Hahaha gewéldig! En zó herkenbaar. Wij noemen onze kinderen ratje en rotje. En dan mogen ze zelf uitzoeken wie wie is. Stelletje ondankbare beesten! En toch aah <3
Herkenbaar!!! onze dochter is nu 3,5 en zit op de psz. Ik ben thuisblijfmama en door bedrijf aan huis van manlief, zit ik veel "opgescheept" met dochter. zelfde pittige karakter, dus dat botst enorm. Maar aan de andere kant is ze zo lief, sociaal, slim enz. Op "gewone" dagen zie ik haar echte karakter en dan hou ik zo enorm veel van haar!!! Maar op die loeizware peuterpuberteit momenten, aahhhhh, dan heb ik de neiging om haar op marktplaats te zetten Er is een 2e op komst en hoop zo dat deze rustiger is! Ik zou gék worden met nog zo'n stuiterbal in huis Dochter gaat na de zomervakantie naar school, ik kijk er naar uit, klinkt ego(ook zo'n taboe, blij als je kind eindelijk naar school gaat....), maar voor haar zou het ook zo goed zijn, want ze is me daar een pienter kind, dat hou je niet voor mogelijk. Ik kan haar bijna geen uitdagingen meer bieden, dat kunnen ze straks op school wel. Hoop dat ze dan ook rustiger word. Soms denk ik weleens; ik straks weer 4 jaar door zien te komen, weer die babytijd, weer die dreumestijd, weer die peuterpuberteit....Dan voel ik me echt een slechte moeder. Terwijl onze 2e zo'n ander kind kan zijn, en daarbij; heb al zoooooveel geleerd van onze 1e!! Ik ben inmiddels wel wat gewend op het gebied van temperamentvolle kinderen
Nummer 1 is dat ik het na de geboorte van zoon 1 loodzwaar vond. Dat gehuil, de onzekerheid, mijn vrijheid inleveren, ik balanceerde tussen wat hou ik veel van je en wat hebben we in hemelsnaam gedaan!!! Hij was erg pittig door veel huilen en reflux en achteraf gezien heb ik misschien dichter in een pnd gezeten dan ik dacht masr zeker het eerste jaar twijfelde ik of dit het nou was. Nu schijt ik eigenlijk 7 kleuren voor de geboorte van nummer 2...en twijfel ik terwijl ik zwanger ben soms wel of we dit wel moeten doen een tweede. Haha dat zal ongetwijfeld loslopen want het moederschap gaat me nu prima af en niemand waar ik zo verliefd op ben maar echt, het was zo donker in die periode! Daarnaast heb ik soms gewoon geen zin om met blokken te spelen of te knutselen ik mis sons gewoon mijn vrijheid het was best lekker toen ik alleen of samen woonde. Alle tijd voor ons, geen gerace en geplan.. soms wil ik daar wel naar terug. De constante verantwoordelijkheid en zorgen vind ik best moeilijk soms. Maar ja ook dan is er weer een cliché waar: mijn zoontje is het mooiste wat ik ooit heb gekregen en ik zou hem Echt niet meer willen missen!
Ben je gek, ik vind je een behoorlijke held dat je in 3,5 jaar 4 kinderen op de wereld zet terwijl je nog zo jong bent. Dan ben je overduidelijk ook super gelukkig in je moederrol. Het is nl hard werken, ook al heb je een middagje oppas en zit je bij de kapper doe je de rest van de tijd vast genoeg. Mooie verhalen ertussen! Tsja taboe's, valt mee. M'n dochters moeten alleen beiden nog opdrogen en m'n zoon is een mooi exemplaar 😉. Oh en ondanks dat ik jaren in de MM zat en er vanwege de vroege overgang grote kans was op kinderloosheid hoopte ik intens op een dochter terwijl je in zo'n wanhopige situatie eigenlijk weinig te wensen hebt...
Toen mijn zoon geboren was had ik het 'lef'om te zeggen dat het net E.T. was.. zo voelde het voor mij en zo zag ie er uit (na vacuumverlossing). Nou je had die zuster moeten horen: ...en dat zeg je toch niet over je kind , hij is prachtig. Eh, heb je een bril nodig.. Oh en hij was een huilbaby, dus in die periode kon ik me echt voorstellen dat mensen hun kind wat aan doen.. ik heb weleens met m'n oren onder de douche gezeten om even 10 min het gekrijs niet aan te hoeven horen. Uiteraard heel vervelend voor mijn zoon, maar op zon moment vond ik het zieliger voor mezelf. Vind ik wel erg om toe te geven.. En ik zeg ook regelmatig dat ik af en toe gek van ze wordt, maar dat worden ze ook vast van mij. Of dat ze geen modellen zijn, maar ja, dat zijn mijn vriend en ik ook niet. Ze zijn niet perfect, maar zo zijn ze wel op hun mooist Oh en mijn derde is veruit het makkelijkst en daar geniet ik erg van.
Voor anderen misschien taboe maar voor mij heel normaal: - mijn man en ik gaan regelmatig met z'n tweeën een aantal dagen op vakantie; - ik breng mijn dochter altijd op haar vaste dagen naar het kdv, ook als ik schoolvakantie heb, die dagen geniet ik enorm van tijd voor/met mezelf; - als mijn man in het weekend een aantal uur heeft gewerkt en thuiskomt, ga ik een uurtje de deur om in mijn eentje koffie te drinken. Ik ben gelukkig knettergek op mijn dochter maar na de geboorte voelde ze niet als mijn kind, het was een meisje dat ze van achter het gordijn omhoog toverden. Ik wilde heel graag voor haar zorgen, heb dat ook meteen gedaan maar ik werd ook meteen overvallen door een enorm beklemmend gevoel; mijn oude leven is verdwenen. Heb ik me even schuldig over gevoeld, maar het was niet anders, met het accepteren van dat gevoel kwam ik een stuk verder. Maar ik kan me voorstellen dat dit soort gevoelens taboe zijn. Wat ik wel als taboe ervaar is het feit dat ik niet meer op de eerste plaats kom, ik vond het moeilijk dat ik nu voor niemand meer de belangrijkste was. Klinkt egocentrisch maar zo voelde ik dat, inmiddels kan ik daar gelukkig prima mee leven .
You're not alone!!! Hier een meisje van 3,5 die snel overprikkeld is!!! ik herken je gevoel! ben je ook weleens jaloers op van die ouders met zogenaamd "perfecte" kinderen? Ik verbaas me altijd over moeders met babys die overal hun kind mee naar toe nemen en dat ze dan gewoon liggen te pitten in de kinderwagen. Moest ik eens doen met dochter toen der tijd. Een uurtje naar het winkelcentrum was bij thuiskomst standaard een krijspartij(en dan deed ik niks geks, gewoon wat stomme boodschappen en weer naar huis). En lekker wandelen met hond naast kinderwagen was er ook niet bij hoor. Ze kotste alles onder of ze lag te huilen. Nou, dan ga je ook niet voor je lol ff de deur uit. Oja, en verjaardagsvisites of feestjes, ik was net zo kapot als we weer thuis waren als zij....
Haha ET als het zo voelt he! Beetje off topic maar tijdens de bevalling drong de vo 3 keer aan dat ik moest voelen toen z'n hoofdje stond. Ik wilde dat absoluut niet maar ze bleef aandringen waardoor ik het toch deed. En fien zei ik: terwijl ik m'n and wegtrok gatverrrrrr. Je had m'n vk moeten horeb: dat is niet gatver dat is je kind hoor! Maar ik vond het idee dat er een hoofdje uit me kwam gewoon echt niks. Zelfde alien gevoel 😂
Haha, E.T... heel eerlijk! Ik vind mijn dochter niet moeders mooiste. Toen ze geboren werd schrok ik heel eerlijk een beetje, omdat ze gewoon geen mooie baby was. Ze heeft mijn gezicht, en juist mijn gezicht vind ik niet mooi aan mezelf. Ze is wel heel schattig en lief verder maar gewoon geen plaatje. En mijn zoon vind ik dus wél helemaal prachtig, het mooiste kind dat ik ooit gezien heb. Krijg ook dagelijks opmerkingen van onbekenden dat hij zo mooi is. Over mijn dochter zeggen ze dat bijna nooit. Maar qua gedrag van mijn zoon herken ik me in het verhaal van Lousaa. En daar kan ik me dan weer héél schuldig over voelen. Bah.
Dit herken ik wel. De tropenjaren, ik denk ook vaak: wow kijk eens waar we nu al zijn! onze kids zijn 5 en een half (2x) en net 8 jaar. die tropenjaren waren erg zwaar. Onze kinderen zijn te vroeg geboren, bij 27 weken, alle drie. Daarvan lag 1 van de tweeling 10 maanden in het ziekenhuis en daarna nog een hele tijd. Ik dacht vantevoren natuurlijk nooit gedacht. Onze oudste was daarom veel bij opa en oma en bij zijn vader, en ik in het ronald mac donald huis. Ons hele gezin is uitelkaar gerukt. Dat was totaal niet wat ik ervan verwacht had. Daarna moesten we nog lange tijd in medische onzekerheid zitten met tussendoor operaties en voedingsproblemen, kwamen er veel medische mensen over de vloer. En nu: ze lopen motorisch wat achter en ook qua leren, maar de oudste is helemaal bijgetrokken. de tweeling komt ook wel! Dus ik denk ook vaak: men, die tropenjaren, die waren erg pittig. Nogsteeds wel druk in de vakanties, maar we kunnen gewoon ergens naartoe met zijn allen. Gelukkig tref ik regelmatig moeders die ook even verzuchten dat het af en toe wel zwaar is, en gillend gek worden van de drukte Neemt niet weg dat we allemaal ontzettend van onze kinderen houden.
Oohja, mensen kunnen zo aanstoot nemen aan hoe je over je kinderen praat... Ik noemde de oudste vaak 'kleine parasiet' toen hij nog in de buik zat. Klinkt niet vriendelijk, snap ik wel, maar ik vond het soms zo'n gek idee dat er zo'n mensje in jou/van jou leeft... Met die opmerking heb ik vaak kritiek geoogst. En vorige week nog op een verjaardag, we stonden op het punt om te gaan. Ik zeg tegen mijn vriend (over mijn zoon): grijp jij dat rode monster even onder de arm? Kreeg ik ook een 'Dat ZEG je toch niet!' op te horen. Lekker belangrijk mensen. Als je niet meer met een beetje humor over je kinderen mag praten, wordt t wel heel zwaar, toch? Overigens LIEFDE voor alle eerlijke verhalen hier. ❤❤❤ Lang leve de herkenning
Maak van "ze" maar "hij" en dan heb je mijn oudste... Ik moest er om lachen, maar het is tegelijk ook confronterend. Ik houd me vast aan dat ik altijd hoor dat het na zijn 5e verjaardag allemaal rustiger gaat worden (volgens degene met al oudere kinderen). Alleen dat duurt nog heeeeeeeel lang. En ik teer op de momenten dat hij wel iets liefs doet, alleen is de verhouding een beetje scheef, zodat ik die momenten vaak moet zoeken. Met de jongste heb ik juist wel dat ik haar snap en waar haar drama buien vandaan komen. Die drama buien trek ik me ook veel minder persoonlijk aan op 1 of andere manier. En ik heb tegen mijn man gezegd dat ik er uit was dat ik geen derde meer wilde, omdat ik geen zin had in het risico dat een derde nog zo een dramaqueen zou worden zoals de oudste.
Mijn eigen kinderen vind ik zeker wel knap, niet toen ze net geboren waren, maar nu toch zeker wel. Andere kinderen vind ik bijna allemaal lelijk en ik vind er ook heel veel ontzettend vervelend. En ik vind het vaak heel onredelijk dat ik altijd voor ze moet zorgen en klaarstaan, maar dat ze andersom mijn geliefde nachtrust verstoren als ik die zo hard nodig heb
Een nog niet eerder genoemd taboe: ik baal ontzettend van het feit dat mijn dochter ontwikkelingsachterstanden heeft/"beperkt" is en dat ik niet normaal met haar kan communiceren. Dochter kan namelijk ook niet praten. Ook word ik soms gek van alle energie, denkwerk en tijd die het mij kost. En dat ik niet gewoon kan werken omdat ze niet naar een gewoon kinderdagverblijf kan. Maar zonder deze dingen zou mijn dochter niet zijn wie ze is, en ze is geweldig ♡. Het kost me zoveel energie, tijd en denkwerk omdat ik alleen maar genoegen neem met de beste zorg voor haar en dat doe ik met alle liefde. Dat mijn eigen ontwikkeling stil staat maakt me ineens niet meer uit als ik naar haar kijk. Ze is ondanks alles zo gelukkig. Soms baal ik, maar als ik naar haar kijk dan heb ik geen enkele reden meer om te balen.
Het begon bij de zwangerschap. Ik schaamde me rot voor mezelf. Moeite met de veranderingen. Mensen die vonden dat mijn buik publiekelijk bezit was. Ik was lichamelijk goed in orde maar ik vond het geestelijk erg zwaar. -Ik kon nog alles dus niet zeuren- De geboorte was verschikkelijk en nog steeds vind ik het naar om aan te denken. Maar ook lichamelijk weer alles prima in orde. Geen knip, scheur of pomp te aan te pas gekomen. Dus alles was toch goed volgens iedereen. Ik dacht ook : wat een lelijk kind, haal haar weg. Maar dat lag vermoedelijk aan mijn eigen paniek status. Het heeft overigens lang geduurt voordat ik kon zeggen houden van. En nog zijn er dagen dat ik het niet zeker weet, of ik wel zo onvoorwaardelijk houd van.. En ik vind het loeizwaar. De hele nasleep zit er nog goed in. Ik ben thuisblijf moeder maar o wat zou ik graag weer wat voor me zelf willen doen. Komt ooit hopelijk wel. Kind te koop geintje natuurlijk! Maar eerlijk wat heb ik me vergist in het onvoorwaardelijke moederschap. En over mijn lijk dat er ooit een 2e bij komt.
Of het taboes zijn, weet ik niet, maar ik heb gemerkt dat het niet sociaal wenselijk is wanneer: - je zegt dat je geen kinderen wilt; - je je zwangerschap geen kloot aan vindt; Tot mijn dertigste wilde ik geen kinderen, na mijn dertigste kwam de twijfel een beetje. Toch nog onverwachts zwanger geraakt. Hier moest ik behoorlijk aan wennen. Ik heb voor het kindje in mijn buik gekozen en daar ben ik nu, 4 jaar later, blij om. Ik kan mijn leven zonder haar niet voorstellen. En ja, ze is mooi, prachtig en echt slim.😬 De zwangerschap vond ik niets aan. Voelde mij net een buitenaards wezen.👽 Kreeg helemaal de kriebels dat ik het prachtig moest vinden van mijn omgeving, maar ik herkende mijn lijf niet meer. Het heeft ook lang geduurd na de bevalling voordat ik me weer een beetje mezelf voelde. O ja en het is na een bevalling ook niet sociaal wenselijk om aan te geven dat het met jezelf niet goed gaat, want het gaat toch goed met je kindje en dat is het enige wat telt. Dat ik uiteindelijk chronische pijn heb opgelopen, dat doet er niet toe. 🙄 En mag in nog even zeggen dat ik niet goed met andermans kinderen om kan gaan. 😳