Lieve dames, Ik ben de afgelopen tijd niet heel actief geweest op het forum, omdat de afgelopen twee jaar mijn leven behoorlijk op z'n kop heeft gestaan. Normaal gesproken ben ik niet zo van om al mijn sh*t op een forum neer te zetten, maar ik wil graag advies van mensen die mij niet kennen. Begin 2012 wilden mijn man en ik een kindje. Toen dat lukte, zijn in het ziekenhuis beland en een lang verhaal kort: Augustus 2014 ben ik bevallen van onze prachtige IVF dochter. Hoewel we het nieuwe ouderschap zwaar vonden, genoten we ook volop. Hier hadden we jaren op gewacht. Onze relatie ging in die tijd al niet zo lekker. Ik voelde me niet gesteund, omdat mijn man steeds vaker voor andere dingen (vrienden, sport) koos en niet voor mij en onze dochter. In februari 2015 sloeg het noodlot toe. Een bloedvergiftiging bij mijn man. Ineens was hij doodziek en werd ik voorbereid op zijn begrafenis. Wonder boven wonder heeft hij de strijd gewonnen. Maar niet zonder opoffering. Hij heeft 3 weken in coma gelegen, is 2 keer bijna doodgegaan, heeft een dubbele onderbeenamputatie moeten ondergaan, is aan één oor doof geworden, heeft sindsdien ernstige darmproblemen en een lijf vol met littekens. Al met al is hij ruim 9 maanden van huis weggeweest. Onze dochter was 5 maanden toen hij het ziekenhuis in ging en was 1 jaar en 2 maanden toen hij weer thuis kwam. In die tijd schipperde ik tussen ziekenhuis/revalidatiecentrum en thuis met kind. De rest van mijn leven lag totaal stil. Inmiddels is hij alweer ruim een jaar thuis. Lichamelijk gezien gaat het redelijk goed met hem, hij redt zich prima met zijn protheses en kan bijna alles weer. Ook onze dochter naar bed brengen gaat goed, hoewel zij hem niet altijd even goed accepteert. De band tussen haar en mij is in die 9 maanden iets te sterk geworden, denk ik. Door alles wat er gebeurd is, is een bepaalde vorm van verwijdering ontstaan. Ik heb geleerd alles alleen te doen en accepteer niet snel meer hulp van hem. Deels ook omdat ik hem nog steeds als gehandicapte zie, terwijl hij zich echt prima redt. Door de verwijdering tussen ons ben ik meer open gaan staan voor anderen. Dit resulteerde in een behoorlijke verliefdheid voor een collega. We hebben een paar keer afgesproken, maar er is nooit iets tussen ons gebeurd. Begin november heb ik dit overigens opgebiecht aan mijn man. Ik wist namelijk dat er iets moest gebeuren, ik was namelijk niet gelukkig in mijn leven. Wat voor mij op de achtergrond ook nog mee speelt, is het feit dat mijn man ook nog impotent en volledig onvruchtbaar is geworden door de bloedvergiftiging. Daarnaast is hij ook qua mens veranderd. Weinig ondernemend, zit avonden achter elkaar op de bank op z'n Ipad/telefoon, korter lontje naar onze dochter toe en weinig blijk van waardering naar mij. Hij is niet meer de man op wie ik gevallen ben bijna 8 jaar geleden. Sinds oktober proberen we onze relatie te redden door middel van relatietherapie, maar dat gaat nog niet echt ergens heen. Gisteravond hebben we gepraat met elkaar. Ik heb hem eerlijk verteld dat mijn redenen om te blijven vooral praktisch zijn en gaan om ons meisje (ik wil geen kind in een gebroken gezin) en dat mijn redenen om te gaan vooral emotie is (ik ben niet gelukkig en ik houd niet meer van hem op die manier die hij van mij verlangt). Onze conclusie gisteravond was dat we nu een beetje op een breekpunt zitten. Er moet iets gebeuren, omdat we anders sowieso afstevenen op een scheiding. We weten alleen niet zo goed wat. We doen EFT-therapie, maar dat werkt niet echt voor ons. Hebben jullie misschien nog tips of adviezen? Ik zit namelijk een beetje met mijn handen in mijn haar.. Liefs, Aster
Wat een heftig verhaal! Ik begrijp dat jullie nu een bepaalde vorm van therapie doen ik ben er verder niet mee bekend maar Is er geen andere vorm van therapie die misschien beter aansluit bij jullie behoefte en die voor jullie wel werkt? Of wellicht ndividuele therapie? Ik kan me iets van traumaverwerking best indenken namelijk, jullie hebben allebei een behoorlijk heftig tijd achter de rug!
Dank voor je bericht, Ligero! Ik heb traumaverwerking gehad in de vorm van EMDR. Hierbij wordt het trauma 'overschreven'. Ik vind de aanblik van mijn man alleen nog altijd zo heftig, dat hij voor mij mijn trauma weer triggert. Individuele therapie hebben we allebei ruim een jaar gehad, daarin zijn we dus ook scheef gaan lopen naast elkaar.
Ik ken emdr inderdaad. Wat jammer dat het niet helemaal het gewenste effect heeft gehad aangezien je schrijft dat je man het trauma weer triggert. Al kan ik me dat wel voorstellen. Ik zou met de therapeut in gesprek gaan dat in ieder geval jij blijkbaar nog niet alles goed hebt verwerkt en wellicht Is er nog een andere vorm van therapie die jij (of jullie samen) kunnen volgen. Heeft jouw man overdag een tijdsbesteding wb werk oid? En wat deed hij hiervoor aan hobby? Je schrijft dat hij lusteloos op de bank zit. Misschien kan hij weer een hobby oppakken. En jij? Genoeg tijd voor jezelf, je vriendinnen, je hobbys?
Hij heeft het leven zo goed als normaal weer opgepakt. Qua sport heeft hij een nieuwe uitlaatklep gevonden (hij was hardloper) en hij werkt inmiddels weer fulltime. Ik werk parttime, omdat we onze dochter niet langer dan drie dagen naar de opvang willen sturen. Verder staat mijn leven nog even stil als eerst. Ik spreek af en toe met vriendinnen af, maar dat is vaak met dochter erbij. Hobby's heb ik moeten laten, omdat daar nauwelijks tijd voor is. Ik moet ook meer een leven voor mezelf vinden, maar ik merk dat ik een hoop valkuilen zie. Ik ben zelf bang dat ik op den duur een scheiding als enige uitweg ga zien en dan vraag ik me af of ik er echt genoeg aan heb gedaan. Ik ben bereid mezelf volledig weg te schrijven voor hem en voor mijn dochter, maar mijn leven is ook maar kort en ik leef het maar één keer. Mijn hele toekomstdroom is ook volledig in duigen gevallen.
Wat een vreselijke tijd hebben jullie achter de rug. Ken je deze vorm van relatietherapie? EFT Netwerk Nederland: Interview met Sue Johnson Hopelijk vinden jullie elkaar terug.
Terug in de tijd kan je niet. Wat wil je in de toekomst? Hoe zie je die voor je? Hoe wil je die doorbrengen? Waar beleefde je als kind veel plezier aan hobby's? Ga weer goed voor jezelf zorgen, dan valt het op zn plek. Sterkte!
Welke valkuilen zie je als je denkt aan het uitoefenen van hobby's en het afspreken met vriendinnen? En welke toekomstdroom Had je die nu in het duigen Is gevallen?
Wat een heftige tijd maken jullie door zeg. Misschien iets om met de relatietherapeut te bespreken dat het niet voor jullie werkt. Lijkt me goed om uit te zoeken wat jullie wel nodig hebben. Een ding wilde ik je wel nog zeggen. Als ik lees dat je het idee hebt dat je man nog steeds herinneringen triggert vraag ik me af of de emdr wel volledig klaar is. Misschien moet het toch allemaal nog beter een plekje krijgen. Heel veel sterkte en kracht toegewenst
Je schrijft dat er voorheen al geen leuke relatie was, niet genoeg aandacht voor elkaar etc. Ik heb het gevoel dat je er gewoon geen zin meer in hebt. Maar daar kun je hem de schuld niet van geven. Je leven staat stil? Beetje overdreven. Je hebt een kind, dat wilde je graag, je wil er graag tijd in stoppen, dat is heel erg zinvol (vind ik). Je hele toekomstdroom valt in duigen? Dan zoek je een nieuwe oplossing. Het is jouw droom, jouw verantwoordelijkheid. Je hebt geen tijd voor hobbies? Wie wel. (Ik ben momenteel tbm en zelfs ik heb niet genoeg tijd voor alles Kan het zijn dat stress/zorgen er misschien nu pas uitkomen, nu het leven van je man weer op de rit lijkt? Sterkte gewenst iig.
Ik ben het hier wel mee eens. Het is ongelofelijk heftig wat jullie hebben meegemaakt, maar ik denk dat je momenteel ook wat weg zit te zinken. Alsof de klap nu pas komt. Je man herstelt goed, revalideert en pakt zijn leven weer op. Dat is heel fijn. Maar jij bent nog niet goed bekomen van alles. Wat valt er nu in duigen? Zie je jezelf niet meer naast je man in de toekomst? Hoe kan dat? Vergeet niet dat dit een trauma is en dat je daarom ook anders op alles kan reageren. Als straks, hopelijk dankzij goede therapie, alles weer helder is voor je, kan je de dingen weer heel anders bekijken. Ik zou dus nu zeker geen grote beslissingen nemen.
Aster wat naar dat je je zo voelt. Ik zie dat jullie relatietherapie hebben EFT. HET DOEL VAN DIE THERAPIE is niet perse dat jullie bij elkaar blijven maar dat je meer zicht krijgt op wat er gebeurt tussen jullie en waar je behoeften liggen. Daardoor krijg je zicht op de patronen in je relatie. Als jij zegt dat je eigenlijk niet meer bij je man wilt zijn kan EFT ook het gevoel niet terugbrengen. EFT kan helpen om weer dichter bij elkaar te komen, maar het kan ook leiden tot het ontdekken van dat je te verschillend bent en je beter op een goede manier kunt ' ontvlechten'. Echter jullie zullen samen die keus moeten maken. Geen keuze maken is ook een keus maken en stilstand betekent ook dta je in het patroon blijft zitten waar je regelmatig tegen aan loopt
Jeetje wat een heftige tijd hebben jullie achter de rug, of eigenlijk zitten jullie er nog middenin. Heel veel sterkte.
Het komt op mij over dat jij junna deze vreselijk heftige en hectische tijd pas eigenlijk net in het verwerkingsproces komt. Je partner is alweer hard bezig met het opbouwen van zijn leven. Jij hebt in periode met name in de overlevingsmodus gestaan. Nu alles weer redelijk normaal wordt is dat voor jou ook heel raar natuurlijk. Dit is nu niet het moment om heftige beslissingen te nemen. Denk dat het goed is dit ook met de therapeut te bespreken en te bekijken of een andere hulpverlener jou/ jullie wellicht niet beter kan helpen. Een aantal zaken zijn voor mij nog niet duidelijk: Je geeft aan dat je toekomst dromen in duigen zijn gevallen, wat precies? Je geeft aan dat je partner ook nog impotent en onvruchtbaar is geworden, in hoeverre is dit voor jou belangrijk? Je gaf aan verliefd te zijn geworden op een collega.... Is die nog zo? Naast relatietherapie denk ik dat het ook goed is dat je nog een eigen therapeut hebt. Je bent ongelukkig, wat maakt precies dat je ongelukkig bent? Wat zou je willen, waar wordt je gelukkig van en hoe zie jij je toekomst?
herkenbaar maar dan bij mijn kind zolang ziekenhuis, ook afscheid moeten nemen en hij is getekend, ik zie het nog elke dag aan zijn littekens. en zo heftig. Mijn advies is, ga leuke dingen doen samen, ga ergens lunchen, leer elkaar opnieuw kennen en geef hem een kans. Het gevoel dat je afscheid moest nemen, en hij er nu toch is, gehavend zodat jij hem ziet als gehandicapte. Omdat jij hem zag toen hij bijna doodging kun je het je haast niet voorstellen dat hij er nu nog is. Zo stel ik het me voor in ieder geval. Je nam al afstand door korstondig verliefd te worden op een ander, wat natuurlijk afleiding voor je was. En nu.. is hij er. Maar niet zoals eerst. Gelukkig redt hij zich goed, hij moet het accepteren, maar ook jij moet het leren accepteren dat hij nu zo is, en dat hij er nu toch nogsteeds is. Ook al dacht je even dat het heel anders ging aflopen. Ik heb zelf ook therapie gevolgd, geen emdr, omdat emdr meer is voor korte gebeurtenissen en geen langere perioden, ik bedoel: 9 maanden is niet een kort trauma, maar meerdere trauma`s, schuld naar je dochter, naar je man, je leven stond op zijn kop. onzekerheid. Ik heb een soort acceptatietherapie gevolgd. stuur me pb als je er meer over wilt weten. Sterkte!