Wanneer ben je echt een vriendin?

Maar dat is dus het hele kennissen en vrienden verhaal. Vrienden zullen inderdaad vragen naar je kind op die dag maar als je gewoon gezellig met wat moeders uit eten gaat dan kun je toch niet verwachten dat die dat dan nog onthouden? Daar ben je immers kennis voor en daarom zou je je verwachtingen dus bij moeten stellen want je verwacht ( in mijn ogen ) dus veel te veel van die kennissen. Jij verwacht eigenlijk de dingen van kennissen die je van een vriend of vriendin zou verwachten.

Wij gaan ook ieder jaar met de ouders van het voetbal clubje van mijn zoon een avondje uit eten en daarna lekker ergens wat drinken. Is ieder jaar super gezellig en we hebben de grootste lol maar ik verwacht absoluut niet van deze ouders dat ze volgende week nog weten wat ik die avond heb gezegd.

 

Ik denk inderdaad het idee los laten dat andere mensen net zo zijn/hetzelfde zullen doen als jij en de dingen die je doet zonder de verwachting van een 'tegenprestatie' doen. Scheelt je heel veel teleurstellingen en wie weet zijn er wel mensen die je verrassen?

Ik sta er in zoals Buitenleven beschrijft.

 

Ja ik zou dus zo iemand zijn die dat niet terug vraagt.. Ik kan gewoon , ook niet van vrienden, al dat soort dingen onthouden. Ik kan het gewoon niet, ik zou wel willen, maar het lukt me niet.

Ik zou het ook vervelend vinden als dat een oordeel is over vriendschap.

Je kan zelf toch ook ff bellen na de operatie, en dan als iemand gewoon luistert of langs komt, is dat toch net zoveel waard?

Deze blinde verwachtingen.. daar heb ik dus echt een grondige hekel aan.. want de andere kant weet nooit dat jij dat verwacht, weet ook niet dat het voor jou een oordeel geeft over de staat van de vriendschap, dus die ander heeft gewoon 0 kans om het goed te doen, of de ander moet zichzelf spontaan veranderen in de hoop dat het voldoet aan jou verwachtingen.

Ik had ook zulke mensen.. en die heb ik voor een keuze gesteld: Of je spreekt je verwachting naar me uit, en dan doe ik mijn best er aan te voldoen voor je, of we laten het hierbij. Ik kan nu eenmaal niet mijn geheugen veranderen. En soms kreeg ik dan de gruwelijke opmerking "Maar het moet uit jezelf komen...." nou echt.. dan is het klaar hoor haha. Ik ben niet helderziend helaas! Dus als het uit mezelf komt, krijg je me zoals ik ben. Vergeetachtig, op mezelf , behoefte aan rust en structuur in mijn leven. En ik laat alles vallen voor vrienden, maar niet als ik niet weet dat ze dat verwachten maar niet vertellen.

Maar sommige vrienden hebben wel een aantal verwachtingen uitgesproken. zo heb ik een vriendin waarvoor het heel belangrijk is dat ik haar verjaardag niet vergeet, dus heb ik 36 alarmen, agendaitems enzo ingesteld, zodat ik het niet vergeet. En dan nog, gaat het vaak bijna mis, en is het 22 uur dat ik bel, maar goed, dat heeft ze dan ook geaccepteerd. En als er iets met haar kindje is, een operatie ofzo, dan geeft ze aan of ik actief kan informeren. En dat doe ik dan ook, vind ik ook echt geen enkel probleem. Alleen moet je me er wel helpen aan herinneren, dus stuurt zij een uur vooraf "vind het zo spannend" bijvoorbeeld . Dit is dus ook in mijn ogen vriendschap, je spreekt met elkaar. Wat vind je moeilijk, bekijkt wat je SAMEN kan veranderen om het beter/anders te laten lopen.

 

Te hoge verwachtingen idd.
Zo vind ik het heel leuk om vriendinnen kleine nuttige cadeaus te geven. Zo ben ik, maar dat verwacht ik echt niet terug. Van sommige krijg ik af en toe ook wat, maar blijf die andere ook gewoon geven en ga mezelf niet veranderen omdat zij dat ook niet doen.

 

Ik denk dat het een stukje zelfkennis is. Pandavliegen, jij hebt dat heel erg, dus ook goed dat je gezegd hebt dat je wil dat mensen vertellen wat zij van jou verwachten. Niet iedereen kan dat.
Van échte vrienden verwacht ik wel dat het uit henzelf komt. Ik wil niet overal achter hoeven lopen. Zo moeilijk is het toch niet even te vragen hoe een operatie gegaan is, maar dan heb ik het dus over échte vrienden, geen kenissen of moeders van school ofzo.

Misschien scheelt het ook als je niet veel vrienden/kenissen hebt dan kun je dingen makkelijker onthouden. Als die groep heel groot is en je hebt ook nog heel veel familie is het ook wel logisch dat je niet álles van íedereen kunt onthouden.

 

Mijn echte vrienden zijn ook op een hand te tellen. Die kan ik ook een tijdje niet spreken, en als we elkaar dan weer zien is het gewoon goed.

Als je je moet uitputten om maar goed over te komen bij de ander, of je hebt het gevoel dat je heel veel extra moeite aan het doen bent, zijn het volgens mij geen echte vrienden.

Vriendschap moet geen energie kosten.

 

Ja dat is het misschien ook wel, heb een mega familie haha, daarvan onthoud ik helemaal niks, maar ja, ik zit dan in zo een whatsapp groep, en dan is er altijd wel iemand die het als eerste vraagt .

En ik onthoud ook wel dingen, die ik (onbewust denk ik) inschat op belangrijkheid zeg maar. Als mijn vriendinnetje haar kindje een open hart operatie krijg, onthoud ik dat makkelijker dan wanneer ze neusamandelen moet knippen zeg maar.. alleen dat is wel mijn oordeel natuurlijk. Omdat ik net zo goed om het kindje geef en in het ene geval gewoon bezorgder ben dan in het andere geval.

Maar goed, ik heb wel een portie zelfkennis en ben daar tegenwoordig ook wel duidelijk in door ook de ervaring van menig stuk gelopen/ verkeerde verwachtingen vriendschappen.

Maar denk wel TS, je zult met je vriendinnen moeten praten! Want jij ziet ze als vriendinnen, ze voldoen niet aan jou verwachtingen en als je dat (misschien niet zo letterlijk) uitspreekt, weet je ook, of het gevoel wederzijds is, of andere redenen. Nu is het vooral zonde voor jou! Want jij voelt je verdrietig en dat is gewoon niet leuk.

 

Dat laatste is zo waar wat je schrijft;

Je "moet" er beiden open voor staan.
Daarnaast blijf ik erbij dat er mensen zijn die gewoon geen initiatief nemen, het zit gewoon niet in ze.

Ik zal bijvoorbeeldniet snel uit mezelf bij mijn buurvrouw binnenlopen-wat in mijn omgeving nog heel normaal is, iedereen komt ook via de keuken binnen zeg maar-, omdat dát gewoon niet in mij zit. Ik voel dan toch een soort gene,wil niet lastig zijn , komt het wel uit etc etc.

 

ik zou het wel onthouden.... maar niet appen, de dagen dat mijn kinderen een operatie kregen was namelijk vaak al heftig genoeg voor ons ( of bij bijv keelamandelen verwijderen dat het kind zich al zielig genoeg voelde die dag) en dat daar de aandacht dan naar toe gaat en ik app ook echt niet meteen terug als ze appen met de vraag hoe het is gegaan, de telefoon heb ik dan vaak niet eens bij de hand.

wel ben ik het type dat wanneer ik ze weer in reallife tegen kom bij bijv school aan ze vraag hoe het gegaan is

 

Ik snap 't wel.. soms komt het van 1 kant en dat voelt niet fijn.

Onder een echte vriendin versta ik: Iemand die ten alle tijden voor je klaar staat, waarbij je jezelf durft te zijn en je emoties durft te laten zien, waarbij je geen geheimen hebt en bij wie je dat gevoel blijft hebben, ookal zie je elkaar niet veel.
Van haar verwacht ik dat alles van 2 kanten komt. Meestal is dat bij een echte vriendin ook zo. Maar soms kun je teveel verwachten van iemand, niet iedereen denkt hetzelfde als jij.

Deze mensen kan ik ook op 1 hand tellen. Al het andere contact is wat oppervlakkiger. Als alles van 1 kant komt, kan ik me daar niet druk om maken, zonde van mn tijd. Dan steek ik er ook wat minder tijd en energie in.

 

Bedoel je ook in het algemeen belangstelling voor elkaar hebben of dat een gesprek vaak eenrichtingsverkeer is?
Ik merk vaak dat als ik mensen voor t eerst spreek, dat ik vaak degene ben die vragen stelt en de ander maar al te graag het woord houdt haha...

Ik heb 1 vriendin die alles, maar dan ook alles, onthoud en terugkoppelt. Die precies als jij altijd even appt hoe iets is gegaan. En dan niet eens bij alleen de hele belangrijke dingen. Ik vind dat heel bijzonder en dat laat ik ook regelmatig weten. Ik ben namelijk een eh... hoe heet zo'n ding met gaatjes ookal weer
Dus ik moet er net toevallig aan denken wil ik iets laten horen, of ik noteer het in mijn agenda zodat ik kan vragen hoe iets is geweest.

 

Ts, een oprechte vraag:

Voel jij je persoonlijk afgewezen in zo'n situatie en wil je door iedereen graag aardig gevonden worden?

 

Ik herken het.
Er zijn maar weinig mensen met wie ik aansluiting kan vinden.
Ik kan heel goed luisteren, en dat doe ik ook meestal, alleen maar naar anderen.
Veel mensen kunnen heel goed vertellen over zich zelf, maar wederzijdse oprechte interesse heb ik eerlijk gezegd nog van niemand meegekregen.
Ik ben niet zo van het uiten van mijn gevoelens en wat er zich allemaal bij mij afspeelt, ik hoor meestal andermans problemen aan.
Dat kan ik heel goed, maar een diepe vriendschap zit er vaak jammer genoeg niet in, en meestal kom ik na een poos ook op een punt dat het me te veel energie kost en dan kap ik het af.
Ik kan heel lang over andermans honden, kinderen, partner praten, maar er is een druppel en ik verwacht uiteindelijk toch ook wel wat vanuit de andere kant.
Maar het valt mij ook altijd op dat er maar heel weinig mensen zijn die zich oprecht in een ander interesseren.
Erg jammer, want daardoor heb ik geen hechte vriendschappen en dat mis ik soms wel eens.
Ik hoop dat ik ooit nog eens tegen een hartsvriendin aan mag lopen.

 

Maar als jij niet zo van het uiten van je gevoelens bent, geef je een ander ook geen kans om te luisteren toch? Of begrijp ik het niet goed?

 

Maar dat is wel belangrijk ding! Dat je hoogsensitief bent! Ik ben het tegenovergestelde voel mensen 0,0 aan. heb je dat wel eens verteld aan je vriendenkring of potentiële vriendin? Plus de dingen waar je daarmee tegenaan loopt? Misschien helpt dat wat in de verwachtingen?

 

Goh, dit herken ik. Ik ben ook meer een 'klankbord' voor vriendinnen, ik vind dat zelf niet erg, maar merk wel dat ik moeite heb om bijv. heel diep over mijn gevoelens te praten.
Ik hoor ook altijd 'jij kunt zo goed luisteren'. Ja, zelf eens iets vertellen is ook weleens leuk.

Mijn vroegere vriendinnen wonen allemaal ver weg, we zien elkaar eens in de tijd en dat is leuk, maar echt iemand met wie ik alles deel, nee, die heb ik niet. Mijn man dan. Dat is voor mij genoeg, met een paar vriendinnen die ik hier heb leren kennen.

 

Tja. Ik denk dat het heel normaal is om een kleine inner circle te hebben. Ik heb wat vrienden. Maar die passen wel op één hand hoor. De rest is kennis. Heel gezellig kan het zijn, maar minder belangrijk dan familie, vrienden of zakelijke contacten.

 

Ik moet zeggen dat ik uitspraken als " ik heb 100 vrienden" met hele grote pot zout neem. Wat moet je daar ook mee?

 

Ik ben niet bijzonder sociaal, ik ga om met mensen zoals het uitkomt. Als iemand 3x hier eet nodig ik mezelf de volgende keer daar uit, dat dan weer wel...
Voor mij zijn vrienden dus ook mensen die gewoon durven te vragen wat ze willen/verwachtingen uitspreken naar elkaar.

Veel meer dan 5 intieme relaties kan je niet onderhouden. Dat is inclusief gezin, geliefde huisdieren en favoriete hobby