Als ik zie op welke onderdelen getest wordt, hoe er met percentages berekend wordt, hoe er niveaus worden bepaald enz, dan vindt ik het vreselijk om te horen dat er gezegd wordt dat het (op dit moment) niet zou bestaan. Heb je ooit wel eens een rapport van een dyslexie onderzoek ingezien? En niet de juiste hulp en ondersteuning voor de echte dyslect? Geen ervaring mee gelukkig!
Ja, dat zeg ik idd ... dan moet je even verder lezen wat ik daarmee bedoel ... Het feit dat ik oudere dyslectici ken is het feit dat ik geen kinderen met dyslexie ken.
Ik denk dat er in de huidige tijd soms erg snel diagnoses worden gesteld. Zeker bij een stoornis die opeens opkomt of nieuw is. Dat gaat ten koste van kinderen en volwassenen die het wel echt hebben. Ik vind het ook onvoorstelbaar dat er in sommige schoolklassen opeens wel heel veel kinderen met een stempel zitten. Wat ik zelf heb gemerkt is dat sommige ouders ook heel graag een diagnose willen (ik heb het niet over de moeders hier!). Dat zag ik vroeger zelf op school en nu bij mijn kinderen weer. Sommige kinderen zijn gewoon wat minder intelligent of wat drukker of gewoon anders. Daar is in de huidige tijd geen plaats meer voor. Wijkt een kind iets af dan zal het wel "iets" hebben. En wordt snel gevraagd om onderzoek. En ik ken(de) echt een aantal ouders die het moeilijk vonden om toe te geven dat hun kind gewoon niet zo slim was. Die schoven alles onder de diagnose. En eisten bij onderzoeken ook een uitkomst. Er moest immers wel iets zijn! Gebruikten hey ook iedere keer sls excuus voor gedrag of prestaties (ook als er geen verbsnd was). Bij een oud klasgenoot is op die manier een lichte vorm van autisme vastgesteld. Terwijl nu als volwassene blijkt dat dit niet klopt... Een klas met 20% dyslexie geloof ik dan ook niet. En het is erg jammer voor de kinderen die het wel hebben. Want die zijn er gewoon! En die hebben er echt een leven lang last van. Je kunt het wel iets verbeteren en trucjes aanleren. Maar je komt er niet meer vanaf. Het is namelijk een automatiseringprobleem. Stampen helpt je daarbij helaas niet.
En kijk dan ook meteen even naar de cijfers uit de blog van een dyslexie-behandelcentra als reactie op het nieuwsbericht bovenaan pagina 8.
Als je graag de diagnose dyslexie wil voor je kind snap je echt niet wat het inhoudt. . Het hele traject wat er aan vooraf gaat is echt geen pretje. En nogmaals, mijn kinderen hebben allebei een perfecte begeleiding gehad tot nu toe. Ik snap niet zo dat er gezegd wordt dat de begeleiding te wensen over laat.
Nou.. bij onze school dus wel en ik geloof best dat er nog veel meer scholen zijn waar het niet op orde is.
Ik weet niet of er nog meer zulk soort scholen zijn omdat ik geen ervaringsverhalen ken gelukkig. Maar wat gaat er dan niet goed? Zijn t de leerkrachten of de IB'er?
Ik zeg niets over de METHODE van diagnose an sich. Ik ga ervoor het gemak vanuit dat de methode om dyslexie te bepalen gestoeld is op wetenschappelijk correcte markers om dyslexie te bepalen. Ik zeg iets over de manier waarop de diagnose wordt gesteld. Ik denk namelijk wel dat een achterstand in taal of rekenen door slecht onderwijs teveel kan lijken op dyslexie. En daardoor komen er non-dyslecten in een traject waar ze niets aan hebben terwijl nooit is gekeken naar andere manieren. En de mensen die dyslexie bij anderen onderzoeken zijn ook maar mensen dus ik kan mij best voorstellen dat dingen worden gemist. Cijfers zeggen mij niets als deze cijfers mogelijk vertroebeld zijn door andere dingen.
Echt totaal geen ervaring mee. Zou je voorbeelden kunnen noemen waarom het niet op maat is dan? Hier liggen 2 dyslexie verklaringen met duidelijke regels en aanpassingen voor mijn kinderen. Daar houden de leerkrachten zich gewoon aan. Daar staat ook in welke begeleiding verplicht is en hoe. Totaal op maat dus
Ik heb het over de wetenschap waarop de methodes worden ontwikkeld; de onderliggende ontwikkeling is vertroebeld door non-dyslecten. Als de groep uit alleen dyslecten bestond, zou je betere methoden kunnen ontwikkelen.
De methode zegt juist alles over de manier waarop de diagnose gesteld wordt. Er wordt op zoveel gebieden getest dat je door de mand valt als je 'alleen' een achterstand hebt door slecht onderwijs. De echte problemen op t neurologische vlak bij dyslecten geven hele specifieke kenmerken die een kind met een achterstand niet zal hebben. Die kan je ook niet faken.
Hoe kan je dat zo stellig zeggen? Ervaringsdeskundigen op dat gebied? Oprechte vraag hoor, ik ben alleen maar ervaringsdeskundigeen als moeder van 2 dyslectische kinderen maar niet op t gebied van wetenschap.
Nu gaat het beter hoor, dankzij de ib'er. Maar de juf die totaal niet weet wat de huidige regels zijn mbt het dyslectie-traject en dus ook het protocol tot dan toe niet volgde, is niet ok. En ze staat toch al 25 jaar voor de klas.. Verder is het een schat van een mens die echt een warm hart heeft voor de kinderen hoor, maar dat soort dingen denk ik: Oeh school, daar hebben jullie wel een steek laten vallen. Hier werd dus ook al dyslectie genoemd zonder dat er een dossier opgebouwd was en extra begeleiding was geboden. En kon ik het zelf gaan uitzoeken, nadat er al 2 jaar gezegd werd, ja hij heeft er wel moeite mee, maar we krijgen hem wel zover. Nee, hij hoeft geen oefenwerk mee naar huis, als je elke avond een paar minuten met hem leest is het zeker voldoende. Tja en hij is mijn eerste, en verder geen mensen die moeite hebben met lezen en spellen in de familie, dus ik ga dan op het advies van school af.
Dat denk ik dus wel ... en ik denk dat het nogal "arrogant" is om een hoogleraar (een dyslexie hoogleraar zelfs, dus ze weet waar ze over praat) die daar 10 jaar (dus niet ff een achternamiddag-onderzoekje he) onderzoek naar heeft gedaan, van tafel te vegen, omdat jou ervaring anders is. Ik vind het ook "arrogant" omdat te denken dat de diagnose altijd feilloos en foutloos wordt gesteld. Dat geloof ik namelijk gewoon niet. Het is namelijk nog steeds mensenwerk. (DISCLAIMER: "arrogant" tussen aanhanlingstekens bij gebrek aan beter woord, voordat ik daar weer over wordt gevierendeeld"
Jammer dat t zo loopt dan.. Hoe lief een juf dan ook is, ze heeft zeker steken laten vallen. Hopelijk dan nu een betere begeleiding met de IB'er. Vreemd dat ze weinig begeleid hebben. Als ze het woord dyslexie laten vallen lijkt mij dat ze zorgen hebben en dat adequaat op moeten reageren met een behandelplan. Succes er mee. Onze 4e zit nu in groep 3 en ik zie dingen gebeuren waar ik me weer zorgen over maak. Onze eerste en derde hebben ernstige dyslexie, onze tweede is 'gewoon' zwak op spellingsgebiec. Hopelijk valt t mee bij onze 4e, maar ik heb er een hard hoofd in. M'n m is trouwens ook dyslectisch.
Ik weet zeker dat dyslexie en dyscalculie bestaat. Ik zelf heb dyscalculie, ik raak ik paniek met rekenen, cijfers. Ik heb bijles gehad op school, maar het bleef moeilijk voor mij. en nog steeds in het dagelijks leven heb ik er moeite mee. Mijn vrienden hebben er gelukkig begrip voor.
Nou ik denk dus dat zij helemaal niet weet waar ze over praat. Een onderzoek wat 10 jaar geduurd heeft is heel leuk,maar ze heeft de ontwikkelingen in de laatste jaren dus niet meegenomen. Want er is een hele hoop veranderd. Een traject tot dyslexie of dyscalculie kan niet in groep 2 opgestart worden, het kan ook niet even snel. Dat er scholen zijn die het doen heeft niks te maken met de methode om te diagnostiseren, dan zijn er gewoon scholen die zich niet aan de regels houden. Net zoals bv een cito toets vervalsen..gebeurd vast ook. Het traject wat je moet afleggen en de hulp voor dyslexie en dyscalculie is op het moment prima alleen zijn er mensen die daar blijkbaar misbruik van maken.