Lieve TS, Wat een nare situatie waar je in verkeerd. Goed hoor dat je zo je best doet voor je zoon. Je wilt duidelijk het beste voor hem en voelt je aan alle kanten tegen gewerkt. Als ik heel voorzichtig toch een tip mag geven; Zou een cursus feedback geven misschien een idee voor je zijn? Je zit in een situatie waarin je regelmatig voor jezelf en je zoon op moet komen. Als je dan communiceert zoals je hier schrijft dan kan ik mij voorstellen dat je tegen weerstand van de hulpverleners aanloopt. Je hebt dan inhoudelijk misschien wel gelijk, maar de aanhoorder voelt zich aangevallen en de reactie gaat dan niet meer over de inhoud. Snap je wat ik bedoel? Veel sterkte en wijsheid in ieder geval!
Dit, en "Omdenken". Precies wat al eerder gezegd is... je schiet niet alleen de verdediging in (of dat terecht is, daar heb ik geen oordeel over), maar gaat in de tegenaanval. En inderdaad, ook al heb je dan inhoudelijk misschien wel 100% gelijk, omdat je zo'n houding aanneemt, gooi je je eigen glazen in. Je moet dit zien te doorbreken.
Edit: Even bijgewerkt. TS, ik heb helaas geen tips en of adviezen die ik je kan geven want ben totaal niet bekend met dit soort situaties maar wilde alleen even zeggen heel veel sterkte met deze situatie en laat je niet gek maken door sommige '' troela's '' hier.
Troela's?! Het zijn gewoon mensen die ts erop wijzen dat haar toon erg boos is, en dat gaat niet helpen in haar communicatie met bv Jeugdzorg. Dat hij de straat op rende valt Jeugdzorg en vader niet te verwijten, en niemand verwijt het ts. Ik vind dat ook iets dat je niet verwacht bij een 8-jarige.
TS, wat zul jij je ongelofelijk machteloos voelen op dit moment. Persoonlijk heb ik geen ervaring met jeugdzorg, maar mijn man wel. Bij de naam alleen gaan zijn nekharen al omhoog staan. Het enige wat ik je kan meegeven; geef de liefde aan je kind die het verdient, laat weten dat je er altijd voor hem bent. Als je je ei kwijt wil, pb maar!
Dat bedoel ik precies ja. Mensen geven je advies op basis van wat ze weten. Wat jij schrijft dus. Aan de verdere comments te zien is er veel meer aan de hand dan alleen dit voorval. Maar je kunt het een ander toch niet kwalijk nemen dat ze jou adviseren om je houding te veranderen? Jij bent de enige die dit leest. We kunnen de jeugdzorgwerker wel de huid vol schelden of je ex 'een pak rammel geven' maar die zitten niet op dit forum. Nogmaals, het spijt me echt voor je. Maar je komt in je reacties heel vijandig naar 'ons' over. Terwijl ik vooral veel medeleven zie. Wil je vooral heel veel succes en geluk wensen. Uiteraard ook voor je zoon.
Ik zie een hoop zinvolle, nuttige en invoelende reacties hier. Daar heb je wat aan, als je ervoor open staat tenminste.
Jeetje wat een heftig verhaal en wat heeft jou kindje VEEL meegemaakt en op die leefdheid al! Ik hoop dat hij ook hulp krijgt om alles te kunnen verwerken van wat hij heeft mee gemaakt. In mijn omgeving is ook jeugdzorg in het gezin geweest. Een stel vrienden die vaak ruzie hadden en het kind was de dupe, goed dst jeugdzorg was ingeschakeld want anders was het nog eens uit de hand gelopen. Mijn tip is: ga er niet tegen in want je verliest altijd. Het is zon machtige instantie
Zo denk ik er ook over! Een 8 jarige heeft geen handje meer nodig. Mijn dochter van 7 loopt ook vaak voor me uit............ gelukkig wacht ze wel bij de weg op mij om samen over te steken!
In de reacties van TS lees ik dat dit 8 jarige jongetje angst heeft, angst voor zijn vader. Hij wil weg in zijn in zijn emotie en angst rent/loopt hij weg... Ooit iemand in angst gezien die kijkt tijdens het oversteken? Ik kan het me niet voorstellen.
ik vind het heel leuk dat er NA mijn reactie dan een hele beerput open getrokken word, en echt ik snap je, ik voel je 100%, maar de FEITEN zijn dat er een omgang is afgedwongen door een rechter, en dat zijn de feiten en daar kan jij van alles van vinden en ik ook en de rest van de wereld, maar daarmee is dit niet verholpen, ik blijf dus bij mijn eerdere verhaal en volgens mij heb ik jou hele goede tips gegeven om verder te gaan, als jij blijft hangen in jouw boosheid en frustratie, dan heeft ook dat effect op jou kind, dan ben jij net zo slecht bezig als vader, ik lees in jou bericht dat jeugdzorg jou meerdere malen heeft gewezen dat je de omgang tegenwerkt met dit soort dingen, en toch blijf je dit doen, jeugdzorg handelt in het belang van het kind en als zij aangeven dat jij iets doet wat jou kind beschadigen kan (ongeacht dat vader de grootste l*l is die er bestaat 2 wrongs don't make a right) probeer jezelf dan een spiegel voor te houden, wat jij kan doen om het jou zoon makkelijker te maken, hier help je hem niet mee. en continue het verleden beerputje open te trekken wat schiet je ermee op, sterker nog wat heeft alles wat jij gedaan en gezegd heb tot nu toe voor resultaat gehad, en wat is het resultaat dat je wilt zien.
Misschien kun je je mening in een andere bewoording duidelijk maken. Ik doe wat suggesties: klagen, zeuren of zeiken. Perfecte alternatieven voor een woord wat zeer ongepast is.
Oh gut, wat grappig. Als werkwoord is het toch redelijk geaccepteerd hoor (sprak de tekstschijver). Staat in de vandale. Ramses Shaffy zong het al. Etc. Maar ik begrijp beheer wel hoor. Soms is het makkelijker om dingen te verwijderen dan ze uit te leggen *zwaai*
Ts ik snap je machteloosheid. Dat er begeleide omgang is, is niet voor niks. Feit is dat er begeleide omgang is, welke door de rechter is uitgesproken. Het enige wat je kan doen is het accepteren en het voor jou en je zoontje zo aangenaam mogelijk maken. Ik lees jn jouw berichten heel veel woede en frustratie. Misschien terecht wij kennen je verleden niet en zijn er niet bij tijdens en na de omgang. Maar als wij de boosheid kunnen lezen, kan jouw kind het ook voelen. Ongeacht of je lief over zijn vader spreekt, hij voelt dat dit jiet klopt met wat jij denkt en dat zal hem in verwarring brengen. Waardoor hij zich extra af gaat zetten. Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen heeft hij hele nare dingen gedaan, mijn jongste dochter heeft een hele lange rijd niet naar haar vader gewild en heb haar wekelijks krijsend aan hem overgedragen. Hoe moeilijk het ook was, ik heb altijd vol lof over hem gesproken. Haar steeds gestimuleerd en verhalen waarmee ze terug kwam altijd "geprezen". Inmiddels gaat ze zonder huilen, al is ze de dag dat ze naar haar vader gaat altijd vreselijk hyper en huilerig. We hebben co ouderschap en elke keer dat ze bij haar vader is zoekt ze contact via de iPad en de app of belt me. Gewoon voor kleine dingen maar om even mijn stem te horen. Door je niet zo negatief uit te laten zal je zoen dat het gaat veranderen. Aan jou om de cirkel te doorbreken.
voor diegene die graag commentaar hebben en mij aanspreken op mijn woede en frustratie die mijn zoon dan over zou nemen, die adviseren om dit niet in zijn aanwezigheid te doen en het hem niet te laten merken. Die er bij voorbaat vanuit gaan dat er op exact dezelfde wijze naar instanties wordt gereageerd. Misschien raar gedacht hoor, zou dat misschien juist de reden zijn om het hier zo neer te zetten? Om te voorkomen dat de figuurlijke emmer niet op een andere manier overloopt? Ik ben al jaren bezig geweest om hulp en begeleiding te krijgen zodat mijn zoontje het verleden kan verwerken zoals ik die hulp zelf ook gezocht en gekregen heb. Maar het nadeel van gezamenlijk gezag is dat als 1 van de ouders weigert het simpelweg niet plaats gaat vinden, een rechter om vervangende toestemming vragen heeft daarbij ook weinig nut gehad. Die verwijst enkel terug dat ouders opnieuw met elkaar in gesprek moeten, ook wanneer er door huisartsen, specialisten,fysiotherapeuten, school, consultatiebureaus etc etc het advies wordt gegeven om die hulp in te zetten. Na 6 jaar heeft mijn zoontje sinds kort een kindercoach, nadat niet de gezinsvoogd maar de gemeente met de huisarts zich er hard voor gemaakt heeft. Toestemming is daardoor uiteindelijk afgedwongen bij ex terwijl tegen alle regels in de hulp al opgestart was. Wat er ondertussen bij de huisarts en kindercoach uit komt vanuit het verleden, gun ik niemand. De angst bij mijn zoontje is namelijk niet gebaseerd op mijn vroegere angst voor mijn ex, blijkt totaal niet te maken te hebben met alles wat er tussen mij en ex gebeurd is, maar veroorzaakt door wat ex naar zoontje heeft gedaan. Het wegrennen bij ondertussen beide omgangen is vlucht gedrag uit angst, angst voor zijn vader door reacties uit het verleden en hetgeen hij hem zelfs bij een begeleide omgang in de oor fluistert. En ondanks dat deze zaken bij jeugdbescherming bekend zijn wordt daar niks mee gedaan en niet verder naar gekeken. Hij moet er van hun maar aan wennen. En ja dat frustreert mij omdat ik vervolgens mijn zoontje steeds meer zie aftakelen, continue lichamelijke klachten hebben en zijn gevoelens en emoties steeds meer opkroppen met als gevolg woede aanvallen als hij zich wel ergens op zijn gemak en veilig voelt. De keuze voor de locatie is niet mijn keuze geweest noch die van mijn zoontje, tot de locatie is besloten omdat ex pertinent niet op een locatie wilde afspreken die zoontje aangaf, het moest op zijn manier en niet anders. De kindercoach is zich kapot geschrokken van de actie en werd hierdoor juist duidelijk hoe diep de angst zit bij zoontje. De tweede omgang heeft plaatsgevonden op een locatie waarvan wij wisten dat er door dit soort acties geen gevaarlijke situatie kon ontstaan. En wederom werd er op deze manier gereageerd door zoontje, zodra hij de kans en mogelijkheid zag vluchtte hij weg. Verschil met de vorige keer is dat wij nu wel in de buurt waren tot ons geluk want hij zag dit keer de mogelijkheid ruim voor einde van de omgang en was compleet overstuur. Nadien kwam de opluchting eruit en heeft hij geslapen als een baby en ook zijn hoofdpijn was vervolgens weg. We hebben in ieder geval voor even een kindje wat zich in ieder geval wat onbezorgder voelt.
Als ik dit zo lees dan voel ik zoveel onmacht en verdriet. Wat een hell moet dit voor jouw zoon zijn. En natuurlijk ook voor jou, maar gut dat manneke! Ik heb het al eerder gezegd, maar blijf alsjeblieft de liefde aan je kind geven. Die basisbehoefte is zo belangrijk, iets waar jeugdzorg niet naar kijkt. Dat concludeer ik nu op basis van jouw verhaal en het verleden van mijn man met jeugdzorg. En nog steeds achtervolgt het hem...