees dat ts dan maar 5 min eerder had moeten komen, waarom? het kind was in hun handen dus zij moeten zijn veiligheid waarborgen! Natuurlijk is dit voorval nummer zoveel, dat blijkt ook wel uit de (boze) berichten van ts, en zij zal vast niet overal even correct op gereageerd hebben maar ik neem aan dat iedereen begrijpt dat bepaalde dingen die uit emotie gezegd/gedaan zijn heel begrijpelijk zijn. Het gaat wel over haar kind! En ik ben ook van mening dat vechten tegen jeugdzorg geen zin heeft, en dat je op bepaalde momenten beter maar gewoon "ja en amen" kunt zeggen. Maar kom op zeg, als het zo tegen je gevoel indruist, als je ziet hoeveel pijn en verdriet je kind ervan heeft dan moet je wel verrekte hard zijn om dat zomaar te kunnen..
Lieve Maev Ik ken je verhaal, je hebt al vaker dingen verteld over je ex en de omgang. Maar echt lieve meid er klinkt zoveel verbittering in je schrijven dat ik me echt afvraag of je zoontje dat (onbewust) niet allemaal mee krijgt. Ik begrijp echt wel dat je alleen het beste met hem voor hebt maar misschien als jij je anders gaat opstellen dat het voor hem ook beter wordt. Ik weet nog dat je schreef dat bij het minste wat fout ging je meteen gaat mailen naar de gezinsvoogd. Het komt soms net over alsof jeugdzorg niks goed doet. Ze gaan het zien als iemand die niet wilt meewerken en dat gaat voor jullie en je zoontje alleen maar nadelen hebben. Ik denk echt oprecht dat je zoon verscheurd zit in jouw emoties en om jou niet te kwetsen deze volgt. Je zal dit (hoop ik dan) niets bewust doen maar het gebeurd wel. Probeer er blanco in te staan, probeer happy te doen over ex ook als hij een afspraak niet nakomt. Succes ermee!
Ik krijg ook heel erg het gevoel dat het oversteek incident een de druppel is die de emmer deed overlopen. En als ik de feiten lees die TS beschrijft kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Een kind van 8 die het huis en in de auto sloopt omdat hij naar zijn vader is geweest of er heen moet lijkt me geen gezonde, wensbare situatie. Een beetje mopperen "hoort" erbij, maar zulk agressief gedrag niet. Ik heb (gelukkig) geen verstand van begeleid bezoek, maar wanneer je zoon er zoveel "last" van heeft moet je daar toch iets mee. Het is juist schadelijk voor jullie zoon om ef op deze manier mee door te gaan. Wat zijn je mogelijkheden? Neerleggen bij Jeugdzorg, advocaat, onafhankelijke kinderpsycholoog....? Er is altijd iets wat je kan doen. Heel veel sterkte...
Ik lees vooral heel veel verdriet, pijn en boosheid. Er is van alles gebeurd, jullie waren samen en hebben samen voor een kind gekozen en alles wat er gebeurt draagt niet bij aan de ontwikkeling van je kind. Dit geldt voor de kant van vader maar ook voor jouw kant. Jeugdbescherming is er voor het kind, voor de belangen van het kind op de korte en langere termijn. Jeugdbescherming plaatst het kind altijd op de eerste plek. En als je, zoals jullie, zo'n verleden hebt is het erg verstandig dat jeugdbescherming in beeld is. Bedenk goed dat je alleen jezelf kunt veranderen, je kunt je ex niet veranderen. Je hebt ook geen daadwerkelijke invloed op wat rechters, jeugdbescherming oid in het belang van jullie kind besluiten. En bedenk dat jullie emotioneel betrokken zijn maar organisaties niet. Je kind verdient een moeder (laat ik me even op jou richten) die goed voor haar kind kan zorgen (zowel lichamelijk als geestelijk), op de been blijft, een voorbeeldfunctie vertolkt, een kind kind laat zijn. Ik vraag me nav je berichten af of je kind kind kan zijn. Wat krijgt hij allemaal mee van alles wat er gebeurt? Ik raad je aan om professionele hulp te zoeken voor jezelf die je kan helpen om, vanuit de gedachte dat je alleen invloed hebt op je eigen handelen en dat het jouw taak is om je kind kind te laten zijn, verder te komen. Want nu klinkt alles fors beschadigd. Sterkte!
Uiteraard zijn zij wel verantwoordelijk, maar ik vind dat je niet hoeft te verwachten dat het een logische actie van een 8-jarige is om zo een weg op te lopen/rennen. Als je het niet verwacht en het kind in ene zo'n actie uithaalt, dan kan je het ook niet voorkomen. Volgende keer maar een handje dan en zelfs dan kan het kind zich losrukken en zoiets uithalen, het valt dus niet te voorkomen tenzij je een veiligere plek kiest.