Hoi hoi, Mijn buufje van bijna 91 is al wekenlang niet lekker. Ze denkt nu kanker te hebben en gaat daarvoor woensdag de scan in. Nu stond ze net even aan het raam (wij hebben de woonkamer op tweede verdieping) en vertelde dat ze naar bed ging, want het was haar heel erg slecht. Mijn andere buurvrouw vroeg of ze de dokter wilde laten komen, maar daar gaf ze geen antwoord op. Ze heeft mij van de week een briefje geschreven waarin ze aangaf dat ze het niet erg vindt om dood te gaan, want ze heeft hier toch niks meer. Ze laat ook niemand toe in haar leven, leeft al 30 jaar als een kluizenaar, omdat haar man altijd zei dat vrouwen die veel van huis weg waren het thuis niet naar de zin hadden. Haar man is 30 jaar geleden overleden en nog leeft ze op die manier. Wij als buren vinden dat wel echt heel moeilijk nu, want wat doe je nu wel of niet. Het voelt zo fout om dat mensje helemaal alleen daar in dat grote huis te laten creperen, maar we zijn bang dat als we de dokter bellen ze die geeneens binnenlaat. Wat zouden jullie doen?
Ik zou nu niets doen. Straks even langs om te vragen of het goed gaat, of je eventueel de dokter voor haar zal bellen en of woensdag gaat lukken.. Zoiets zou ik doen. Even vragen of je iets anders voor haar kunt betekenen e.d., maar ik zou niet de dokter tegen haar zin in bellen bijvoorbeeld.
Het moeilijke is, dat ze de deur verder nooit openmaakt. Het zijn echt de momenten die zij kiest en voor de rest laat ze alles en iedereen staan. Ik heb vorig jaar ook al eens de politie laten komen, omdat er al drie dagen geen leefgeluiden meer waren en ze nergens op reageerde. We zijn gewoon heel erg bang dat ze sterft en we daar pas achter komen als het zeg maar begint te ruiken, even heel cru gezegd. En het voelt gewoon zo fout om iemand zo aan haar lot over te laten... Ja, we weten dat ze daar zelf voor kiest en dat hebben we ook altijd gerespecteerd, maar als je dan ziet dat ze nu zo ziek is... moeilijk.
Wat ontzettend sneu! Ik denk toch dat ze zelf de huisarts wel belt mocht dit nodig zijn. Ze heeft om een scan te kunnen krijgen ook contact op moeten nemen met de huisarts dus ze weet hem te vinden. Rot om niks te kunnen doen!
Dan zou ik contact opnemen met de wijkagent en die de situatie voorleggen. Dan kan hij haar ook een beetje extra in de gaten houden.
Vervelende situatie. Maar daar kun jij niets aan doen.\ Ze kiest er zelf voor om nu even niets te doen. En zoals je zelf al zei, ze heeft aangegeven dat het voor haar allemaal niet meer hoeft. Ze is natuurlijk wel al erg op leeftijd. Nu wil ik natuurlijk niet zeggen dat je haar aan haar lot over moet laten. Maar veel kun je niet voor haar doen denk ik. Dat je haar in de gaten houdt en helpt waar mogelijk is al heel fijn voor haar denk ik. Altijd lastige situaties dit.
Dit zijn moeilijke dingen, zeker in dit geval. De buurvrouw maakt hierin haar keuze. Je zorgen zijn wel terecht. Als ze nou de deur niet voor je open wil doen, waarom schrijf je haar geen briefje terug? Je kunt aangeven dat je haar keuze wil respecteren en je hulp wil aanbieden om het op háár manier prettig te maken. Laat haar de keuze in wat ze wil. Maar, schrijf in dat briefje ook je zorg over haar doodgaan en dat niemand het signaleert. Je werkelijke zorg dus. Zo kun je haar respectvol haar laatste fase laten leven, maar ook kijken wat je kan doen voor als het zover is. Dat zal haar denk ook rust geven. Want dat heeft ze nodig; mensen die haar laten zijn wie ze is en respecteren dat ze kiest voor dit einde Sterkte
Ten eerste, erg attent dat je je de toestand van je buurvrouw aantrekt. Misschien kun je met je eigen huisarts bellen welke instanties er benaderd kunnen worden voor ouderen. Of kijk even of er een ouderenadviseur in de omgeving zit waar je contact mee op kunt nemen.
Lastig, ik snap ergens wel dat ze geen hulp (meer) wil, mijn oma was net zo. Ze had dan wel haar kinderen en kleinkinderen nog, maar die kwamen ook niet elke dag langs (wij woonden sowieso te ver weg, mijn neef die redelijk dichtbij woonde kwam helaas nooit). Maar goed, zij woonde in een verpleeghuis en is 's ochtends gevonden nadat ze 's nachts in haar bed was overleden. Kan je als je haar ziet misschien afspreken dat je elke avond op een vast tijdstip even aanbelt en dat ze dan opendoet? Zodat je in ieder geval hulp kan halen mocht het nodig zijn (als ze niet opendoet). Of als je haar niet spreekt een briefje in de bus met je telefoonnummer, of ze even wil bellen en dat je dan zoiets afspreekt?
Iemand die al 30 jaar alleen leeft maakt je niet blij met iedere dag een ander meisje van de wijkverpleging die haar komt verzorgen. Het is jouw angst dat ze dood in haar huis ligt, maar haar angst is het blijkbaar niet. In mijn ouderlijk huis woonden we ook naast een hoogbejaarde man. Hij had de afspraak met mijn ouders dat hij iedere ochtend de gordijnen opende en savonds weer dicht deed. Als de gordijnen niet op tijd open of dicht waren belde mijn moeder hem op om te vragen of alles goed was. Voor noodgevallen hadden we de sleutel. Ik zou ook een briefje schrijven en iets dergelijks voorstellen. Heeft ze iemand die haar boodschappen doet? Kan ze zelf de was nog doen? Anders kun je misschien aanbieden haar daar mee te helpen.
Dit vind ik een goede tip! Ik zou in een brief aan haar jouw zorgen uitleggen. Waarin je aangeeft dat je haar keuzes respecteert, maar dat het jou ook heel erg lijkt om pas na lange tijd te ontdekken dat ze is overleden. Heel veel sterkte met deze moeilijke situatie!
Miss dat ze voor 12 u iets verandert aan de gordijn. of even een belletje wil doen. Wie doet de boodschappen? miss ook eens kijken of je er wat mee kan. eenn vrouw die 30 jaar zo leeft verander je niet.
Ik heb haar al meerdere malen mijn hulp aangeboden. Aantal jaar terug deed ze bijvoorbeeld haar auto weg. Toen heb ik haar gezegd dat als ze iets nodig had van de winkel ze mij dat mocht laten weten. Nee, dat hoefde niet, ze bestelde altijd vooruit en vooral in de winter had ze maanden voorraad. Ze heeft mijn telefoonnummer, ook afgesproken dat ze echt moet bellen als er wat is, dus daar hoop ik ook echt op dat ze dat doet. Doordat onze woonkamers niet op straatniveau zijn, is het heel lastig te zien of haar gordijnen open of dicht zijn. Ze heeft van die ouderwetse zware glasgordijnen, waardoor het eigenlijk altijd uitziet of alles dicht is. Ik spiek wel eens via het balkon haar keuken in als er echt al een paar dagen geen geluiden zijn geweest. Hopelijk is het snel woensdag en zien ze in het ziekenhuis ook dat ze eigenlijk echt niet meer alleen kan blijven . Ze kookt bijvoorbeeld ook al niet meer, dat soort geluiden horen we hier best goed van elkaar en dat mis ik echt van haar kant. Het meest sneue is nog dat ze eigenlijk ook wel weet dat ze niet meer in dat huis kan wonen, maar ze wil niet naar verzorgingshuis, omdat ze bang is dat die al haar spaargeld dan willen hebben. Ik denk als ze dat niet had gehad dat ze al veel eerder ervoor had gekozen om het huis weg te doen. Ik hoop maar dat de huisarts zelf ook beetje contact met haar houdt. Ze heeft zelf geen kinderen en ik woon hier nu zelf 9 jaar en ze heeft ook nog nooit bezoek gehad. Ik denk dat het mij zo bezighoudt, omdat ze altijd met feestdagen en de verjaardag van mijn zoontje een kaartje ingooit en een cadeautje aan hem geeft. Zo lief Zo iemand gun je gewoon meer dan dit.
Je zou ook haar huisarts (als je weet wie het is) kunnen bellen. Ze mogen geen informatie over haar verschaffen, maar de huisarts hoort wel degelijk jouw verhaal aan. Zo kan hij ook enigszins inschatten of het nog goed gaat. Heb ik pasgeleden toevallig nog gedaan voor iemand. De huisarts was heel blij dat ik belde omdat hij zo meer inzicht kreeg.
Inderdaad, dat zou ik ook doen. Misschien zou de huisarts haar even kunnen bellen om te vragen hoe het gaat en of ze nog hulp nodig heeft. Misschien verlaagt dat de drempel voor haar om hulp te aanvaarden. Meer kun je niet doen denk ik. Lief dat je een beetje op haar let.
Je kunt voor dit soort 'gevallen' ook veilig thuis bellen. Die zijn er voor mensen van nul tot 100 (en ouder Het is toch een soort verwaarlozing. Misschien kunnen ze met je meedenken wat te doen.
En naast bv. huisarts, Veilig Thuis of de wijkagent bellen, zou ik inderdaad een briefje of kaartje aan haar schrijven. Al is het maar om haar te laten weten dat er iemand aan haar denkt. Op bezoek of een gesprek met open deur is mischien een stap te ver, maar zelf stuurt ze ook kaartjes, dus dat is waarschijnlijk wel iets wat ze op prijs stelt.
Wat sneu hoor! Arm vrouwtje. Wat lief van je dat je zo bezorgd bent. Iangs ons woont ook een oude oma maar daar zijn goede afspraken mee gemaakt. Idd als de gordijnen open zijn is alles goed maar als ze smiddags nog dicht zijn is er wat gebeurt. Zo ook voor een paar weken geleden had ze een tia gehad .. Hopelijk wil ondanks alles je buurvrouw toch een beetje mee werken..
Alle tips zijn al gegeven maar ik wil nog toevoegen dat je een lief persoon bent. In deze tijden is dit uniek hoor dat je je zorgen maakt om de medemens!