Ik zit al een poos ergens over na te denken, maar ik kom er nou toch niet echt uit. Dus ik wou het toch even vragen. Even als achtergrondinformatie: mijn zoontje is 3,5 en loopt nog achter op taalgebied. Alles wat hij nu zegt heeft hij afgelopen jaar pas geleerd. Een jaar geleden zei hij nog geen enkel woord en nou praat hij al regelmatig met 3 woorden. Echter voor vreemde is het nog vaak onverstaanbaar. Dus wellicht dat dat nog wel het grootste probleem kan vormen voor mijn onderstaande stukken, maar dat is toch ook niet altijd nodig voor kinderen? In ieder geval, mijn punt dus. Hij is ook heel erg bezig met contact zoeken bij andere kinderen. Hij vind het leuk om daar te zijn waar andere kinderen zijn. Maar het maakt niet uit of het 1 kind is of meerdere kinderen waar hij heen loopt en of het nou nog hele jonge of oudere kindjes zijn. Iedereen lijkt weg te lopen voor hem. Waar komt dat toch door? Is dat omdat hij dan niet kan praten of is dat normaal dat kinderen niet willen spelen? Of omdat hij dan een vreemd kind is? Ik kijk heel vaak als hij speelt naar hoe hij dat doet, maar ik zie zelf echt niets waar hij de fout in gaat. Ik zie ook niet waar het mis gaat. Maar even een voorbeeldje van pas. Dit is dan met bekende kindjes. Hij wil na de psz altijd nog even van de glijbaan. Hij is niet de enige, want meerdere kindjes doen dat uit zijn groep. Maar dan gaan er twee voor hem, dan wacht hij tot ze weer boven zijn zodat ze achter hem kunnen gaan glijden. Hij vind het dan vooral leuk als ze botsen tegen hem als hij beneden zit. Maar dan gaat ineens niemand meer. En dan roept hij duidelijk kindje glijden! En niemand reageert erop. Staat hij daar in z'n eentje. Gaat hij glijden en loopt een stukje met een ander kindje mee, gaan ze wel ineens weer glijden. En is dat eigenlijk raar, dat hij het leuk vind als kindjes botsen? Hij zegt dan ook echt kindje boem doen. Vind hij helemaal geweldig.. Maar hoorde een moeder tegen iemand anders zeggen; oohh daar heb je hem weer met dat botsen. Moet ik hem daar dan continue mee corrigeren? Ik heb er nooit echt nog bij stil gestaan tot ik die moeder dus hoorde en dat brengt me dan toch even aan het denken. Maargoed, exact hetzelfde gebeurd ook bij kinderen die we nog nooit gezien hebben. En zelfs voordat hij ook maar iets kan zeggen. Maar ook nog een ander voorbeeld. Staan er twee kinderen te springen (op een springkussen of trampoline bijvoorbeeld), hij komt erbij staan, twee tellen later staat hij daar alleen. En dat gebeurd niet eenmaal, maar echt continue. Hij vind het leuk om naast kinderen te staan als ze springen, dus als ze weg zijn, druipt hij ook weer af. Om vervolgens weer terug te gaan als er andere kindjes op staan. Maar weer even 5 sprongen en ze gaan weer weg. Het is niet dat ze allemaal zo snel alweer afgeleid zijn en wat anders willen doen, want als hij niet gaat zie je ze eindeloos lang springen. Dus is het dan toch iets wat mijn zoontje verkeerd doet? Of komt dat overal voor? Tot nu toe is het maar twee keer voor gekomen dat een jongetje (wel twee verschillende op verschillende momenten) van ongeveer zijn leeftijd wel contact met hem zocht. En dat bestond dan eigenlijk enkel uit achter hem aan lopen, daar was dan geen enkele communicatie tussen. Binnenkort starten we hier een bepaalde behandelmethode om hem beter te laten communiceren. Maar daar werd ook als eerste gezegd dat we onder andere gaan werken aan hem initiatief laten tonen qua contact. Maar in mijn ogen doet hij dat al, maar het lijkt net of al die andere kinderen het niet doen. Dus vandaar dat ik ermee in gedachte zit, ik weet gewoon niet hoe ik hierin hem kan helpen wél contact te krijgen met kinderen. Want ik kan simpelweg niet bedenken waar het nou aan kan liggen. Dat zijn vast ook nog wel punten waar we aan werken met die methode, maar diegene had het ook al veel over gemiddelde kind statistieken, dat ik toch ook wat meer daar buiten van wil horen. Omdat er genoeg kinderen zijn die niet al met 1 jaar beginnen te communiceren.
Puur naar mijn kinderen kijkend gingen die ook weg omdat ze heel verlegen waren maar ook bang voor kindjes. Op de psz kan het zijn dat de kinderen een beetje bang voor hem zijn omdat hij steeds tegen ze aan botst en blijkbaar vinden die kinderen dat niet leuk want die moeders zullen dat vast van hun kinderen gehoord hbben. Het kan dan zijn dat de kinderen hem uit de weg gaan omdat ze bang zijn dat hij tegen ze aan botst. Kan me voorstellen dat je het sneu voor hen vindt. Misschien kun je hem duidelijk maken dat botsten pijn doet bij andere kindjes en misschien stopt hij er dan mee.
Ik denk als je zoon zich iets beter duidelijk kan maken dat dat al een hele hoop scheelt. Even over die moeder met de opmerking. Het enige wat ik dan denk ik stom kortzichtig mens. Houd die opmerking voor je.. loop naar dat kindje toe en zeg: ik denk dat de kindjes niet willen glijden omdat ze bang zijn jou pijn te doen. En vervolgens er even bij te staan om de boel te begeleiden. In plaats van te roepen alsof je kind een debiel is. Echt trek je er niks van aan. En laat je er zeker niet onzeker door praten. Je hebt altijd mensen die liever roepen dan iets doen. Weet niet of je het al doet? Maar op deze leeftijd hebben ze vaak veel begeleiding nodig in contact maken en het eventueel "samen" spelen. Samen spelen is op deze leeftijd sowieso vaak nog niet aan de orde, en hun aandacht is vaak van korte duur. Ik zou me echt nog niet teveel zorgen maken. Het zoveel mogelijk begeleiden en werken aan zijn communicatie.
Owh! Zou het bijna vergeten! Mijn dochter heeft een "vriendje" in de buurt die praat heel heel erg onduidelijk (zelfde leeftijd). Het jongetje krijgt allerlei trainingen en therapieen hiervoor. Onze dochter vindt het ook niet altijd leuk om met hem te spelen. En heeft in het begin wel eens lelijke dingen opgemerkt. Dan grijp ik dus in. Leg haar uit dat niet iedereen direct goed kan praten en leer haar hoe je ermee om kan gaan. Leer haar ook direct hoe het voor iemand voelt als je lelijk doet. Nu spelen ze super leuk met elkaar. En ze zegt gewoon heel vaak: wat zeg je? En ze oefent samen met hem haha! Kijk eens naar kinderen die alle 2 een andere taal spreken. Vaak kunnen die toch samen spelen. Ik denk dat het echt ook nog aan zijn leeftijd ligt. Op de peuterspeelzaal speelde onze dochter ook echt nog niet heel goed samen.
Sommige kinderen willen teveel hun best doen en raken enthousiast en gaan dan juist wat gek doen, te hard springen, botsen of duwen en dan is de rest snel klaar met spelen. Onze uk is nog wat jonger maar door enthousiasme gaat hij dan gek doen en is niet voorzichtig. Ik leg hem dan ook uit dat kindjes dat niet leuk vinden omdat het pijn doet/schrikken of te wild is. Het lijkt nu langzaam wat beter te gaan (bijna 3) maar er is op deze leeftijd echt nog naast elkaar spelen en nie t met elkaar. Je doet echt je best voor je zoontje, misschien uitleggen dat andere kinderen niet met hem willen botsen en hopelijk gaat de taal snel beter. Het is denk ik voor kinderen lastig inschatten. Bijv onze uk is juist heel taalvaardig, hij trekt niet om met de kleinere kinderen en van zijn leeftijd want die zeggen bijna niks (zitten ook vve kindjes in de groep) en de oudere kindjes vinden hem te jong (onstuimig)
Mijn dochter praat niet, ze kan het niet. Wel klanken maar geen woorden. Ik zie ook dat kinderen bij haar weglopen. Mijn dochter is ontzettend open in haar contact, ze stapt op elk kind af, begint te kletsen in haar eigen taal, pakt de hand van het kindje om duidelijk te maken dat ze het kind leuk vindt, ermee wil spelen etc. Maar heel veel kinderen schrikken hiervan. Volgens mij omdat dit niet de normale manier is om contact te leggen als je wel kunt praten. Echter zijn er ook kinderen die het niks uit maak dat mijn dochter niet kan praten. Dit zijn wel vaak kinderen waarbij eerst uitgelegd is dat mijn dochter niet kan praten en op een andere manier communiceert. Af en toe komen we een onbekend kind tegen die dit ook niks uit maakt. Het is nou eenmaal zo. Maar wat betreft het botsen op de glijbaan: ik leer mijn dochter dat ze moet wachten met van de glijbaan af gaan tot het kind voor haar weg is. Heel veel kinderen schrikken er namelijk van als iemand tegen ze op botst, inclusief mijn dochter. Dus ik snap dat de andere kinderen dan niet meer willen glijden. Voor de trampoline geldt hetzelfde verhaal. Ik leer mijn dochter dat je met meerdere kinderen op een trampoline ongelukken kunt krijgen en dit heeft ze ook al ondervonden. Twee kinderen kan, maar met drie is het al snel niet veilig. Dus ook dan kan ik mij voorstellen dat de andere kinderen weg gaan. Ik leg mijn dochter overigens altijd uit waarom een kindje iets niet wil en als ze heel leuk speelt met een ander kindje ben ik enthousiast. Zo leert zij beter begrijpen wat wel en niet gewenst is. Ook al bedoeld ze alles goed en breekt mijn hart echt wel eens als ze bij de zoveelste keer hand vast pakken of knuffelen oid wordt afgewezen.
Over het 'weglopen' durf ik niks te zeggen. Maar over het botsen/springen: ik leer ons zoontje nou juist dat hij niet mag botsen. Hij mag pas van de glijbaan af als het voorgaande kindje weg is. Dus ja, ik vind wel dat je je kind daarin moet begeleiden. Ik hou niet van kinderen die zo ruw spelen, dus botsen/duwen/beuken. En als ik een kind in mijn omgeving zou hebben wat telkens zo ruw zou doen, dan zou ik daar wat van zeggen of die mensen gaan mijden. In een (binnen)speeltuin heb je ook altijd dat soort kinderen en die probeer ik ook uit de weg te gaan. En als ze achter mijn kind aankomen of hem lastigvallen (want ik vind het dus geen spelen, ik vind het onaangenaam kliergedrag), dan zeg ik er wat van. Je blijft van elkaar af. Dat is echt regel 1 hier.
Inderdaad. Het staat ook in de grondwet; het recht op onaantastbaarheid van het lichaam. Het is logisch dat anderen je dan uit de weg aan en andere moeders hebben het volste recht daar iets van te zeggen.
Over het botsen; Mijn kinderen mogen dat niet, bij niemand. Als ze dat wel doen mogen ze juist niet meer glijen. Waarom? Omdat dit vaak steeds harder en harder gaat met pijn en huilen op het einde. Ik wil niet dat mijn kinderen andere kindjes pijn doen en daar valt expres botsen op de glijbaan onder. In dit voorbeeld zou ik dus juist zorgen dat mijn kinderen niet achter jouw kindje aan gaat en ja, mijn kinderen op dit punt weghouden. Want als het bij jouw kind mag dan denken ze dat het bij anderen ook mag. Neemt je kindje voldoende afstand tot andere kindjes? Of zit het mogelijk constant in de comfortzone van een ander kindje?
Misschien is het omdat hij de kindjes eigenlijk gebruikt voor zijn eigen plezier. Andere kindjes moeten tegen hem opbotsen met glijden want dat vind hij leuk. Maar het kindje dat tegen hem aanbotst weet dat het bij zichzelf pijn kan doen als hij tegen een ander opbotst. Daarbij word ze geleerd dat het niet mag omdat het auw kan doen bij de ander en bij zichzelf. Bij de trampoline idem. Je zoontje vind het leuk als andere kinderen naast hem springen. Ik neem aan dat hij dan stilstaat en de ander moet springen zodat hij ook op en neer stuitert? Dit is dan ook weer gebruiken van een kindje door je zoontje waar het ander kindje voor zichzelf geen plezier uit haalt. Dat kindje moet immers dubbel zo hard kracht zetten om je zoontje te laten stuiteren. Kinderen snappen dus maar al te goed dat spelen met je zoontje betekend dat ze voor een karretje worden gespannen om dingen te doen zodat HIJ plezier heeft. Dit doen vriendjes onder elkaar ook maar dan zijn het vriendjes en die doen dan dingen voor elkaar want ze kennen elkaar. Maar ook dan verliezen ze snel interesse als de ander alleen maar neemt en de ene alleen maar moet geven Je zoontje doet dit niet expres. Zo is hij. Maar moet er wel in begeleid worden.
lastig dit he, Mijn zoontje is ook bijna 3.5 jaar en heeft ook een taalachterstand. Opzich wel verstaanbaar voor volwassenen maar kinderen hebben daar nog wat moeite mee denk ik. Mijn zoontje vind het ook erg leuk om met andere kindjes te spelen. Wat ik merk is dat sommige kindjes tijdens het spelen hem geen pijn willen doen. een tijdje geleden waren we in een indoor speeltuin en daar ging mijn zoontje op een springkussen. Toen zeiden de twee jongentjes (waren denk ik 2 jaar ouder ofzo) tegen elkaar: "laten we daar gaan spelen dan kan dit jongetje lekker springen". En toen stond die van mij dus alleen te springen. Maar die 2 jongetjes bedoelden het goed. Ik merk dta mijn zoontje meestal wel mee mag spelen maar dan vooral met meisjes. Ik merk dat meisjes meer openstaan voor hem dan jongetjes. Vooral oudere meisjes want die vinden hem dan schattig. Mijn zoontje raakt tijdens het spelen eigenlijk nooit andere kindjes aan. Dus bij het voetballen rennen ze samen achter de bal aan maar ze botsen niet tegen elkaar op ofzo. Hij vind het ook erg irritant als andere kindjes hem aanraken en dan loopt hij weg. Even tegen elkaar lopen is nog niet zo erg maar tegen elkaar aan staan of een knuffel wil hij niet (van een ander kindje dan). Wat de glijbaan betreft, ik leer hem wel aan dat hij niet mag glijden als er nog een kindje op de glijbaan is. Dus hij blijft boven wachten en als het te lang duurt gaat hij weer via de trap naar beneden en iets anders doen. Ik vind het best gevaarlijk wanneer een kindje hard naar beneden komt glijden en dan met zijn schoenen in de rug van een ander kindje terecht komt.
Ik denk eigenlijk niet zo gauw dat het komt doordat je kindje nog niet zo goed praat. Kinderen kunnen vaak prima met elkaar communiceren zonder taal, ik denk dan bv ook aan vakanties waar kinderen met verschillende talen toch leuk contact kunnen maken en samen spelen. Overigens kan een peuter (en ook jonge kleuters) vaak nog niet samen spelen. Ze spelen vaak naast elkaar en kopiëren elkaars gedrag/spel. En misschien schrikt jouw zoontje ze daarin af omdat hij te ruw speelt en te dicht op andere kinderen speelt. Als ik kijk naar je springvoorbeeld, msschien spring hij wel te dicht op die kindjes en te ruw en gaan ze daarom weg. Ook het botsen op de glijbaan vinden ze blijkbaar (en begrijpelijk) niet leuk en ik zou dus aan je zoontje steeds weer uitleggen hoe hij wel kan spelen. En wat ik ook denk is dat hij misschien sowieso te dicht in hun 'persoonlijke ruimte' komt. Ik heb het bv ook met volwassenen, die heel dicht op je komen staan tijdens een gesprek, vind ik super irritant en dan ga ik toch echt weer meer afstand nemen. En kinderen kunnen dat ook doen en dan zullen ze moeten leren om een bepaalde afstand te houden.
Hier mag hij ook niet botsen op de glijbaan en moet hij wachten tot het andere kindje beneden weg is. Leer hem ook dat het zeer doet als je tegen andere kindjes aan glijdt. Zelfde, als hij onderaan de glijbaan blijft zitten zeg ik dat hij weer om moet lopen naar het trappetje. Ik zie regelmatig dat kindjes bovenaan de glijbaan afhaken omdat een ander kindje onderaan de glijbaan blijft zitten, ze durven dan waarschijnlijk niet te glijden. Ik corrigeer of begeleid ook andere kindjes gerust daarin door te zeggen dat ze nog even moeten wachten met glijden tot mijn zoontje weg is of om ze te vragen beneden van de glijbaan af te gaan zodat mijn zoontje (of natuurlijk een ander kindje) kan glijden. Met trampoline/ springkussen hetzelfde. Als ik naar mijn zoontje kijk vind hij dat best nog spannend, want het is een beetje een onvoorspelbaar en wankel iets, hij durft er nu op te staan en overheen te lopen, maar zodra er een kindje wild naast hem komt springen is hij eraf. Ik zou toch proberen je zoontje hierin wat meer te begeleiden. Hij doet het vast niet express, maar ik denk dat hij bepaalde dingen wel moet leren, niet alle kindjes vinden het leuk om aangeraakt te worden door iemand die ze helemaal niet kennen, zoals iemand al zei je komt in iemand z'n comfortzone, bij mij is die zone alleen toegankelijk voor mensen die heel dicht bij me staan. Aan ons als ouders de taak om onze kinderen dit te leren en hierin te sturen.
Mijn dochter vindt het niet leuk wanneer er kindjes achter of voor haar zijn op de glijbaan. Ze zal nooit gaan glijden wanneer er nog een kindje op de glijbaan zit en ze vraagt ook vaak of het kindje achter haar even wil wachten. Dus dat botsen begrijp ik wel. Springen op de trampoline vindt ze eng wanneer er een ander kindje of zelfs ik kom(t) springen. Ik zie ook weleens kinderen bij haar weglopen. Dochter is duidelijk verstaanbaar. Al vrij vroeg kon ze goed praten. Ze is nu 4,5 en erg sociaal. Maar ze houdt niet van ruig of agressief spel. Het buitensluiten door kinderen (meestal zijn ze broertje/zusje of vriendjes) vind ik ook sneu om te zien, maar soms hebben de kinderen gewoon geen behoefte aan een onbekend kind bij hun spel. Ik snap je zorgen wel, je wilt graag dat je kind leuk kan spelen met andere kinderen. Maar bijv. het uitblijven van een reactie van de kinderen bij het botsen, leert hij wel dat kinderen dat niet altijd leuk vinden om te doen.
Serieus?? De zoon van TS is 3,5. Kinderen van die leeftijd spelen sowieso naast elkaar en meestal niet met elkaar. Ook hebben peuters en kleuters nog niet het vermogen om zich in te leven in een ander. Vind dit nogal een oordeel wat je hier doet.
Bedankt voor de reacties. Sommige dachten geloof ik dat mijn zoontje botst, hij doet dat juist niet bij andere kinderen. Hij wacht juist tot hij eerste kan zijn. Inderdaad wel meer voor zijn eigen plezier, maar zelfs als hij dat niet doet gaan ze weg. Dus het ligt er niet persé aan dat ze daardoor afhaken. Hij staat zelfs al alleen voordat hij ook maar 1 keer van de glijbaan af is geweest. Maar desondanks denk ik na het lezen dat ik dat inderdaad even ga uitleggen dat hij dat dan beter niet kan doen. Verder is hij ook helemaal niet druk, het is ook niet dat hij ruw speelt of duwt (hij raakt ze verder ook helemaal niet aan ofzo). En hij is wel voorzichtig met de rest. Denk dan inderdaad dat hij wellicht te dicht bij komt. Maar met sommige dingen kan je niet anders zoals op een springkussen/trampoline. En dan doet hij niet heel anders dan een ander kindje die er wel bij kon gaan. Dus het is dan denk ik ook wel meerdere dingen bij elkaar.
bedoel het echt niet kwaad ofzo hoor. Mijn jongste deed dat ook. Ook taalachterstand. En ging alleen naar andere kindjes als ie zag dat ie de kindjes kon 'gebruiken' om zijn doel te bereiken. Werd toen ook zo benoemd door pedagogen en psychologen dmv observaties. Vandaar dat ik het hier neerzet.
Maar onderaan de glijbaan wachten en het tegen je aan laten botsen is toch hetzelfde? Mijn kinderen zouden dat ook nooit leuk hebben gevonden. Ik hou zelf als moeder ook helemaal niet van kindjes die dat doen en moeders die dat toelaten sorry. Ik ben het eens met Hilly en vind dat ook zeker geen gezellig speelgedrag ,want uiteindelijk resulteert dat later altijd in harder en lomper speelgedrag. Dit kan bijv wel een reden zijn waarom kinderen afstand nemen ook op een trampoline. Probeer hem dit idd uit te leggen.
Mee eens. Ik leer ze vanaf het begin dat ze pas mogen glijden als andere kindjes ervan af zijn. Als er dan een kindje blijft zitten zijn ze snel weg. Hetzelfde geldt overigens voor een trampoline. Ze mogen ook niet met een groepje op een trampoline, want dan gebeuren er juist ongelukken.
Ik denk dat je je moet verdiepen in wenselijk sociaal gedrag en dit moet gaan aanleren. Botsen, dus ook bewust andere kindjes tegen je aan laten botsen, en in iemands comfortzone staan is niet wenselijk. Sommige kindjes leren dit uit zichzelf, anderen moeten dat echt eerst aanleren.