Mijn vader heeft een relatie (al jaaaaaren) en van dat mens mag hij geen contact met mij hebben, omdat ik geen behoeft heb aan contact met haar. Dit speelt al sinds ik een jaar of 10 ben, maar sinds drie jaar heeft hij er echt definitief gehoor aan gegeven. Ik heb geen behoefte aan contact, vanwege stalking, lastig vallen enz. door haar al vanaf het begin.. (mijn vader ging in eerste instantie vreemd met haar) Nu was hij samen met mijn moeder en schoonouders als eerste bij ons in het ziekenhuis toen onze dochter geboren was. Hierna hebben wij elkaar incidenteel gezien, altijd in de stad. Hij mag (en 'wilt') hier niet thuis komen en ik niet bij hem. Toen ik zwanger bleek, heeft onze dochter hem dit via de telefoon verteld. Na elke controle en echo stuurde ik een appje om hem ook op de hoogte te houden. Hij waardeerde dit heel erg zei die. Nu ging het in december wat minder en ook dit had ik geappt, hier is nooit een reactie op gekomen. Wel een (financieel) kerstcadeautje op onze dochter haar spaarrekening. Met oud&nieuw een appje van beide kanten met gelukkig nieuwjaar. Tot gister, ik was de geboortekaartjes aan het adresseren en wist zijn adres niet (nooit opgeschreven) dus ik app "hoi pap, wat is je adres?" antwoord: "hoi, *adres*." Verder NIKS, niet vragen hoe het gaat met ons o.i.d. niks! En nu zit ik in dubio.. ik heb al die tijd de eer aan mezelf gehouden en hem op de hoogte gehouden. Hij leek dit (in het begin) erg te waarderen. En ook ik vond het fijn, hij is toch de opa... maar ik weet het nu niet goed meer. Wat als zijn tweede kleinkind geboren wordt. Zal ik hem bellen? Appen? Alleen een kaart sturen? Ik vind het heel moeilijk om over de situatie met mn vader te praten en vermijd het ook het liefst. Eigenlijk weet niemand dat ik er toch best mee zit... Hij laat zich gewoon vertellen het contact te verbreken door een of andere gestoorde gek.. en vind dat ik me na al die jaren maar neer moet leggen bij zijn nieuwe relatie. Ik ben mn vader kwijt.. al jaren, maar het lijkt er op dat ook nu het (sporadische) telefooncontact voorbij is. Van (stiekem) elkaar zien, naar dagelijks -al snel wekelijks- een telefoontje, naar wekelijks wat appjes, naar niks..? Pff en dat om de simpele vraag "hoe vertel ik mijn vader dat hij weer opa is geworden?"
Ik zou je vader en daar bij z'n vriendin/vrouw een kaartje sturen. En misschien toch eens gaan proberen te accepteren dat er nou eenmaal fouten zijn gemaakt maar je vader is ondertussen al wel 10 jr gelukkig met haar. Is het niet tijd om als volwassenen met elkaar het gesprek aan te gaan en opnieuw te beginnen? En ja, ik weet zelf waar ik over praat. Heb zoiets vergelijkbaars meegemaakt. Je kunt het iig een proberen lijkt mij. Hoe dan ook, veel succes!
Ik zou een geboortekaartje sturen, verder niet bellen o.i.d. Ik heb sinds mijn vorige zwangerschap geen contact meer met mijn vader. Al zou ik dat wel willen, hij vertikt het om het uit te praten. En op die manier pas ik ervoor. Ik heb hem ter kennisgeving wel een geboortekaartje gestuurd. Daar kreeg ik amper reactie op en ik heb het zo gelaten. Zijn keuze, niet die van mij. Omdat er nu al 2 jaar helemaal geen contact meer is ga ik hem dit keer niets laten weten.
Ik zou ook den kaartje sturen en het verder bij hem laten. Tenzij dat niet goed voelt natuurlijk, maar dit voelt ook niet goed, dus lijkt me dat je dan eigenlijk toch maar twee keuzes hebt: toch proberen te praten of het initiatief nu eens bij hem laten (en daarmee 'accepteren' dat er dus weinig of niets komt).
Ik zou nu niet op basis van alleen dat laatste berichtje concluderen dat je vader geen interesse heeft. Wie weet zat hij in de bioscoop of was hij bij vrienden op bezoek. Hij heeft zich waarschijnlijk niet gerealiseerd waarom je zijn adres vroeg.
Wij hebben door ruzie met vrouw van mijn mans vader ook geen contact meer. Toen is het eerste kleinkind geboren, kaartje gestuurd. Toen zijn we getrouwd, kaartje gestuurd (weliswaar op de dag zelf op de bus gedaan) en toen kleinkind nr 2 ook kaartje gestuurd. Aan ons zal het niet liggen. 2 jaar geleden hebben wij een brief gestuurd met 2 foto's van de kinderen, in de brief ook neergezet welke groep ze zitten, wat hun hobbys zijn etc maar ook dat wij verhuist zijn en ons emailadres mocht hij willen emailen. Tot op de dag vandaag geen reactie, dat is zo erg voor mijn man!! Maar aan ons zal het niet liggen.
Hier sluit ik me ook bij aan. Zijn korte reactie hoeft natuurlijk niets te zeggen. Ik zou hem een app sturen dat de kleine is geboren en aansluitend een kaartje.
Dit inderdaad. Bij alleen een kaartje loop je misschien het risico dat zij het kaartje eerst ziet en niet aan je vader laat zien?
ik vind het moeilijk. ik heb een beetje hetzelfde meegemaakt. Maar ik zou toch eens een goed gesprek aangaan
De vriendin van mijn pa heeft ook echt een steekje los en ik heb er notabene bij gewoont.. Typisch gevalletje, tever over de streep gaan wat acceptabel is als stiefouder.. En ik heb daar mentaal echt vreselijk last van gehad want die vrouw was gewoon mentaal geweldadig tegen mij en mijn vader koos ervoor dat te accepteren en haar voor mij te plaatsen.. Natuurlijk weet ik de situatie van jou niet in de puntjes maar voor mij is dat de aanleiding waardoor ik haar sinds ik 16 ben niet meer hoef te zien en haar het niet gun om mijn zoon aan haar misselijkmakende gedrag bloot te stellen.. En dus in het openbaar met mijn vader alleen afspreek.. Hun hadden een relatie crisis vorig jaar en zei had tegen mijn pa gezegd dat ze jaloers was.. Op wat geen idee, maar toen ik de keer erop in Nederland was en dat mijn pa heb laten weten heb ik hem niet gezien en sinds ik dat liet weten niks meer ervan gehoord.. Nu heb ik herhaaldelijk in deze situatie gezeten toen ik jonger was en in die tijd ben ik daar vreselijk verdrietig om geweest vooral omdat ik mijn ouders gewoon nodig had.. Maar nu als volwassenen heb ik zoiets van ja doei.. Ik blijf er niet achteraan rennen en verdrietig om worden.. Ik denk dat ik zelf wel het kaartje op zou sturen om te kijken of er iets van komt.. Bijv. van zijn kant misschien een reden voor een afspraak voor kraamvisite, vraag hoe het is e.d. Maar ik zou er wel over nadenken of je de energie in wil blijven steken om de moeite te blijven doen en of jij jezelf er verdrietig om wil voelen.. Of je haar dat ook gunt..
Zou een kaartje sturen. Hou de eer aan jezelf. Hij is en blijft de opa. En als hij er verder niks mee doet om welke reden ook, is dat sneu voor hem. Blijkbaar zit hij erg onder de plak. Misschien ooit een goed gesprek tussen vader en dochter. Zijn vrouw klinkt niet echt redelijk namelijk. Jammer voor beide partijen.
Vroeg je in het appje alleen om zijn adres? Of vroeg je ook hoe het met hém gaat? Misschien beredeneerd hij wel hetzelfde. "Ze wil mijn adres maar vraagt niet eens hoe het gaat". Dit zou ook iets voor mijn vader zijn namelijk. Ik zou er nu niet teveel van denken. Of iets terug sturen. "Bedankt voor het adres, dan weet ik waar het geboortekaartje heen kan. Verder alles goed?" Zoiets?
Het vervelende aan de app is dat er bepaalde conclusies aan getrokken kunnen worden terwijl je niet weet of de ontvanger misschien wel met hele andere bezigheden bezig was terwijl deze wel zoiets had van ik reageer want er kan ook gezien worden dat het gelezen is... Misschien kun je terugreageren met bedankt voor het adres, hoe gaat het verder en van de reactie die daarop komt kijken wat je wilt als de kleine geboren word. Overigens lijkt het me voor je vader ook afschuwelijk om zo tussen twee vuren in te zitten. Ik weet natuurlijk niet precies wat er allemaal gebeurd is tien jaar terug maar dit is wel al tien jaar geleden! Jullie zijn allemaal ouder (en wijzer) geworden en misschien is het verstandig om een keer een gesprek aan te gaan hij is tenslotte al tien jaar bij haar. *edit* ik zie dat het niet tien jaar geleden is maar sinds dat je tien bent speelt, ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent
Het is en blijft je vader Ik heb een soort gelijk iets maar dan van beide kanten moeder en vader nieuwe vriend vriendin mar mijn vader die komt bijna altijd alleen omdat het gewoon niet klikt heb dat nooit uitgesproken maar als ik me vader bel en zei neemt op dan geeft ze de tel meteen door vraag niks van alles goed En ook al ik vraag hoe is het ja goed en word er niet na mij gevraagd Als ze dan al mee komt doe ik gewoon normaal tegen haar Heb mijn vader ook twee jaar niet gezien mede door haar Toen mijn zoontje na een ongeluk heel slecht lag is het contact hersteld waar ik heel bli mee ben want is blijft toch me vader war ik ook hele goede herinneringen aan hebt in mijn jeugd Ik mis het best heel erg dat er geen dagelijks contact is maar goed daar heb ik me bi neer gelegd Mijn moeder is weer anders haar vriend mag ik dus totaal niet omdat er toen ze pas samen waren dingen zijn voorgevallen die gewoon niet normaal zijn hij kan erg gewelddadig zijn En nu dat ik kids heb wil ik ook niet dat ze bij hun komen heb dit wel geprobeerd en ook echt mijn best voor gedaan omwille van mijn moeder maar sinds het laatste voorval heb ik me moeder gezegd dat ik hem niet meer in de buurt van mijn kids wil zei is welkom altijd mag ze meenemen maar niet bij Hem Dat vind zei helemaal niet leuk maar ik heb daar mijn redenen voor Wat ik ermee wil zeggen Het blijven beide je ouders er voor fouten ook gemaakt zijn probeer het uit te praten goed te maken en de partner gewoon zo veel mogelijk op afstand houden Ik zou dus zeker een kaartje sturn
Ik zou hem gewoon een geboortekaartje sturen. Dat hij het niet op een persoonlijker manier hoort, heeft hij aan zichzelf te danken. Verder is het dan aan hem om te bellen/appen/op visite te komen. Of niet... En als jij eigenlijk al weet dat je geen contact meer wilt, kun je ook overwegen om géén geboortekaartje te sturen.
Ik snap niet zo goed waarom het berichtje van gisteren je alarmeert... Jij stelt een vraag en hij reageert met een antwoord op je vraag. Oké, hij vraagt niet aan je hoe het gaat, maar hij vraagt dat ook niet aan hem. Ik zou hier geen conclusies aan verbinden als ik jou was. Maar goed, los daarvan ben ik erg van de filosofie: behandel de ander zoals je zelf graag behandeld wilt worden. Ook als de ander dat niet bij jou doet. Dus in jouw geval zou ik sowieso een kaartje sturen en ook bellen of appen of hoe je hem dan ook graag op de hoogte houdt. Wie weet reageert hij daar niet (goed) op, maar dan kan jij jezelf in elk geval recht aankijken in de spiegel.
Volgens jouw verhaal vroeg jij ook niet aan hem hoe het met hem gaat. Waarom dan paniek dat hij dat ookniet aan jou vraagt? Misschien was hij wel met iets bezig en antwoordde hij even snel. Ik zou zodrade kleine isgeboren een appje sturen en een geboortekaartje. Dan is het verder aanhem wat hij ermee doet. Sterkte met deze lastige situatie!
Ik heb ook een lastige relatie gehad met mijn vader (hij is deze zomer overleden). Ook vreemdgegaan en later hertrouwd. Ik heb me daar overheen kunnen zetten en contact gehouden met beiden. Moeizaam contact, dat wel. Hij heeft me heel vaak gekwetst en teleurgesteld totdat ik na de geboorte van mijn oudste besloot dat dat niet meer ging gebeuren. Ik ben contact blijven houden maar heb niets meer vam hem verwacht. Hij was wie hij was: een lieve maar bijzondere en erg egoïstische man. Omdat ik niets meer van hem verwachtte, heeft hij me niet meer teleur kunnen stellen door niet langs te komen als hij in de buurt was, weinig aandacht te schenken aan zijn kleinkinderen etc. Dat heeft ons allemaal erg geholpen. En gelukkig maar, ik heb goed afscheid van hem kunnen nemen toen hij overleed. En kan met een (gemengd maar) goed gevoel op onze relatie terugkijken. Wat ik eigenlijk wil zeggen is, hou de eer aan jezelf en bel hem gewoon op na de geboorte. Je weet maar nooit hoe lang je nog een vader hebt, je hebt er maar eentje..