Ik had me deze zwangerschap heel anders voorgesteld. Ik had gehoopt dat ik meer kon genieten. Maar helaas is dat niet zo. Ik kom steeds meer tot de conclusie dat ik het helemaal niet leuk vind om zwanger te zijn en ik vind dat behoorlijk cofronterend. Meer dan een jaar heb ik gewacht tot ik zwanger 'mocht' worden. Ik was er eerder aan toe dan mijn man en hij vond dat ik mijn studie eerst af moest maken (ik was het ermee eens, ook al wilde ik liever niet wachten). Toen ik die bijna af had en we ervoor gingen, werd ik gelijk zwanger. Alles liep zoals het moest zijn. En toen kwam de misselijkheid. Toen de bekkenpijn en de vermoeidheid. We besloten om een anders huis te kopen en ons huis te koop te zetten. Scriptie werd afgekeurd en ik moest er flink aan sleutelen. Alles kwam even tegelijk. Inmiddels is ons huis verkocht en heeft de koper een hobbel met de hypotheek te gaan, maar het zou goed moeten komen. Ik ben geslaagd en heb 15 februari mijn diploma uitreiking. En toch...ik voel me niet vrolijk. Ik wordt mega chagrijnig wakker en ga niet met een fijn gevoel naar bed. Ik kan weinig doen en ik ben heel snel weer moe. Overal krijg ik bekkenpijn van dus ik moet ook echt rustig aan doen. Het voelt gewoon alsof mijn basisgevoel, dat wat je hebt als alles om je heen goed is en je niks aan je hoofd hebt, net onder de nullijn zit. Mijn temperamentvolle dochter van 2,5 hoeft ook maar weinig te doen om me uit mijn slof te laten schieten. Ik kan zo weinig hebben... Vanmorgen ben ik voor het eerst in huilen uitgebarsten. Is dit normaal? Heb ik een prenatale depressie? Moet ik aan de bel trekken bij de verloskundige of huisarts? Ik weet het even niet. Misschien is het nu even k*t en gaat het over een paar dagen wel weer. Wie herkent dit en kan me advies geven? Ik moet nog meer dan drie maanden, het is natuurlijk wel de bedoeling dat ik dat vol kan houden...
het kan ook alle spanning zijn. ook die spanning die nu weg valt. je hebt je diploma gehaald (gefeliciteerd) dus daar geen stress meer van. jullie huis is zo goed als verkocht ( hoop je) dus ook daar valt de stress van weg ( toch nog een beetje omdat de koper zijn hypotheek nog goed moet krijgen) wel nog de spanning van jullie andere huis en dat moet natuurlijk snel ingericht worden. je kan je nu wat meer druk maken over je zwangerschap en daar meer over nadenken. het klinkt bij mij alsof je eindelijk al je spanning wat los kan laten en dat kan gepaard gaan met een "depressief" gevoel. als je toch teveel twijfelt kan je gewoon naar je huisarts en aankaarten waar je mee zit dan kunnen ze je helpen. ook Vk kan je hierbij helpen. wat betreft je dochter die je uit je slof laat schieten tja zoals je zegt ze is temperament vol en wilt graag aandacht. negatieve aandacht is ook aandacht. zeker als je al moe bent kan je weinig hebben probeer toch kalm te blijven naar je dochter. Dat is heel moeilijk zeker als je al moe bent en je gewoon even rust wilt. (heb ik ook last van bij mijn dochter van 10 maanden die wilt op het moment niet alleen gelaten worden in bv box of bed dan begint ze te schreeuwen en te huilen alleen laten en ze is op de grond is het geen probleem het alleen laten is om zelf naar de wc te kunnen of even een wasje ophangen dus wel in huis zijn)
zie trouwens in je handtekening de naam van je dochter en geboorte datum mijn nichtje heet ook zo en is van 6-11-2014
Wat Oceanna zegt kan prima, dat de stress er van afgelopen maanden nu even uitkomt. (gefeliciteerd met je diploma!). Maar zou het wel aankaarten bij je vk dat je hiermee zit. Zo kan je samen met haar en je man in de gaten houden, of het stress is wat eruit komt of toch wat anders. En misschien heeft ze tips/hulp hoe je dat basisgevoel ook weer ff op orde krijgt.
Vervelend dat je je zo naar voelt. Hormonen doen rare dingen en al die spanning er nog bij, het kan best zijn dat het soms teveel wordt. Bespreek het inderdaad met je vk, misschien dat een vitaminekuur iets kan doen? Ik vind zwanger zijn ook helemaal niet geweldig. Pas vanaf het tweede trimester kon ik een beetje genieten. En bij de tweede had ik vanaf 6 maanden heftige voorweeën en kans op vroeggeboorte.
Bedankt voor juliie reacties! Het wegvallen van de spanning kan het ook zijn ja. Al zit bij ik deze zwangerschap al vanaf het begin niet lekker in mijn vel. Ik dacht dat het een beetje kwam doordat de 'magie' er bij de tweede zwangerschap een beetje af is. En sowieso denk je 'niet klagen, zwanger zijn is niet makkelijk, de kwalen horen erbij' etc. Maar ik begin me nu dus te beseffen dat het er niet beter op wordt, ik blijf me niet goed voelen. Dus misschien is het nu wel tijd om het aan te gaan geven. En ja een temperamentvol meisje maken dat slecht slaapt maakt het er niet makkelijker op, dat is gewoon zo. Maar ik heb een superlieve man die me op alle mogelijke manieren ondersteunt, dus aan mijn relatie twijfel ik niet. Overigens neem ik al vitamine D (moet ik blijven doen vd huisarts) en ik ga kijken voor een Bach bloesem remedie.
Ik had die termijn ook dat ik me beetje blue voelde.. Ondanks dat alles goed gaat. Houd het even in de gaten maar wellicht gewoon je hormonen en beetje teveel stress gehad. Komt vast goed en idd aangeven bij je vk.
Je bent zwanger! Gefeliciteerd! 😉 Veel van je klachten zijn gewoon normaal. Niet de beste timing om nu je huis te koop te zetten misschien. Je hebt extra stress en dat is niet fijn tijdens zwangerschap. Jezelf een keer neerslachtig voelen is ok. Zolang t maar bijtrekt. Hier ook verl te verwerken gehad tijdens de zwangerschap dit betekend niet dat je een prenatale depressie hebt
Geen ervaring met het zwangersgebeuren nog. Maar ik zou het wel melden bij de vk. Daar is zij ook voor. Maar misschien kan jij eens kijken naar een osteopathie behandeling. Deze doen zowel iets op fysiek als op geestelijk vlak. En probeer te gaan slapen als de kleine ook slaapt. Succes/sterkte!
Misschien gewoon accepteren dat jij het niet fantastisch vind om zwanger te zijn. Ik vind er ook echt helemaal niets aan! Blij als het weer voorbij Is, en dan heb ik geen last van m'n bekken. Het Is gewoon niet voor iedereen een feest. Prima toch? Ik voel me d'r niet schuldig over...
Ik herken er veel van. Vraag me soms af of ik me aanstel, want de zwangerschap loopt goed. Maar toch vind ik het zwaar: ik heb al een enorme buik, drukke baan, gezin, verbouwing, huishouden, sociale contacten. Alles gaat door, maar ik heb maar de helft van de energie en vaak hoofd- en rugpijn. Pffff en dan me weer schuldig voelen over al mijn geklaag haha. Helaas dus geen advies, sorry. Alleen een lotgenoot. Ik hoop dat je je snel beter voelt!
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Of eigenlijk helemaal niet want we hebben allemaal liever een onbezorgde en fitte zwangerschap Ik ben toch wel van het 'niet klagen, maar dragen' en dan blijf je ergens misschien wat lang mee doorlopen. Dat het niet makkelijk is om zwanger te zijn, dat wist ik van tevoren al. Maar mentaal niet goed in mijn vel zitten vind ik wel lastig. Ik heb een verleden met veel depressies dus ergens gaat er dan een belletje rinkelen. Bovendien heb ik psychologie gestudeerd en ik wil niet op mijn kont zitten wachten tot zo slecht gaat dat ik niet meer kan. Dus dat speelt ook mee...Volgende week moet ik weer naar de vk en dan zal ik het er over hebben.
Ik vond de eerste zwangerschap erg tegenvallen, ik had niet gedacht dat het zo'n impact op mijn leven zou hebben. Zwanger was toch geen ziekte ? Maar toch kon ik vrij weinig, vroegtijdig in ziektewet, veel pijn, veel kwaaltjes... Ik vond het erg zwaar. Mijn tweede zwangerschap was nog veel erger. Zat psychisch heel erg in de knoop, veel huilen, somber, oververmoeid en extreem misselijk, al snel gevolgd door bekkenpijn. Ik kon niets meer, voelde me een wrak. Ik herkende het gevoel van een periode dat ik overspannen was (nou ja, minus dus de misselijkheid en bekkenpijn ) en was ook erg bang dat nooit meer goed zou komen, dat ik in ernstige depressie zou schieten e.d. VK benoemde het als dat ik erg veel last had van de psychische kwaaltjes (hormonen). Ze bleef het in de gaten houden, aangeboden er met iemand over te praten. Na de bevalling voelde ik me als herboren. Zodra de baby eruit was, zag de wereld er heel anders uit en waren die gevoelens als sneeuw voor de zon verdwenen. Dat deed mij beseffen dat het toch echt hormonaal was geweest, hoe heftig ook... Terugkijkend had ik in het jaar voor zwangerschap ook best wat meegemaakt, dus opgebouwde spanningen hebben wellicht ook een rol gespeeld. De derde zwangerschap was ook erg zwaar, kon niets door HG, maar ik kon het psychisch beter hebben, omdat ik nu de geruststelling voelde dat het wel goed zou komen... Al zijn 9 maanden dan nog steeds erg lang en heb ik erg gebaald dat het niet op een leukere manier kon ... Nog steeds kijk ik wel met enige jaloezie naar zwangeren collega's die gewoon tot 36 wkn kunnen blijven doorwerken en schijnbaar gewoon hun leventje kunnen voortzetten, ondanks baby in buik. Het is ons blijkbaar niet allemaal gegund. Veel sterkte!