Lieve dames, Even mijn hart luchten hier, want zit er best doorheen! Al dik 2,5 jaar een kinderwens, waarvan een dik jaar mmm inmiddels. We hebben de stempel onverklaarbaar verminderd vruchtbaar. Wat we ook proberen niets lijkt te werken...van ovulatietesten tot granaatappelsap, van iui tot ivf! Inmiddels 3 mislukte terugplaatsingen gehad en hadden gehoopt deze maand op nummer 4. Zij het niet dat ik opeens een turbosnelle ronde heb en we dus mijn eisprong gemist hebben. Weer een verloren ronde. Weer een teleurstelling, de zoveelste! Ik voel me emotioneel op... alsof ik in een spagaat zit. We willen heel graag een kindje, maar de weg er naar toe zooooo niet meer. Maar ik heb ook niet het gevoel een keuze te hebben, we moeten door. Ik ben al 34 en mocht ik binnenkort zwanger raken al 35 als ik ga bevallen.... Waar haalde jullie de moed, kracht en hoop nog vandaan, want ik weet het even niet meer!
Even dikke knuffel lieverd! -piep- zooi hè. Ik begrijp je zo goed! Als de cryo tp lukt dan kan ik nog op mijn 37ste bevallen. Pfff. Ik heb ook wel even de overweging gehad om alleen een 3de ivf poging te doen en verder pauze. Focus op andere dingen. Maar mijn leeftijd weerhoudt mij daar toch van. Al hoop ik dat geen 3de/4de poging nodig is Maar aan de andere kant wil ik ook weten of het nog gaat lukken. Of dat ik een streep door dit plan moet zetten.
Ik wil je even een hele dikke knuffel geven ! Het is zwaar ik heb me er ook enorm in vergist ik dacht ik doe dat wrl even ivf maar wat een rollercoaster van emotie teleurstellingen en nog meer wat erbij komt maar geef de moed niet op meid Neem anders even een rustmomentje voor julliezelf blijf goed met elkaar praten Ik ben hier eigenlijk heel slecht in maar wil je zo graag een hart onder de riem steken en geef het niet op heel veel sterkte 😘
Heel dikke knuffel Dame! Ik herken me in alles wat je zegt. Het is zo oneerlijk. Hoe kapot moet je gaan voor je je grootste wens op kunt geven...?
Zo herkenbaar wat je zegt! Het is een rollercoaster, met vooral heel veel dieptepunten... geen idee hoe wij die put telkens weer uit weten te komen, maar ik denk de hoop dat het goed gaat komen. Wij zijn vandaag voor onze 4e poging op gesprek geweest in Düsseldorf (na 3 pogingen bij het UMC) en ik kan iedereen aanraden dit te doen. Alleen al het gevoel eindelijk serieus genomen te worden en dat er specifiek naar onze situatie gekeken wordt, geeft vertrouwen. Dus kunnen we na 5 jaar (waarvan 2,5 jaar in de MMM) weer hoop hebben wat ons kracht geeft om door te gaan onze immens sterke wens te proberen te verwezenlijken... Voor nu een dikke knuffel!
Dank je meiden voor jullie lieve woorden! Het is 'fijn' om te ervaren dat er meiden zijn die me tenminste echt begrijpen, al wens ik jullie natuurlijk allemaal anders. Had me 2,5 jaar geleden verteld dat ik zo een verbitterd mens zou worden, dan had ik dat niet gelooft! Jeetje wat dit met je kan doen en hoe het verweven zit in heel je leven. En eerlijk gezegd voelt het als een neerwaartse spiraal, een strijd. Krijg ik dit ooit nog gekeerd? Ik ga voor de tweede keer psychologische hulp zoeken. De eerste keer was geen succes. Hopen dat het me deze keer wel wat oplevert. Ook wij gaan naar het buitenland, Gent, voor een second opinion. En eerlijk gezegd is dat een strohalm, maar tevens ook heel gevaarlijk...want als zij het niet meer weten?! De trucendoos is op, we kunnen dan niets meer proberen behalve hopen dat we eindelijk 6 gooien.... Zit in slechte dagen en hoop binnenkort weer wat positiever te zijn... in ieder geval bedankt voor jullie lieve woorden
Ik weet precies hoe je voelt want ik weet ook niet meer hoe het verder met soms en sms denk ik van waarom wel een andere en wij niet niet eerlijk pff. En ik loop al jaren bij een hulpverlener en heb ook psychologische hulp. Anders had ik de strijd allang opgeven vrees ik. Deze dingen kan je niet alleen met je partner en heb je hulp bij nodig. Op deze manier is zwanger worden niet meer leuk maar een lijdensweg aan het worden zo zie ik het dan. Als ik hier mensen op het forum lees en dan denk ik van ze zijn dan al zolang bezig maar dan denk ik van waarom lukt het mij dan niet? Het leven is oneerlijk verdeelt. Heel veel sterkte. Ook hoe zwaar de weg is onthou wel lang vechters krijgen uiteindelijk wat ze verdienen daar ben ik van overtuigd en het is kwestie van heel lange en zware weg wat je nog moet afleggen. Maar ik geef pas op als de artsen zeggen het is klaar eerder niet! Dus nog even volhouden!!
Oh hier ook zooo herkenbaar dame! Alles, maar dan ook alles hebben we inmiddels gedaan. Zowel met eten, vitamines, rust/stress vermijden als met onderzoeken (naar herhaalde miskramen, oa NK cellen onderzoek) en behandelingen in het buitenland (scratching, eicelactivator, picsi). Iedereen om ons heen blijft maar zeggen dat ze het niet willen geloven dat het ons niet gegund is- dat ze zeker weten dat het ooit goed komt. Terwijl iedere keer als wij een klein beetje nieuwe hoop hebben gevonden die gelijk weer met de grond gelijk wordt gemaakt. Ik herken ook wat je zegt over je leeftijd. Ik ben in december 35 geworden en dat was een enorm ding voor me. Toen onze ICSI in DD werd uitgesteld tot na mijn verjaardag dacht ik 'maar dan kan ik niet meer voor mijn 35e zwanger worden!!'. En hoewel ik ook wel weet dat je niet opeens de dag na je 35e verjaardag 10% minder vruchtbaar bent val je opeens wel in de doelgroep 35+, waarbij het 'gewoner' is dat het nóg langer duurt... Hoe sleep ik mezelf erdoor heen? Eerlijk gezegd weet ik daarop het antwoord ook niet goed. Ik heb wel begeleiding gezocht van een coach, eentje die gespecialiseerd is in begeleiden van mensen die in het traject zitten. Gesprekjes met haar doen me altijd goed. En contact met de meiden hier, we weten toch beter van elkaar hoe moeilijk het is. En het allerbelangrijkste: investeren in de relatie met mijn vent. Elkaar niet uit het oog verliezen. Waar de planning van de mm het toe laat op reis samen, uit eten en vooral: blijven communiceren. Wat wij overigens ook hebben gedaan (geen vervanging, wel afleiding) is een huisdier nemen. Onze puppy geeft ons momenteel veel afleiding en liefde, en is ook iets waar wij onze liefde aan kwijt kunnen. Heel veel sterkte meis- als je nog eens wil kletsen stuur gerust een pb.
Proberen positief te blijven hoe moeilijk ook. Blijf geloven. Zelfs ons na 4.5 jaar en een hoop ellende lukt dat.. (zeg niet dat het makkelijk was/is)
Leeftijd is inderdaad echt een dingetje. Sinds ik 34 werd reken ik eigenlijk alleen nog maar met mijn leeftijd over 9 maanden. Ik heb nu nog 3 maanden voor ik moeder word op mijn 38e.
Ook een dikke knuf van mij! Zeker een herkenbaar gevoel. Ik ga richting de 40 en ook onverklaarbaar vermindert vruchtbaar, nu midden in de IUI 's , maar niet zeker wetende of ik straks sterk genoeg ben om het hele ivf traject aan te gaan. De moed zit al in de schoenen en de hoop is na 4 jaar vervlogen. Alleen een wonder kan ons nog redden... zo voelt het..
Poeh wat een hoop dames toch in een soort gelijke situatie en ook dames die al een veel langer traject doorlopen We kunnen alleen maar hopen dat ons (mega) geduld ooit beloont gaat worden! Vraag me ook wel eens af, mocht het ooit zo ver zijn, ben je dan extra blij/bang/onzeker en in hoeverre heeft de weg ernaar toe een emotioneel litteken gemaakt?! Maar ja first things first...eerst eens zwanger zien te worden! Lieve dames ik wens jullie allemaal (snel) een positieve test toe!!!!
Ivf kan wel ook weer nieuwe moed geven! En het sluit weer wat zaken uit, bijvoorbeeld of er bevruchtingen zijn. Maar eerlijk is eerlijk: emotioneel vind ik ivf wel zwaarder dan iui, zeker nu dat ook niet succesvol blijkt te zijn. Het blijft een zoektocht zo een traject.Waar ligt je grens? Wat wil je nog? Succes met deze beslissingen en ik hoop dat je eigenlijk niet meer hoeft te beslissen doordat iui toch succesvol blijkt te zijn!
Jouw naam ken ik idd doordat ik zelf al een tijd hier mee schrijf! Meis wat een lange weg leggen jullie af Ik gun het mezelf, maar zeer zeker ook meiden zoals jij (en de andere meiden die al zo lang bezig zijn)! Hopelijk vind je nog de moed om door te gaan en hoop ik van harte dat jullie heel snel beloont gaan worden!!!!
Ik wil jullie succes wensen en hopelijk is dit jullie jaar In mijn omgeving heb ik goede ervaringen gehoord uit Cyprus omdat ze daar dus meerdere embryo's terug plaatsen lijkt mij dat je dan ook meer kans hebt . Verder heb ik geen ervaring en kan ik me er niks bij voorstellen wat jullie door moeten maken Een collega van mij had 10 jaar lang een onvervulde kinderwens het lukte maar niet en ineens had ze 3 kids binnen 4 jaar zo spontaan Echt houd moed dames Digi knuffel
Ik snap het. Ik heb gelukkig na 10 jaar een kindje mogen krijgen, maar de weg naar nummer 2 is weer dikke ellende. Terugplaatsingen die niet lukken. Vervolgens onrustige cellen (pap 3a) en een pauze. Twee weken geleden gestart met een nieuwe IVF. Ik had 4 eitjes, waarvan er 3 zijn bevrucht, maar gisteren kreeg ik een telefoontje dat er geen terugplaatsing is, omdat de emmies een schimmel hebben?! Er wordt nu onderzocht hoe dit kan. En ik mag echt niet klagen want ik heb een kindje, maar ik heb soms het gevoel dat de klappen altijd in dezelfde hoek vallen. Heel veel sterkte meid en ik hoop van harte dat 2017 jullie geluksjaar wordt!
Zoooo herkenbaar.. Zit wel iets eerder in het traject, maar ik vraag me ook wel eens af; wanneer kan je de beslissing nemen dat het klaar is? Het voelt niet als een optie, omdat áls het lukt het wel de moeite waard is geweest. Maar zal het ooit lukken? Omdat wij nooit zwanger zijn geweest, zelfs niet een vroege miskraam, heb ik soms het gevoel dat ik net zo goed kan proberen te leren vliegen. En daarmee wil ik echt niet zeggen dat het makkelijker is voor de vrouwen die al een kindje hebben of miskramen hebben gehad, zeker dat laatste niet want dat is natuurlijk ook verschrikkelijk, maar het maakt het idee dat ik ooit een positieve test in handen zal hebben zo onwerkelijk. Ik heb er zelfs wel eens stiekem aan gedacht om na de pregnyl een test te doen gewoon om zo'n 2e streepje te zien *koekkoek* Ik probeer nu positief te denken met een gevoel van hoop en verlangen, ipv een gevoel van vertrouwen, want dat kan ik moeilijk opbrengen. Zo hou ik het negatieve gevoel toch een beetje buiten, los van de momenten dat ik er gewoon even lekker flink de balen van mag hebben van mezelf. En wij hebben ook een puppy, dat maakt echt wel een beetje goed Heel veel sterkte, ik gun het je zo!
Achhh schat Ik herken het wel, hier sinds 2014 kinderwens en nu pril zwanger van de eerste! Heb zo vaak momenten gehad waarvan ik dacht 'dit gaat nooit meer lukken..' en tóch gaat tot nu toe alles goed. Ben wel erg onzeker maar elke dag is een stap dichter bij je doel. Zo moet je maar denken! Knuffels!
Ik putte altijd weer moed uit mijn absolute kinderwens. Het is een verschrikkelijke rollercoaster van, onzekerheden, hoop, verdriet, blijdschap, onmacht en ja, ook jaloezie naar andere vrouwen die gewenst of (nog erger) ongewenst zwanger raakten in de periode dat wij maar aan het worstelen waren met onderzoeken en ICSI pogingen. Uiteindelijk hebben wij het geluk gehad om twee dochters te mogen krijgen. Ik was 34 toen ik zwanger was van de eerste en 36 van de tweede. Ik begrijp de race tegen de klok voor je gevoel, maar je hebt echt nog de tijd. Probeer vol te houden, jullie gaan nu naar Gent, put daar nieuwe energie uit. Het zijn daar lieve en kundige artsen, heb er goede ervaringen mee. Ze hebben net even wat andere denkwijzen en ook andere mogelijkheden en een nieuwe kijk op jullie situatie. Ik kijk ook terug naar die tijd met gemengde gevoelens, er is voor ons wat moois uit voort gekomen maar we hebben het zwaar gehad. Ook persoonlijk ben ik er wel door veranderd. Ik neem minder dingen aan voor vanzelfsprekend, en het heeft ook een impact gehad op ons huwelijk, goed gekomen natuurlijk, maar goede communicatie onderling en gevoelens delen is zo belangrijk. Je komt er echt sterker uit! Ik wil jullie heel veel sterkte wensen, geef de hoop niet op! En succes in Gent, ik duim dat die overstap jullie wens doet uitkomen. Voor iedereen hier die nog bezig zijn in de mmm, ik duim voor jullie, geef de moed niet op!