Hoi Dames, Ik merk dat ik me af vraag of mijn gevoel overdreven is en ik wat meningen zoek. Of je nou vind dat ik belachelijk doe of het met me eens bent, hou het aub respectvol. De hele voorgeschiedenis is niet belangrijk, maar de situatie is als volgt geweest. Het afgelopen half jaar is mijn kinderwens door omstandigheden ineens de pan uit gesprongen. Waar ik eerder alle tijd van de wereld had werd het nu ineens acuteel. Ik ben al ruim 1,5 jaar gestopt met de pil vanwege het negatieve effect op mijn libido. Mijn vriend is op de hoogte van mijn kinderwens maar wil er nog niks mee. Afgelopen december waren we aan het 'klussen' en zei hij ineens: laat die condoom maar. (Ik zat in mn vruchtbare periode). Ik heb wel 10x gevraagd of hij het zeker wist. Ja hij wist het zeker, en als het raak zou zijn dan was dat maar zo. Ook de volgende dag tijdens het klussen wilde hij niks om doen. Prima. Ik blij. Tot ik richting mn nod ging en mijn lichaam zich wat anders gedroeg dan anders. Blinde paniek. Hij was hier nog niet klaar voor. Hij wilde dit nog niet en als het niet raak zou zijn zou hij dit niet weer doen. Oke.... behoorlijk heftig. Afijn, het was niet raak en sindsdien weer braaf een condoom om. Nu spelen er nog een aantal kleinere dingen tussen ons die niet direct met de kinderwens te maken hebben maar wel gevolgen kunnen hebben als de kleine er is (laatst een hele ruzie omdat meneer niet wilde stofzuigen terwijl ik met dikke griep in bed lag). Maar wat het punt nu is is dat mijn vertrouwen in hem een enorme deuk heeft opgelopen. Hij heeft me iets heel moois voor gehouden, iets waar ik naar verlang, om het me vervolgens af te nemen. Ik snap dat ie dat niet heeft gedaan om mij te pesten en dat hij dit zelf ook niet van tevoren wist, maar toch heeft het me enorm gekwetst en mijn vertrouwen beschaamd. Is dit nou een heel overdreven gevoel? Of is dit logisch?
Ik zou het gevoel ook hebben. snap het heel goed. maar bedenk ook dat op het moment dat je seks gaat hebben mannen niet meer met hun hoofd denken. ik neem dingen die dan gezegd worden expres niet heel serieus en kom er later nog eens op terug. dat wil ik jou ook als tip geven voor een volgende keer. dit soort onderwerpen kun je beter bespreken als beide partijen er volledig met hun hoofd bij zijn. ik denk ook dat het goed is dat je dit bespreekt met je vriend. vertel hem wat voor effect het heeft gehad op jou, en dat het extra pijnlijk is omdat je zo verlangt naar een kindje.
Je gevoel is heel logisch hoor. Hij gaf je valse hoop, dat doet zeer. Hij is er duidelijk nog niet klaar voor, dat werd voor hem nog duidelijker toen je nod heel dichtbij kwam. Hoe oud/jong zijn jullie? Misschien is hij er over een jaartje wel aan toe?
Ik ben 28 en hij is een jaar jonger. 6 jaar samen waarvan 3,5 samenwonend. Lastige (voor mij) is dat ik een oogafwijking heb waarbij mijn oogzenuw langzaam afsterft. Ik zou dus over een jaar ook blind kunnen zijn, dat is deels reden waarom het bij mij ineens in een stroomversnelling kwam. Ik zou hem nooit in een situatie willen zetten waar hij nog niet klaar voor is. @MissFluffy, ik snap wat je bedoeld. Ik heb in de weken erna ook nog gevraagd of ie er geen spijt van had. Ook niet als het raak zou zijn. Nee dat was allemaal oke.. dus in dit geval geld dat niet helemaal denk ik En dan debk ik nu ook, wat als het wel raak was geweest? Dan had ik nu met een toekomstig papa gezeten die eigenlijk nog niet wil
Over de vraag of je gevoel richting je vriend terecht is: ja. Over je kinderwens in een stroomversnelling: ik snap dat je moeder wilt worden, maar je wordt ook blind. En hoe gaan jullie het dan doen? Als je als ziende persoon blind wordt, dan heb je tijd nodig om jezelf te kunnen redden. Het is dan zeker niet ideaal om tegelijkertijd de zorg voor een baby of klein kindje te hebben. En je vriend, wil hij wel kinderen als de toekomst zich nu zo op deze manier ontvouwt?
Ik snap je zorg. Die heb ik zelf ook. Lastige is, ik hoef niet blind te worden. Ik zie op dit moment 30%. Laatste 2,5 jaar ben ik van 100% naar 30% gegaan. Ene moment gaat dat sneller dan het andere. Het kan zijn dat ik morgen blind op sta, het kan zijn dat ik over 20 jaar nog steeds 30% zie. Het is heel lastig om op basis daarvan keuzes voor de toekomst te maken.
Ik snap je gevoel heel goeden ik zou het zelfde hebben. Het in eens onzeker worden zegt niet alles. Mijn man was in eens ook onzeker en moesten we dat wel doen. Dat zei hij na we detest hadden gedaan. Eenmaal geland was alles weer goed en helpt super. Je irritatie betreft het huishouden tijdens ziek zijn snap ik wel.hoe gaat het het doen tijdens ziek zijn, wanneer er een kleine is of wanneer je zicht nog minder is. Hij moet bereiid zijn om zich in te zetten wanneer het nodig is (is hij zorgzaam?), heb je nog twijfels zou ik nog wachten met een kindje.
Een kindje komt er nu sowieso niet. Voor mij is alles te wankel nu. Dat er in een maand zo veel kan veranderen. Hij is op zich wel lief en zorgzaam, maar vooral wanneer hem dat past. Als ik hem iets vraag waar hij geen zin in heeft dan gebeurd het niet. Ik heb mezelf ook iets te vaak onderschikt de laatste jaren. Tis makkelijker en kost minder energie om dingen zelf te doen dan er ruzie over te maken. Maar goed. Dat ligt bij mij en dat begin ik nu te veranderen. Ik hou wel echt van hem. Maar het voelt gewoon niet meer hetzelfde als 2 maand geleden.
Ik denk dat het verstandig is om eerst wat dingen op een rijtje te krijgen. Is jullie relatie er tegen bestand wanneer jij blind wordt? Want als hij al niet wilt stofzuigen als je een griep hebt, hoe gaat hij er dan mee om als je veel meer hulp nodig hebt? Uiteindelijk ga je vast met aanpassingen weer veel zelf kunnen, maar daar zal zeker tijd overheen gaann en daar moet een partner net zo goed mee om leren gaan. Voordat je aan kinderen begint, zou ik eerst eens goed met je partner bespreken of hij het samenleven nog ziet zitten wanneer je blind wordt. En dat is niet negatief bedoeld naar jou of je partner toe, maar jij kunt er uiteraard niet van weglopen, je partner kan dat wel. Het vraagt echt wel veel van een relatie denk ik als je zoiets ingrijpends mee maakt en voordat je dan aan kinderen begint, zou ik zeker willen weten (voor zover mogelijk) dat je gezin intact blijft. Met de onzekerheid qua termijn, kan ik wel begrijpen dat je zo snel mogelijk aan kinderen wilt beginnen, maar ik zou dan wel zeker willen zijn van je vangnet (want dat ga je erg hard nodig hebben als je blind zou worden en je kinderen nog jong zijn).
Toen dit bekend werd (heb in mei of juni 2016 diagnose gekregen) heeft hij gezegd bij me te willen blijven. Ik heb hem toen gezegd dat ie weg mocht, dat ie ten alle tijde weg mag. En dat ik hem niks kwalijk zou nemen. Maar het is heel lastig inschatten hoeveel impact dit gaat hebben. Helemaal omdat het niet hoeft te gebeuren. Voor t zelfde geld blijft het altijd zo en ben ik behoorlijk zelf redzaam. Daarnaast is het super lastig in schatten wat het in houd als ik daadwerkelijk blind word. Wat ik nog kan, wat niet. Wat je zegt heb je helemaal gelijk in. Hij zegt dan; ja maar dan moet het. Tja. Wil niet zeggen dat je het dan gaat doen. Misschien is dat wel een lampje dat ook de afgelopen maanden is gaan branden. En dat daarom dat vertrouwen nu harder nodig is dan ooit.
Heb zelf verder geen tips maar wel iets anders. Ik heb kans om doof te worden, ook een hele andere richting, maar me vriend heeft pas geleden aangegeven dat hij het ook heftig vind. Hij vind het ook erg spannend en vond het een eng idee om eventueel gebaren te gaan leren. Wat ik dus probeer te zeggen is, misschien vind je vriend het een eng idee om straks jullie kindje op te voeden als jij blind word? Misschien is hij onwijs onzeker over het idee al en dat hij zich daarom terug trekt
Ik snap dat je je gekwetst voelt en dat het vertrouwen in hem minder is. ik denk dat jullie samen een goed gesprek met elkaar moeten hebben. En hoe jullie de toekomst samen zien en wees eerljk dat je je gekwetst voelt. anders blijf dit tussen jullie instaan. Wees open en eerlijk, maar geef ook je grenzen aan. succes meid.
Dit hebben we uiteraard (gehad). Maar hij gaat er zo makkelijk mee om. Ja t komt allemaal wel goed.. ziet geloof ik niet in hoe zwaar dit voor me voelt
Ja. Ik weet dat ie dat eng vind. Maar hij gaf aan ondanks dat nog steeds een kindje met mij te willen.
Lieve Lill, Mijn vriend zegt wel eens tijdens de seks: zo laten we nu een kindje maken, maar ik zeg dan altijd ja ja... als het echt zo was geweest ga je straks wel piepen hoor. Inderdaad denk ik ook dat mannen op zo'n moment niet echt nadenken over wat ze zeggen (en dat wij zulke dingen moeilijk vinden, zeker als de wens zo diep zit). Je reactie is echt niet overdreven, maar hij snap denk ik niet hoe belangrijk dit voor jou is. Ik merk dat aan mijn vriend ook wel eens. Ik heb hem ook 100x moeten vertellen dat zulke dingen niet leuk zijn om te horen en dat ik echt een kindje wil maken. Ik zeg nu geregeld tegen hem: IK WIL EEN BABY... hihi daarvan wordt hij ook wel eens een beetje ongemakkelijk, maar nu snap hij wel hoe belangrijk het voor me is.. Een dikke knuffel voor jou en ik hoop echt dat jullie er samen uit kunnen komen!!
Sommige mannen vinden het ook erg moeilijk om daadwerkelijk die beslissing te nemen. En NU gaan we ervoor. Dat is gwn eng. En zoiets groots maar ook weer zoiets ver-van-mn-bed-show voor een man. Hier ook 1 die steeds twijfelde terwijl hij toen al 36 was en ik 26 en 10 jaar samen. Nu had ik pcos en hadden hulp nodig en heb ik die stap genomen. Nou schat ik weet dat je twijfelt maar ook dat je het heel graag wilt. We gaan er nu voor en we zien wat het lot ons brengt. Je hebt nog 9 maanden om jezelf er klaar voor te maken die stap eenmaal genomen was hij ook niet meer te houden en wonderlijk genoeg was het ook meteen raak nog geen 2 jaar later kregen we er een tweeling bij en nu is hij degene die zelfs graag nog een 4e zou willen terwijl ik het zo wel goed vind
Lieve meid, Dit is ook super heftig! Het is ook heel erg goed dat je hem hebt verteld hoe je voelt.. maar ik weet niet of het echt goed bij hem binnen is gekomen. Ik heb de afgelopen jaren veel geleerd en het belangrijkste (en ook het moeilijkste..) jezelf uit blijven spreken. Je hebt er met hem over gepraat, maar je gevoel is er niet beter op geworden. Praat er nog eens met hem over. Is je gevoel daarna nog steeds niet beter, praat er nog eens met hem over, tot jouw gevoel goed is. Het vertrouwen heeft een deuk gekregen, maar die kan er ook weer uit.. het kan ook een stuk beter worden dan hoe het twee maanden geleden was... En als jullie eens een avondje of dagje samen weg gaan. Iets leuk gaan doen en ergens wat eten of zo.. zodat je in een andere omgeving en sfeer bent en er dan eens goed over praten wat jou dwars zit. Dat je hem zegt dat dit jou erg bezig houdt en dat je je erg veel zorgen maakt om jullie relatie? Hele dikke knuffel <3
Na het gesprek geeft hij aan alsnog een kindje met je te willen. Je kan erover blijven praten, maar dat zou ik niet doen. Ik zou dat gesprek echt loslaten. Wat verwacht je van hem en deze relatie? Je zegt dat hij nooit doet wat je van hem vraagt, maar hoe is dat in zijn beleving? Hier ook een man, die klussen niet interessant vindt, maar als ik ziek in bed lig, dan pakt hij de hoognodige dingen echt wel op. Lees hoognodig, daar hoort stofzuigen echt niet bij. Hij dacht waarschijnlijk ook, stofzuigen is het laatste wat ik doe, wat ik zorg nu voor haar. Waar er 2 in een relatie zitten, ligt het niet altijd aan 1 persoon. Je geeft zelf aan dat je bepaalde dingen zelf doet, want dan gebeurt het tenminste. Nou dat doe ik hier niet meer hoor. Ik doe bv niet de vaatwasser, ik doe het gewoon niet (voor je beeldvorming, ik doe alles in huis, regel alles met de kinderen en hij werkt 60 uur per week). Ik zet alles op het aanrecht, hij mag het uit en inruimen. En nee ik doe het echt niet. In het begin moest hij erom lachen en nam mij niet serieus. Nou na 13 jr weet hij wel beter.
Als ik dat doe staat er na 2 weken zo'n berg dat je geen aanrecht meer ziet. Het boeit hem gewoon niet hoe het huis eruit ziet. Mij wel. En voor mij zorgen als ik ziek ben? Whaha! No way. Hij kookt niet eens voor zichzelf, maar besteld gewoon lekker pasta terwijl ik half loop te kokhalsen :') Tis echt een lieve jongen, lijkt nu alsof ik alleen maar negatieve dingen kan zeggen en zo bedoel ik het niet. Maar ik ben een week ziek geweest en hij doet gewoon niks anders als anders. Hij gaat naar zn werk en ploft op de bank of gaat naar vrienden. Dat is het dan Zijn beleving is dat hij het niet wil doen. Ik kan het wel gedaan krijgen als ik echt wil, maar dan moet er dus 4 dagen stennis geschopt worden en dan gebeurd het 1 of 2 keer. Dit is niet de eerste keer dat ik hier tegenaan loop. Maar omdat ik steeds beter leer wat ik wil en om mezelf ook belangrijk te vinden gaat het me nu meer ergeren. In plaats van dat ik denk: laat maar, ik doe het wel gewoon. Maar er ruzie over maken heeft nooit blijvend effect en kost echt superveel energie. @Kiewie, ik heb hem.letterlijk gezegd dat ik aan het uitzoeken ben geweest hoe het allemaal zou moeten met ons koophuis ed als we uit elkaar zouden gaan. Daar word ie dan wel boos over, want dat is helemaal niet nodig zegt ie. Maar iets veranderen gebeurd er ook niet. Ik probeer hem duidelijk te maken hoe hoog het me zit. En dan gaat het niet alleen over vertrouwen kwijt zijn door dit ene ding maar ook over wat als ik blind zou worden. Dat ik me gewoon zorgen maak over de toekomst, als ie nu al zo weinig wil doen hoe moet dan dan als ie voor mij zou "moeten" zorgen (deels) of als er een kleintje zou zijn, komt dan ook alles op mij neer? Als ik hem vraag een flesje te maken zegt ie dan ook: heb ik geen zin in? Dit topic heeft me over nog zo veel meer dingen aan het denken gezet. Maar t lijkt niet door te dringen.