Ik denk dat er gekeken moet worden op welke scholen dit het geval is en hoe de kinderen daar aan een diagnose gekomen zijn. Hier is hert zoals bij abri en mimi veel strenger. En nee als iemand beweert dat je geen dyslexie of dyscalculie hebt als je maar harder stampt dan vat ik dat niet te persoonlijk op...dan is die persoon zwaar gestoord.
En ik vraag mij serieus af wat er te stampen valt als je na bijna 2 jaar lees of rekenonderwijs de ch nog niet onder de knie hebt of het verschil tussen 63 en 36 niet kent. Nee mensen dat is niet te stampen!
Ja dan lees ik het artikel anders. Ik lees erin dat nu veel de diagnose ten onrechte wordt gegeven. En inderdaad, voor mijn zoon zijn we al bijna 1,5 jaar bezig. (En in die anderhalf jaar maakt ie geen/zeer weinig voortgang) Dus ik weet dat aan de ene kant het niet makkelijk wordt afgegeven. Aan de andere kant blijkt het taal en rekenniveau bij ons op school niet helemaal op orde te zijn, waarvoor nu een verbetertraject gestart is. Dus vandaar dat dit artikel mij triggert.
Wij zitten te wachten op de uitslag van de cito. Mijn dochter is blijven zitten in groep 3. Heeft al 2x een E score op de cito gehaald en als deze keer de uitslag (gecorrigeerd voor het feit dat ze voor de tweede keer groep 3 doet) weer een E is, dan kunnen we haar laten testen op dyslectie. Ik ging er eigenlijk vanuit dat dat overal zo zou gaan. Maar blijkbaar zijn er onderzoek bureau's die zich daar niet aan houden. Dan vraag je je toch af of die dat doen om kinderen te helpen door eerder een diagnose te stellen, of omdat ze graag geld willen verdienen. Een kind dat niet snel leert en weinig oefent zal ook slecht scoren op de cito toets, maar dat wil nog niet zeggen dat hij dyslectisch is. De school vroeg ook of een van ons dyslectisch was, mijn reactie daarop was: nee, vroeger heette dat bij mij gewoon dat ik slecht was in lezen en schrijven.
Ik ken het traject, en die misdiagnoses zorgen er voor dat de kinderen die de hulp écht hard nodig hebben, het niet kirjgen of 'verkeerd'. En dat het onderschat wordt. Ik twijfel niet aan jouw problematiek en die van je dochter, ik ken alleen te veel gevallen waarbij kinderen onnodig in dat traject komen.
Zoon heeft trouwens thuis wel een oplossing gevonden .. hij laat het zijn zusje voorlezen Die draait nu een half jaar groep 3 en is hem voorbij gestevend met lezen en dat heeft hij snel door gekregen en maakt hij dankbaar gebruik van.
Overigens heb ik nog wel steeds het idee dat er iets is met zoon hoor. Qua rekenen scoort ie op vwo niveau, qua lezen en spelling zit ie op praktijkonderwijs (vbo?) En volgens juf ligt het echt niet aan zijn inzet..
"Ik vraag me af of dyslexie wel bestaat"?? Nou volgens mij lees ik het prima. En dyscalculie is een kwestie van de basisvaardigheden trainen...tja als die kinderen dat konden zou dat probleem er idd niet zijn
Maar als er dan van die zogenaamde onderzoekers beweren dat dyscalculie en dyslexie niet bestaan dan worden die kinderen helemaal niet meer geloofd.
Dan moet je het artikel lezen. Het wel/niet bestaan van duslexie als zodanig zegt niets over de problematiek. Het kan bv een leerprobleem zijn, waarbij er dus een andere oorzaak is dan 'dyslexie'. Uiteindelijk kan dat kinderen met die problematiek helpen. Het gaat er juist om om kinderen te helpen; zowel de 'pseudo-dyslecten' die het dupe zijn van slecht onderwijs, als de 'echte dyslecten' die baat hebben bij goede ondersteuning. Als je niet weet wat dyslexie is, en dus bv alleen aan de oppervlakte ondersteuning biedt, help je er uiteindelijk weinig mee... 'Zogenaamde onderzoekers' valt bij mij nogal verkeerd, overigens.
Ik denk dat er wel een kern van waarheid in zit. Ik denk ook dat voor de kinderen die echt dyslexie/dyscalculatie hebben het ook zaak is dat het kaf van het koren wordt gescheiden. Die kinderen vallen namelijk in de grote bucket met alle gevolgen van dien. Ik vind het ook van de zotte dat gemiddeld 30% van de kinderen een diagnose dyslexie krijgen en ik vind het een bijna een mode-ding worden. geef je kind een dyslexie papiertje en ze kan makkelijker door haar toetsen/examens komen ... zoiets. Kinderen die echt hulp nodig hebben, moeten dat ook krijgen en die krijgen dat beter als de kinderen die gewoon geen dyslexie hebben, maar een achterstand in taal, op een andere manier worden geholpen. Ik denk wel dat je moet uitkijken dat niet alles en iedereen gaat roepen "doe beter je best" en meer van dat soort teksten omdat we in Nederland heel makkelijk iedereen over 1 kam kunnen scheren.
Ik geloof zeker dat het bestaat, alleen kan ik mij ook vinden in dit artikel. mijn dochter wordt binnenkort ook getest op van alles en nog wat. Hoe zij rekende dacht ik echt aan discalculie. getallen omdraaien ect. Nu heeft ze bijles en krijgt ze de basis van het rekenen nog een keer, echt begonnen met onder de 10 zonder vingers. en het kwartje lijkt te vallen ook met de stof die zij op school krijgt, rekenen met 100 tallen. deze getallen kon ze eerst niet eens lezen. Je begrijpt dat ik hier nog wel een gesprekje over ga voeren op school
Precies, als je nu methodes ontwikkelt voor dyslexie, ontwikkel je dat op een 'populatie' waarbij een groot deel geen dyslexie heeft (maar de dupe is van slecht onderwijs). Het resultaat is dan een methode die bij veel kinderen werkt, maar níet bij de 'echte dyslecten'... dat schiet niet op. Die zijn dus de dupe van 'overdiagnosticeren'.
En dat laatste is ook de bedoeling. Deze "hoogleraar" zegt dat dyslexie en dyscalculie niet bestaat en dat het op te lossen is door meer stampen...die heeft geen idee hoeveel deze kinderen al moeten stampen. Zo iemand kun je totaal niet serieus nemen. Hoogleraar wordt je blijkbaar ook door zegeltjes sparen bij de plaatselijke supermarkt.
Ik heb 2 kinderen met ernstige dyslexie. Vanaf groep 3 hebben zij juist heel veel extra moeten doen. Veel bijles, meerdere keren per week. Thuis ook enorm veel oefenen met speciale programma''s. Pas na al die maanden extra hulp en minimaal 2x een E score op hun cito mocht er pas getest worden op dyslexie. Test was pittig en heel uitgebreid. Uitkomst was bij allebei, ondanks alle hulp en extra oefenen, overduidelijk. Ernstige dyslexie. Hier dus geen sprake van een makkelijke manier voor t krijgen van een diagnose. Juist wel heel veel oefenen en hulp. Ik vraag me af of iedereen die hier reageert dat t allemaal zo makkelijk gaat, zelf een kind heeft met dyslexie... 🤔 De beste stuurlui staan aan wal. Ik zie hier hoe m'n kinderen vechten, tegen enorm veel vooroordelen aanlopen van buitenstaanders die er 0,0 ervaring mee hebben. En dat maakt me echt wel eens boos en verdrietig
Niemand zegt dat het allemaal zo makkelijk gaat?! Ik begrijp niet dat zeeer kritisch naar het onderwijs kijken zo'n taboe is als het om dyslexie gaat. Niemand ontkent de problematiek. Het is onterecht die oorzaak van de problematiek bij het kind neer te leggen.
Nee je moet kijken naar welke gebieden dan zoveel diagnostiseren...welke gemeenten en welke scholen en daar het probleem aanpakken. Hier op school zijn enkele dyslecten en mijn dochter wordt als het goed is de 2e!!!!!!!! op deze school met een dyscalculie diagnose... de 2e!!!!!!! op een school die al meer dan 130 jaar bestaat...
Ik zeg ook niet dat jij het niet goed leest, ik lees het anders. Ten eerste vraagt ze het zich af, ze zegt niet dat het zo is. De reden waarom ze het zich afvraagt staat eronder beschreven. Ik haal er verder uit dat nu 1 op de 5 een diagnose dyslexie krijgt op sommige scholen, 20% dus. Terwijl 3 tot 5 % daadwerkelijk dyslectisch is. Ik vind dat een behoorlijk verschil. En vandaar dat ik denk, er kan een kern van waarheid inzitten.