Ik veeg niks van tafel, ik weet niet waar je dat vandaan haalt. Ik heb er alleen mijn vraagtekens bij, niets meer en niets minder. Of dat arrogant is weet ik niet. Of een diagnose altijd feilloos en foutloos wordt gesteld weet ik ook niet. Ik vertel mijn ervaringen hier. Ik weet hoe een dyslexieonderzoek in elkaar steekt (jij denk ik niet) en dan vraag ik me oprecht af hoe je alleen met een achterstand dezelfde kenmerken kan laten zien als een dyslect. Maar blijkbaar is dat ook arrogant. Misschien kan je enigszins begrijpen dat het lastig is als er bepaalde uitspraken gedaan worden over dyslexie, als je als moeder je kinderen al jaren ziet worstelen. Als je ziet wat voor beperkingen het met zich mee brengt. Hoeveel pijn en verdriet. En ik ga dan in discussie, omdat het me raakt. Niet om arrogant te zijn, absoluut niet. Jammer dat het zo uitgelegd/opgevat wordt, ook al is het tussen aanhalingstekens.
Hier dus hetzelfde...complete paniek. Ik heb bijles vanaf groep 3 t/m HAVO 5 gehad. Dus ik denk dat er bij mij wel genoeg geoefend en gestampt is maar het helpt niet. Helaas merk ik niet veel begrip in de omgeving. Van belangrijke mensen voor mij wel, maar met oppervlakkige contacten vinden ze het blijkbaar lachwekkend en onzin dat een vrouw van 32 de som 37+72 niet fatsoenlijk kan oplossen.
Je moet het niet persoonlijk bekijken. Jouw (goede overigens) ervaring hoeft namelijk niet de consensus in zijn geheel te zijn. Je moet naar het grotere geheel kijken, en openstaan voor het feit dat het misschien ook wel eens niet helemaal goed kan zijn.
Nou, en dat is nou het hele eieren eten Er is een hele grote groep die volgens mij misbruik ervan maakt, waardoor de cijfers worden vertroebeld met alle gevolgen van dien. Ik denk trouwens dat een hoogleraar dyslexie echt wel weet hoe een onderzoek moet worden uitgevoegd, deze wordt namelijk getoetst door "peers" (gelijken in de veld van onderzoek) en als zij daar dingen inzien die niet kloppen wordt het gewoon niet gepubliceerd en is ze haar naam kwijt. Ik denk dat je er dus gevoegelijk vanuit mag gaan dat haar onderzoek juist is geweest. Dat jij andere ervaringen hebt wil niet zeggen het onderzoek dus maar knudde is ...
Het niet persoonlijk bekijken is lastig als je ervaringsdeskundige bent op dit gebied. Zou t zelfde zijn als jouw kind een allergie oid zou hebben waar je al een hele tijd mee tobt. En dan komt er een hoogleraar die zegt dat die allergie helemaal niet bestaat of dat ze die allergie heeft opgelopen doordat er op een bepaalde manier ergens gefaald is, terwijl jij weet dat het aangeboren is. Zou jij dat dan ook zo makkelijk vinden om het niet persoonlijk te bekijken? Ik kijk zeker wel naar het grotere geheel en ik sta open voor het feit dat het misschien ook wel eens niet helemaal goed kan zijn, maar ik heb er mijn vraagtekens bij.
Als dat in mijn geval zo zou zijn, zou ik zeker kijken of er een kern van waarheid in het verhaal zou zitten. Als dat zo zou zijn dan zou ik daar blij om zijn en kijken hoe ik dat bij mijn dochter dan kan toepassen. Zou dat niet zo zijn, dan zou ik daar verders het mijne van denken en weten dat de diagnose van mijn kind juist is. Maar ik zou niet zomaar van tafel vegen dat er sommige mensen zijn die gebaat zouden zijn met een andere aanpak.
Dan kunnen we elkaar een hand geven blijkbaar. Wat ik zeg is ook onzinnig in jouw ogen. Ik denk dat wel verder uitgepraat zijn.
Je hebt een verkeerd beeld van hoe wetenschappelijk onderzoek werkt. Een hoogleraar doet met een heel team van onderzoekers wetenschappelijk onderzoek binnen een domein, in dit geval dyslectie. Dat is geen proces met een begin en eind, dus één onderzoek van 10 jaar, maar een voortdurend vernieuwend proces met de nieuwste internationale inzichten. Wanneer resultaten worden gepubliceerd, zijn deze eerst kritisch getoetst door onafhankelijke wetenschappers (ook experts op dit gebied) die controleren of het wel klopt. Als er fouten in zitten, wordt het niet gepubliceerd. Zeker bij baanbrekende of opmerkelijke resultaten zal er kritisch door de (inter)nationale academische gemeenschap naar gekeken worden en worden resultaten besproken op conferenties. Hier gaat jaren aan intensief en zorgvuldig onderzoek aan vooraf.
Heeft die Anna Bosman nou echt iets nieuws gepubliceerd waar haar conclusie in onderbouwd wordt en de manier waarop ze dit wetenschappelijk onderzoek gedaan heeft? Ik kan het namelijk nergens terug vinden.
Ik kreeg met 6/7 jaar de stempel dyslexie. Heb een jaar lang op speciaal onderwijs gezeten met hele goede begeleiding. Speel en leerklas heet dat in België. Voor mij was dat genoeg om daarna terug naar het reguliere onderwijs te gaan. Voor dyscalculie heb ik geen stempel maar dit heb ik zeker weten ook. Hatelijk als iemans zijn telefoonnummer geeft en bv 68 zegt ipv 6, 8. Van de dyslexie ondervind ik eigenlijk last. Wel zie ik fouten minder snel. Hier kan je gelukkig je berichten nog binnen het uur aanpassen. Volgens mij is hier 80% van al mijn berichten bewerkt
"Die" Anna Bosman heeft als expertise dyslectie en probeert een brug te slaan door theorie en praktijk aan elkaar te koppelen en onderzoek te doen naar zo effectief mogelijke lesmethode voor kinderen met dyslectieproblematiek. Ik zou eerder aanmoedigen dat er onderzoek wordt gedaan naar problemen op te lossen, dan af te zetten tegen een hoogleraar. Zeker als uit studies blijkt dat de effecten van gerichte scholing volgens een bepaalde methodiek zulke positieve resultaten oplevert. Het is geen onderkennig van het probleem, ze zegt ook niet dat kinderen lui zijn, wat ze wel heeft onderzocht is dat de bestaande reguliere lesmethodiek te kort schiet waardoor een hoog percentage scholieren het de diagnose dyslectie krijgen. Terwijl blijkt dat met een andere aanpak de problematiek aanzienlijk kan worden verbeterd. Dat is toch juist wat je als ouder wilt voor je kind? Dat op zo'n adequaat mogelijke manier de lesstof wordt aangeboden zodat je kind zo goed mogelijk kan bijblijven op het niveau. Om mn telefoon kan ik geen uitgebreide zoekopdracht doen naar haar meest recente wetenschappelijke artikelen. Dat hoeft ook niet, want met een snelle Google opdracht kom je bij diverse Nederlandstalige rapporten uit waarin conclusies uit haar onderzoek beschreven worden incl bronvermelding. Onder andere https://www.google.nl/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://zoek.officielebekendmakingen.nl/blg-322692.pdf&ved=0ahUKEwiP5ZHJgYPSAhXEChoKHcXlAE0QFggtMAc&usg=AFQjCNHh0mTU1I1weTlhwwuq-rEuKPYsjA (maar als je zelf Googled, of via google scholar, vind je meer)
Sorry dat ik Anna Bosman 'DIE' Anna Bosman noemde. Daar bedoelde ik overigens niets mee. Ik was alleen benieuwd of er een nieuw wetenschappelijk onderzoek gedaan was door haar. Ik heb verschillende publicaties op haar website gelezen naar onderzoeken die ze gedaan heeft. Met name over de bepaalde methode van leren lezen die ze getest heeft op basisscholen en wat de uitkomsten daar van zijn. Ik juich zulk soort onderzoek zeker toe, omdat er altijd dingen verbeterd kunnen worden. Ook heb ik de publicaties van haar gelezen omtrent dyslexie, aangepaste lettertypes, onderzoeken enz. Ik heb echter nergens kunnen lezen dat ze dyslexie ondermijnt, wel dat ze er mee bezig is om de manier van lesgeven te veranderen waardoor de resultaten van de leerlingen omhoog gaan. Dat gaat dan waarschijnlijk over leerlingen die een achterstand hebben op dit gebied en niet over dyslectische leerlingen. Ik zet me dus absoluut niet af tegen deze hoogleraar, voor het geval dat je dat denkt. Edit: bedankt voor de link! Daar heb je meer aan als alleen zo'n klein stukje op AD.nl waar er één uitspraak van een hoogleraar de aandacht krijgt.
Zo wordt het wel benoemd door o.a. de instelling waar onze dochter onder 'behandeling' is. Maar ik heb de andere en uitgebreidere rapporten niet gelezen, omdat ik druk in mijn studieboeken zit (o.a. aan het leren over dyslexie haha).
Toen ik het op de radio hoorde dacht ik: voor een deel zal dit zeker het geval zijn.. Als je regelmatig op facebook de slechte spelling ed langs ziet komen, wordt het allemaal erg makkelijk op "ik heb dyslexie" afgeschoven.. Terwijl ik haast zeker weet dat er daar een heleboel jongeren bijzitten die het gewoon niet goed genoeg geleerd hebben op school.. Maar ook geloof ik zeker dat lang niet alle gevallen opgelost kunnen worden met beter onderwijs. Er zullen echt wel gevallen bij zitten die ècht dyslexie hebben en wat niet zo makkelijk op te lossen is, misschien zelfs wel helemaal niet.. Vind het dus redelijk kort door de bocht genomen, maar denk wel dat het héél goed zou zijn om het onderwijsprogramma er op aan te passen, zodat de aantallen iig een stuk naar beneden gaan en alleen de èchte gevallen over blijven die dan extra begeleiding, aanpassingen etc kunnen krijgen.
Toch best grappig als je weet dat een kind 1,5 jr lees onderwijs genoten moet hebben, voordat er uberhaupt een aanvraag voor een test kan plaatsvinden (dit betekent dat het kind al midden gr 4 zit...). Dus dit heeft ook echt niets met dyslexie te maken, maar gewoon met aandacht voor het kind. En na de aanvraag kom je op de wachtlijst, met als gevolg dat je kind met alle goede wil van de wereld eind gr 4 getest word. Dat betekent dat het pas in groep 5 trainingen kan volgen...
Overigens denk ik niet dat het onderwijs slecht is en dat kinderen daardoor dyslexie krijgen, maar de klassen zijn te groot en de tijd die de leerkracht heeft onder de lessen en ook voor het voorbereiden is minimaal.
Nou blijkbaar gaat dat dus niet zo. Er is de laatste jaren nl veel veranderd in de diagnose. Het is een jarenlang traject en wordt niet even gauw gedaan...dat beweert zij wel en is dus niet waar...ook Eliza R en Abri hebben dit al gezegd. Dus als jouw omschrijving hier boven juist is voor wetenschappelijk onderzoek dan is dit onderzoek echt niet goed gedaan met de beweringen die zij doet. Zoals door mij en eerder genoemde dames al heel vaak gezegd is: eerder werden die diagnoses makkelijker gegeven, dat is nu gewoon niet meer het geval. En dat stukje wordt dus blijkbaar niet meegenomen.